บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 88

แขกเหรื่อข้างนอกคึกคัก เสียงยินดี กล่าวคำอวยพร ชวนดื่มสุราต่าง ๆ แว่วเข้าหูไม่ขาด

ความรู้สึกที่เย่จายซิงได้รับเหมือนมีผู้คนเป็นร้อยมางานแต่งที่พิลึกแห่งนี้ แต่ที่นี่เป็นเจดีย์โบราณชัด ๆ จะบรรจุแขกเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร？

ดังนั้นเสียงข้างนอกทั้งหมด ก็เป็นเพียงเวทมนตร์ที่ชายผู้นั้นเสกขึ้นมาเท่านั้นเอง หลอกลวงคนอื่น

ใจของเย่จายซิงเต้นเหมือนกลอง นางรู้ว่าพอเสียงข้างนอกเงียบแล้วชายคนนั้นก็จะเข้ามา

ความจมปลักของชายผู้นั้นลึกล้ำเกินไป หญิงสาวที่เขาชอบแม้แต่ดวงวิญญาณก็ไม่ได้เก็บไว้ กระทั่งเนื้อหนังมังสานี้ก็อาจจะก่อขึ้นมาใหม่ เขากลับยังคงหลอกลวงตัวเองและคนอื่น ให้อีกฝ่ายแต่งเป็นภรรยาของเขาแต่หลังแต่งงานแล้วก็จะสมใจปรารถนาทุกอย่างเช่นนั้นหรือ？

นางไม่เห็นว่าจะเป็นเช่นนั้น สายตาที่ดูอ่อนโยนของชายหนุ่มแฝงได้ด้วยความบ้าคลั่ง แต่งงานกันแล้ว ชายหนุ่มมีแต่ลำเอียงฝ่ายเดียวน่ากลัว

เสียงข้างนอกค่อย ๆ ลดลง แขกเหรื่อราวกับกำลังเลิกรา เสียงประปรายดังขึ้น

ดนตรีรื่นเริงก็หยุดลง

เย่จายซิงกัดฟันแน่น หัวใจเต้นรัว หลังจากมาแผ่นดินเทียนเหย้า นางมักจะถูกกระทำ เพราะไม่มีรากทิพย์ ไม่สามารถฝึกฌานได้！

รอไว้เจอตัวคนที่ล้วงเอารากทิพย์นางไป นางเอาเขาตายแน่！

ในเวลานี้เอง อยู่ ๆ ข้างนอกก็เงียบขึ้นมา เงียบไม่มีเสียงจนเข็มหล่นพื้นก็ได้ยิน ถ้ามีคนเข้ามา แม้แต่ลมหายใจก็ได้ยินชัดเจน

เสียงเงียบเช่นนี้ยาวนานต่อเนื่อง แต่ทุกเวลาล้วนทำให้นางรู้สึกย่ำแย่ เพราะไม่รู้ว่าชายคนนั้นจะผลักประตูเข้ามาเมื่อไหร่

ทันใดนั้น

ข้างนอกก็มีเสียงฝีเท้าเดิน

ทีละเก้าทีละเก้า เสียงเหมือนตีเข้าไปในหัวใจของเย่จายซิง ทำให้นางหนาวไปทั้งร่าง

เสียงดังเอี๊ยด！

ประตูถูกเปิดจากข้างนอกแล้ว

หญิงสาวก้มหน้าลง สายตาของเย่จายซิงมีแต่ผ้าคลุมศีรษะสีแดงและรองเท้าปักสีแดง ไม่เห็นอะไรอย่างอื่น นางลองควบคุมร่างกายนี้อยู่หลายครั้งก็เปล่าประโยชน์ ร่างกายของหญิงสาวเป็นหุ่นเชิดของชายหนุ่ม นางจะออกไปง่าย ๆ ได้อย่างไร

เนื่องจากเพราะไม่เห็นอะไรเลย ความหวาดกลัวที่ไม่อาจล่วงรู้ได้ทับถมขึ้นมาไม่ขาด

ในหัวของนางมีใบหน้าหล่อเหลาของจวินหยวนว่าบเข้ามา ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาในแดนลวงตาหรือไม่ ไม่รู้ว่าเจอกับอันตรายอะไรมั๊ย

เวลานี้แล้ว ไม่คิดว่านางยังจะคิดถึงจวินหยวนอยู่ เย่จายซิงเองก็คาดไม่ถึง

เสียงฝีเท้าข้างนอกไม่กี่ก้าวหยุดลง

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว และไม่รู้สึกถึงลมหายใจของเขา ได้ยินแต่เสียงรินสุราของเขา แต่พอรินสุราเสร็จกลับไม่ได้ยกสุรามา

เขาเดินไปอีกฝั่ง เหมือนกำลังหยิบ ด้ามมงคลในถาด

ด้านหนึ่งของด้ามมงคลยื่นเข้ามา เลิกผ้าคลุมศีรษะขึ้นอย่างช้า ๆ

ร่างกายของเย่จายซิงแข็งทื่อ กลั้นลมหายใจ นางไม่รู้ตัวว่าในนาทีที่ผ้าคลุมศีรษะถูกเลิกขึ้น ร่างกายก็ขยับตัวได้อย่างอิสระ ไม่เพียงเท่านี้ ร่างกายของหญิงสาวก็กลายเป็นร่างกายของนาง

“น้องซิง ข้ามาแล้ว”

เหนือศีรษะมีเสียงแหบที่คุ้นเคยดังขึ้น นางทะยานแหงนหน้า ภาพในม่านตาที่เห็นก็คือร่างกายที่สูงใหญ่ของจวินหยวนและใบหน้าหล่อเหลาได้สัดส่วนของเขา

นัยน์ตาของเขาล้ำลึก จิตสังหารที่เหลืออยู่จางหายไป  เห็นนางไม่บุบสลาย ก็โล่งใจ

“เสด็จอา！”

นางส่งเสียงเรียกอย่างตื้นตัน ตอนนี้ถึงได้พบว่าตัวเองขยับตัวได้แล้ว ยกมือขึ้นก็เห็นแหวนที่นิ้วก้อย

นี่คือมือของนาง！

“ข้าออกจากแดนลวงตาแล้ว？”

จวินหยวนเป็นคนช่วยชีวิตข้าไว้

จวินหยวนส่ายหน้ามองนางแล้วพูดว่า：

“น้องซิง พวกเรายังอยู่ในแดนลวงตา ซากดวงวิญญาณของชายผู้นั้นถูกข้าฟันไปแล้ว แต่ความจมปลักของเขาลึกเหลือเกิน มีเพียงแค่เราแกล้งเป็นผัวเมียกันไขว้สุราจอกนี้กันดื่ม จึงจะออกจากแดนลวงตาได้”

เย่จายซิงยืนขึ้น รีบไปยกสุราจากโต๊ะมา ส่งอีกจอกให้เขา

“เช่นนั้นเราก็รีบดื่มกันเถอะ！”

แดนลับนี้จะบีบนางให้ตายอยู่แล้วห！

ไว้รอนางกลับไปสิ่งแรกที่จะทำคือสร้างรากทิพย์ขึ้นมาใหม่！