Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2464

ค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณสั่นไหว เกิดพลังอากาศว่างเปล่าที่คลุมเครือ

เงาร่างของพวกหลินสวิน เฟิงจวินหลิน เซี่ยงเสี่ยวหยวน เยวี่ยตู๋ชิวปรากฏขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ทุกครั้งที่การเคี่ยวกรำในแดนลับฝึกหลอมสิ้นสุดลงจะดึงดูดความสนใจของทุกคน สถานการณ์ยิ่งใหญ่ ยิ่งถูกทุกคนจับจ้อง ถูกเคารพนับถือและชื่นชม

แต่ตอนนี้กลับแตกต่างเป็นพิเศษ

ถนนเส้นนี้บรรยากาศกดดันอันตราย ทหารที่สวมชุดเกราะสีดำรวมตัวกันเป็นกลุ่ม ปิดกั้นพื้นที่บริเวณนี้

แทบจะในทันที ทุกสายตาและไอสังหารล้วนพุ่งเป้าไปที่หลินสวินคนเดียว

อานุภาพน่ากลัวที่ราวกับจับต้องได้นั้น ทำให้ผู้แข็งแกร่งที่กลับมาพร้อมหลินสวินอดหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้ ในใจตึงเครียด

ดังคาด วันนี้จะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น!

“พวกเราได้รับคำสั่งให้มาจับหลิงเสวียนจื่อ คนอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวเชิญจากไป!”

คนที่เป็นหัวหน้าส่งเสียงเย็นเยียบ เขาถือทวนศึกสีเงิน เงาร่างกำยำทรงพลัง กลิ่นอายดุดันแผ่พุ่งทั่วร่าง ปั่นป่วนเมฆลม

ฉับพลันนั้นคนที่อยู่ข้างๆ หลินสวินจากไปอย่างเร่งรีบ ใครก็ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้ กลัวเพียงว่าจะอันตรายถึงชีวิต

“หลิงเสวียนจื่อ อวยพรให้ตัวเองเถอะ หากเจ้าตายในเมืองนี้ ข้าจะผิดหวังอยู่บ้าง!” เฟิงจวินหลินเหลือบมองหลินสวินคราหนึ่งแล้วพาคนของตนจากไป

ความหมายในคำพูดแฝงนัย

หลินสวินสุขุมเยือกเย็น กวาดมองทั้งที่นั้นเงียบๆ

‘สหายยุทธ์หลิง ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ขอเพียงแค่เจ้าพยักหน้า ข้าสามารถคว้าโอกาสรอดชีวิตให้เจ้าได้สายหนึ่ง’

จู่ๆ เซี่ยงเสี่ยวหยวนก็สื่อจิต หญิงงามที่บุคลิกโดดเด่น แบกดาบคู่เขียวม่วงบนหลังคนนี้ ถึงกับยื่นมือมาช่วยในตอนนี้อย่างเหนือความคาดหมาย

ฐานะของนางสูงส่ง แม้มาจากโลกพันจักรวาล ทว่ามารดาของนางก็เป็นคนใหญ่คนโตในขุมอำนาจใหญ่แห่งหนึ่งของโลกยอดนิรันดร์ ย่อมมีความมั่นใจในการพูดเช่นนี้

‘ไม่จำเป็น ขอบคุณมาก’ หลินสวินปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม

เซี่ยงเสี่ยวหยวนไม่ได้ดึงดัน เพียงมองหลินสวินอย่างลึกล้ำครู่หนึ่งแล้วหมุนตัวจากไปพร้อมกับเยวี่ยตู๋ชิว

ไม่นานก็เหลือเพียงหลินสวินคนเดียว

เขายังคงยืนนิ่งอยู่หน้าค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณเพียงลำพัง รอบๆ ถูกทหารปิดล้อมแน่นหนา ภาพเช่นนั้นทำให้คนที่มองดูอยู่ไม่รู้เท่าไหร่หนาวสะท้านและสิ้นหวัง

แต่สีหน้าของเขากลับไร้คลื่นลม ราบเรียบเหมือนเดิม

กลางฟ้าดินไอเข่นฆ่าพวยพุ่ง กดข่มจนอากาศราวกับหยุดชะงัก สิบทิศเงียบสงัด บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด

“หลิงเสวียนจื่อ เจ้ารู้ความผิดหรือไม่”

ผู้เป็นหัวหน้าพูดเสียงเย็น เสียงราวกับสายฟ้าทำลายความเงียบ

ครืน!

ทหารทุกคนต่างชูอาวุธในมือ ชี้ไปยังหลินสวินคนเดียว ไอสังหารดุดันหาใดเปรียบรวมตัว ทำให้ฟ้าดินราวกับถล่มทลาย ส่งเสียงคร่ำครวญ

นี่ทำให้คนอกสั่นขวัญแขวน

กลับเห็นหลินสวินเหมือนไม่รู้สึก สายตากวาดมองต่อเนื่องแล้วขมวดคิ้วถาม “เหิงเทียนซั่วเล่า ถึงขนาดนี้แล้วเหตุใดไม่เห็นเขาปรากฏตัว กลับส่งข้ารับใช้อย่างพวกเจ้ามาตาย”

คำพูดแผ่วเบาประโยคหนึ่งทำให้ผู้คนที่จับตามองเหตุการณ์นี้อยู่ในที่มืดต่างสูดหายใจสะท้าน จิตใจสั่นไหว หลิงเสวียนจื่อนี่…

ถึงกับประกาศศึกกับเจ้าเมืองโดยตรง!

เขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหน กล้าพูดเช่นนี้ภายใต้การปิดล้อมแน่นหนานี้หรือ

“ช่างเป็นสารเลวที่ดื้อดึงนัก! ตอนนี้ต่อให้เจ้ากลับใจสำนึกผิดก็ไม่มีประโยชน์ คุกเข่าร้องขอชีวิตก็ต้องฆ่าไม่มียกเว้น!”

หัวหน้าสีหน้าอึมครึม ไอสังหารเดือดพล่าน

ทหารคนอื่นๆ เองก็ไอสังหารพวยพุ่ง เตรียมพร้อมลงมือ

ก็เป็นตอนนี้เองที่หลินสวินเคลื่อนสายตามองหัวหน้าคนนั้น รวมถึงทหารคุ้มกันทั้งกลุ่มที่อยู่ในที่นี้ มุมปากเผยอาการดูถูก

ปึง!

ครู่ต่อมาหลินสวินยกมือขึ้นคราหนึ่ง เหิงจั้นที่ถูกเขาจับไว้พลันคุกเข่าลงกลางอากาศ อาบเลือดทั้งตัว เผ้าผมยุ่งเหยิง สะบักสะบอมน่าอนาถ

“ใต้เท้าเหิงจั้น!”

ทุกคนนัยน์ตาหดรัด หน้าเปลี่ยนสีครั้งใหญ่

ฐานะของเหิงจั้นพิเศษมาก มาจากตระกูลเหิง ในจวนเจ้าเมืองก็อยู่ใต้คนผู้เดียวอยู่เหนือคนนับหมื่น ทั้งยังเป็นแขนขาของเหิงเทียนซั่ว

แต่ตอนนี้กลับถูกกักขัง ถูกเหยียดหยามอย่างหนัก!

“หลิงเสวียนจื่อ เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วจริงๆ สินะ รีบปล่อย…” ทหารคนหนึ่งตวาดอย่างกราดเกรี้ยว

พรูด!

แสงเลือดสาดออกมา ใครก็คิดไม่ถึงว่าทหารคนนี้พูดยังไม่ทันจบ หลินสวินก็ลงมือแล้ว

เขาดีดนิ้วคราหนึ่ง ปราณกระบี่สายหนึ่งพุ่งออกไป แทงทะลุกลางหว่างคิ้วคนผู้นั้นตรงๆ เลือดสดสาดไปทั่ว

ชั่วพริบตานี้ทุกคนล้วนหนังหัวชาวาบ ทั้งหมดนี้กะทันหันเกินไปแล้ว ใครที่ไหนจะกล้าฆ่าคนบนถนนกลางเมือง

เขาละเมิดกฎเมือง ต้องชดใช้ด้วยชีวิต!

ทั้งใครจะกล้าจินตนาการว่าหลินสวินจะกระทำการโดยไม่กลัวเกรง เด็ดขาดและว่องไวเช่นนี้ โดยเฉพาะกระบี่นี้ของเขาคมไร้เทียมทาน แข็งแกร่งประหนึ่งว่าระดับจักรพรรดิยังถูกสังหารในพริบตาเดียว!

ทั้งที่นั้นต่างแตกตื่น

เหล่าคนที่จับจ้องอยู่ในที่มืดล้วนเลือดสูบฉีดขยายตัว หนังหัวชาวาบ หลิงเสวียนจื่อตั้งใจจะจัดการเด็ดขาด โหมซัดฝนเลือดลมคาว!

ทหารคุ้มกันทั้งกลุ่มของจวนเจ้าเมืองถูกกระตุ้น หลายคนตะโกน ตะคอก ทั้งหมดนี้กะทันหันเกินไป จู่ๆ หลินสวินก็ลงมือเด็ดขาด ฆ่าคนต่อหน้าต่อตา ใครเล่าจะคาดคิด

“ประโยคเดียว ใครขวางข้าตาย”

และตอนนี้ ฝ่ามือหนึ่งของหลินสวินตบใส่ศีรษะของเหิงจั้น เสียงตูมดังขึ้น ละอองเลือดกระเซ็น เหิงจั้นกลายเป็นขี้เถ้าสลายไป

ภาพนี้ทำให้หัวหน้าคนนั้นโกรธจนตาแดงก่ำ ตะโกนว่า “ไป ฆ่าสาวเลวนี่ซะ!”

“ฆ่า!”

“ฆ่า!”

ทหารเหล่านั้นร้องตะโกนดุจสายฟ้า แสงต่างๆ เหินทะยาน โจมตีไปเบื้องหน้าพร้อมกัน

แววตาของหลินสวินเย็นชา ไม่หลบไม่หนี เขาจะทำเช่นนี้ สังหารต่อหน้าทุกคน ใช้เลือดล้างแค้น ฆ่าให้ถึงที่สุด

ตูม โครม!