บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 293

“ทำไมฮองเฮาถึงกลายเป็นเช่นนี้?”

น้ำเสียงฮ่องเต้ตกตะลึง สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย

แต่ตกใจมีมากกว่าเป็นห่วง เขาตกใจกับความเหี่ยวเฉาของฮองเฮา

ฮองเฮาอยู่ต่อหน้าเขา งดงามอ่อนหวานมาตลอด แล้วฮองเฮาในตอนนี้ เพราะทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด รูปลักษณ์บิดเบี้ยว ใบหน้าจมลง เขาเกือบจำไม่ได้

ฮองเฮาเห็นฮ่องเต้แสดงท่าทีแบบนี้ โกรธจนกำหมัดแน่น

นางเกลียดมาก นี่คือผู้ชายที่นางอยู่เคียงข้างมาหลายสิบปี กลับเย็นชาได้ถึงขนาดนี้

นางมองดูแม่นมหลันแวบหนึ่ง

เย่จายซิงเข้าใจความหมายในแววตาของนาง จึงพูดขึ้นมาด้วยดวงตาแดงว่า

“ฮ่องเต้ องค์ฮองเฮาทุกข์ทรมานอย่างมาก ยาผงยมราชมีฤทธิ์รุนแรง องค์ฮองเฮาถูกทรมานอย่างทารุณ ขอฮ่องเต้ช่วยองค์ฮองเฮาด้วย”

ฮองเฮาไออย่างรุนแรง ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า

“ฮ่องเต้ ช่วยหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันไม่อยากอยู่อย่างตายทั้งเป็นแบบนี้”

ฮ่องเต้ได้ยินแบบนี้ ในใจหวั่นไหว จับมือที่เหี่ยวแห้งของฮองเฮา พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า

“อย่าพูดอะไรโง่ๆแบบนี้ ข้าจะลงโทษทรมานเจ้าลูกทรพีให้รุนแรง บีบบังคับให้เอายาถอนพิษออกมา ทานยาทอนพิษแล้ว เจ้าก็จะกลับกลายเป็นเหมือนเดิม เจ้ายังมีหยิงเอ๋อร์ร์ หากหยิงเอ๋อร์ร์เก็บตัวฝึกเสร็จแล้วออกมาไม่เห็นเจ้า จะเสียใจแค่ไหน เจ้าทำใจจากไปได้หรือ?”

น้ำตาฮองเฮาร่วงไหล

นางเม้นริมฝีปากแน่น ท่าทีโศกเศร้าอย่างมาก เพราะคิดถึงหยิงเอ๋อร์ร์ สายตาปรากฏให้เห็นถึงความทำใจไม่ได้อย่างชัดเจน

ฮ่องเต้จับมือของนางไว้แน่น ในใจยิ่งรู้สึกโกรธเกลียดโม่เสิ่นยวน เรียกคนมาแล้วก็พูดสั่งว่า ให้คนในคุกทรมานให้ถึงที่สุด ยังไงวันนี้ก็ต้องเอายาถอนพิษมาจากโม่เสิ่นยวนให้ได้

ตอนที่ฮ่องเต้หันไปสั่งการ ฮองเฮามองดูแม่นมหลัน พร้อมอมยิ้ม

โม่เสิ่นยวนอยู่ในคุก แต่ยังมีพลังเก็บตัวฝึก อยากทำให้ตาย ก็ต้องฉวยโอกาสลงมือตอนที่เขาบาดเจ็บสาหัส ไม่อย่างนั้นจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น สูญเสียโอกาสที่ดีไป

สาเหตุที่ฮองเฮาไม่ให้คนคนนั้นลงมือ ก็เพราะเหตุนี้

ตอนนี้ฮ่องเต้มีคำสั่ง ทรมานโม่เสิ่นยวนให้ถึงที่สุด รอเมื่อเขาอ่อนแรงที่สุด ถือว่าเป็นโอกาสที่ควรลงมือที่ดีที่สุด

ฮองเฮาราวกับมองเห็นถึงแสงแห่งความหวังแล้ว

เวลานี้ ความเจ็บปวดทั้งร่างกายราวกับหายไปหมดแล้ว

เย่จายซิงมองดูทุกอย่าง ในใจรู้สึกน่าขำ

ฮองเฮาคิดว่าเสด็จอากำลังทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่ความจริงแล้วเสด็จอาอาจจะกำลังนั่งดื่มชาสบายใจอยู่ในคุก

หากจะบอกว่าทุกข์ทรมาน สิ่งที่ฮองเฮาเป็นอยู่ในตอนนี้ ถูกทรมานยิ่งกว่า

ฮ่องเต้เฝ้าอยู่ในตำหนักของฮองเฮา รอฟังข่าวจากในคุก

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง องครักษ์มารายงานว่า

“ทูลฮ่องเต้ เซ่าตี้สลบไปภายใต้การลงโทษอย่างรุนแรง แต่จากการทรมานทารุณ เซ่าตี้ไม่ได้บอกถึงเบาะแสยาถอนพิษ เซ่าตี้บอกว่าไม่ได้วางยาพิษฮองเฮา แต่....”

องครักษ์พูดถึงตรงนี้ อ้ำๆอึ้งๆ มองดูฮองเฮาอย่างระแวดระวัง

ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่อะไร? เจ้าพูดมาตรงๆเลย”

“เซ่าตี้บอกว่าฮองเฮาวางยาพิษตนเอง ทำไมจะต้องมาใส่ร้ายเซ่าตี้”

องครักษ์พูดขึ้นด้วยเสียงเบา

สีหน้าฮองเฮาไม่กระวนกระวายเลยสักนิด แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น นางรีบติดต่อไปหาคนที่นางติดสินบน ให้หาโอกาสฆ่าโม่เสิ่นยวนเสีย

โม่เสิ่นยวนเป็นโอรสเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ เมื่อฮ่องเต้สิ้นพระชนม์ โม่เสิ่นยวนก็ต้องสืบทอดบัลลังก์

ดังนั้นฮองเฮาต้องฆ่าโม่เสิ่นยวน จากนั้นค่อยฆ่าฮ่องเต้

ตอนนี้โม่เสิ่นยวนใกล้จะตายแล้ว ไม่ช้านางก็จะสมปรารถนาแล้ว

ดังนั้นตอนนี้นางไม่สนใจว่าฮ่องเต้จะสงสัยนางหรือไม่ ต่อให้สงสัยแล้วยังไง?

เขาไม่มีหลักฐาน จึงไม่สามารถที่จะจัดการนางได้ในตอนนี้

“พูดจาเหลวไหล”

ฮ่องเต้พูดขึ้นมาด้วยเสียงเข้ม ในใจเกิดความสงสัย แต่ในใจลึกๆก็ยังคงเข้าข้างฮองเฮา

“ใกล้จะตายอยู่แล้วยังไม่รู้จักกลับตัว ทำให้เขาฟื้น ลงโทษทรมานต่อ”