บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 5

หวังซื่อไห่เอามือจับชายแขนเสื้อตัวเองยืนน้ำลายไหลอยู่หน้าประตูบ้านหวังหยวน

หวังหยวนถามว่า "เจ้าทำอะไรน่ะ?"

ต้าหู่และเอ้อหู่ก้าวออกมาล้อมขนาบหวังซื่อไห่ทั้งซ้ายและขวา

มายืนน้ำลายไหลบ้านพี่หยวนแต่เช้า เจ้าอันธพาลนี่ต้องคิดเรื่องไม่ดีอยู่แน่ ๆ

หวังซื่อไห่ตกใจจนสะดุ้ง แล้วจึงรีบถอยออกไปจากประตู “ข้า ข้าอยากกินปลา!"

ช่างหน้าด้านได้อย่างตรงไปตรงมา หวังหยวนส่ายหน้า “เจ้ามาช้าไป ปลาถูกกินหมดแล้ว!”

“เช้ากินหมดแล้ว ยังมีตอนเย็นอีก แค่อยากกินปลาเอง ให้ข้าไปขุดรากหญ้ากับเจ้าก็ได้นะ ไม่มีปัญหา”

เมื่อวานที่เดินเตร็ดเตร่อยู่นั้น พบว่าที่บ้านหวังหยวนนั้นกินปลา และบ้านหวังหานซานก็ได้กินปลาเช่นกัน

เดินมาแต่เช้าก็พบว่าบ้านหวังหยวนก็กินปลา และพ่อลูกหวังหานซานด้วย

เมื่อนึกถึงที่หวังหยวนพูดถึงประโยชน์ เขาเข้าใจแล้วว่าเขาพลาดอะไรไป

ปลาสองมื้อ!

หวังหยวนกระพริบตา "งั้นไปเอาไข่สองฟองก่อน"

ในชนบทแม้ว่าจะมีผู้เลี้ยงไก่อยู่ไม่กี่ราย แต่ไข่ทั้งหมดจะถูกเก็บไว้และขายเป็นเงิน

กว่าจะได้ไข่สองฟองไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ

"...ตกลง!"

หวังซื่อไห่กัดฟันและหันกลับมา

หวังหานซานเตือนว่า "หวังหยวน เจ้าคิดจะใช้ไข่เพื่อให้ซื่อไห่ล่าถอย แต่เขาคนนี้หน้าหนา และหากเขาได้ไข่มาแล้วจริง ๆ ถ้าหากไปพูดมากกับคนอื่นมากเกินไป เคล็ดลับการตกปลาจะถูกเปิดเผยได้โดยง่ายเอานะ”

หวังหยวนยิ้มและพูดว่า "ลุงหานซาน ตกปลาต้องการไข่ ถ้าเขาสามารถทำมันได้จริง ให้เขาเข้าร่วมด้วยเถอะ คนยิ่งเยอะก็ยิ่งมีประสิทธิภาพ!"

เคล็ดลับการตกปลาเป็นแค่การพลิกผันเท่านั้น เขาไม่หวังว่ามันสามารถตั้งหลักตั้งตัวได้อยู่แล้ว

ทั้งสี่คนออกเดินทาง

ไม่นานมากนั้น

บ้านหวังซานไห่ก็ตะโกนเสียงดังเหมือนราชสีห์เหอตงคำรามออกมาว่า “หวังซื่อไห่ เจ้าอันธพาลกินฟรี แม่ให้เจ้ากินดื่ม เจ้ากลับกล้าขโมยไข่ไก่ของแม่ คนอย่างเจ้าอย่าได้กลับมาบ้านนี้อีก ไม่งั้นแม่จะตีขาสุนัขของเจ้าซะ”

"เฮ้ ๆ ข้าได้ไข่มาแล้ว ข้าเข้าร่วมกลุ่มตกปลาของหวังหยวน และจะกินปลาคืนนี้"

หวังซื่อไห่ถือไข่ทั้งสองมือ และรีบวิ่งออกไปเจอหวังหยวนที่นอกหมู่บ้านต้าหวัง

ไข่ไก่ทั้งสองฟองเป็นหลักประกันว่าหวังซื่อไห่ได้เข้าร่วมกลุ่มตกปลาอย่างเป็นทางการ

เริ่มจากขุดรากหญ้า ในกลุ่มมีหวังหานซานและเอ้อหู่ ส่วนต้าหู่และหวังซื่อไห่นั้นอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง

ส่วนหวังหยวนมีหน้าที่ล้างรากหญ้า และบดมันด้วยครกหิน

เมื่อเห็นว่าเขาทำงานช้าเกินไป งานเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้จึงถูกต้าหู่และเอ้อหู่คว้าไปทำแทน

ระหว่างทางชาวบ้านบางคนมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่หลังจากดูได้สักพักหนึ่ง พวกเขาก็รู้สึกเบื่อและจากไป

สำหรับมื้อกลางวัน เขากินเซาปิ่งที่ทำในตอนเช้า ทำให้หวังซื่อไห่ผิดหวังนิดหน่อย เขายังไม่ได้กินปลาเลย

หลังจากทำงานจนถึงบ่าย ทั้งห้าคนก็มาถึงริมแม่น้ำจิงพร้อมกับน้ำยารากหญ้าสิบถัง

หาบริเวณแถวน้ำลึกที่มีปลาอาศัยอยู่

หวังหยวนตอกไข่ใส่แป้งถั่วที่ใช้ทำบะหมี่ แล้วป่น ๆ มันให้เป็นผง แล้วโรยลงไปในแม่น้ำ

หวังหานซานและทั้งสี่ที่เห็นรู้สึกเศร้าใจ ไข่ผสมกับแป้ง ผู้คนยังลังเลที่จะกินเลย แต่นี่กลับโยนมันลงแม่น้ำได้โดยไม่กระพริบตา

เมื่อมีไข่เป็นเหยื่อ มีปลาว่ายอยู่ที่ก้นแม่น้ำ ก็แห่ว่ายขึ้นมา และมีปลามากขึ้นเรื่อย ๆ!

ต้าหู่และเอ้อหู่ฟังคำสั่งของหวังหยวน และเทน้ำยารากหญ้านั้นทั้งหมดลงไปในแม่น้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อน้ำรากหญ้ากระจายตัว ปลาก็ลอยหงายท้องขึ้นมา

ทั้งสี่คนประหลาดใจมาก จนแทบหยุดหายใจ

นี่คือเคล็ดลับการตกปลาของหวังหยวน ที่สามารถเรียนรู้และนำไปใช้ได้โดยง่าย

"รีบจับปลาเร็วเข้า หลังจากหมดฤทธิ์ยาสลบ ปลาจะว่ายอีกครั้ง!"

หวังหยวนพูดเร่งเร้าทุกคน

รากราชาวดี มีพิษมากเพียงพอที่จะทำให้ปลาสลบได้

ยังไม่มีใครในต้าเย่ค้นพบประโยชน์ของมัน

ชาวบ้านขุดเจอต้นราชาวดีตามปกตินั้น ต่างโยนมันลงไปในน้ำเช่นเดียวกัน

แต่หากไม่บดมันให้ละเอียด พิษจะทำงานได้ไม่เต็มที่ และทำให้ฤทธิ์ของมันไม่ถึงตัวปลาได้

ทุกคนรีบจับปลา

ปลาตัวใหญ่เต็มสิบถังไม้ และปลาตัวเล็กที่ห้อยแขวนมัดกับเถาวัลย์เต็มทั้งสี่ไม้หาบ

หวังหยวนเริ่มแบ่งปลา "ลุงหานซาน ต้าหู่ เอ้อหู่ ซื่อไห่ ข้าจะขายปลาตัวใหญ่เพื่อใช้หนี้ แล้วแบ่งปลาตัวเล็กให้พวกเจ้า?"

หวังซื่อไห่รีบพยักหน้า

ปลาตัวเล็กหนักห้าสิบกิโล เขาได้แบ่งมันมาสักสิบหรือสิบห้ากิโล ก็ถือว่ากำไรมากแล้ว