บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 366

ผู้อาวุโสขาดแค่ยกมือของเย่จายซิงขึ้น ให้นางไปเปิดหนังสือเล่มนั้นแล้ว

เขาร้อนรนเช่นนี้ เย่จายซิงกลับไปไม่ได้ยื่นมือออกไปอย่างรีบร้อน

“ท่านบอกข้าก่อน เหตุใดให้ข้าเปิดหนังสือเล่มนี้ มิเช่นนั้น ข้าจะไม่เปิด”

นางเอ่ยกลาวด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

เจ้าของร้านบริเวณรอบๆสองสามคนตื่นตระหนก

ผู้คนที่ตั้งร้านอยู่ตรงนี้ต่างก็รู้ดี ผู้เฒ่าคนนี้มีนิสัยชอบสันโดษเอาแต่ใจตนเองและแปลกประหลาดจนถึงขีดสุด คนอื่นแตะต้องหนังสือของเขาไม่ได้ ไม่ทันไรก็ตะคอกใส่ผู้อื่นเป็นประจำ

ก่อนหน้านี้ยังมีวัยรุ่นคนหนึ่งต้องการซื้อหนังของเขาถูกเขาตีจนตาย

หลังจากนั้นก็ไม่มีคนกล้าเข้าใกล้เขาอีก

ตอนนี้สาวน้อยผู้นี้นึกไม่ถึงว่าจะกล้าปฏิเสธเขา นิสัยที่แปลกประหลาดนี้ของผู้อาวุโส จะต้องลงมืออย่างแน่นอนแล้วกระมัง!

ผู้ใดจะรู้ ผู้อาวุโสไม่เพียงไม่ลงมือเท่านั้น กลับกันยังหัวเราะเอิ๊กอ๊ากขึ้นมา

ไม่เลว ไม่เลว!”

ผู้อาวุโสพยักหน้า “ข้าชื่นชอบนิสัยแบบเจ้านี้! ข้าจะบอกเจ้า นี่เป็นหนังสือเซียน เมื่อครู่ตอนที่เจ้าเข้าใกล้ หนังสือฮู้เล่มนี้ก็ขยับทันที หมายความว่าเจ้ากับมันมีวาสนาต่อกัน เพียงแค่เจ้าสามารถเปิดมันได้ หนังสือเล่มนี้ ข้าก็มอบให้เจ้าแล้ว!”

เย่จายซิงกะพริบตาปริบๆ สงสัยในความเป็นจริงของประโยคนี้

ถ้าหากนี่เป็นหนังสือเซียนจริง เหตุใดผู้อาวุโสนี้ถึงได้มาตั้งร้านตรงนี้ตลอดเวลา ขายออกไปตรงๆ ไม่ใช่ว่าสามารถขายออกไปได้ในราคาที่ยิ่งสูงขึ้นกว่าเดิมหรือ?

แต่ว่าในเมื่อไม่มีความรู้สึกว่ามีอายสังหาร นางจึงยื่นมือออกมา ไปเปิดหนังสือ

ทันทีที่นางเปิด ก็เปิดออกได้อย่าง่ายดายโดยไม่ต้องออกแรง หน้าหนังสือพัดเปิด ด้านในมีฮู้วาดอยู่จำนวนมากมาย

เป็นดั่งที่ผู้อาวุโสกล่าว นี่เป็นหนังสือฮู้จริงๆ

แต่สำหรับเป็นหรือไม่เป็นหนังสือเซียน นั่นก็ไม่ชัดเจนแล้ว

“เป็นอย่างที่คิดไว้! เจ้าเป็นคนที่มีวาสนาจริงๆ! หนังสือเล่มนี้ก็มอบให้เจ้าแล้ว แต่ว่าข้ามีข้อเรียกร้องข้อหนึ่ง”

เย่จายซิงไม่ได้ตอบรับ นางกล่าว:

“ท่านบอกว่ามอบให้ข้าแล้ว กลับต้องการเอ่ยถึงข้อเรียกร้องอีก นี่มันไม่ปกติเกินไปแล้ว”

“ข้อเรียกร้องของข้าไม่มากเกินไปเลยสักนิด เจ้าวางใจ ข้าเพียงแค่ต้องการจะเป็นท่านอาจารย์ของเจ้าเท่านั้น ไม่ได้มีข้อเรียกร้องอื่นๆหรอก!”

ผู้อาวุโสเอ่ยกล่าวหัวเราะเฮอะเฮอะๆ หมวกคลุมถูกเขาถอดลงมา เผยให้เห็นหน้าตาที่ดุร้ายแก่หง่อมเล็กน้อย แต่ทันทีที่เขายิ้ม ก็ดูโง่ขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

ท่านอาวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างเย่จายซิงต่างก็ตกใจจนเซ่อไปแล้ว

นางเอ่ยกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง:

“นี่ยังไม่มากเกินไป? แม้กระทั่งท่านคือผู้ใดข้ายังไม่รู้จัก ท่านให้ข้ายอมรับท่านเป็นท่านอาจารย์ ข้าย่อมไม่เต็มใจแน่นอนแล้ว”

“ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือ ข้าสามารถสอนเจ้าวาดฮู้ได้!” ผู้อาวุโสมองนางด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“ข้าเชี่ยวชาญการวาดฮู้ที่สุดแล้ว ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยรับลูกศิษย์คนอื่น เพื่อตามหาผู้ที่สามารถเปิดหนังสือเล่มนี้ได้ ข้าไปเหยียบภูเขาแม่น้ำหมื่นลี้มาหลายรอบแล้ว วันนี้เจ้ามาที่นี่ได้ นั่นก็หมายความได้ว่าเจ้ากับข้ามีวาสนาต่อกัน”

พูดมาเยอะขนาดนี้แล้ว ผู้อาวุโสมองเย่จายซิงไม่นึกว่ายังคงไม่มีท่าทีตอบโต้ใดๆ ก็ลนลานทันที

ไม่ใช่หรอกกระมัง เขาคือโจวหยวนจื่ออาจารย์เทพฮู้ที่สง่าผ่าเผย นึกไม่ถึงว่ามีคนปฏิเสธการเป็นลูกศิษย์ของเขา!?

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง รีบหยิบฮู้แผ่นหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ

“เจ้าลองดู ฮู้แผ่นนี้ก็คือข้าเป็นคนวาด เจ้าคิดว่าข้ามีคุณสมบัติที่จะรับเจ้าเป็นลูกศิษย์หรือไม่?”

“ฮู้ขั้นเจ็ด”

เย่จายซิงหลุดพูดออกมาจากปาก

ก่อนหน้านี้ นางแทบจะไม่เคยสัมผัสกับฮู้มาก่อน

นางคิดในใจ แท้ที่จริงเมื่อก่อนนางก็วาดฮู้เป็นงั้นหรือ?

นางมองดูฮู้แผ่นนี้ หว่างคิ้วขมวดเล็กน้อย นำหนังสือในมือเปิดออกอีกครั้ง ครั้งนี้กลับดูอย่างละเอียดมากกว่าเดิม

ด้านหน้าของหนังสือมีฮู้อยู่นิดหน่อย นางรู้จัก แต่เมื่อพลิกถึงหน้าสุดท้าย ฮู้ยิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ นางก็ค่อยๆรู้ว่าไม่คุ้นเคยมากขึ้น

“นี่คือหนังสือเซียนนะ หน้าหลังนี้ เป็นฮู้ขั้นแปดและเก้า เจ้ารับข้าเป็นอาจารย์ ข้าสามารถรับรองได้ว่า ไม่เกินสามสิบปี จะอบรมสั่งสอนให้เจ้ากลายเป็นอาจารย์ยันต์ทิพย์ขั้นเจ็ดท่านหนึ่งได้!”