บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 90

การกลับมาของจวินหยวนกับเย่จายซิง ทำให้ทหารและราษฎรทั้งหมดในเมืองหลินฟงชื่นชมยินดี ดีใจโลดเต้น ไม่มีพวกเขาทั้งสอง เมืองหลินฟงในเวลานี้อาจจะถูกอสูรปีศาจโจมตีไปนานแล้ว ผู้คนพลัดพรากตายจากกัน พลัดถิ่นที่อยู่ ไร้บ้านให้กลับ ผู้คนต่างเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าเย่จายซิงจงใจหลอกล่อเจียวปีศาจขั้นแปดออกไป เรื่องนี้ทำให้นางอับอายอยู่บ้าง และก็ซาบซึ้งอยู่บ้าง แม่ทัพผางที่อยากให้นางตายก็สร้างชื่อเสียงให้นาง

แต่แม้ว่าเจียวปีศาจะถูกนางล่อออกไปจริงก็ตาม แต่เป้าหมายของมันก็คือเพื่อมาจับตัวนาง หลงเฟยหลีเป็นผู้สั่งการมันให้มาเมืองหลินฟง เพื่อเลือดของนาง

คำพูดแบบนี้พูดออกไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด เรื่องโลหิตหงส์บริสุทธิ์เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของนาง เจ้าไป๋บอกกับนาง ในโลกใบนี้มีคนมากมายจับมาโลหิตหงส์บริสุทธิ์อยู่ เพราะมันใช้ทำประโยชน์สำคัญได้อีกหลายอย่าง

หากมีคนรู้ว่าเลือดในตัวของนางเป็นโลหิตหงส์บริสุทธิ์ เช่นนั้นจะเป็นภัยพิบัติ

นางไม่สามารถอธิบายได้ จึงไม่ได้อธิบาย ฉวยโอกาสที่ยังทันการ มอบยาทิพย์ขั้นหนึ่งและสองจำนวนมากที่ตั้งใจกลั่นทั้งวันมอบให้แก่ทหารและราษฎรที่บาดเจ็บ ถือเป็นการชดเชยความผิดในใจก็แล้วกัน

มอบยาทิพย์เสร็จ นางกับจวินหยวนก็นั่งกิเลนเดินทางกลับ

อาการบาดเจ็บของกิเลนหายแล้ว บินสู่ท้องฟ้าสูง เย่จายซิงเห็นผู้คนมากมายข้างล่างโบกมือให้กับพวกเขา อดร้อนผ่าวในใจไม่ได้

ไม่นานเมืองหลินฟงก็เล็กลงเรื่อยในสายตา กระทั่งมองไม่เห็นนางจึงละสายตามอง

จวินหยวนนั่งขัดสมาธิปรับลมหายใจ อาการบาดเจ็บภายในของเขาไม่ดีขึ้นเลย ต้องใช้เวลานานระยะหนึ่งจึงจะหายเป็นปลิดทิ้ง

เย่จายซิงรู้สึกผิดในใจ

เดิมทีคิดจะใช้โอกาสตอนกลับคุยเรื่องบางอย่างกับเขาให้ชัดเจน เห็นเขากำลังฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ นางจึงไม่เปิดปากรบกวนเขา คิดว่ารอกลับไปถึงแล้วค่อยหาโอกาสเหมาะก็แล้วกัน

นึกไม่ถึงว่าเขานั่งสมาธิเพียงครึ่งชั่วยามก็ลืมตาขึ้น จากนั้นก็เรียงอาหการการกินจำนวนหนึ่งไว้ตรงหน้านาง

“ไม่กี่วันมานี้เจ้าไม่ได้ทานของอร่อยเลย ก่อนจะขยับตัว ข้าไปสองของว่างสองสามอย่างมาให้เจ้า”

พอนางเห็น ก็รู้ว่าเขาตั้งใจ ของเหล่านี้ล้วนเป็นของที่นางชอบ คิดว่าตอนนางทานของกินเขาก็สังเกตว่านางชอบทานอะไร แล้วก็จดจำเอาไว้

“ขอบคุณเสด็จอา ทานด้วยกันสิ”

นางพูดด้วยรอยยิ้ม

ลมที่โหมกระหน่ำถูกม่านอาคมขวางอยู่ข้างนอก ผ่านเมฆเรืองรองเป็นบางครั้ง เบื้องล่างเป็นขุนเขาสายน้ำที่ยิ่งใหญ่ เบื้องบนคือท้องฟ้าสีคราม เมื่อมองดูทั้งหมด เหมือนความกลัดกลุ้มทั้งหมดได้มลายหายไปไม่เห็น

นางกินขนมที่ยังมีไอร้อนลอยอยู่อย่างเต็มที่ รสชาติหอมหวานกระจายเป็นสาย

จวินหยวนไม่ขยับตะเกียบ ลำพังมองท่าทางนางกิน เขาว่าน่าจะไม่พอ

เย่จายซิงถูกเขามองจนรู้สึกไม่ดี เมื่อก่อนนางไม่รู้สึกว่าปานบนใบหน้านางจะน่าเกลียดสักแค่ไหน เพราะนางไม่ได้สนใจเรื่องรูปโฉม นางต้องหาทางฟื้นฟูรูปโฉมของนางแน่น

แต่ตอนนี้นางมีความรู้สึกกับจวินหยวนที่ไม่เหมือนเดิม ยิ่งถูกเขาจ้องอย่างนี้ ก็รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว อยากเอาผ้าสักผืนมาปิดเอาไว้

“เสด็จอา อย่ามองข้าอยู่เลย ท่านก็กินบ้าง”

นางกระแอมเสียงพูด

“ตอนข้าชิมรสชาติได้กินแล้ว”

จวินหยวนดูออกว่านางไม่เป็นธรรมชาติ มุมปากกระตุกยิ้มพูดกับนางว่า： “น้องซิงไม่ต้องอาย เจ้าสวยที่สุดในสายตาของข้าแล้ว”

นางในความฝันไม่มีปานแดง

ดังนั้นเขาจึงรู้ว่านางที่ไม่มีปาดแดงหน้าตาเป็นยังไง

เย่จายซิงปิดใบหน้าพึมพำ “ถ้าท่านไม่ฟันตัวยาในถุงเก็บของทิ้ง ป่านนี้โฉมหน้าข้าก็หายดีแล้ว”

นางพูดถึงถุงเก็บของที่หลงเฟยหลีมอบให้นาง

ตอนนั้นถูกหลงเฟยหลีเอากระบี่ฟันจนเป็นผง

ตัวยาพวกนั้นหายากมาก คิดแล้วก็น่าเสียดาย

แต่นางก็ไม่ได้โทษจวินหยวน แค่อยู่ ๆ คิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้

นางถอนพิษให้หลงเฟยหลี หลงเฟยหลีตอบแทนนางก็สมควรแล้ว

จวินหยวนพูดกับนางว่า： “ข้าให้องครักษ์ลับไปหาให้เจ้าแล้ว ยาทิพย์ที่เจ้าต้องการ ที่ข้าขาดแค่อย่างเดียว”