บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 380

คืนนั้น เย่จายซิงและโมเสิ่นหยวนออกจากเซียนเหอ

นั่งอยู่บนเรือทิพย์ความเร็วสูง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้า เย่จายซิงยังคงสับสนเล็กน้อย

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในวันนี้

ตอนแรกนางมีอาจารย์ จากนั้นก็มีความขัดแย้งกับหลัวเฟิง ป๋ายหลี่ปิน จากนั้นสามีของนาง โม่เสิ่นยวนก็ปรากฏตัวขึ้นและฆ่าคนทั้งสอง ดึงดูดผู้อาวุโสห้าเข้ามา

ต่อมา ก็ได้เจอพ่อและน้องชายอีกครั้ง จากนั้นก็ได้รู้ความจริงมากมาย รวมทั้งผู้คนที่เกี่ยวข้องกับคำสาปของนางด้วย

ตอนนี้ นางและสามีของนางก็กำลังจะเดินทางไปแก้ไขคำสาป

“ซิงเอ๋อร์ มาดื่มโจ๊กเร็วเข้า”

โม่เสิ่นหยวนยกโจ๊กร้อนๆ มาหนึ่งชาม เป็นโจ๊กเนื้อไม่ติดมันที่เขาเคี่ยวมันตอนที่อยู่บนดาดฟ้าเรือ

เนื้อเป็นเนื้อสัตว์ปีกวิญญาณเนื้อนุ่มและไม่มีกลิ่นคาว ถูกหั่นเป็นเส้นๆ นำมาปรุงกับโจ๊ก จะมีรสชาติหวานหน่อยๆ

เมื่อเย่จายซิงได้กลิ่น นางไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกคลื่นไส้ แต่ยังอยากจะดื่มมัน นางไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่ แต่ก็หิวเร็วกว่าเมื่อก่อน บางครั้งนางก็เก็บขนมไว้ในห้วงกาลเวลาเอาไว้กิน พอหิวก็จะเอาออกมากินหน่อยๆ

นางไม่คิดว่าเขาจะละเอียดขนาดนี้ ถึงขั้นสังเกตเวลาที่นางหิว

หลังจากที่เขาวางโจ๊กลงบนโต๊ะ ก็หยิบผักดองออกมาก็คือแตงกวาดองที่ให้รสชาติหวานเปรี้ยว

เย่จายซิงมองดูผักที่ตกแต่งอยู่บนอาหาร แววตาของนางก็เป็นประกาย ทำให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้น

ช่วงนี้กินอะไรก็ไม่อร่อย แค่ชอบกินรสชาติเปรี้ยวหวานเท่านั้น เมื่อเห็นผักที่นำมาตกแต่ง นางก็อยากจะกินมากเป็นพิเศษ พอคิดว่าจะได้กินก็น้ำลายไหลแล้ว

“รีบกินเถอะ”

โม่เสิ่นยวนยิ้มให้ปฏิกิริยาของนาง และหยิบช้อนตะเกียบออกมาวางลงบนจานข้างๆ มือนาง

เย่จายซิงหยิบแตงกวาดองชิ้นหนึ่งออกมา

เพราะมีผักดอง ทำให้นางดื่มโจ๊กชามใหญ่หมดเกลี้ยงในเวลาไม่นาน

ทันทีที่นางวางชามลง โม่เสิ่นยวนก็เช็ดมุมปากให้นางด้วยผ้าเช็ดหน้า แล้วทำความสะอาดโต๊ะ

จากนั้นเขาก็ทำความสะอาดเตียง เตียงนุ่มแล้ว แต่เขาก็ยังเอาฟูกมาวางอีกสองชั้น รู้สึกเหมือนจะจมลงไปตอนที่นอนลง มันสบายมากตั้งแต่แรกที่สัมผัส

“ซิงเอ๋อร์มานอนนี่”

เขาร้องเรียกนาง

เย่จายซิงกะพริบตาอย่างลังเล ในเรือวิญญาณมีเตียงเดียว ถ้านางนอนเตียงนั้น เขาจะนอนที่ไหน นอนบนพื้นหรือ?

หรือจะนอนด้วยกันกับตน?

เอ่อ อยู่ๆ นางก็เขินขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเขาเป็นสามีของนางและเป็นพ่อของลูกนาง แต่... แต่เมื่อใกล้กันมาก นางก็คิดว่ามันเร็วเกินไป

ดูเหมือนนางจะยังไม่สามารถยอมรับได้

ราวกับว่าเขาเข้าใจความคิดของนาง โม่เสิ่นยวนย้ายผ้าห่มและฟูกลงมาบนพื้น

“ซิงเอ๋อร์ เดี๋ยวข้านอนบนพื้น ไม่ต้องกลัว”

“ข้าไม่ได้กลัว แค่รู้สึกไม่เหมาะนิดหน่อย” นางเอามือแตะหูที่ร้อนผ่าวแล้วอธิบาย

โม่เสิ่นยวนหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ได้ ไว้รอเจ้าพร้อมพวกเราค่อยนอนด้วยกัน”

คำพูดนี้ทำให้นางหน้าแดง แต่มันไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมเพราะเขากับตนเป็นสามีภรรยากัน นอนด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติ

นางถอดรองเท้าแล้วนอนลงบนเตียง แล้วหลับตาลง วันนี้ นางรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เมื่อได้นอนบนเตียงนุ่มๆ นางรู้สึกผ่อนคลายมาก

อาจจะรู้ว่านางยังไม่ชิน เขาจึงนอนที่พื้น ไม่ได้พูดอะไรกับนาง แค่เฝ้านางอยู่บนพื้น

เย่จายซิงรู้สึกปลอดภัยมาก และหลังจากนั้นไม่นาน อาการง่วงนอนก็มาเยือน

เมื่อนางผล็อยหลับไป จู่ๆ เตียงก็ทรุดลง มือหนาโอบเอวนางจากด้านหลัง กลิ่นที่คุ้นเคยก็ห้อมล้อมนางทันใด แม้ว่านางจะไม่ปฏิเสธ แต่ก็อดประหม่าไม่ได้ และตื่นขึ้นมาทันที

“เสด็จอา ท่านจะทำอันใด?”