Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2527

ตอนที่ 2527 กล่าวอ้างว่าเป็นเซียนสุรา

ว่าพลางหลินสวินก็คล้องแขนขอทานพยุงเขาขึ้นมา สายตามองไปยังผู้ดูแล “เตรียมห้องส่วนตัวหนึ่งห้อง เอาเหล้าและอาหารที่ดีที่สุดของพวกเจ้ามา”

“ใต้เท้าหลิน ท่านคงไม่ได้คิดจะเลี้ยงเหล้าเจ้าหมอนี่จริงหรอกนะ เมื่อก่อนก็มีคนสงสารเขา เลี้ยงเหล้าเขา แต่…”

ผู้ดูแลเพิ่งพูดได้ครึ่งเดียว ยามเผชิญกับสายตาที่ลุ่มลึกราวกับหุบเหวของหลินสวินก็อดสั่นเทิ้มไปทั้งตัวไม่ได้ ไม่กล้าพูดมากอีก รีบหันกลับไปเตรียมของในหอสุรา

“เหล้าและอาหารที่ดีที่สุดคืออะไร ข้าดื่มเพียงจอกล่องธารไหล” ขอทานพึมพำ

“ได้ เช่นนั้นก็ดื่มจอกล่องธารไหล”

หลินสวินถอนหายใจในใจ พยุงขอทานเดินเข้าหอสุราไป

“หรือคนผู้นั้นเป็นญาติมิตรของหลินสวิน”

ผู้คนที่อยู่รอบๆ เห็นเช่นนี้ก็อดประหลาดใจไม่ได้

ขอทานนั่นเร่ร่อนอยู่ในเมืองจรดฟ้าหลายปี ถูกหลายคนสงสัยว่าเขามีที่มาไม่ธรรมดาเช่นกัน ไม่เช่นนั้นไม่มีทางรอดชีวิตมาถึงเมืองจรดฟ้าได้

แต่หลายปีมานี้หลังจากการหยั่งเชิงหลายต่อหลายครั้งของผู้คน จึงพบว่าขอทานคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ จิตมรรคเสียการควบคุม พลังปราณสูญสิ้นไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์

แม้ก่อนหน้านี้มีที่มาที่ยิ่งใหญ่เพียงใด แต่ตอนนี้ก็เป็นแค่ขอทานบ้าๆ บอๆ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หลินสวินกลับเลี้ยงเหล้าเขา ย่อมทำให้คนแปลกใจและประหลาดใจ

ไม่นานผู้คนก็กระจายตัวกันไป

และข่าวที่หลินสวินเลี้ยงเหล้าขอทานบ้าคนนั้นก็กลายเป็นเรื่องตลกในเมืองอย่างรวดเร็ว

เวลาเดียวกันในห้องส่วนตัวชั้นสามของหอสุราอุดมทรัพย์ อาหารเลิศรสมากมายวางเรียงอยู่บนโต๊ะใหญ่ สาวใช้งดงามคอยนำจอกล่องธารไหลกาแล้วกาเล่าเข้ามา

ขอทานที่เสื้อผ้าเลอะเทอะ เผ้าผมรุงรัง ใบหน้ามอมแมม สองขานั่งยองอยู่บนเก้าอี้ กอดเหล้ากาหนึ่งและดื่มอย่างบ้าคลั่ง

หลินสวินนั่งอยู่ตรงหน้า สีหน้าซับซ้อน

ในสายตาเขา แม้ขอทานจะสกปรกไปทั้งตัว แต่ยังคงปกปิดหน้าตาที่ราวกับเด็กหนุ่มนั่นไม่ได้

ในหัวหลินสวินปรากฏภาพเหตุการณ์ยามอยู่ในแดนปรินิพพานขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว…

ตูม!

ส่วนลึกของฟ้าดาราราวกับถูกซัดจมหาย ทลายลงเป็นเหวลึกกลางอากาศ พลังกฎเกณฑ์ที่ดุดันปะทุออกมา แผ่อานุภาพที่ไร้เทียมทาน

จากนั้นเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากเหวลึกกลางอากาศ ผอมซูบ สง่าผ่าเผย สูงใหญ่…

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

เมื่อเงาร่างนั้นปรากฏออกมา ฟ้าดาราสั่นสะท้านเหมือนจะแตกสลาย พลังมหามรรคทรุดทลาย จมสู่ความปั่นป่วนโกลาหล

ชั่วขณะนั้นเหมือนเทพที่มาจากห้วงมิติประหลาดมาเยือนที่แห่งนี้ เพียงแค่กลิ่นอายที่แผ่ออกจากร่าง ก็ทำให้ฟ้าดาราผืนนี้แทบไม่สามารถรับได้แล้ว!

เงาร่างนั่นเดินออกมา ทุกก้าวที่ก้าวออกไปอากาศรอบๆ ล้วนทรุดทลาย กฎเกณฑ์มหามรรคสลายไปทั้งหมด

เงาร่างของเขาผอมสง่างามปกคลุมด้วยประกายศักดิ์สิทธิ์อมตะที่งดงามสว่างไสว กลายเป็นวงแสงหลายวงส่องสว่างทั่วหล้า

แต่เมื่อมองอย่างละเอียด เขากลับมีรูปลักษณ์อย่างเด็กหนุ่ม คิ้วตางดงาม สวมชุดสีดำ ผมยาวปล่อยสยาย น้ำเต้าสุราใบหนึ่งใช้เชือกแดงมัดไว้ข้างเอว

มีเพียงตอนที่ลูกตาเคลื่อนไหว ถึงแผ่กลิ่นอายมากประสบการณ์ออกมา

ตอนนั้นภาพนี้นำพาความตะลึงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้มาให้หลินสวิน เหมือนเป็นประทับหนึ่งที่จนตอนนี้เขาก็ยังจำได้แม่น

จากนั้นหลินสวินถึงรู้ว่า เขามีนามว่า ‘คงเจวี๋ย’

คือคงเจวี๋ยที่ ‘เอวห้อยน้ำเต้ากลืนกิน ก้าวเดินบนมหามรรค ชีวิตก่อนหน้าข้ามด่านเคราะห์มาสิบแปดครั้ง ชีวิตในภายหลังแจ้งอมตะ’

เป็นคงเจวี๋ยที่ ‘เป็นหนึ่งในประวัติการณ์ มีเพียงหนึ่งเดียว!’

เป็นคนแรกในยุคต้นดึกดำบรรพ์ที่มุ่งหน้าสู่ฟากฝั่งฟ้าดารา ถูกคนระดับเดียวกันในตอนนั้นมองว่าเป็น ‘ผู้นำ’

พรสวรรค์โดดเด่นยิ่งยวด!

ยิ่งเป็นสหายที่ดีที่สุดที่เจ้าแห่งคีรีดวงกมลเอ่ยถึง ถูกผู้สืบทอดคีรีดวงกมลเรียกว่า ‘อาจารย์อา’!

เพียงแต่…

คนบ้าที่เหมือนขอทานตรงหน้านี้เร่ร่อนอยู่กลางถนนข้างหน้า… ยังใช่ตำนานที่ข้ามฟ้าดารา สามารถประชันกับเจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ตนอีกหรือ

จู่ๆ ในใจหลินสวินก็เกิดความเสียใจที่พูดไม่ออก

อาจารย์อาคงเจวี๋ยในตอนนั้นโดดเด่นเพียงใด สูงส่งเย่อหยิ่งเพียงใด

ทว่าตอนนี้กลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร

“อร่อย ฮ่าๆ อร่อยมาก! ข้าไม่ได้ดื่มเหล้าชั้นดีเช่นนี้มานานมากแล้ว วันนี้ได้ดื่มอย่างสะใจ แม้โดนด่าตายก็คุ้ม ฮ่าๆๆ…”

คงเจวี๋ยดื่มเหล้าพลางหัวเราะฮ่าๆ เหมือนคนบ้า สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข ประหนึ่งเด็กที่ได้ลูกกวาดคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

แววตาหลินสวินไม่อาจสงบนิ่งได้ จะดูไม่ออกได้อย่างไรว่าจิตมรรคของคงเจวี๋ยว่างเปล่า ไร้ซึ่งสติแล้ว

เขาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนบ้าที่สติไม่ดี

“หลายปีมานี้ท่านผ่านอะไรมา” หลินสวินอดถามไม่ได้

แต่คงเจวี๋ยที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่สนใจเขา เอาแต่กอดกาเหล้าดื่มอย่างสะใจ อาหารเลิศรสบนโต๊ะล้วนไม่แตะต้องสักนิด ดื่มแต่เหล้า

ราวกับว่าเหล้าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาแล้ว

หลินสวินเงียบ

เขานึกถึงสิ่งที่อาจารย์ตนเคยพูดในตอนนั้น

‘คงเจวี๋ยนั้นสมชื่อตัว เสาะหามรรคาที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติการณ์ เพียงแต่เขายึดมั่นเกินไป หลังจากข้ามด่านเคราะห์อมตะก็คิดเอาเองว่าเหนือกว่ามหามรรค ไม่เสื่อมสูญและมีอิสระไร้ผูกมัดอย่างแท้จริง…’

‘และด้วยเขายึดมั่นเกินไป ทำให้สภาวะจิตของเขาประสบเคราะห์ที่ไม่อาจคาดเดา’

‘เคราะห์จิตใจนี้หากไม่ขจัด สภาวะจิตของเขาจะถดถอยไม่หยุด แม้จะมีมรรควิถีทั้งตัวอยู่ แต่นิสัย ประสบการณ์ ความทรงจำของเขาจะหายไปอย่างต่อเนื่อง กลับไปเหมือนแรกเริ่ม’