บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 292

“ข้าไม่มียาถอนพิษ เพราะข้าไม่ได้เป็นคนวางยาพิษฮองเฮา”

โม่เสิ่นยวนมาถึงตำหนักฮองเฮา เผชิญหน้ากับฮ่องเต้ที่โกรธโมโห เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“ไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร ฮองเฮาไปหาเจ้า กลับมาก็ถูกพิษอาเจียนออกมาเป็นเลือด เจ้าโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก โหดเหี้ยมเหมือนอย่างแม่ของเจ้า”

ฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยเสียงไร้ความปรานี สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หากไม่ใช่เพราะตระกูลหนานกงเคยทำนายไว้ว่า ชั่วชีวิตนี้เขามีลูกชายเพียงเดียว ตอนที่โม่เสิ่นยวนคลอดเขาคงบีบคอเขาตายไปแล้ว

ทุกครั้งที่คิดว่าลูกชายผู้หญิงเหี้ยมโหดคนนั้นจะสืบทอดบัลลังก์ของเขา เขาก็ขยะแขยงเหมือนกินแมลงวันเข้าไป

เย่จายซิงกำหมัดแน่น ในใจโกรธจัด ฮ่องเต้ถึงกับพูดเช่นนี้กับเสด็จอา

“ใช่หรือ?”

โม่เสิ่นยวนอมยิ้มอย่างเยาะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังมีคนที่เหี้ยมโหดยิ่งกว่าอยู่ข้างกายท่าน เพียงแค่ท่านมองไม่เห็น”

ฮองเฮาได้ยินเช่นนี้ ก็กำผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดไว้แน่น

โม่เสิ่นยวนพูดถึงคนที่ยิ่งโหดเหี้ยมคือนาง

แต่แล้วยังไงล่ะ ตอนนี้ฮ่องเต้เข้าข้างนางคนเดียว รอเมื่อถึงวันที่เขารู้ความจริง ก็เป็นวันที่เขาไปพบยมบาลแล้ว

บางที ตอนที่เขาตายก็ยังไม่รู้

แต่โม่เสิ่นยวนจะต้องตายก่อนเขาแน่

“ยุให้รำตำให้รั่ว บิดเบือนข้อเท็จจริง บางครั้งข้ายังสงสัยว่าเจ้าเป็นลูกชายของข้าหรือเปล่า”

ฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยเสียงเข้ม ไม่สงสัยในความตอแหลของฮองเฮาเลยสักนิด เขาพูดสั่งโม่เสิ่นยวนด้วยเสียงเข้มว่า

“เอายาถอนพิษออกมาตอนนี้ ข้าจะละเว้นชีวิตเจ้า”

“เท่าที่ข้ารู้มา ส่วนผสมของยาผงยมราชหลายชนิด มีเพียงในเผ่าโฮ่วาน ท่านควรที่จะถามฮองเฮา ดูว่าคนในเผ่าของนางมียาถอนพิษหรือเปล่าถึงจะถูก”

โม่เสิ่นยวนกวาดสายตามองดูฮองเฮาแวบหนึ่ง

ฮองเฮาอาเจียนออกมาเป็นเลือด พร้อมส่ายหัวพูดขึ้นว่า

“ฮ่องเต้ ท่านไม่ต้องบีบบังคับยวนเอ๋อร์แล้ว บางทีอาจจะไม่ใช่ยวนเอ๋อร์ทำ หม่อมฉันสามารถได้เป็นภรรยาของฮ่องเต้มานานหลายปีขนาดนี้ ก็พอใจแล้ว ตายไปก็ไม่เสียใจ”

“ข้าไม่ให้เจ้าพูดไปเรื่อย วันนี้ข้าจะสั่งเจ้าลูกทรพีคนนี้เอายาถอนพิษออกมาให้ได้”

พูดเสร็จก็เรียกคนมา จับตัวโม่เสิ่นยวนไปขังในคุก เค้นถามพร้อมทรมานอย่างรุนแรง

เย่จายซิงตกใจ แล้วก็ได้ยินเสด็จอาใช้จิตพูดกับนางว่า

“ในคุกล้วนเป็นคนของข้า น้องซิงไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ถูกทรมานแน่ ส่วนฮองเฮา นางแสดงละครก็ต้องแสดงให้ถึงที่สุด ไม่เอายาถอนพิษออกมาง่ายๆ ให้นางอาเจียนไปสักสามวัน”

นางได้ยินแบบนี้แล้วก็ค่อยโล่งใจ

จากนั้นก็คิดว่าฮองเฮาหาเรื่องให้ตนเองทรมานแท้ๆ ความทุกข์ทรมานจากยาผงยมราชใช่ว่าคนธรรมดาจะรับได้ อย่าว่าแต่อาเจียนออกมาเป็นเลือด ระบบภายในเสื่อมลง ก็ทุกข์ทรมานแย่แล้ว ทำให้ฮองเฮาไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน

มองดูโม่เสิ่นยวนถูกจับตัวไปขังคุก ฮองเฮาใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปาก มุมปากอมยิ้ม แล้วก็ไอหลายที พร้อมทั้งอาเจียนออกมาเป็นเลือดอีก

“ฮ่องเต้ ยวนเอ๋อร์....”

ฮ่องเต้ยกมือขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า

“ห้ามร้องขอช่วยเขา เขาเป็นคนทำให้เจ้ากลายเป็นเช่นนี้ ให้เขาทุกข์ทรมานอยู่ในคุก เขาจะได้รู้ถึงฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ข้าให้หมอหลวงสั่งยาบรรเทาอาการปวดให้เจ้า เจ้าให้แม่นมหลันไปสอบถามคนในเผ่าของเจ้าดูว่า มียาถอนพิษของยาผงยมราชไหม”

“เรียนฮ่องเต้ ข้าน้อยถามแล้ว ในเผ่าไม่มีใครปรุงยาผงยมราชเป็น ดังนั้นจึงไม่มียาถอนพิษชนิดนี้”

แม่นมหลันพูดขึ้นมาอย่างเสียใจ

ฮ่องเต้คิ้วขมวด

ฮองเฮาเห็นแบบนี้ รู้ว่าเขาหายสงสัยแล้ว ปากเขาบอกว่าเชื่อตนเอง ในใจยังคงสงสัยในคำพูดยั่วยุของโม่เสิ่นยวน

เมื่ออารมณ์แปรปวน ฮองเฮาก็ขึ้นมาอย่างรุนแรง จนแทบจะไอเอาปอดออกมา อาเจียนออกมาเป็นเลือดเปื้อนบนผ้าเช็ดหน้าอีก

ฮ่องเต้เผยท่าทีเป็นห่วงเป็นใย

ร่างกายฮองเฮาอ่อนแอ ฮ่องเต้ก็จะเป็นห่วง พิษกู่เสน่หาตอบสนองต่อการเชื่อมต่ออารมณ์

ฮ่องเต้เฝ้าอยู่ข้างกายฮองเฮาตั้งนานกว่าจะกลับ

เมื่อกลับไป เย่จายซิงก็ใช้เสียงแม่นมหลันพูดขึ้นมาอย่างห่วงใยว่า