บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 80

ร่างกายของจวินหยวนอาบไปด้วยเลือด บนใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชากลับมีความดีใจเหมือนได้สมบัติล้ำค่า  เห็นนางปลอดภัยดีเขาก็คลายความกังวลใจลง กอดนางแน่บแน่น อยากที่จะนำตัวนางให้เข้าไปอยู่ในกาย ไม่แยกจากกันอีก และจะได้ไม่มีใครทำร้ายนางได้อีก

เย่จายซิงรู้สึกถึงความทรงพลังที่แผ่มาจากอ้อมอกของเขา และความรู้สึกที่เขาหลั่งไหลออกมา จิตใจจึงตกอยู่ในภวังค์ ความรู้สึกของเขาอบอุ่นดั่งดวงอาทิตย์ ราวกับว่าชาติก่อนนางก็รู้จักเขาแล้ว ความคิดนี้ ทำให้นางเกิดความรู้สึกประหลาด แหวนที่นิ้วก้อยร้อนระอุอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พลังอ้อมกอดของเขาแน่บแน่นยิ่งขึ้น นางขมวดคิ้ว “เสด็จอาท่านทำข้าเจ็บ”

จวินหยวนคลายตัวนางออกทันที เปลี่ยนมาจับมือนางเอาไว้

“ข้าจะพาเจ้ากลับไป”

นางพยักหน้า

“เป็นคู่หมั้นที่รักกันดูดดื่มจริง ๆ ทำให้ข้าซาบซึ้งใจนัก”

หลงเฟยหลีลุกขึ้นยืน สะบัดร่างกายที่พ่ายแพ้ยับเยิน บนใบหน้ายั่วยวนแฝงด้วยรอยยิ้มเย็นชาบ้าคลั่ง

น้ำพิษของผึ้งหน้าผีได้เข้าสู่ทั่วร่างกายของเขา ทำให้ตัวเขาดูเป็นขี้แพ้ หดหู่ไร้อนาคต

เย่จายซิงมองดูเขาโดยไม่เอ่ยอะไร เขาไม่ยอมปล่อยตัวนาง นางจึงจำเป็นยืนอยู่ฝั่งจวินหยวนต้องลงมือกับเขาโดยไม่ต้องสงสัยเลย แต่เขายังมียาสะเดาะเคราะห์อยู่หนึ่งเม็ด สามารถถอนพิษผึ้งหน้าผีที่อยู่ในตัวเขาได้

ส่วนพิษอื่น ๆ นางช่วยไม่ได้และไม่อยากสนใจ เขามีวิธีถอนพิษของเขาเอง

“หลงเฟยหลี เจ้าตกอยู่ในฐานะที่เสียเปรียบ ถ้าสู้ต่อไป ก็ไม่แน่ว่าจะบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าลามือเพียงเท่านี้เถอะ” 

นางพูดเสียงดัง

“หึ แมวป่าน้อย ข้าเองที่ดูถูกเจ้า ทำให้เจ้าแทงข้าข้างหลังได้ แต่ข้าไม่โทษเจ้า มานี่สิ ข้าจะพาเจ้าไปอาณาจักรเวหาทิพย์หามารดาของเจ้า และรับปากว่าจะไม่ทำร้ายเขา

นัยน์ตาดอกท้อสีแดงก่ำของหลงเฟยหลีช่างเย้ายวน พูดเสียงกระซิบล่อลวงนาง ยื่นมือไปที่นาง

เขากำลังใช้พลังจิตสั่นคลอนความมุ่งมั่นของนาง คิดจะใช้เล่ห์เหลี่ยมไม่โปร่งใสให้นางไปหา

ดวงตาทั้งคู่ของเย่จายซิงเคลืบเคลิ้ม ยังไม่ทันขยับตัว ในมือก็มีพลังที่เย็นเฉียบส่งผ่านเข้ามา ทำให้นางมีสติ เสียงที่ล่อลวงจิตใจของหลงเฟยหลีที่อยู่ข้างหูก็มลายไป

นางขมวดคิ้วมองหลงเฟยหลี โกรธที่เขาใช้อุบายกับนาง แต่พอคิดกลับอีกด้าน เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร เพื่อบรรลุเป้าหมายจนไม่เลือกวิธีก็เป็นเรื่องปกติ

“เจ้าลูกครึ่งปีศาจ ทำร้ายข้าไม่ได้ หากเจ้าอยากตาย ก็จงบุกเข้ามา”

เสียงเยือกเย็นของจวินหยวน ซ่อนจิตสังหารที่สะท้านถึงกระดูกเอาไว้

หลงเฟยหลีถูกเปิดโปงตัวตน รู้สึกอับอายเล็กน้อยแต่กลับส่อเสียดว่า：

“แล้วเจ้าดีกว่าตรงไหน ก็แค่ใช้ยาต้องห้ามเพิ่มระดับฌานเพื่อต่อสู้กับข้า หากไม่ใช้โอสถทิพย์ เจ้าก็เทียบข้าไม่ได้แม้แต่ปลายเล็ก！”

พอพูดถึงยาต้องห้าม เย่จายซิงก็ปวดใจ ยาต้องห้ามส่งผลร้ายต่อผู้บำเพ็ญเพียรอย่างมหาศาล หากจวินหยวนไม่เพราะจะช่วยชีวิตนาง ก็คงไม่ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงเช่นนี้

นางมองหลงเฟยหลีอย่างเฉยเมยพูดอย่างชัดเจน：

“หลงเฟยหลี！ ข้าได้ช่วยถอนพิษส่วนใหญ่ให้เจ้า พิษที่เหลืออยู่เจ้าสามารถถอนเองได้ ถือว่าข้ามีคุณธรรมมากพอแล้ว หากเจ้ายังไม่เลิกเกาะแกะมีแต่จะทำให้ข้าเกลียดชัง！”

“เจ้าเกลียดชังข้า？”

นัยน์ตาของหลงเฟยหลีสั่นไหว สีหน้าเยือกเย็นในฉับพลัน เลือดสีแดงไหลออกมุมปาก ราวกับมีแสงสลัวประหลาดลอยอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา

อยู่ ๆ เขาก็หัวเราะขึ้น สีหน้าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน：

“ได้ เป็นข้าเองที่ไม่ควร ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป จงอย่าลืมคำที่เจ้าเคยพูด และจดจำความสัมพันธ์ระหว่างเราเอาไว้”

ความสัมพันธ์อะไร？อ้อ เย่จายซิงนึกขึ้นได้ นางบอกว่าจะเป็นสหายกับเขา