Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2580

[ภาค บนเส้นทางนิรันดร์ ข้าเป็นหนึ่ง] ตอนที่ 2580 แขกคนสำคัญของหมู่บ้าน

แสงเทียนส่ายไปมา อาศัยแสงเทียนสามารถดูออกว่านี่คือเรือนหินที่เรียบง่ายแห่งหนึ่ง

ซย่าจื้อยังคงสวมเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดตัวนั้น ร่างสูงเพรียวขดงอ นอนฟุบอยู่ข้างเตียง ดวงหน้าเล็กที่งดงามบริสุทธิ์ไร้ที่ติขาวซีดแทบโปร่งแสง

หว่างคิ้วยิ่งมีไอมืดมนที่ขจัดไม่ออกวนเวียนอยู่

หลินสวินที่ลืมตาขึ้นอดยื่นฝ่ามือออกมาลูบผมของซย่าจื้อไม่ได้

“ซย่าจื้อ ข้ายังไม่ตาย ไม่ต้องเสียใจแล้ว”

เขาอยากให้ตนยิ้ม น้ำตากลับไหลหลั่งลงตามแก้มอย่างควบคุมไม่อยู่

แต่ละภาพที่ปรากฏในการรับรู้เหมือนผุดขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง ในจักรวาลไพศาลนั่น นางที่ร่างชุ่มเลือดแบกตนวิ่งเพียงลำพัง นางบาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นแต่กลับไม่สนใจ เอาแต่ขานเรียกตนไม่หยุด บนใบหน้างดงามบริสุทธิ์มีน้ำตาไหลลงอย่างไร้สุ้มเสียง

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินสวินเห็นซย่าจื้อหลั่งน้ำตา เสียใจ ไร้ที่พึ่ง และทำอะไรไม่ถูกปานนั้น

นี่ยังเป็นน้ำตาที่หลินสวินกลั้นไม่อยู่เป็นครั้งแรก

ใครบอกว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น

เมื่อผ่านการเคี่ยวกรำและอันตรายที่บีบคั้นหัวใจที่สุดมาแล้ว บางทีถึงเพิ่งเข้าใจ ว่าคนที่ใส่ใจที่สุดมีน้ำหนักในหัวใจมากมายเพียงไหน

ตอนนี้เองซย่าจื้อที่นอนอยู่ข้างเตียงอึ้งงัน พลันเงยหน้าขึ้น ดวงตากระจ่างใสจ้องหลินสวินที่ลืมตาขึ้น ครู่ใหญ่หลังจากนั้นถึงเอ่ยเสียงเบากับหลินสวิน “หลินสวิน คราวหน้าอย่าทำข้าตกใจแบบนี้อีก”

เสียงไพเราะปนเสียงสะอื้นในลำคอ นางเหมือนผลิยิ้มออกมา แต่ในดวงตากลับมีน้ำตาคลออยู่ ไหลลงอย่างเงียบเชียบ

บางทีอาจจะเพราะตื่นเต้นเกินไป หรืออาจเป็นเพราะช่วงนี้ในใจสั่งสมความกังวลและความเศร้ามากเกินไป ซย่าจื้อที่เยือกเย็นนิ่งสงบมาโดยตลอดยื่นสองแขนออกมากอดหลินสวินไว้แน่น ศีรษะหนุนบนหน้าอกหลินสวิน ไม่ได้พูดแม้แต่ประโยคเดียว ทว่าร่างอรชรนั้นกลับสั่นเล็กน้อย

หลินสวินลูบเส้นผมของซย่าจื้อเบาๆ กล่าวว่า “ไม่เป็นไรแล้ว ต่อไปข้าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

พูดถึงช่วงท้าย น้ำเสียงเขาก็แฝงความเด็ดขาดแล้ว!

“พี่สาว ยาเสร็จแล้ว” ทันใดนั้นเสียงที่ขลาดกลัวหนึ่งดังมาจากนอกเรือนหิน

อารมณ์ที่ปั่นป่วนของหลินสวินถูกข่มกลั้นทันที สงบจิตใจลง

“เสี่ยวซี เข้ามาเถอะ” ซย่าจื้อหยัดร่างขึ้นพลางเอ่ยเบาๆ

ประตูเรือนถูกผลักออก เงาร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งเดินเข้ามา นี่เป็นเด็กหญิงอายุประมาณสิบปี สวมชุดหนังสัตว์ที่ผ่านการฟอกมา ผมยาวดกดำพลิ้วไหว ใบหน้าเล็กน่ารักไร้เดียงสา ดวงตาคู่โตเป็นประกายแวววาว

สองมือของนางประคองถ้วยกระเบื้องเคลือบใบหนึ่ง ไอร้อนพวยพุ่ง กลิ่นยาคละคลุ้ง

เมื่อเห็นหลินสวิน นางอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าเล็กปรากฏความประหลาดใจ เอ่ยว่า “พี่สาว ในที่สุดพี่ชายคนนี้ก็ฟื้นแล้ว!”

ซย่าจื้อขานรับว่าอืม รับถ้วยกระเบื้องเคลือบมาแล้วเอ่ยว่า “เสี่ยวซี ขอบคุณนะ”

เสี่ยวซียิ้มเผยฟันขาวดั่งหิมะที่เรียงตัวเป็นระเบียบ กล่าวว่า “พี่สาว ท่านปู่ข้าบอกว่าท่านกับพี่ชายท่านนี้เป็นแขกคนสำคัญของหมู่บ้าน จะต้องดูแลเป็นอย่างดี ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

หลินสวินอดประหลาดใจไม่ได้ แขกคนสำคัญของหมู่บ้านหรือ

กลับเห็นซย่าจื้อยื่นถ้วยมาไว้ข้างปากตน เอ่ยว่า “นี่คือยาที่ท่านปู่ของเสี่ยวซีเคี่ยวมาให้ บอกว่าดีต่อการเสริมพลังชีวิต สามเดือนมานี้เสี่ยวซีเอายามาให้ทุกวัน”

สามเดือนหรือ

หลินสวินยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก ดื่มยาในถ้วยจนหมด เมื่อได้ลิ้มรสดูแล้วเขาอดลอบพยักหน้าไม่ได้ ยานี้เห็นได้ชัดว่าเคี่ยวจากโอสถเทพที่บ่มมานาน บางทีอาจไม่ถึงขั้นล้ำค่าและหายาก แต่ก็พอจะส่งผลดีอยู่บ้าง

จนกระทั่งหลินสวินดื่มหมด ซย่าจื้อถึงยื่นถ้วยคืนให้เสี่ยวซี ยังไม่ทันอ้าปากเสี่ยวซีก็หมุนตัวกลับไปพร้อมรอยยิ้ม “ข้าจะไปบอกข่าวดีนี้กับท่านปู่”

เงาร่างเล็กผลักประตูออกไป

“ที่นี่คือที่ไหน”

ซย่าจื้อส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้”

ที่แท้เมื่อสามเดือนก่อนหน้านี้ หลังจากซย่าจื้อแบกหลินสวินออกจากฟ้าดาราที่ไม่คุ้นเคยซึ่งพังพินาศนั่น ก็เข้าสู่ทางช่องทางมิติสายหนึ่ง

ยามปรากฏตัวอีกครั้งก็มาอยู่ในภูเขาใหญ่แห่งหนึ่ง

และหมู่บ้านที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ ก็ตั้งอยู่ในส่วนลึกของภูเขาใหญ่นั้น

ท่านปู่ของเสี่ยวซีคือผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านนี้ สามเดือนก่อนตอนเก็บโอสถเทพในป่า พบเจอการซุ่มโจมตีของสัตว์ปีศาจ และถูกซย่าจื้อที่ผ่านทางช่วยไว้พอดี ท่านปู่ของเสี่ยวซีซาบซึ้งในบุญคุณของซย่าจื้อ จึงเชิญให้นางมาเป็นแขกในหมู่บ้าน

เพื่อรักษาหลินสวินโดยเร็วที่สุด ซย่าจื้อจึงตอบรับทันที

เมื่อได้รู้เรื่องเหล่านี้ หลินสวินถึงเข้าใจว่าเหตุใดตนกับซย่าจื้อจึงกลายเป็นแขกคนสำคัญของหมู่บ้านนี้

“นี่นับว่าคล้ายกับตอนอยู่ที่หมู่บ้านเฟยอวิ๋นอยู่บ้าง” ในดวงตาหลินสวินแฝงแววทอดถอนใจ

ย้อนคิดถึงยามยังเยาว์ เขาก็ถูกหมู่บ้านเฟยอวิ๋นมองเป็นแขกคนสำคัญ ได้พักอยู่ในหมู่บ้านชั่วคราว และก็เป็นที่นั่นที่ทำให้เขาได้พบกับซย่าจื้อ

ซย่าจื้อเอ่ย “เรื่องในตอนนั้นข้าเองก็ไม่ลืมเช่นกัน ก็เพราะนึกถึงเรื่องเหล่านั้นข้าถึงเลือกอยู่ที่นี่ อีกอย่าง ข้าสัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่ได้ประสงค์ร้ายกับพวกเรา”

หลินสวินขานรับว่าอืม จากนั้นเริ่มสัมผัสในร่างกาย ไม่ว่าหมู่บ้านนี้จะใช่โลกยอดนิรันดร์หรือไม่ สิ่งสำคัญที่สุดคือการฟื้นฟูและควบคุมพลัง

ไม่นานหลินสวินอดยิ้มขื่นไม่ได้