Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2307

ตอนที่ 2307 ไปเขาหุบเหวโลหิตตามนัดหมายเพียงลำพัง

อสนีเคราะห์ทั่วฟ้าล้วนถูกหุบเหวใหญ่กลืนกิน มองจากไกลๆ เวิ้งฟ้าผืนนั้นราวถูกกลืนแหว่งไปผืนใหญ่ สยดสยองติดตา

ภายใต้สายตาจับจ้องที่สะท้านสะเทือนของพวกต้าหวง ชิงอิง หุบเหวใหญ่ที่สูบกลืนอสนีเคราะห์นั่นส่งเสียงกระหึ่มเป็นระลอกๆ สุดท้ายก็กลายเป็นเงาร่างของหลินสวิน

เขายืนตระหง่านกลางอากาศ รูขุมขนทั่วตัวสาดแสงอสนีแสบตาออกมา อานุภาพทั่วร่างดั่งรุ้งพาดขวาง แผ่ครอบแปดทาง

ประดุจเทพศักดิ์สิทธิ์เหนือสุด ปรายตามองดูโลก

“ขั้นแจ้งปริศนา!”

ผู้อาวุโสหอวิหคทองแดงบางส่วนร้องอุทานออกมา มหาเคราะห์ไร้เทียมทานระดับนี้น่าสะพรึงปานใด สามารถทำให้ทั่วหล้าล้วนสะท้านสะเทือนได้

แต่ตอนนี้กลับหลินสวินแปลงเป็นหุบเหวใหญ่ ม้วนกลืนจนสิ้น!

“นี่ไม่ใช่ระดับจักรพรรดิขั้นสี่ทั่วไปแล้ว”

สายตาต้าหวงเผยแววทอดถอนใจ

ระดับจักรพรรดิขั้นสี่ เรียกว่าแจ้งปริศนา เมื่อมาถึงขั้นนี้ โลกจักรพรรดิบริสุทธิ์ประหนึ่งมองทะลุความเร้นลับ สามารถวิวัฒน์พลังแก่นแท้ของโลกที่สุดแสนอัศจรรย์ออกมาได้มากมาย

และระดับจักรพรรดิขั้นสี่ของหลินสวิน… เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของทั่วไปจะเทียบได้!

ต้าหวงยังอดสงสัยไม่ได้ หลินสวินที่ทะลวงขั้นสำเร็จแล้ว ยามอยู่ต่อหน้าระดับบรรพจารย์จักรพรรดิ เกรงว่าจะมีรากฐานพลังในการต้านทานมากยิ่งกว่าเดิม

ครืน!

เสียงสายฟ้ากระหึ่มค่อยๆ เลือนหายไป แสงมรรคบนตัวหลินสวินก็เร้นหายไปพร้อมกัน ดุจดั่งชะล้างสิ่งแต่งเติม ละโลกีย์นิ่งสงบ

เงาร่างของเขาโรยลงมาแผ่วเบา เริ่มทำสมาธิ สร้างความมั่นคงให้พลังใหม่เอี่ยมที่เพิ่งทะลวงขั้นมา

การข้ามด่านเคราะห์ครั้งนี้ทำให้ความแข็งแกร่งของเขาแปรเปลี่ยนอีกครั้ง พลังที่ครอครองก็ไม่ใช่สิ่งที่เมื่อก่อนจะเทียบได้ ที่เด่นชัดที่สุดก็คือในโลกจักรพรรดิบริสุทธิ์ของเขาก่อเกิดแสงเร้นลับงดงาม ประดุจพลังดั้งเดิมของโลก ทำให้ทั่วทั้งโลกสว่างไสวด้วยท่วงทำนองศักดิ์สิทธิ์ดั่งมีชีวิต

นอกจากนี้เจตจำนงจิตวิญญาณและพลังกายก็ได้รับการยกระดับขึ้นไปอีกขั้น ร่างกายแกนกระดูก จุดชีพจร เลือดเนื้อ ล้วนเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ แวววาวโปร่งแสง แผ่ท่วงทำนองมรรคแสงเร้นลับ อัศจรรย์ไร้ที่เปรียบ

ห้าวันให้หลัง

หลินสวินถึงตื่นจากการทำสมาธิ ยามกะพริบตามีแสงมรรคเร้นลับวาบผ่าน ดุจฟ้าดินเมื่อแรกเริ่ม

พวกต้าหวง ชิงอิงที่รออยู่แถวนั้นนานแล้วล้วนเดินเข้าไป บอกเล่าข่าวที่อวี้คุนจื่อแห่งสำนักโบราณจรัสเทพนัดพบให้หลินสวินฟัง

“เขาหุบเหวโลหิต?” หลินสวินขมวดคิ้ว “นี่คือที่ไหน”

ชิงอิงกล่าวว่า “ภูเขาเทพลูกหนึ่งที่ห่างจากถิ่นฐานของสำนักโบราณจรัสเทพเก้าหมื่นลี้ เป็นบริเวณที่เคราะห์จ่อมจอมครั้งที่สองปะทุขึ้น”

จากคำพูดของนาง เขาหุบเหวโลหิตอาบย้อมด้วยพลังของเคราะห์จ่อมจม ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านมานี้เปลี่ยนเป็นอันตรายหาใดเปรียบ บนเขาหมอกหนาคละคลุ้งตลอดปี ไม่อาจสลายไป

ภูเขานี้ราวกับเขตต้องห้าม พวกที่ต่ำกว่าระดับจักรพรรดิไม่มีทางขึ้นเขาลูกนี้ได้เด็ดขาด ส่วนระดับจักรพรรดิเมื่อเข้าสู่ภูเขาลูกนี้ ก็ยากจะทำลายต้นไม้ใบหญ้าบนภูเขานี้ได้เช่นกัน

แม้จะเอาศาสตราจักรพรรดิมากระหน่ำทุบก็ไม่สามารถสั่นคลอนเขาลูกนี้ได้สักเสี้ยว

นอกจากนี้เขานี้รายล้อมด้วยพยับหมอก แม้แต่เจตจำนงและจิตรับรู้ของระดับบรรพจารย์จักรพรรดิ ก็อาจถูกจำกัดไว้ที่รัศมีพันจั้งเช่นกัน

ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดที่ผ่านมานี้ ยอดบุคคลมรรคจักรพรรดิมากมายพยายามเก็บเขาลูกนี้ไปด้วย ทําการกลั่นหลอม แต่ล้วนจบลงด้วยความล้มเหลวโดยไม่มีข้อยกเว้น

ชิงอิงคิดว่าอวี้คุนจื่อเจ้าสำนักสำนักโบราณจรัสเทพเลือกนัดพบหลินสวินที่เขาหุบเหวโลหิต ต้องไม่มีเจตนาดีแน่นอน

เพราะภูเขานี้มีพยับหมอกหนาล้อมรอบ จิตรับรู้ถูกจำกัด เช่นนั้นไม่ว่าจะมีคนหลบซ่อนแฝงตัวอยู่ในนั้นกี่มากน้อย เกรงว่าก็คงไม่มีใครล่วงรู้!

หลังเข้าใจทั้งหมดแล้ว หลินสวินยกยิ้มกล่าวว่า “นัดพบ ไม่ใช่นัดต่อสู้ หรือเจ้าเฒ่านี่ตั้งใจจะพูดคุยกับข้าก่อนหรือ”

ต้าหวงกล่าว “คนโง่ยังรู้เลยว่านี่คือกับดัก หรือเจ้าคิดจะไปจริงๆ”

“ทำไมจะไม่ได้เล่า อีกฝ่ายงัดกระบวนท่าเช่นนี้ออกมา ต้องเป็นเพราะระดมพลังจนมั่นใจแล้วว่าสามารถสังหารข้าหลินสวินได้ แต่ขณะเดียวกัน สำหรับพวกเราแล้วนี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะกำจัดอีกฝ่ายเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องบุกไปหาศัตรูอีกแล้ว สู้หนเดียวก็ตัดสินแพ้ชนะได้!”

หลินสวินกล่าว “ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้… ก็ถึงเวลาให้สำนักโบราณจรัสเทพและแดนกษิติครรภ์จ่ายค่าตอบแทนออกมาบ้างแล้ว”

เขาในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นพลังปราณหรือไพ่ตายที่ถืออยู่ในมือ ในโลกมืดแห่งนี้ไม่มีอะไรให้เกรงกลัวนานแล้ว!

“เช่นนั้นข้าจะไปกับเจ้า” ต้าหวงกล่าว

หลินสวินส่ายหน้า “ต้าหวง ตอนนี้เจ้าพาเสี่ยวอู่ไป ‘เขาบรรพชนจรัสเทพ’ ใช้กระบวนค่ายกลมรรคสิ้นฟ้าอาสัญปิดผนึกที่นั่นเอาไว้”

ชั่วพริบตาสีหน้าของพวกต้าหวง ชิงอิงล้วนเปลี่ยนเป็นหลากสีสันสุดจะเปรียบ

เขาบรรพชนจรัสเทพก็คือที่ตั้งของสำนักโบราณจรัสเทพ หลินสวินจัดการเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจถือโอกาสนี้เล่นใหญ่สักตั้ง!

“ดี!”

ต้าหวงตอบรับโดยไม่ลังเล ข้างกายหลินสวินยังมีซีติดตาม นี่ทำให้ต้าหวงไม่เป็นห่วงว่าหลินสวินจะประสบคลื่นลมใหญ่โตเท่าไหร่นัก

กลับกัน แผนการที่หลินสวินวางไว้เช่นนี้กลับทำให้ต้าหวงฮึกเหิม ถูไม้ถูมือขึ้นมา

“คุณชาย การเคลื่อนไหวครั้งนี้เสี่ยงอันตรายเกินไปหรือไม่” ชิงอิงค่อนข้างกังวล

หลินสวินยิ้มส่ายหน้า “แม่นางและทุกคนในที่นี้แค่รอฟังข่าวอยู่ที่นี่ก็พอ”

ไม่ว่าจะออกหน้าเพื่อหอวิหคทองแดง หรือแก้แค้นให้ตัวเอง หลินสวินก็รอมานานหลายปีแล้ว!

…

ทั่วเขาหุบเหวโลหิตทั้งบนล่างพยับหมอกคละคลุ้ง พวยพุ่งปั่นป่วน คงทนไม่สลายตัว

หลายปีนับที่ผ่านมานี้มียอดฝีมือเหนือธรรมดาไม่รู้เท่าไหร่พยายามขับไล่พยับหมอกบนเขาลูกนี้ แต่ล้วนจบลงด้วยความล้มเหลวอย่างไม่มีข้อยกเว้น

“ข้าคนเดียวก็พอแล้ว” หลินสวินเงยมองเขาหุบเหวโลหิต แววตาเรียบเฉย ท่วงท่าสันโดษ เมื่อสะท้อนในสายตาของทุกคนล้วนเพิ่มความสง่าผ่าเผยประหนึ่งไร้ใครเทียม

มาตามนัดคนเดียว!

ลำพังแค่ความกล้าหาญนี้ก็สามารถสะเทือนหมื่นกาลได้แล้ว ทำให้คนใจไหวสั่น

เมื่อเทียบกับการเคลื่อนไหวครั้งนี้ของอวี้คุนจื่อ ลำพังแค่พลังที่เผยให้เห็นภายนอก ก็เห็นได้ชัดว่าการที่หลินสวินมาตัวคนเดียวต้องมีความกล้าน่าทึ่งปานใดแล้ว

“เฮอะ! ใจกล้าไม่เบา เจ้ากล้ามาถึงยอดเขาคนเดียวเลยหรือ” ชายองอาจที่รอบกายรายล้อมด้วยประกายอสนีคนหนึ่งเอ่ยปากเสียงเข้ม เสียงดั่งสายฟ้า ก้องสะท้อนทั่วฟ้าดิน

“ทำไมจะไม่ได้”

หลินสวินยิ้ม ก้าวย่างเหนือฟ้า อาภรณ์พลิ้วไหว เคลื่อนตัวอย่างผ่าเผย

เขาหุบเหวโลหิตนั่นสูงหมื่นจั้งเต็ม ตัวภูเขาสูงชันยิ่งยงเสียดฟ้า บนนั้นปิดครอบด้วยพลังผนึกแปลกประหลาด เป็นผลให้พยับหมอกล้อมรอบ จิตรับรู้ถูกจำกัด เต็มไปด้วยความลึกลับ

ไม่มีใครรู้ว่าในมุมมืดยังซุกซ่อนการซุ่มโจมตีและเคราะห์สังหารอย่างอื่นอีกหรือไม่

แต่หลินสวินกลับเหมือนไม่สะทกสะท้าน เงาร่างโรยตัวลงมาสู่ยอดเขาอย่างแผ่วเบา ท่วงท่าผ่อนคลายเช่นนั้นทำให้คนไม่รู้เท่าไหร่ตระหนก

พวกอวี้คุนจื่ออดขมวดคิ้วไม่ได้ ในหมู่พวกเขาส่วนใหญ่ก็เพิ่งเคยเห็นจักรพรรดิเต้ายวนที่ดุจดั่งตำนานคนนี้เป็นครั้งแรก ลำพังแค่ความห้าวหาญที่หลินสวินเผยออกมาในเวลานี้ก็ทำให้พวกเขาตระหนักได้ว่า เจ้าหมอนี่ต้องรับมือยากแน่ๆ

“ผู้สืบทอดคีรีดวงกมลกลับออกหน้าทวงความเป็นธรรมให้หอวิหคทองแดง จักรพรรดิเต้ายวน เจ้าคงไม่ได้คิดว่าโลกมืดแห่งนี้ไม่มีใครสยบเจ้าได้กระมัง”

หญิงรูปโฉมเฉิดฉายคนหนึ่งเอ่ยปาก สวมชุดกระโปรงสีม่วงทั้งตัว บริสุทธิ์หมดจด เรือนร่างอรชรมีแสงมรรคสีชาดที่คล้ายโซ่เทพเป็นเส้นๆ แผ่อวล แสบตาชวนสยอง

หลินสวินมาถึงยอดเขาแล้ว ยืนนิ่งห่างออกไปพันจั้ง สายตากวาดมองพวกอวี้คุนจื่อ ก่อนกล่าวเรียบๆ ว่า “บนโลกนี้อาจมีคนสยบข้าคนแซ่หลินได้ แต่ไม่มีทางเป็นพวกเจ้าแน่นอน”

“เหอะ ปากดีใช้ได้!”

มีคนแค่นหัวเราะ

“หลินเต้ายวน เจ้าไม่ควรมาคนเดียว พวกเราจัดวางกำลังพลเช่นนี้ไม่ใช่ทำเพื่อรอเจ้าคนเดียว”

มีคนเอ่ยเสียงเย็นชา

ยามนี้เจตจำนงและพลังปราณของแปดคนใหญ่คนโตอย่างพวกอวี้คุนจื่อแทบจะปิดผนึกทั่วตัวหลินสวิน อานุภาพบีบคั้นเป็นที่สุด

หากเป็นระดับจักรพรรดิทั่วไปเกรงว่าคงถูกทำให้ตกใจนานแล้ว

หลินสวินกลับคล้ายไม่สะทกสะท้าน กล่าวว่า “พูดไร้สาระให้น้อยๆ หน่อย ในเมื่อนัดพบ ก็พูดมาว่าพวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ ข้าคนแซ่หลินไม่มีเวลาลับฝีปากกับพวกเจ้า”

ท่าทางเยือกเย็นแทบไม่แยแสนั้นทำให้คนใหญ่คนโตสำนักโบราณจรัสเทพเหล่านั้นต่างขมวดคิ้ว สายตาวาบประกายชวนสยอง

——