Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2331

ตอนที่ 2331 ศิษย์พี่สี่ พบข้าประหนึ่งพบสวรรค์

จ้งชิวกลิ่นอายปั่นป่วน นั่งอยู่บนยอดเขาเพียงลำพัง เห็นได้ชัดว่าได้รับบาดเจ็บ แต่ยังคงมีอานุภาพที่น่ายำเกรง

เหมือนเสาที่ค้ำฟ้าดิน เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ในใจหลินสวินยิ่งบีบรัด นี่มันสถานการณ์อะไรกัน

เขาพินิจรอบๆ กลับไม่เห็นร่องรอยของจักรพรรดิสวรรค์ดำรง

“นายท่าน!”

เห็นจ้งชิวหลับตาสนิท ไม่ตอบสนองสักนิด ต้าหวงลนลานขึ้นมาทันที หมายจะพุ่งเข้าไปแต่กลับถูกหลินสวินขวางไว้

“ศิษย์พี่รองยังไม่ประสบเคราะห์ อย่าทำอะไรโดยพลการ”

หลินสวินพูดจบก็พลันอึ้งไป มองเห็นว่าข้างๆ ร่างจ้งชิวยังมีระฆังมรรคสำริดอีกอัน เต็มไปด้วยรอยด่าง ประทับลายมรรคที่ลึกลับคลุมเครือ

เป็นระฆังมหามรรคไร้กฎ!

อีกทั้งไม่ใช่พลังเจตจำนง แต่เป็นร่างต้นของมัน!

หลินสวินนึกขึ้นได้ว่าระฆังนี้ถือกำเนิดที่ผาสยบมรรค เมื่อนานมากแล้วเคยยืมพลังของไม้เทพชางอู๋ เข้าไปฝึกปราณในดินแดนรกร้างโบราณพร้อมกับศิษย์พี่หลี่เสวียนเวย

และหากพูดถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของระฆังไร้กฎ ถึงขั้นสามารถเทียบกับเตามารดาหลอมสมบัติได้!

“พลังของเตามารดาหลอมสมบัติ…”

และตอนนี้เอง ระฆังไร้กฎที่เงียบสงัดไม่ขยับเหมือนสัมผัสอะไรได้ ตื่นจากการหลับใหล ส่งเสียงที่เลื่อนลอยออกมา

ขณะเดียวกันจิตรับรู้ที่เก่าแก่พุ่งออกมา จับกลิ่นอายของหลินสวินและต้าหวงได้ในทันที

“ที่แท้ก็เป็นสหายน้อย”

ระฆังไร้กฎเอ่ยปาก เผยความประหลาดใจ “คิดไม่ถึงว่าเจ้าถึงกับหลอมเก้าศาสตราจักรพรรดิคุนหลุนเข้าไปในศาสตราจักรพรรดิแห่งตนทั้งหมด สุดยอดจริงๆ”

ครั้งแรกที่หลินสวินเข้าไปในแดนลับเขาพญามังกรแห่งแหล่งสถานคุนหลุน ก็เคยได้รับการชี้แนะจากพลังเจตจำนงของระฆังไร้กฎ อีกฝ่ายจำได้ก็ไม่แปลก

ตอนนี้หลินสวินไม่มีกระจิตกระใจจะทักทาย อดถามไม่ได้ “ผู้อาวุโส นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ระฆังไร้กฎเอ่ยด้วยเสียงเลื่อนลอย “ไม่กี่ปีก่อนศิษย์พี่รองของเจ้ามานัดประลองกับจักรพรรดิสวรรค์ดำรงที่นี่ สุดท้ายแม้กำราบจักรพรรดิสวรรค์ดำรงไว้ใต้ภูเขานี้ได้ แต่ศิษย์พี่รองของเจ้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส”

หลินสวินและต้าหวงสีหน้าเปลี่ยนไปไม่นิ่ง เพิ่งจะรู้ว่าจักรพรรดิสวรรค์ดำรงถูกกำราบแล้ว มิน่าก่อนหน้านี้ถึงระดมระดับจักรพรรดิมากมายขนาดนั้นมาโจมตีภูเขาเทพแห่งนี้

เห็นได้ชัดว่ามีเพียงทำเช่นนี้ จึงจะสามารถทำให้จักรพรรดิสวรรค์ดำรงที่ถูกกำราบอยู่ใต้ภูเขานี้หลุดพ้นได้!

“ตอนนี้ศิษย์พี่รองของข้าเป็นอย่างไรบ้าง” หลินสวินถาม

“เขาต้องทุ่มพลังทั้งหมดถึงสามารถกำราบจักรพรรดิสรรค์ดำรงไว้ได้ ดังนั้นถึงได้ละทิ้งสิ่งรบกวนภายนอกทั้งหมด ทั้งกายใจมรรควิถีล้วนผสานอยู่ในพลังระเบียบแดนปรินิพพานนี้”

ระฆังไร้กฎหล่าว “แต่แม้เป็นเช่นนี้ ในช่วงสั้นๆ ก็ไม่อาจสังหารจักรพรรดิสวรรค์ดำรงให้ตายอย่างสิ้นเชิงได้ จากการคาดการณ์ หากศิษย์พี่รองของเจ้าสามารถเฝ้ากำกับอยู่ที่นี่ได้ประมาณร้อยปี น่าจะสามารถกำจัดศัตรูตัวฉกาจอย่างจักรพรรดิสวรรค์ดำรงนี้ได้อย่างเด็ดขาด”

ร้อยปี!

หลินสวินกับต้าหวงเผยความกังวลขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่

และก็เป็นตอนนี้ที่เสียงเฉยเมยของจักรพรรดิสวรรค์ดำรงดังขึ้นมาอีกครั้ง

“น่าขัน จากบาดแผลบนร่างจ้งชิว จะทำให้เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ได้ร้อยปีจริงหรือ จากที่ข้าดู ไม่เกินหนึ่งปีทั้งร่างกายและมรรควิถีของเขาล้วนต้องพังทลายเพราะบาดแผลรุนแรงเกินไป ร่างตายมรรคสลายอย่างสิ้นเชิง!”

ชั่วขณะเดียวต้าหวงดวงตาวาวโรจน์ โมโหจนขนตั้ง ตะคอกว่า “เฒ่าสารเลว เจ้าแม่งถูกกำราบไปล้ว ยังม่หน้ามาพูดไร้สาระมากมายเช่นนี้อีกหรือ!”

“โมโหอีกเท่าไรก็เปลืองแรงเปล่า ข้ามาจากอีกฟากฝั่ง ร่างมีพลังอมตะ ต่อให้ยามนี้ถูกกำราบ วันหน้าก็ต้องมีโอกาสหลุดพ้น”

พูดจบเสียงของจักรพรรดิสวรรค์ดำรงก็เงียบไปเพียงเท่านี้ ไม่ว่าต้าหวงจะก่นด่าอย่างไรก็ไม่เห็นอีกฝ่ายส่งเสียงอีก

หลินสวินถาม “ผู้อาวุโส บาดแผลบนร่างศิษย์พี่รองรักษาไม่ได้หรือ”

“ไม่ได้”

ระฆังไร้กฎพูด “นี่คือบาดแผลมรรค จะต้องรักษาด้วยตัวเขาเอง อีกทั้งการกำราบนี้ คนนอกไม่สามารถแทรกแซงได้”

หลินสวินขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่าการประลองที่ได้รับความสนใจจากทั่วหล้าฟ้าดาราครั้งนี้ กลับกลายเป็นเรื่องที่อันตรายเช่นนี้

“จากที่ข้าเห็น จ้งชิงมีพลังแน่วแน่ มีสติปัญญา ไม่ประสบเคราะห์เพียงเท่านี้แน่ สหายน้อยไม่ต้องเป็นห่วงเกินไป” ระฆังไร้กฎพูด

“บาดเจ็บขนาดนี้แล้ว ไม่ให้เป็นห่วงได้อย่างไร” ต้าหวงกระวนกระวายใจ

หลินสวินเองก็จนปัญญา

ร้อยปี หากสามารถสังหารจักรพรรดิสวรรค์ดำรงได้ นั่นแน่นอนว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

แต่ในหนึ่งร้อยปี หากบาดแผลบนร่างกายของศิษย์พี่รองกำเริบจนธาตุไฟเข้าแทรกจะทำอย่างไร

“ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ” หลินสวินถาม

ระฆังไร้กฎเพิ่งหมายจะพูดอะไร ก็เห็นบนร่างของจ้งชิงที่นั่งนิ่งหลับตาสนิทอยู่ตรงนั้นมาตลอดส่งเสียงสายหนึ่งออกมา

“ศิษย์น้อง บาดแผลของจักรพรรดิสวรรค์ดำรงรุนแรงกว่าข้า ในร้อยปีข้าย่อมสามารถฆ่าเขาได้อย่างสิ้นเชิง เจ้ากับต้าหวงไม่ต้องเป็นห่วง”

เสียงของจ้งชิวใจเย็นและราบเรียบ ยังคงมั่นใจและหยิ่งทระนงเหมือนที่ผ่านมา

ได้ยินเช่นนี้หลินสวินและต้าหวงล้วนตื่นเต้น ตาเป็นประกาย

“ศิษย์พี่ ข้า…”

หลินสวินเพิ่งคิดจะพูดอะไร เสียงของจ้งชิวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ศิษย์น้อง ให้ต้าหวงอยู่ที่นี่ เจ้านำระฆังไร้กฎจากไป มุ่งหน้าไปหาศิษย์พี่สี่ของเจ้าที่ซากคีรีดวงกมลในแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ จากนั้น…”

“ฆ่าเขาซะ!”

คำสั้นๆ ไม่กี่คำเผยความเด็ดขาด