บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 290

“ท่านได้รับบาดเจ็บ? ถึงว่าชุดของท่านไม่เหมือนกับตอนไป องค์ฮองเฮา ท่านบาดเจ็บสาหัสไหม? ฮ่องเต้ผลักท่านไปรับคมดาบได้อย่างไร”

สีหน้าแม่นมหลันเต็มไปด้วยความโกรธเคืองกับเป็นกังวล

“แค่แทงผ่านหัวไหล่เสียเลือดนิดหน่อยเอง กินโอสถเม็ดหนึ่งก็หายแล้ว”

ฮองเฮาไม่มองแม่นมหลันอีก เพียงมองดูหยดสีแดงบนโต๊ะ ดวงตาฉายแววโหดเหี้ยม

“เขาไม่มีความเมตตา ข้าไม่มีศีลธรรม สัจธรรมอันเปลี่ยนแปลงมิได้”

นางเหมือนพูดให้แม่นมหลันฟัง และก็เป็นการพูดให้ตนเองฟัง

“ข้าได้เลือดของเขามาแล้ว หลายวันนี้ ข้าจะรีบเลี้ยงพิษกู่ ทางด้านหยิงเอ๋อร์ เจ้าคอยปลอบด้วย”

“องค์ฮองเฮาไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าหญิงเก็บตายฝึกแล้ว อีกสิบวันถึงจะออกมา เจ้าหญิงคิดได้แล้ว มีเพียงท่านกับตนเองที่เป็นที่พึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เจ้าหญิงอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็ว จะได้สามารถช่วยองค์ฮองเฮา”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าฮองเฮาเผยให้เห็นถึงความภาคภูมิใจ

“ดีมาก แสดงว่านางเติบโตแล้ว นี่เป็นเพียงอุปสรรคเล็กๆในชีวิตของนาง ชีวิตข้างหน้าจะราบรื่น”

แม่นมหลันพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า

“งั้นทางเรื่องเทพธิดาไม่สืบแล้วหรือ? เซ่าตี้ฆ่าคนตาย ยังไงก็ต้องชดใช้”

“ไม่มีหลักฐาน เขาจะยอมรับหรือ ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังโกรธโมโหเรื่องที่ถูกลอบทำร้าย เอาเรื่องยุ่นเอ๋อร์ออกมาพูดอีก มีแต่จะทำให้เขายิ่งโกรธ เขาบาดเจ็บสาหัส การเชื่อมต่อของหนอนพิษกู่เหมือนจะเริ่มอ่อนลงไม่น้อย ท่าทีที่มีต่อข้าก็แย่ลงมาก หลายวันนี้ ข้าไม่อยากไปหาเขา”

ฮองเฮาพูดขึ้นมา

ส่วนเรื่องฉู่ยุ่นเอ๋อร์ รอเรื่องทุกอย่างในมือสะสางแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยคิดหาวิธีฆ่าโม่เสิ่นยวน

แต่น้ำแกงบำรุงต้องส่งทุกวัน ต่อให้ในน้ำแกงไม่มียาสมุนไพรพวกนั้นแล้ว เพราะการส่งน้ำแกงไปให้เป็นสิ่งที่ฮองเฮาทำจนเคยชินแล้ว

จู่ๆก็เปลี่ยนไป มีแต่จะทำให้ฮ่องเต้สงสัย

ดังนั้นฮองเฮาจึงมอบหมายภารกิจนี้ให้กับแม่นมหลัน ให้นางเอาน้ำแกงไปส่งทุกวัน และให้นางแสดงถึงความน่าสงสารต่อหน้าฮ่องเต้

ฮองเฮาอยากให้ฮ่องเต้รู้สึกผิด เพราะฮ่องเต้เป็นคนผลักนางออกไปรับดาบจนได้รับบาดเจ็บ

วันที่สอง แม่นมหลันยกน้ำแกงมาให้ฮ่องเต้

“แม่นมหลัน ตอนนี้ฮ่องเต้กำลังพักรักษาตัว ไม่พบใครทั้งนั้น น้ำแกงนี้ ยกให้ข้าน้อยเถอะ”

ขันทีคนหนึ่งขวางทางแม่นมหลันไว้

เย่จายซิงคิดในใจ ฮองเฮาสำคัญตนเองมากไปแล้ว ฮ่องเต้ไม่เพียงไม่รู้สึกผิด กลับยังอาจจะโทษนาง

ไม่ไปวัดพ่อหมอ ก็จะไม่ถูกลอบทำร้าย ไม่ต้องบาดเจ็บสาหัส

บวกกับ หนอนพิษกู่ในร่างกายฮ่องเต้ก็เคลื่อนไหวน้อยลง ประสิทธิภาพหนอนพิษกู่ก็ลดลง ที่จริงความรู้สึกที่ฮ่องเต้มีต่อฮองเฮาก็จะค่อยๆเปิดเผยออกมา

เสด็จอาเคยบอกว่า ที่จริงฮ่องเต้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ในสายตาของเขาตนเองสำคัญที่สุด ยังมีผลประโยชน์ของเขา

ออกไปถูกลอบทำร้าย ในใจอาจจะสงสัยฮองเฮา หรือสงสัยคนที่เกี่ยวข้องกับฮองเฮา

เพราะการไปวัดพ่อหมอ ไม่ได้วางแผนล่วงหน้า แต่เป็นการตัดสินใจอย่างกะทันหัน คนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มาก

ตอนนี้ความรู้สึกของฮ่องเต้ถือว่ามีสติสัมปชัญญะ หากไม่ถูกพิษกู่เสน่หาส่งผลกระทบรุนแรง การสงสัยฮ่องเต้ถือเป็นเรื่องปกติ

แต่ยังมีผลกระทบจากหนอนพิษกู่แห่งความรัก ฮ่องเต้ไม่มีทางเชื่อมั่นว่าเกี่ยวข้องกับฮองเฮา

กลับมาถึงตำหนักฮองเฮา แม่นมหลันเรียนให้ฮองเฮาทราบตามความจริงที่ถูกขันทีขวางทางไว้ด้านนอก

ฮองเฮาได้ยินเช่นนี้ สีหน้ายิ่งย่ำแย่

“องค์ฮองเฮา ท่านพักผ่อนเถอะ สีหน้าท่านขาวซีดมาก ข้าน้อยเป็นห่วงท่าน”

“ไม่ ข้าจะรีบเลี้ยงพิษกู่ เจ้าไปเลี้ยงในร่างกายหยิงเอ๋อร์ร์แทนข้าอีกที ขอเพียงมีหนอนพิษกู่สามตัวเชื่อมต่อกันอย่างแน่นแฟ้น เขาจะยิ่งสนใจพวกเรา”

ฮองเฮาป้อนเลือดให้พิษกู่อย่างต่อเนื่อง ในหนึ่งชั่วโมงต้องป้อนถึงเก้าครั้ง จนถึงวันที่สาม สีหน้าฮองเฮายิ่งขาวซีด

อาการบาดเจ็บของฮ่องเต้ดีขึ้นมากแล้ว เพราะผลจากหนอนพิษกู่ เขารู้สึกเจ็บปวดใจ แล้วก็มาหาฮองเฮา

“ฮองเฮา สีหน้าของท่านทำไมถึงได้ขาวซีดเช่นนี้”