Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2605

ตอนที่ 2605 เปิดโปง

หมู่บ้านเงาเมฆา

หลังจากคุยกับท่านปู่อู่ชวนอยู่นานมาก เสี่ยวซีจึงเดินตาบวมออกมา พูดเสียงเบา “พี่เต้ายวน ข้าจะไปกับท่าน!”

ห่างออกไปอู่ชวนคลี่ยิ้มพูด “สหายน้อยสามารถพานางหนูคนนี้ไปฝึกปราณในน่านฟ้าที่สูงขึ้นได้ นี่เป็นบุญกุศลที่นางสั่งสมมา เพียงแต่หลังจากนี้ทำได้เพียงรบกวนสหายน้อยดูแลนางแล้ว”

หลินสวินตบไหล่เสี่ยวซีเป็นการปลอบใจก่อน จากนั้นจึงเอ่ยกับอู่ชวนพร้อมรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสวางใจเถอะ”

“ท่านปู่ ตอนที่ข้าไม่อยู่ท่านจะต้องดูแลตัวเองให้ดี ต้องรอข้ากลับมานะ!” เสียงของเสี่ยวซีแฝงความสะอื้นเสี้ยวหนึ่ง อาลัยอาวรณ์มาก

“ฮ่าๆๆ เช่นนั้นข้าก็จะรอนะ” อู่ชวนเสียงหัวเราะผ่าเผย

วันนั้นหลินสวินพาเสี่ยวซี เนี่ยชิงหรง และเหลิ่งชิงเสวี่ยขึ้นไปบนเวิ้งฟ้าสูง!

และในวันเดียวกันนี้ ที่สำนักศึกษาสองลักษณ์

คนใหญ่คนโตของเผ่าจักรพรรดิอมตะสามตระกูลอย่างตระกูลหง จู้และเฮ่อมาเยือน ทั้งสำนักศึกษาสองลักษณ์ล้วนแตกตื่น

และก็เป็นตอนนี้เองที่ผู้คนพบว่า เจ้าสำนักเนี่ยชิงหรง และรองเจ้าสำนักเหลิ่งชิงเสวี่ยหายไปแล้ว

ภาพที่แปลกประหลาดนี้ก็ทำให้คนใหญ่คนโตของเผ่าจักรพรรดิอมตะทั้งสามตระกูลต่างอดขมวดคิ้วไม่ได้ สังเกตถึงความผิดปกติ

“ให้ข้าอนุมานสักหน่อย”

ในตำหนักสองลักษณ์ เฒ่าชราชุดดำที่เป็นหัวหน้าพูดเสียงขรึม

ทุกคนอดมองไปไม่ได้

จู้เฉียน!

ระดับอมตะขั้นอายุขัยเทียมฟ้าคนหนึ่ง ยิ่งกว่านั้นยังเป็น ‘นักทำนายเทพ’ ที่มีชื่อเสียงอย่างมากคนหนึ่งในน่านฟ้าที่หก

ว่ากันว่าคนผู้นี้มีรูปจำลองโชคชะตาอันเป็นเอกลักษณ์ สามารถใช้พลังพรสวรรค์ที่มีในสายเลือดแต่กำเนิด อนุมานความเร้นลับที่เหลือเชื่อออกมาได้มากมาย

ครั้งนี้ตระกูลจู้ส่งจู้เฉียนมา ก็เพราะคิดจะใช้พลังอนุมานอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาสืบสาเหตุการหายตัวไปของจู้ฮุย

ถึงอย่างไรจู้ฮุยก็เป็นระดับอมตะคนหนึ่ง หายไปในน่านฟ้าที่หนึ่งอย่างน่าประหลาดเช่นนี้ ข่าวร้ายเช่นนี้ทำให้เกิดความแตกตื่นอย่างมากในตระกูลจู้

วู้ม!

พร้อมกับคลื่นแปลกประหลาดที่คลุมเครือระลอกหนึ่ง กระดองเต่าดำสนิทที่มีรอยไหม้ลอยมาอยู่เบื้องหน้าจู้เฉียน สีหน้าของเขาเคร่งขรึม มือทั้งสองทำมุทรา ในปากท่องไม่หยุด นั่นเป็นคำพูดประหลาดที่ซับซ้อนคลุมเครือท่อนหนึ่ง

บรรยากาศในตำหนักเงียบเชียบ ไม่นานก็เห็นกระดองเต่าสีดำสั่นแรงๆ แผ่แสงมรรคประหลาดที่เหมือนคลื่นระลอกหนึ่ง

ภายใต้สายตาตะลึงของทุกคน ภาพที่พร่าเบลอหลากหลายสะท้อนออกมา แม้ปะปนหาใดเปรียบ ผู้คนก็ยังมองออกว่าในภาพคือจู้ฮุย เขาได้แผนภาพที่เกี่ยวข้องกับพลังระเบียบมาภาพหนึ่ง แล้วจากไปอย่างผ่าเผย

จากนั้นภาพก็เปลี่ยนไป เงาร่างของจู้ฮุยปรากฏในส่วนลึกของเทือกเขาซึ่งไร้พืชพรรณแม้แต่ต้นเดียว

“เทือกเขาหลิวร่วง!”

มีคนตกใจ จำที่แห่งนั้นได้

นี่ทำให้ในใจเหล่าคนใหญ่คนโตที่มาจากเผ่าจักรพรรดิอมตะสามตระกูลต่างใจกระตุก จู้ฮุยคนนี้ไปเสาะหาพลังระเบียบดังคาด!

แต่ไม่นานในภาพนั้นก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ปรากฏภาพที่จู้ฮุยร่วงอยู่ใน ‘เขตผนึกนิรันดร์โรย’ เพียงแต่ภาพพร่าเบลอบิดเบี้ยวอย่างมาก ถูกเลือดเข้มข้นแทรกซึม และในพริบตานั้นภาพนี้ก็หายไป

ทุกคนในตำหนักฮือฮา ล้วนตกใจกับภาพนี้

แม้ดูไม่ออกว่าจู้ฮุยตายอย่างไร ทว่าจากภาพที่นองเลือดพร่าเบลอ กลับทำให้ผู้คนมองออกว่าจู้ฮุยไม่ได้ตายภายใต้พลังระเบียบ แต่ตายในมือศัตรู!

ศัตรูคนนั้นเป็นใคร ถึงกับสามารถสังหารระดับอมตะได้

ทุกคนประหลาดใจไม่สามารถสงบได้

“ถูกคนทำร้ายดังคาด!”

จู้เฉียนเก็บกระดองเต่า สีหน้าอึมครึมน่ากลัวขึ้นมา

“สหายยุทธ์ สามารถตรวจสอบได้หรือไม่ว่าศัตรูคนนั้นเป็นใคร” มีคนอดถามไม่ได้

จู้เฉียนขมวดคิ้วพูด “ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะพลังอนุมานของข้าไม่เพียงพอ แต่ศัตรูที่ฆ่าพี่จู้ฮุยของตระกูลเรา ชะตาชีวิตเป็นเอกลักษณ์เกินไป ไม่สามารถถูกมองทะลุและอนุมานได้ ”

ทุกคนอดตกใจไม่ได้

“คงไม่ใช่คนปริศนาที่ฆ่าโหยวเชียนเหิงและหย่งเฟยตู้หรอกนะ” มีคนขมวดคิ้ว

“ต้องเป็นคนผู้นี้อย่างไม่ต้องสงสัย!”

หลายคนต่างร้องรับ มีเพียงเช่นนี้จึงจะสมเหตุสมผล

“เท่าที่ข้าดู การหายตัวไปของเนี่ยชิงหรงและเหลิ่งชิงเสวี่ยต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนปริศนานั่นแน่ บางทีอาจจะเพราะพวกเขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติถึงจากไปก่อน”

มีคนใคร่ครวญ

“พวกเจ้าเจอเนี่ยชิงหรงครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” แววตาของจู้เฉียนราวกับสายฟ้า มองบรรดาผู้ยิ่งใหญ่สำนักศึกษาสองลักษณ์ที่รอถูกสอบสวนอยู่ในตำหนัก

“รายงานผู้อาวุโส เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว ข้าจำได้แม่นมาก” คนผู้หนึ่งรีบตอบ

จู้เฉียนขมวดคิ้วทันที “ถ้าอย่างนั้นพวกเขาจากไปล่วงหน้าครึ่งเดือนแล้วหรือ”

นี่เป็นข่าวร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย

“สหายยุทธ์ ช่วยอนุมานสาเหตุการตายของเฮ่อโหย่วฟางแห่งตระกูลเฮ่อของข้าสักหน่อยได้หรือไม่”

คนใหญ่คนโตตระกูลเฮ่อคนหนึ่งเดินเข้ามา ถามด้วยน้ำเสียงเคารพ

“นำโคมวิญญาณของเขามาด้วยหรือไม่” จู้เฉียนถาม

คนผู้นั้นหยิบโคมสำริดที่ดับไปแล้วดวงหนึ่งออกมายื่นให้จู้เฉียนทันที