บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 56

เย่เจียหยูเดินมายังลานบ้านที่สองพี่น้องเย่จายซิงอาศัยอยู่อย่างรวดเร็วด้วยแรงอาฆาต

พบว่ามีเพียงหญิงรับใช้ที่นามว่าไป๋จู๋วอยู่ในลานบ้านเท่านั้น องครักษ์ลับที่นามว่าเหยียนเฟิงนั้นไม่อยู่จริงๆ

“เมื่อก่อนหญิงรับใช้ผู้นั้นไม่ใช่ว่ามีร่องรอยฝ้ากระเต็มหน้าไปหมดหรือ เหตุใดไม่เจอหลายวันฝ้ากระบนหน้าของนางจึงดูจางลงมากเช่นนี้?”

เดิมที่เย่เจียหยูจะอาศัยตอนที่เย่จายซิงยังไม่มาถึง สั่งสอนลูกน้องนางก่อน ใครจะไปคิดว่านางกลับสนใจรอยฝ้ากระที่อยู่บนหน้าของหญิงรับใช้ไป๋จู๋วผู้นั้นไปแล้ว

ตอนนั้นตอนที่ท่านแม่ของนางเลือกหญิงรับใช้ให้เย่จายซิง เป็นนางเองที่จงใจชี้ไปที่คนที่หน้าลายผู้นี้ให้เย่จายซิงก็เพื่อที่จะให้นางขายขี้หน้า

คุณหนูอัปลักษณ์ก็คู่ควรกับหญิงรับใช้อัปลักษณ์อย่างแน่นอน

ดังนั้นนางจึงมีความทรงจำที่ลึกซึ้งเกี่ยวกัยหญิงรับใช้ผู้นั้น คิดไม่ถึงว่าวันนี้ได้พบหน้าอีก หญิงรับใช้ผู้นี้ราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ไม่เพียงแต่ร่องรอยลายๆ บนใบหน้าจะลดน้อยลงไป สีผิวก็ดูเหมือนว่าจะขาวนวลขึ้นเยอะเลย

จะว่าไปนางหวนคิดกลับไปถึงใบหน้านั้นและผิวที่มือของเย่จายซิงก็ดูเหมือนว่าจะขาวขึ้นไม่น้อยเช่นกัน เพียงแค่ปานที่อยู่บนหน้านางมันช่างน่าเกลียดเกินไป ทำให้คนมองข้ามผิวหนังของนางไปได้

“หรือว่าอ๋องเซ่อเจิ้งมอบยาเนื้อสวยอันล้ำค่าให้นางงั้นหรือ?”

เพียงแค่มียาเนื้อสวยก็สามารถทำให้ผิวหนังดูขาวนวลและละเอียดขึ้นในระยะเวลาเพียงสั้นๆ และยังสามารถแก้ปัญหาเรื่องฝ้ากระรอยแผลเป็นที่อยู่ภายนอกได้อีกด้วย

หากนางมียาเนื้อสวย รอบแผลบนมือที่ถูกจิ้งจอกทิพย์จิ่วอิงตัวนั้นกัดก็สามารถหายได้ ผิวหนังก็จะดียิ่งขึ้นไปอีก

สายตาของเย่เจียหยูอิจฉาตาร้อนผ่าว ยาเนื้อสวยยังไงก็เป็นถึงยาขั้นหก เนื่องจากตัวยาทิพย์ที่ต้องใช้หาได้ยากยิ่งแม้เพียงเม็ดเดียวก็ยากที่จะได้ครอบครอง

ไม่มีผู้หยิงคนไหนไม่อยากสวยขึ้นหรอก ยาชนิดนี้แม้ว่าจะมีอาจารย์กลั่นยากลั่นออกมาได้ก็จะเอาไปให้กับหญิงสูงศักดิ์แห่งตระกูลขุนนางใหญ่ก่อนแน่นอน ยิ่งที่อยู่ในตลาดก็มีจำนวนน้อยมากจนน้อยที่สุด

พอเย่เจียหยูนึกถึงหญิงอัปลักษณ์เช่นนั้นอย่างเย่จายซิงที่ใช้ยาเนื้อสวยได้ อีกทั้งหญิงรับใช้ที่ทำความสะอาดคนหนึ่งยังได้รับอานิสงส์ไปด้วย แต่นางที่เป็นหญิงที่เป็นความภูมิใจของสวรรค์กลับขอก็ยังไม่ได้เลย นางเกลียดจนฟันสีไปมา

นางด่าว่าอ๋องเซ่อเจิ้งอยู่ในใจนับครั้งไม่ถ้วนว่าตาบอด อีกทั้งอิจฉาและเกลียดเย่จายซิงที่มีโชคขี้หมาวิ่งมาชนเช่นนี้

“ท่านพี่รอง ท่านมาที่นี่ทำอะไรหรือ?”

และตอนนี้เอง เย่ยู่หยางก้ผลักประตูออกมาจากในห้อง มองเห็นแววตาที่โกรธเกลียดของนาง คิ้วงามคู่นั้นก็ขมวดขึ้นมาทันที

เขาให้ไป๋จู๋วเข้าไปในห้องก่อน

เย่เจียหยูยกเท้าเดินเข้าไปแล้วกล่าวว่า “ทำไม ที่นี่ข้ามาไม่ได้หรือ?”

“ข้าแค่รู้สึกว่าท่านพี่รองที่เป็นดั่งหยกอันล้ำค่าเช่นนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะมาเยือนที่พักรังหนูเช่นนี้ของพวกเรา”

เย่ยู่หยางน้ำเสียงเย็นชา

เขามองพวกเขาทุกคนออกนานแล้ว ตระกูลเย่แห่งนี้นอกจากพี่สาวของเขาแล้ว คนอื่นๆ ต่างไม่ใช่คนดีอะไรเลย

พวกเขาไม่ได้มีเจตนาดีอะไร ไม่สนใจเครือญาติที่สายเลือดเดียวกัน แต่ผลประโยชน์ในสายตาเท่านั้น

“ยู่หยาง เจ้าพูดเช่นนี้ทำให้ท่านพี่รองเสียใจนะ เมื่อก่อนท่านพี่รองก็รักเอ็นดูเจ้ามากเช่นกัน”

เย่เจียหยูค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ จู่ๆ เสียงก็เบาลง ใช้เสียงที่มีเพียงเย่ยู่หยางที่สามารถได้ยินคนเดียวกล่าวออกมาว่า

“เพียงแค่เมื่อก่อนเจ้าเก่งเกินไป ขวางหูขวางตาใครบางคน ดังนั้นทำลายจุดตันเถียนของเจ้าเสีย ให้เจ้าเป็นคนพิการ ท่านพี่รองอย่างข้ารู้สึกว่าเจ้าไร้ประโยชน์เลยออกห่างจากเจ้าไป”

“เจ้าพูดอะไรน่ะ!”

ดวงตาของเย่ยู่หยางจู่ๆ ก็แดงขึ้นมา

เขาคิดว่าในครั้งนั้นเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น คิดไม่ถึงว่ากลับมีคนจงใจทำให้มันเกิดขึ้น

เย่เจียหยูมองดูท่าทางที่โกรธเกลียดอย่างตกใจ ในใจก็รู้สึกมีความสุขมาก

“ใช่สิ เมื่อก่อนเจ้าเป็นบุตรแห่งสวรรค์อันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวง เป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่อายุน้อยที่สุด แม้แต่องค์หญิงแคว้นข้างๆ ยังตกหลุมรักเจ้าไม่ลืมเลย ดูละลานตาเกินไปมันก็ไม่ดีนัก จะตกจากสวรรค์ลงมาตายได้ง่าย”

“ใครกัน!ที่แท้แล้วเป็นใครกันแน่ที่ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับข้าเช่นนี้? เจ้าพูดมาสิ!”

เส้นเลือดบนศีรษะของเย่ยู่หยางบูดออกมา และใบหน้าที่ซีดก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เย่เจียหยูปิดริมฝีปากแล้วหัวเราะเบาๆ จากนั้นกล่าวว่า

“ไม่บอกเจ้าหรอก เจ้าค่อยๆ เดาไปละกันนะ แม้ว่าเจ้าจะเดาออกมาได้ เมื่อเปรียบกับร่างกายที่พิการเช่นนี้ของเจ้าแล้วหากอยากจะไปแก้แค้นกับเขาก็เท่ากับรนหาที่ตาย ท่านพี่รองอย่างข้าแนะนำให้เจ้าสงบเสงี่ยมเพื่อมีชีวิตรอดจะดีกว่า”

“เย่เจียหยู เจ้าทำอะไรน่ะ!”