บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 368

“ข้าเพิ่งรับลูกศิษย์ เจ้าให้ข้าพาลูกศิษย์กินข้าวด้านในห้องโถงใหญ่?”

โจวหยวนจื่อจ้องมองเถ้าแก่ทังด้วยสายตาเย็นยะเยือก หน้าตาของเขาโหดร้ายน่ากลัว ทันทีที่ดวงตาจ้องเขม็ง ทำให้เถ้าแก่ทังกดดันยิ่งนัก

“ข้าน้อยไม่ได้หมายความแบบนั้น!”

เถ้าแก่ทังรีบอธิบาย:

“เวลาที่ท่านมาเป็นเวลาที่หอสุราของพวกเราแขกกำลังคึกคักพอดี ห้องส่วนตัวชั้นบนเต็มหมดแล้ว อย่างไรก็ตามข้าน้อยมิอาจให้พวกเขาทานถึงครึ่งหนึ่งก็เชิญพวกเขาออกไปถูกต้องหรือไม่? ถ้าหากท่านไม่ยินดีจะทานอาหารที่ด้านในห้องโถงใหญ่ ก็รอสักประเดี๋ยว เมื่อมีแขกออกมา ข้าน้อยจะรีบให้คนไปจัดการเก็บกวาดทันที แล้วเชิญท่านขึ้นไปด้านบน”

แขกที่ทานข้าวอยู่ด้านในห้องส่วนตัวของหอเจินเหว้ยหอเจินเว้ย สำหรับเถ้าแก่ถังผู้น้อยคนนี้แล้ว ล้วนเป็นผู้สูงศักดิ์ เขาไม่สามารถล่วงเกินได้แม้แต่คนเดียว

เขาเช็ดเหงื่อที่อยู่บนศีรษะ กลัวว่าโจวหยวนจื่อจะเกิดโทสะ

“ท่านอาจารย์ จะกินที่ไหนก็กินเหมือนกัน ก็กินที่ด้านในห้องโถงใหญ่เถอะ”

ในเวลานี้เย่จายซิงส่งเสียงเอ่ยกล่าว

ให้นางรอ นางก็คร้านที่จะรอ

“กินที่ตรงนี้ เจ้าก็ต้องปรากฏตัวในวงสังคมมิใช่หรือ?”

โจวหยวนจื่อเอ่ยกล่าว มองเถ้าแก่ทังอย่างไม่ยินดีหลายครั้ง

“มิใช่ว่าข้าจะพบปะผู้คนไม่ได้เสียหน่อย ไม่ได้มีอะไรที่ไม่สามารถปรากฏตัวในวงสังคมได้”

เย่จายซิงยิ้มเบาๆแล้วเอ่ยกล่าว

นางสวมผ้าคลุมหน้า ก็เพื่อลดปัญหาในหลายๆด้าน ไม่ต้องการให้สายตาจำนวนมากเกินไปมองมาบนใบหน้าของนาง

แต่เมื่อถึงเวลากินข้าว ควรจะต้องถอดก็ยังคงต้องถอด

ทุกคนกล่าวในใจ หญิงสาวคนนี้เสียงไพเราะยิ่งนัก แต่ก็ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่โจวหยวนจื่อหน้าตาดุร้ายน่ากลัว ลูกศิษย์ของเขาหน้าตาก็น่าจะไม่ได้สวยงามสักเท่าใดกระมัง

เมื่อเถ้าแก่ทังเห็นว่าเย่จายซิงยินดีจะกินข้าวที่ด้านในห้องโถงใหญ่ ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบนำพวกเขาไปโต๊ะที่ใหญ่ที่สุดตรงกลางห้องโถงใหญ่

“อาจารย์เทพโจวและแม่นางท่านนี้ต้องการกินอะไร? อาหารขึ้นชื่อของพวกเราที่นี่มี......”

เถ้าแก่ทังรายงานรายชื่ออาหารยาวเหยียดราวกับมอบของล้ำค่า

โจวหยวนจื่อสั่งอาหารหกอย่าง ให้เย่จายซิงก็สั่งด้วยเช่นกัน

เย่จายซิงเห็นว่าที่เขาสั่งล้วนเป็นปลาเป็นเนื้อ จึงเลือกผักมาสองอย่าง

อาหารมาส่งอย่างรวดเร็วมาก กลิ่นหอมฉุย

แต่ที่มาส่งก่อนล้วนเป็นเนื้อ กลิ่นหอมของเนื้อที่เข้มข้นทะลุเข้าไปในรูจมูกของเย่จายซิง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายท้องเล็กน้อย

นางแอบหยิบโอสถควบคุมการแพ้ท้องจากในแขนเสื้อออกมาเม็ดหนึ่ง ฉวยโอกาสตอนดื่มน้ำ กินลงไป ถึงค่อยเปิดผ้าคลุมหน้าออก หยิบตะเกียบขึ้นมา

ตอนที่ถอดผ้าคลุมหน้าออก มีเสียงประหลาดใจจากบริเวณรอบๆดังมาเป็นระลอกๆ

โจวหยวนจื่อเกือบจะตะลึงงันไป

“สาวน้อยที่น่ารักของข้า! ไม่นึกเลยว่าข้าจะรับลูกศิษย์ที่งดงามถึงเพียงนี้!”

เขาคาดเดาว่าลูกศิษย์น่าจะหน้าตาค่อนข้างดูดี แต่คิดไม่ถึงว่าจะดูดีถึงขนาดนี้

เทพธิดาทิพย์กู่หลิงผู้นั้นเป็นหนึ่งในสี่สาวงามแห่งแผ่นดินของแผ่นดินหลิงเซียวยุคใหม่ เมื่อเปรียบเทียบกับนาง ต่างก็เหมือนกันบ่าวล้างเท้า

ลูกศิษย์ของเขาแฝงไปด้วยอายเซียนที่ไม่มีบนโลกมนุษย์ เหมือนกับว่าจะต้องดื่มน้ำค้างเซียน แต่ไม่ใช่มากินอาหารพื้นๆธรรมดาเหล่านี้กับเขา

โจวหยวนจื่อรู้สึกขึ้นมาทันทีว่าอาหารของหอเจินเหว้ยหอเจินเว้ย ไม่คู่ควรกับลูกศิษย์ของเขาแล้ว

เย่จายซิงคุ้นชินกับสายตาเหล่านี้แล้ว หลังจากที่นางกลืนไข่มุกมังกรลงไป นิสัยก็กลายเป็นเลื่อนลอยเล็กน้อย ตอนที่ปิดบังใบหน้ายังพอได้ เมื่อไม่ได้ปิดบังใบหน้า ก็จะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคน

หญิงสาวทุกคนต่างก็รักความสวยงาม นางไม่รู้สึกว่านี่สร้างความลำบากใจอะไรให้ตนเอง

ข้าก็คือสวยที่สุด

เย่จายซิงยื่นตะเกียบออกไปคีบอาหารสองสามอย่างให้แก่โจวหยวนจื่อ จากนั้นก็รินเหล้าลงไปในจอกของเขา เทน้ำชาลงไปในถ้วยของตนเอง

“ท่านอาจารย์ผู้สูงส่ง วันนี้ศิษย์ขอใช้ชาแทนสุรา ขอให้ท่านโปรดรับการกราบไหว้ของศิษย์”

นางรู้สึกว่าอุปนิสัยของโจวหยวนจื่อนั้นถูกคอนางยิ่งนัก อีกทั้งยังตอนที่ผู้อื่นพูดจาไม่ดีต่อนาง ก็ส่งเสียงปกป้องนาง

ท่านอาจารย์แบบนี้ นางเคารพนับถือจากใจจริง