Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2578

ตอนที่ 2578 สัตว์ประหลาดจู่โจม

เมื่อแทรกจิตรับรู้เข้าไปสำรวจ หลินสวินก็รับรู้ได้อย่างฉับไว ว่าส่วนลึกของรอยแผลภายในร่างซย่าจื้อเต็มไปด้วยพลังลึกลับอันคลุมเครือยิ่งอยู่

พลังลึกลับนี้น่ากลัวถึงที่สุด เป็นดั่งสายโซ่เส้นแล้วเส้นเล่าแทรกซึมไปตามร่างนาง พันธนาการต้นกำเนิดชีวิตของนางเอาไว้มั่น!

หลินสวินรู้ว่านี่ก็คือพลังโชคชะตาที่ประหนึ่งสิ่งต้องห้าม

โชคชะตา ลึกลับและคลุมเครือถึงที่สุด รองรับน้ำหนักมหามรรค สามารถทำให้ผู้ฝึกปราณแปรสภาพครั้งแล้วครั้งเล่า

ชีวิตที่สิ่งมีชีวิตหนึ่งครอบครอง เนื้อแท้ของมันถูกเรียกว่าชะตาชีวิต ทั้งยังถูกมองว่าเป็นดวงชะตาและโชคชะตา

การทำนายดวงชะตาที่ว่า ก็คือการคาดเดาชะตาชีวิต สำรวจดวงชะตา มองทะลุเส้นทางชีวิตในชาตินี้

ทว่าศาสตร์ทำนายนี้เป็นเพียงเรื่องของปุถุชนคนเดินดินเท่านั้น

ในสายตาของผู้ฝึกปราณ พลังแห่งชะตาชีวิตเป็นสิ่งที่ลึกลับคลุมเครือที่สุด เฉกเช่นมรรคสวรรค์ ความจริงแล้วการแปรสภาพและบรรลุระดับที่ผู้ฝึกปราณต่างหมายปอง ล้วนเป็นการแปรสภาพและยกระดับชะตาชีวิตของตนทั้งสิ้น

เพราะมีการแปรสภาพ จึงทำให้ชะตาชีวิตของผู้ฝึกปราณเต็มไปด้วยตัวแปร คิดจะอนุมานชะตาชีวิตของผู้ฝึกปราณ สำรวจดวงชะตาของพวกเขา แทบจะเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก

พูดง่ายๆ ก็คือ การเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับชะตาชีวิต ล้วนเรียกว่ามรรคแห่ง ‘โชคชะตา’!

หลินสวินในตอนนี้รู้มานานแล้วว่ามหามรรคโชคชะตาเหมือนกับมหามรรคกาลเวลา ล้วนเรียกได้ว่าเป็นยอดมหามรรคที่ลึกลับและไม่อาจหยั่งถึงมากที่สุด

แต่ภายในร่างของซย่าจื้อกลับมีกฎเกณฑ์ของโชคชะตาปกคลุมอยู่เหมือนโซ่ตรวน นี่น่าเหลือเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย

‘ทำไมซย่าจื้อถึงมีพลังต้องห้ามแบบนี้ได้ มิหนำซ้ำยังผนึกอยู่ในต้นกำเนิดชีวิตของนางอย่างกับโซ่ตรวน ไม่เหมือนพรสวรรค์ที่มีมาแต่เกิดสักนิด กลับเหมือนถูกคนอื่นประทับไว้ในร่าง…’

สีหน้าหลินสวินเปลี่ยนผันไม่หยุดในทันที

ที่มาของซย่าจื้อเป็นปริศนามาโดยตลอด เมื่อนานมาแล้วหลินสวินก็เคยลองสืบดูอยู่หลายครั้ง

แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้อะไรเลย

เขารู้แค่ว่าที่ซย่าจื้อปรากฏตัวที่หมู่บ้านเฟยอวิ๋นและได้พบกับตน ไม่มีทางเป็นเรื่องบังเอิญแน่!

‘หรือจะเป็นผู้เก่งกาจสักคนที่สามารถควบคุมกฎเกณฑ์โชคชะตา เคยแก้ไขเปลี่ยนชะตาให้ซย่าจื้อ’ ในใจหลินสวินปั่นป่วนไม่อาจสงบได้

หลายปีมานี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นสภาพอันแปลกประหลาดภายในร่างซย่าจื้อเป็นครั้งแรก การค้นพบนี้ทำให้เขาไม่อาจสงบใจได้

ถ้ามีคนประทับกฎเกณฑ์โชคชะตาไว้ในร่างซย่าจื้อจริงๆ เช่นนั้นคนผู้นี้จะเป็นใครกัน

ผู้ที่สามารถควบคุมกฎเกณฑ์โชคชะตาได้ พลังปราณของเขาจะน่ากลัวปานไหน

ยิ่งคิดในใจหลินสวินก็ยิ่งฉงน

ครู่ใหญ่หลินสวินจึงสลัดความคิดฟุ้งซ่านแล้วสงบจิตใจลง ใช้จิตรับรู้สัมผัสต่อ ไม่นานนักก็ค้นพบอะไรใหม่เข้า

ซย่าจื้อได้รับบาดเจ็บสาหัสจริงๆ สภาพภายในย่ำแย่ถึงขีดสุด แต่ตอนนี้ภายใต้การสัมผัสของหลินสวิน กฎเกณฑ์โชคชะตาที่พันผูกราวกับสายโซ่อยู่ในต้นกำเนิดชีวิตของซย่าจื้อกลับมีพลังชีวิตเป็นริ้วๆ ไหลหลั่งออกมา ผุดเข้าไปทั่วร่างของซย่าจื้อ

ร่างกายที่บุบสลายและอาการบาดเจ็บรุนแรงของนางแช่อยู่กลางการหล่อเลี้ยงของพลังชีวิตนี้ และฟื้นฟูอย่างละเอียดอ่อนอย่างเงียบเชียบ

การค้นพบนี้นอกจากทำให้หลินสวินอุทานอย่างตกใจแล้ว ยังลอบถอนใจอย่างอดไม่ได้ด้วย ซย่าจื้อไม่ได้โกหก อาการบาดเจ็บร้ายแรงเช่นนี้ ตัวนางเองฟื้นฟูและสมานแผลเองได้ ไม่จำเป็นต้องอาศัยพลังภายนอกเลยสักนิด

‘ไม่แน่ว่าสำหรับนางแล้ว พลังกฎเกณฑ์โชคชะตาที่เหมือนกับโซ่ตรวนเป็นชั้นๆ นั่นก็คือคลังสมบัติที่เอามาใช้ได้ไม่หมดสิ้น ทำให้นางสามารถฝึกปราณระหว่างที่หลับใหล และสามารถแปรสภาพเกิดใหม่ตอนบาดเจ็บเจียนตายได้…’

ยามนี้หลินสวินพอจะเข้าใจกลายๆ แล้ว

ในช่วงหลายปีนี้ซย่าจื้อเคยจมสู่ห้วงหลับใหลหลายครั้ง หลังจากหลับใหลแต่ละครั้ง พลังต่อสู้ของนางก็จะแปรสภาพอย่างก้าวกระโดด

เป็นไปได้สูงยิ่งที่ทั้งหมดนี้จะเกี่ยวข้องกับกฎเกณฑ์โชคชะตานั่น!

หลินสวินไม่ได้ไปแตะต้องกฎเกณฑ์โชคชะตาที่ราวกับโซ่ตรวนเป็นสายๆ นั้น ด้วยมันลึกลับคลุมเครือเกินไป ทำให้เขาไม่กล้าไปสัมผัสง่ายๆ

หลินสวินเก็บจิตรับรู้กลับมาแล้วเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ว่า “ซย่าจื้อ เจ้าจำได้ไหมว่าตัวเองมาจากไหน”

ซย่าจื้อเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหัวเอ่ยว่า “ในช่วงหลายปีมานี้ข้านึกอยู่หลายครั้ง แต่จำอะไรไม่ได้เลย”

นางหยุดไปแล้วเอ่ยต่อว่า “ข้าสังหรณ์ว่าเมื่อข้าทำลายและหลอมโซ่ตรวนในร่างพวกนั้นโดยสมบูรณ์ ก็จะสามารถนึกเรื่องในอดีตทั้งหมดออก”

หลินสวินพยักหน้าน้อยๆ แล้วพูดว่า “ข้าก็สังหรณ์ว่าที่เจ้ากับข้าได้พบกันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ ชาติกำเนิดของเจ้าอาจจะเกี่ยวข้องกับข้า แต่ไม่ว่าอย่างไร ภายหน้าข้าจะต้องช่วยเจ้าหาคำตอบให้ได้”

ซย่าจื้อช้อนตากระจ่างขึ้น จับจ้องมองหลินสวินอย่างจริงจังแล้วเอ่ยว่า “เรื่องพวกนี้ล้วนไม่สำคัญ แค่เจ้าอยู่ข้างกายข้าก็พอแล้ว”

ความอบอุ่นผุดขึ้นในใจหลินสวิน เขากอดซย่าจื้อเอาไว้แน่น เอ่ยว่า “ขอแค่เจ้าไม่ไป บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถพาตัวเจ้าไปจากข้าได้”

มุมปากซย่าจื้อระบายยิ้ม ดวงหน้าเล็กงดงามที่ซีดเซียวนั้นเปล่งประกายงามสง่าเป็นพิเศษออกมา ทำให้ฟ้าดาราแห่งนี้ยังหม่นหมอง

แต่ครู่ต่อมานางพลันตัวแข็งทื่อ ผละออกจากอ้อมกอดของหลินสวิน สายตามองไปในฟ้าดาราไกล ๆ คิ้วดำเข้มงามวิจิตรราวกับจันทร์เสี้ยวทั้งสองขมวดขึ้นช้าๆ

“หลินสวิน พวกเราต้องไปแล้ว”

ซย่าจื้อลุกขึ้น จับทวนศึกกระดูกขาวไว้มั่น กลิ่นอายทั้งตัวเยียบเย็นดุดัน

“มีศัตรูหรือ”

หลินสวินหรี่ตาลงเล็กน้อย

ซย่าจื้อเอ่ยเบาๆ “เป็นสัตว์ประหลาดฟ้าดารา ยังจำโลกที่ข้าเข้าไปหลังออกมาจากดินแดนรกร้างโบราณแห่งนั้นได้ไหม”

หลินสวินครุ่นคิดเล็กน้อยก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นที่ทะเลหมากดาราในดินแดนรกร้างโบราณ ซย่าจื้อเคยจากไปเพียงลำพัง เข้าไปในประตูลึกลับที่ปรากฏขึ้นบนเวิ้งฟ้าบานหนึ่ง

ภายหลังเขาจึงรู้ว่าประตูบานนั้นตั้งอยู่ที่ ‘แดนมรณะเสื่อมโทรม’ สถานที่ซึ่งอันตรายที่สุดในโลกมืด ทั้งยังถูกขนานนามว่าเป็นต้นกำเนิดแห่งหายนะ