Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 1552

สายตาของหลินสวินก้มมองเงาร่างหลายหมื่นที่อยู่ในค่าย เห็นสีหน้ากระวนกระวาย ประหม่าและเฝ้ารอที่อยู่บนใบหน้าพวกเขาแล้ว

ในใจเกิดฮึกเหิมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก กล่าวว่า “ศึกนี้ไม่จำเป็นต้องให้ทุกท่านออกโรง แค่คอยรับชมก็พอ”

เสียงกึกก้องสะท้านปฐพีดังกระหึ่มไปทั่วทิศ

เซ่าเฮ่าและรั่วอู่ชะงักไปพร้อมกัน

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็ยังอึ้งงัน

หลินสวินจะต้านทัพใหญ่เจ็ดดินแดนด้วยตัวคนเดียวหรือ

เพียงพริบตาในค่ายที่กว้างใหญ่นั้นเงียบสงัดไปทั้งแถบ แต่ละคนต่างท่าทางยากจะเชื่อ

ก่อนหน้านี้พวกเขาต่างตัดสินใจแล้วว่าจะร่วมเป็นตายไปพร้อมกับค่ายทัพ มองข้ามความเป็นตายกันไปแล้ว แต่ไหนเลยจะคิดว่าหลินสวินกลับหมายจะต้านศึกตัวคนเดียว

นี่ทำให้ผู้คนรู้สึกผิดคาดเกินไป อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน!

“พี่หลิน นี่เจ้า…”

เซ่าเฮ่าอดกล่าวไม่ได้

หลินสวินสองมือไพล่หลัง นัยน์ตาดำล้ำลึกยิ้มกล่าว “พี่เซ่าเฮ่า เจ้าก็เหมือนแม่นางรั่วอู่ แค่อยู่ในค่ายคอยรับชมก็พอ”

ไม่ว่าสีหน้า คำพูดหรืออากัปกิริยา… ล้วนไม่ตื่นตระหนกตกใจ หากไม่เป็นเช่นนี้ เกรงว่าพวกเซ่าเฮ่าและรั่วอู่คงได้สงสัยว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไม่แน่ๆ

นั่นเป็นถึงมกุฎอริยะเจ็ดสิบคน ทัพใหญ่สองแสนหนึ่งหมื่นเชียวนะ!

กวาดสายตามองทั่วสมรภูมิเก้าดินแดน ใครเล่าจะกล้าประกาศเหมือนหลินสวิน ว่าจะต้านทัพใหญ่พันธมิตรเจ็ดดินแดนด้วยตัวเอง

นี่ไม่ใช่ใจกล้าแล้ว แต่เป็นบ้าระห่ำจริงๆ!

ทุกคนในค่ายชั่วคราวต่างจิตใจปั่นป่วน เขาหลินสวิน… เอาความมั่นใจและความเชื่อมั่นมาจากไหนกันแน่

“ช่างเถอะ พวกข้าเองก็จะบ้าเป็นเพื่อนเจ้า!”

เซ่าเฮ่าสูดหายใจลึก น้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“เจ้าไม่ต้องดึงดันสู้คนเดียว นี่คือค่ายของดินแดนรกร้างโบราณ พวกเราทุกคนไม่มีทางมองเจ้าไปสู้สุดชีวิตคนเดียวตาปริบๆ แน่”

รั่วอู่กล่าวจริงจัง

ทุกคนในค่ายก็พากันพยักหน้า

ศัตรูมาเร็วกว่าที่คาดเอาไว้

วู้ๆๆ…

ทันใดนั้นเสียงเป่าเขาสัตว์ระลอกแล้วระลอกเล่าดังขึ้นทั่วทิศรอบค่ายชั่วคราว ภายในนั้นยังมีเสียงกลองศึกกึกก้องแทรกสลับ ฟ้าดินสะเทือนเลื่อนลั่น คลื่นลมเปลี่ยนสี

สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าไอสังหารชวนประหวั่นราวพยับเมฆดำทะมึน ไม่นานก็แผ่ขยายมาบดบังเวิ้งฟ้าเหนือค่ายชั่วคราวจนมืดสลัวไปทั้งแถบ!

ในค่ายเงียบสนิท แต่ละคนพลันหยุดหายใจ เสียงเป่าเขาสัตว์ที่แผ่ไพศาล เสียงกลองที่ดังกัมปนาทนั้นราวกับค้อนยักษ์ฟาดใส่ใจอย่างหนักหน่วง ทำเอาทุกคนต่างหน้าเปลี่ยนสี

ศัตรูที่แข็งแกร่งยังไม่มา ไอสังหารมืดฟ้ามัวดินก็มาถึงแล้ว!

เวลานี้ต่อให้มีความเชื่อมั่นในตัวหลินสวินแค่ไหน ผู้แข็งแกร่งของดินแดนรกร้างโบราณหลายหมื่นในค่ายก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอย่างไม่เคยมีมาก่อน

ไม่ทันไรพื้นปฐพีก็สั่นสะเทือน หินทรายปลิวว่อน ไอสังหารเหมือนวายุอสนีบาตโหมกระหน่ำ ปกคลุมค่ายชั่วคราวไว้ภายในอย่างสมบูรณ์

พริบตานั้นช่างเหมือนวันสิ้นโลกใกล้จะมาเยือนจริงๆ

แม้แต่เซ่าเฮ่าและรั่วอู่ก็ต่างนัยน์ตาหดรัด พุ่งทะยานขึ้นไปกลางอากาศ กวาดสายตามองไปรอบทิศ

บนเส้นขอบฟ้าที่ห่างออกไปมีควันไฟมากมายปรากฏ เปลี่ยนเป็นเมฆดำชวนประหวั่นมืดฟ้ามัวดิน มีเสียงกลองศึกกัมปนาทดังกระหึ่มทั่วหล้า มีเสียงเป่าเขาสัตว์ดังสลับแทรกซ้อน ไอสังหารม้วนกลืน

เมื่อมองดูโดยละเอียดก็เห็นเงาร่างแน่นขนัดราวกระแสน้ำ แผ่มาจากทั่วสารทิศเหมือนเกลียวคลื่นสีดำหลายสาย

เมฆดำประชิดเมือง เหมือนจะถล่มให้ราบคาบ!

เงาร่างน่าเกรงขามมากมายที่เหมือนดั่งทวยเทพ นำทัพใหญ่เจ็ดดินแดนแห่กันมาทางค่ายชั่วคราวจากต่างทิศทาง

มกุฎอริยะแต่ละคนราวกับนายเหนือหัว ไม่ปิดบังกลิ่นอายน่ากลัวบนตัวแม้แต่น้อย ทยอยมาอย่างไม่ขาดสาย

ด้านหลังพวกเขาเป็นทัพใหญ่หลายหมื่น มีอริยะแท้หลายพัน มีมกุฎราชันระดับอมตะเคราะห์อีกนับไม่ถ้วน…

เมื่อรวมตัวกัน แค่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวพวกเขาก็วิวัฒน์เป็นลักษณ์ประหลาดชวนประหวั่น โหมทำลายอยู่กลางฟ้าดินแล้ว

นี่ไม่ใช่กองทัพใหญ่ที่รวมคนธรรมดาไว้ด้วยกัน และไม่ใช่กองทัพผู้ฝึกปราณทั่วไป

หากแต่เป็นทัพใหญ่หลายขบวนที่นำโดยมกุฎอริยะ และรวมอริยะแท้กับราชันระดับอมตะเคราะห์มากมายไว้ด้วยกัน!

ภาพเหตุการณ์นั้นหากเกิดขึ้นในดินแดนรกร้างโบราณ คงพอจะทำให้ใครก็ตามสิ้นหวัง

เซ่าเฮ่าและรั่วอู่สบตากันวูบหนึ่ง สีหน้าต่างจริงจังขึ้นมา สะท้านอยู่ในใจ แค่มกุฎอริยะเจ็ดสิบคนก็เป็นจำนวนที่น่ากลัวยิ่งแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีทัพใหญ่จำนวนสองแสนหนึ่งหมื่นคนอีก พวกที่พลังปราณอ่อนแอที่สุดก็ล้วนเป็นราชันระดับอมตะเคราะห์ทั้งสิ้น!

ศึกนี้หลินสวินจะต้านทานคนเดียวได้หรือ

ในใจทั้งคู่ต่างสั่นคลอนทันที สายตามองไปยังหลินสวินที่ยืนตระหง่านอยู่กลางอากาศเบื้องหน้าค่ายที่ห่างออกไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

หลินสวินยังยืนอยู่ตรงนั้น เงาร่างนิ่งไม่ไหวติงเหมือนหินผาที่ไม่ขยับมาชั่วนิรันดร์กาล มีเพียงในมือที่มีน้ำเต้าสุราเปลือกเขียวลูกหนึ่งเพิ่มขึ้นมา เขากำลังร่ำสุรา ท่าทางผ่อนคลาย ราวกับมองไม่เห็นศึกใหญ่ที่ใกล้จะมาเยือน

“เจ้าสวะคนไหนที่ชื่อว่าหลินสวิน ไสหัวออกมาซะ!”

ทันใดนั้นเสียงตวาดหนึ่งดังก้องฟ้า ร่างสูงใหญ่ดั่งเทพอสูรมารทะลวงขึ้นเหนือเมฆ

นี่คือชายห้าวหาญที่ผมเผ้าหนวดเคราดุจสีหมึก ร่างสูงประมาณสิบกว่าจั้ง มีคลื่นน้ำวนมากมายแผ่คลุมไปทั้งตัวคนหนึ่ง

สิ่งที่ทำให้ผู้คนใจสะท้านคือ หลังศีรษะเขามีเงาแสงจักระเทพสายหนึ่งปรากฏ คุนมหึมาตัวหนึ่งกำลังสร้างคลื่นลมกระเพื่อมไหวแผ่ไพศาลอยู่ภายใน

คุนป้าชิว!

มกุฎอริยะของเผ่าจักรพรรดิตระกูลคุนในดินแดนโบราณขุมอุดรคนหนึ่ง และเป็นผู้นำคนหนึ่งในทัพพันธมิตรเจ็ดดินแดนครั้งนี้ด้วย

แค่เสียงตวาดเดียวเท่านั้น แต่กลับดังก้องอยู่ในใจทุกคนราวเสียงฟ้าร้อง ทำให้ผู้แข็งแกร่งดินแดนรกร้างโบราณไม่มีใครไม่หน้าเปลี่ยนสี อานุภาพเช่นนี้ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว!

“ฮึ!”

ในดวงตาเซ่าเฮ่าฉายแววเยียบเย็นทันที ขณะกำลังจะเคลื่อนไหว

กลับเห็นว่ายามนี้หลินสวินดีดนิ้วเบาๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าทันใด เมื่อเสียงตู้มดังขึ้น อานุภาพน่ากลัวที่ไม่อาจบรรยายก็ทะลุทะลวงออกมาจากร่างเขา