บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 288

รูปแบบเดิมก็ส่วนรูปแบบเดิม

แต่ความจริงก็คือความจริง

ฮองเฮาองค์ก่อนชื่อหยุนเย่วซาน ตอนเพิ่งมาแผ่นดินเทียนเหย้า ได้รับบาดเจ็บสาหัส องค์ชายใหญ่โม่ฮั่นหลินในตอนนั้นช่วยชีวิตไว้

หลังจากช่วยชีวิตแล้วเห็นนางฟื้นขึ้นมา เพื่อรักษาชื่อเสียงของนาง จึงจากไป

เวลานี้โม่ฮั่นจิงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเดินผ่านมาพอดี หยุนเย่วซานเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนช่วยชีวิต จึงตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

หยุนเย่วซานงดงาม โม่ฮั่นจิงเป็นผู้ชายปกติ จึงแอบอ้างว่าเป็นคนช่วยนาง จากนั้นก็สานรักกับหยุนเย่วซาน

แต่ความรักในครั้งนี้ โม่ฮั่นจิงไม่ได้รักหยุนเย่วซานลึกซึ้งเท่านาง หรืออาจจะพูดว่าเพียงแค่เล่นสนุกเท่านั้น

จนต่อมาสนมคนหนึ่งของโม่ฮั่นจิงที่ตั้งครรภ์ตาย หลักฐานล้วนชี้ไปที่หยุนเย่วซาน ลูกในท้องสนมคนนั้นโตจนเป็นรูปร่างแล้ว เป็นทารกผู้ชาย และเป็นลูกคนแรกของโม่ฮั่นจิง เขารอคอยการมาเกิดของลูกชายคนนี้

ดังนั้นหลังจากกลายเป็นศพทั้งสอง โม่ฮั่นจิงก็เห็นว่านางเป็นผู้หญิงโหดเหี้ยม เกลียดชังนางอย่างมาก

แต่หยุนเย่วซานไม่ยอมรับว่าเรื่องนี้นางเป็นคนทำ นางรักโม่ฮั่นจิงมาก เพื่อให้ได้อยู่กับเขา นางกลับไปที่อาณาจักรเวหาทิพย์ เอามรดกตกทอดของตระกูล อาวุธวิเศษต่างๆ

ด้วยเหตุนี้ ยังตัดความสัมพันธ์กับตระกูล

สุดท้ายนางก็ได้แต่งงานกับโม่ฮั่นจิงสมดั่งปรารถนา แต่ชีวิตหลังแต่งงานไม่เป็นไปเหมือนอย่างที่คิด มีเพียงตัวนางเองเท่านั้นที่รู้ดี

“แล้วนางตั้งครรภ์ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนนั้นลุงใหญ่ยังอยู่เฉินตูไหม?”

ตอนนี้สิ่งที่เย่จายซิงสนใจที่สุดยังคงเป็นสิ่งนี้ พ่อของเสด็จอาเป็นใครกันแน่

“ตอนที่นางบอกว่าตั้งครรภ์ เขาจากไปแล้วหนึ่งเดือน แต่ข้าคลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือน”

โม่เสิ่นยวนพูดขึ้นมา

นางเบิกตาโต

เสด็จอาคลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือน หากเขาไม่คลอดก่อนกำหนด ก็จะพอดีกับช่วงเวลาที่โม่ฮั่นหลินจากไป

“แสดงว่า พ่อของเสด็จอา มีเป็นความเป็นไปได้ว่าเป็นเขา”

เขาพยักหัว

“งั้นนางฆ่าตัวตาย เพราะตนเองรู้สึกผิดต่อฮ่องเต้หรือ? หรือว่าจนถึงตายนางก็ไม่รู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตนางเป็นใครกันแน่?”

เย่จายซิงขมวดคิ้วพร้อมถามขึ้นมา

โม่เสิ่นยวนส่ายหัวเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะอะไร คงมีเพียงพวกเขาที่รู้”

นางถอนหายใจแผ่วเบา พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ของเจ้าน่าสงสาร และก็น่าเศร้า แต่ปลิดชีวิตตนเองง่ายๆแบบนี้ เป็นเรื่องที่น่าเสียดาย ต่อให้เสียใจเพราะความรัก หนีไปที่ไกลๆ ก็สามารถมีชีวิตได้อย่างมีความสุข”

ดังนั้นนางไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหยุนเย่วซานจะต้องฆ่าตัวตาย

หรือจะมีเรื่องอื่นแอบแฝง แล้วคนอื่นไม่รู้

“หากเป็นข้า ข้าจะหนีไปมีชีวิตอยู่ที่อื่นอย่างมีความสุข”

โม่เสิ่นยวนคว้าจับมือของนางที่ถือถ้วยชาไว้ น้ำชาหกใส่มือ เขาก็ไม่รู้สึกอะไร มองดูนางอย่างร้อนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า

“จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด น้องซิง เชื่อข้า ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าเสียใจ”

นางยิ้มแย้มพร้อมจับมือของเขา พยักหัวพูดขึ้นว่า

“ข้าเชื่อเสด็จอา แต่ถ้าหาก ข้าบอกว่าถ้าหาก หากมีวันนั้นจริงๆ ข้าจะหนีไปยังสถานที่ที่เจ้าตามหาไม่เจอ แล้วใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขไปตลอดชีวิต”

โม่เสิ่นยวนพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ไม่ได้ เจ้าห้ามแม้แต่จะคิด ต่อไปหากมีเรื่องอะไรเข้าใจผิด เจ้าต้องบอกข้า ห้ามเก็บไว้ในใจคนเดียว”

“อืม รู้แล้ว”

นางอมยิ้ม หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำชาที่หกใส่มือของเขาให้สะอาด

“ตอนนี้หลิวอิ๋งถูกคุมขัง ในเร็วๆคงไม่ได้ออกมา หากฮ่องเต้ถูกลอบทำร้าย นางก็จะยิ่งไม่ได้ออกมา ดังนั้นจึงยังไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องชาติกำเนิดเสด็จอาจะถูกเปิดเผย ฮองเฮาเลี้ยงพิษกู่ยังต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะสำเร็จ ก่อนถึงวันนั้น หนอนพิษกู่ภายในร่างกายของนางก็จะถูกฆ่า”

“อืม เจ้าระวังตัวด้วย อย่าให้ฮองเฮาสงสัย นางโหดเหี้ยมอำมหิต หากเกิดความสงสัย จะอันตราย”

โม่เสิ่นยวนไม่สนใจว่าพ่อแท้ๆคือใคร และก็ไม่สนใจว่าจะถูกเปิดเผยไหม เขาสนใจเพียงความปลอดภัยของนาง

“ข้ารู้ เสด็จอาไม่ต้องเป็นห่วง พิษกู่ของฮ่องเต้กำลังถอนอยู่ใช่ไหม?”