Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2584

ตอนที่ 2584 ข่มขู่

หมู่บ้านเงาเมฆา

ตอนที่เห็นหลินสวินและพวกผู้ใหญ่บ้านย้อนกลับมาด้วยกัน ชาวบ้านที่รอคอยอยู่อย่างร้อนใจมานานแล้วส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ แต่ละคนตื่นเต้นดีใจยิ่งยวด

หลินสวินฉวยจังหวะตอนที่ทุกคนพูดคุยกันแยกตัวจากไปทันทีอย่างรู้กาลเทศะ กลับไปเรือนของตน

“อาจารย์หลิน ท่านกลับมาแล้ว!”

เมื่อเห็นเงาร่างของหลินสวิน บรรดาเด็กหนุ่มเด็กสาวที่ไม่มีสมาธิในการฝึกปราณ แต่ละคนต่างลืมตาขึ้นจับจ้องไปยังหลินสวินตาปริบๆ

หลินสวินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรแล้ว พวกเราฝึกต่อเถอะ”

“ไม่เป็นไรจริงหรือ”

เด็กพวกนี้ต่างอึ้งไปเป็นอันดับแรก จากนั้นเบิกตาโพลง ฮือฮากันขึ้นมา

“ข้าว่าแล้วว่าอาจารย์หลินออกโรง ใครจะสู้ได้”

เจ้าอ้วนคนหนึ่งร้องอย่างตื่นเต้น

“เจ้าโกหก ก่อนหน้านี้เจ้ายังพูดอยู่เลยว่าอาจารย์หลินบาดเจ็บ การเคลื่อนไหวครั้งนี้มีความเป็นไปได้สูงมากว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน!”

มีคนเปิดโปงเจ้าอ้วนโดยตรง ทำเอาเจ้าอ้วนน้อยใบหน้าแดงก่ำขึ้นมา

“ข้าก็แค่เป็นห่วงอาจารย์หลิน ไม่มีเจตนาร้ายเด็ดขาด พวกเจ้าอย่าพูดพล่อยๆ”

เจ้าอ้วนน้อยเถียงอย่างกระวนกระวาย

เห็นสถานการณ์วุ่นวายเสี่ยวซีก็ก้าวออกมาทันที ขมวดคิ้วมือเท้าเอว กล่าวโทษว่า “โวยวายอะไร หุบปากเดี๋ยวนี้ ตั้งใจฝึกปราณ!”

ทุกคนอึ้งไปทันที พลันปิดปากเริ่มนั่งสมาธิอีกครั้ง

หลินสวินลูบศีรษะเล็กของเสี่ยวซีเบาๆ กล่าวว่า “ทำได้ไม่เลว”

เสี่ยวซีเผยฟันขาวที่เรียงตัวเป็นระเบียบ เงยศีรษะขึ้น บนดวงหน้าเล็กงดงามบริสุทธิ์เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ พูดเสียงใสกังวาน “ข้าไม่ทำให้พี่เต้ายวนผิดหวังหรอก!”

หลินสวินยิ้มเป็นนัยชื่นชม จากนั้นเดินตรงเข้าเรือนไป

บนเตียงซย่าจื้อยังหลับอยู่ ลมหายใจยาวและมั่นคง บนใบหน้าขาวกระจ่างที่ไม่สามารถใช้คำพูดเปรียบเทียบได้นั้น แม้จะนิ่งสงบแต่ยังคงแฝงความซีดเชียว

นี่ทำให้ในใจหลินสวินปวดแปลบขึ้นมา ความชิงชังและไอสังหารที่สกัดกั้นอยู่ในส่วนลึกของหัวใจแทบจะปะทุ

‘วันหน้าหากไม่ฆ่าพวกเขา คงยากจะสลายความแค้นในใจข้า!’

หลินสวินสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ทำจิตใจที่ค่อนข้างพลุ่งพล่านให้มั่นคง จนกระทั่งสงบลงจึงเก็บสายตาที่มองซย่าจื้อกลับมา นั่งขัดสมาธิบนเบาะรองนั่งที่อยู่อีกข้างของเตียง

เตากระบี่ไร้ก้นบึ้งปรากฏขึ้นเงียบๆ จิตรับรู้ของหลินสวินแทรกเข้าไป ก็เห็นว่าหญ้าเทพสีเขียวมรกตนั่นแม้จะถูกกักขังและกำราบ กลิ่นอายคำสาปแดงก่ำที่วนเวียนอยู่ระหว่างใบไม้ยังคงน่าสะพรึงอย่างที่สุด สยดสยองน่าหวาดหวั่น

หลินสวินในตอนนี้นับว่าเห็นพลังระเบียบมาไม่น้อยแล้ว แค่จากกลิ่นอายนี้ก็ระบุได้ว่าระดับของระเบียบคำสาปนี้ เป็นไปได้สูงมากว่าจะเป็นระดับสวรรค์!

เพียงแต่เป็นระดับสวรรค์ขั้นไหนนั้น ใช้เพียงแค่ความรู้สึกยังไม่สามารถตัดสินได้ ต้องสำรวจเพิ่มขึ้นอีกขั้น

แต่หลินสวินยังไม่ได้ก้าวสู่มรรคาอมตะ ด้วยพลังปราณในตอนนี้ของเขาไม่สามารถหยั่งรู้นัยเร้นลับที่สั่งสมอยู่ในพลังระเบียบได้

‘จะให้ระเบียบนิพพานกลืนกินมันหรือไม่…’ หลินสวินลังเลมาก

หากเป็นระเบียบระดับสวรรค์ทั่วไปหลินสวินย่อมไม่ลังเล ประเด็นคือระเบียบระดับสวรรค์นี้เกี่ยวข้องกับพลังของคำสาป และต้นกำเนิดที่ให้กำเนิดหญ้าเทพ วิเศษอัศจรรย์นัก นี่ทำให้หลินสวินอดเสียดายไม่ได้

‘ช่างเถอะ เก็บไว้ก่อนแล้วกัน รอในอนาคตหลังจากข้าก้าวสู่มรรคาอมตะ หยั่งถึงนัยเร้นลับของระเบียบนี้ค่อยตัดสินใจก็ยังไม่สาย’

ครู่ใหญ่หลินสวินจึงตัดสินใจ เก็บเตากระบี่ไร้ก้นบึ้ง และวางแผนจะทำสมาธิฝึกปราณสักหน่อย

สองปีมานี้ด้วยการบำรุงจากโอสถเทพและลูกกลอนวิญญาณต่างๆ รวมถึงการฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง บาดแผลทั้งร่างของเขาสมานกันกว่าครึ่งแล้ว อีกทั้งยังใช้คัมภีร์เตาหลอมมหามรรคสร้างมรรควิถีในอดีต

ตอนนี้แม้พลังต่อสู้ฟื้นฟูได้เพียงครึ่งเดียวของจุดสูงสุด แต่หลินสวินมีลางสังหรณ์ว่าตอนที่ฟื้นคืนโดยสมบูรณ์ ศักยภาพของตนจะต้องเกิดการแปรสภาพ

ผ่านการเคี่ยวกรำลำบาก พังทลายและเกิดใหม่ นี่ก็เหมือนการกำเนิดใหม่และนิพพานในการทำลายล้าง ถูกกำหนดให้แตกต่างจากในอดีต!

จู่ๆ นอกเรือนหินก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นระลอกหนึ่ง

“ว้าว พี่สาวคนนี้สวยมาก”

“หุบปาก ไม่เห็นหรือว่ามากับผู้ใหญ่บ้าน ดูก็รู้ว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในเมือง ระวังจะเป็นภัยเพราะปาก!”

“แต่… พี่สาวคนนั้นสวยมากจริงๆ นะ…”

ได้ยินเสียงถกเถียงเหล่านี้แล้วหลินสวินอดขมวดคิ้วไม่ได้ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

ในลานเรือน เหล่าเด็กหนุ่มสาวที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์ พอสังเกตเห็นการปรากฏตัวของหลินสวินต่างเงียบไปทันที นั่งขัดสมาธิโดยดี

และบริเวณหน้าหมู่บ้านที่ห่างจากลานเรือนไม่ไกลนัก อู่ชวนกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นสวมเสื้อคลุมนกกระเรียนสีม่วงเข้ม ผิวขาวกระจ่างแวววาว ขาวสว่างราวกับหิมะ รูปลักษณ์งดงามโดดเด่น เป็นคนที่หลินสวินเจอก่อนหน้านี้นั่นเอง

ทันใดนั้นประกายเย็นเยียบที่ยากจะสังเกตเห็นแวบผ่านในดวงตาหลินสวิน เขาเดินตรงเข้าไป

ขณะเดียวกันอู่ชวนก็มองเห็นหลินสวินเช่นกัน เขาอึ้งงันไปก่อนจะยิ้มพูดอย่างกระตือรือร้น “สหายน้อย เจ้ามาได้จังหวะพอดี ข้าจะแนะนำให้เจ้า นี่คือใต้เท้าเนี่ยชิงหรงจากสำนักศึกษาสองลักษณ์แห่งแดนทุ่งบูรพา”

พร้อมกันนั้นเขาสื่อจิตกล่าวว่า ‘ผู้หญิงคนนี้เพิ่งมาก็สืบถามเบาะแสของสหายน้อย ข้ากำลังคิดอยู่ว่าควรไล่นางไปอย่างไร แต่ไม่คิดว่าเจ้ากลับปรากฏตัว…’

หลินสวินส่ายหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าบอกแล้วว่าเป็นเพียงแค่เรื่องสมมติเท่านั้น ระเบียบคำสาปที่เจ้าพูดถึงข้าไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ”

เห็นได้ชัดว่าเนี่ยชิงหรงไม่เชื่อ แต่นางเองก็มีความหวาดเกรงต่อหลินสวินมากอย่างชัดเจนเช่นกัน สุดท้ายจึงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดว่า “ช่างเถอะ ดูท่าวาสนานี้คงถูกกำหนดให้ไม่มีบุญสัมพันธ์กับสำนักศึกษาสองลักษณ์ ลาก่อน”

นางหมุนตัวหมายจะจากไป

จู่ๆ หลินสวินก็พูดว่า “สหายยุทธ์”

เนี่ยชิงหรงหันมา สายตามองไปยังหลินสวิน

“เรื่องวันนี้ข้าหวังว่าจะมีเพียงแค่เจ้าที่รู้ ไม่เช่นนั้นข้ากังวลว่าต่อให้เป็นพลังทั้งหมดของสำนักศึกษาสองลักษณ์ ก็คุ้มครองเจ้าไม่ได้” หลินสวินสายตานิ่งสงบ เสียงราบเรียบ

ร่างบางของเนี่ยชิงหรงแข็งทื่อน้อยๆ บนใบหน้าหยกปรากฏความขุ่นเคือง “ข่มขู่หรือ”

ในดวงตาดำของหลินสวินเผยประกายเย็นเยียบเงียบๆ

ตูม!

เนี่ยชิงหรงเพียงรู้สึกเบื้องหน้าเจ็บปวด ส่วนลึกของจิตวิญญาณเกิดความหวาดกลัวยิ่งยวด ทั้งร่างเหมือนตกลงไปในเหวลึก ในครรลองสายตาเต็มไปด้วยภาพภูเขาศพทะเลเลือด ปวงเทพร่วงหล่น มหามรรคถล่มทลาย

แม้แต่จิตใจของนางยังมีสัญญาณจะพังทลายอยู่กลายๆ ความสิ้นหวังอันไร้จำกัดใกล้จะท่วมนางมิดเหมือนดั่งกระแสน้ำ

“เจ้าเป็นผู้หญิงฉลาด คงจะรู้ดีว่าหากต้องการกำจัดภัยคุกคาม วิธีที่ดีที่สุดก็คือฆ่าเจ้าเสีย แต่ข้ากับเจ้าไม่มีความแค้นต่อกัน ข้าไม่ถือสาการให้โอกาสเจ้าสักครั้ง เพียงหวังว่าเรื่องนี้จะจบเพียงเท่านี้”

ตอนที่เสียงของหลินสวินดังขึ้น เนี่ยชิงหรงพลันรู้สึกเหมือนถูกคนหิ้วออกมาจากการจมน้ำ ตื่นจากความสิ้นหวังและความหวาดกลัวไร้ที่สิ้นสุด

บนผิวที่ขาวละเอียดละอองดั่งมันแพะของนางชื้นไปด้วยเหงื่อชั้นหนึ่ง ยามมองดูหลินสวินอีกครั้ง บนใบหน้างามก็แฝงความหวาดกลัวอย่างลึกล้ำแล้ว ราวกับมองเห็นเทพเก้าสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น!

และก็เป็นยามนี้เองที่นางเพิ่งตระหนักได้ว่า ความเป็นความตายของตน ขึ้นอยู่กับความคิดเดียวของอีกฝ่ายโดยสมบูรณ์

ส่วนมรรควิถี ฐานะ ชื่อเสียงที่ตนพึ่งพา… ในสายตาของอีกฝ่ายก็เหมือนดั่งความว่างเปล่า น่าขันอย่างที่สุด

“ขอบคุณสหายยุทธ์มากที่ไว้ไมตรี คำพูดของเจ้า ข้าจะไม่ลืมแม้แต่คำเดียว”

เนี่ยชิงหรงสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ก้มศีรษะพูดเสียงเบา

“หวังว่าจะเป็นเช่นนี้”

หลินสวินพยักหน้าแล้วโบกมือกล่าว “เจ้าไปเถอะ”

นี่เป็นการไล่แขกแล้ว แต่เนี่ยชิงหรงกลับไม่กล้ามีความขุ่นเคืองสักนิด กลับมีความรู้สึกหลุดพ้นเหมือนยกภูเขาออกจากอก คารวะอีกครั้งแล้วหมุนตัวจากไปอย่างรวดเร็ว

มองจากไกลๆ เสื้อตรงแผ่นหลังของนางเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ!

——