บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 291

หนอนพิษกู่เข้าไปในเส้นเลือดหลิวอิ๋งแล้ว เวลาเคลื่อนไหวจะมีรอยนูนขึ้นมา จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว

หนอนพิษกู่ออกฤทธิ์ไว้มาก คาดว่าสักพักฮ่องเต้ก็น่าจะคิดถึงลูกสาวของตนเองแล้ว

แต่หลิวอิ๋งกำลังเก็บตายฝึก ไม่มีใครเจอนางได้

เย่จายซิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความฉลาดของตนเอง

ที่จริงหลิวอิ๋งก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพียงแค่กลัวว่านางจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับสายเลือดให้ฮองเฮาฟัง แล้วฮองเฮาจะคิดกระทำให้ทุกคนตายไปพร้อมกัน

แล้วก็เป็นไปเหมือนอย่างที่เย่จายซิงคิดไว้ นางเพิ่งออกมาจากตำหนักเจ้าหญิง ฮ่องเต้ก็มีคำสั่งเลิกกักบริเวณหลิวอิ๋งแล้ว ยังคืนแผ่นหยกที่หลิวอิ๋งเอาไว้ใช้ส่งข่าวคืนมาให้

รู้ว่าหลิวอิ๋งเก็บตายฝึก ฮ่องเต้ภาคภูมิใจอย่างมาก ไปยังตำหนักฮองเฮาก็บ่อยขึ้น

“แม่นม เจ้าเห็นแล้วใช่ไหม ผู้ชายเชื่อถือไม่ได้ มีเพียงพิษกู่เป็นสิ่งที่พวกเราพึ่งพิงได้”

ฮองเฮาพูดหัวเราะเยาะตัวเอง

ตอนนี้ฮ่องเต้ดีกับนางมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่องลอบฆ่าในวันนั้น ทำให้เขารู้สึกผิดอย่างมาก ส่งสมบัติมานับไม่ถ้วน เพื่อให้นางมีความสุข

แต่นางรู้สึกเบื่อแล้ว กระทั่งไม่อยากที่จะแสร้งสร้างความนอบน้อมคล้อยตามอีก

เมื่อก่อนรอยยิ้มของนาง อาจมาจากใจจริงสองสามส่วน แต่ตอนนี้ นางรู้สึกว่าหาความรู้สึกแบบนั้นไม่เจออีกแล้ว วันๆฝืนยิ้มจนหน้าแข็งกระด้างไปหมดแล้ว ไม่มีความอดทนอีกต่อไปแล้ว

“องค์ฮองเฮา ตอนนี้ฮ่องเต้ดีกับท่านยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก”

“แล้วยังไง? เขาเพียงแค่รู้สึกผิดที่ผลักข้าไปรับดาบแทนเขา เขาเพียงแค่รู้สึกผิด รอวันที่โม่เสิ่นยวนคิดหาวิธีฆ่าหนอนพิษกู่ในร่างกายหยิงเอ๋อร์ร์ตายอีก หรือหนอนพิษกู่ในร่างกายของข้าก็ถูกฆ่า ถึงตอนนั้นเขาจะเปลี่ยนไปไวยิ่งกว่าพลิกหนังสือ ไม่ว่ายังไง ในใจเขาก็ไม่มีข้า”

“ไม่ได้ ต้องส่งคนไปคอยปกป้องหยิงเอ๋อร์ร์ให้ดี โม่เสิ่นยวนอยู่ในวัง คงเพราะรอโอกาสลงมือ”

ฮองเฮาขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้น แล้วก็จัดคนไปเฝ้าหลิวอิ๋งอย่างไม่ให้คลาดสายตา ไม่ให้ใครเข้าใกล้ด้วย

รอเมื่อจัดการเสร็จแล้ว นางก็ยังไม่สบายใจ

“แม่นม เจ้าไปหาโม่เสิ่นยวนพร้อมกับข้า”

“องค์ฮองเฮา แบบนี้ไม่ได้ เขาอันตรายเกินไป แม้แต่เทพธิดาก็ตายอยู่ในมือของเขา เหมือนเขาไม่เกรงกลัวอะไรเลย”

“ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือหรือ ไป”

ฮองเฮาเดินออกไปข้างนอก เย่จายซิงทำได้เพียงเดินตามไป พร้อมทั้งใช้แหวนนิ้วก้อย พูดคุยกับเสด็จอา บอกเขาว่าฮองเฮาจะไปหาเขาแล้ว

นางก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ฮองเฮาถึงคิดที่จะไปหาเสด็จอา แต่ฮองเฮาพูดเช่นนี้ แสดงว่าไม่หวังอะไรสักอย่างแน่ ไม่รู้ว่าในใจคิดแผนชั่วอะไรไว้

โม่เสิ่นยวนบอกนางไม่ต้องเป็นกังวล ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน

ฮองเฮาอยู่ต่อได้อีกเพียงไม่กี่วัน

ขันทียกขบวนเกียรติยศฮองเฮา มาถึงตำหนักโม่เสิ่นยวน อย่างเอริกใหญ่โต ผู้คนรู้กันไปหมด

“ฮองเฮาเสด็จ”

เย่จายซิงให้เสียงแหลมของแม่นมหลัน ร้องตะโกนพูดขึ้น

องครักษ์ที่อยู่หน้าประตูมองเห็น คุกเข่าถวายบังคม แล้วก็เข้าไปรายงาน

อย่างน้อยต่อหน้า ไม่ถือว่าสร้างความเดือดร้อนจนดูไม่ดี

“เสด็จอา อย่าเจอนางเลยจะดีกว่า ข้าคิดว่านางจะต้องคิดหาทางใส่ร้ายเสด็จอาแน่ ข้าสัมผัสได้แบบนั้น”

เย่จายซิงสื่อสารกับเสด็จอาผ่านดวงจิต

โม่เสิ่นยวนพูดกับนางว่า

“ข้าคาดเดารู้จุดประสงค์ของนาง ไม่ต้องเป็นห่วง คนที่ต้องทุกข์ทรมานมีเพียงตัวนางเอง”

ประตูเปิดกว้าง ขบวนเสด็จของฮองเฮาเข้ามาภายในตำหนักเซ่าตี้

เพิ่งเข้าไปก็หยุดลง เพราะโม่เสิ่นยวนยืนอยู่ตรงหน้าประตู ไม่ได้มีวี่แววจะต้อนรับฮองเฮาเข้าไป