Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2776

ตอนที่ 2776 ความน่าสะพรึงในโลงศพ

ขณะใคร่ครวญ ในใจหลินสวินกระตุกวูบ นึกถึงเรื่องหนึ่ง

มือทั้งคู่ของเขาทำมุทรา

เมื่อชี้ที่หว่างคิ้วของตน แสงสว่างสาดส่อง ทันใดนั้นแสงประกายขุ่มมัวกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมา ขยายใหญ่ไม่รู้กี่เท่าก่อนจะกลายเป็นโลงศพสำริด!

ของสิ่งนี้วางขวางอยู่อย่างนั้น ยาวเก้าจั้ง ฝาโลงสลักภาพโบราณอย่างจักรวาลฟ้าดารา สุริยันจันทราภูผาธารา บุปผาปักษามัจฉาแมลง มีกลิ่นอายกร้านโลกหนาหนักอบอวล

จ้องมองของสิ่งนี้ แววตาหลินสวินเปลี่ยนเป็นเลื่อนลอยระลอกหนึ่ง

โลงนิรันดร์!

ก่อนหน้านี้ประตูสวรรค์ก็เหมือนกุญแจ เข้ากับโลงศพสำริดนั้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ

และกลางโลงสำริดนั่น ประตูสวรรค์กลายเป็นสัญลักษณ์แผนที่ดวงดาวอันลึกลับ ประหนึ่งวังน้ำวนเร้นลับ ทั้งเหมือนหลุมดำฟ้าดาราหลุมหนึ่ง!

แต่ในสายตาหลินสวิน สัญลักษณ์แผนที่ดวงดาวนี้เหมือนหุบเหวแห่งหนึ่งยิ่งกว่า!

ตอนนี้หลินสวินเข้าใจแล้วว่าโลงนิรันดร์นี้ต้องใช้สายเลือดหุบเหวกลืนกินของตนปลุกขึ้นมา ส่วนประตูสวรรค์ก็คือกุญแจที่สามารถเปิดโลงนี้ได้!

เพียงแต่ตอนนั้นท่านลู่ห้ามเอาไว้ หลินสวินจึงไม่ได้เปิดโลงนี้ออก และไม่รู้ว่าภายในโลงนี้มีอะไรซ่อนอยู่กันแน่

เหตุผลเพราะว่ามรรควิถีของหลินสวินในตอนนั้นไม่เพียงพอ ยังไม่ได้ก้าวสู่มรรคคาอมตะ

แต่ตอนนี้เขามีมรรควิถีระดับอมตะขั้นอายุขัยเทียมฟ้าขั้นกลางแล้ว สามารถเปิดโลงนี้ได้นานแล้ว

ยามนี้เมื่อจับจ้องโลงนิรันดร์นี้ หลินสวินอดนึกถึงคำพูดที่ท่านลู่พูดไว้ตอนนั้นไม่ได้

‘โลงนี้มีนามว่า ‘นิรันดร์‘ เป็นสิ่งที่ตาทวดของเจ้าได้มาจากแหล่งสถานศุภโชคสมัยเขายังเยาว์ เพราะอาศัยสิ่งนี้ จึงทำให้ตาทวดของเจ้าครอบครองพรสวรรค์ต้องห้ามอย่าง ‘หุบเหวกลืนกิน’ ได้”

‘เป็นเพราะอาศัยพรสวรรค์เช่นนี้ จึงทำให้ตาทวดของเจ้าเหมือนเย้ยฟ้าเปลี่ยนชะตา หลังออกมาจากแหล่งสถานศุภโชคก็ผงาดในมรรคาอย่างก้าวกระโดด เปล่งประกายเหนือธรรมดาหาใดเทียบ ในยุคทองของเขา ความแกร่งกล้าของพลังทั้งหมดที่เขามีถึงกับทำให้สิบยักษ์ใหญ่อมตะน่านฟ้าที่แปดยังหวาดกลัว…’

‘ท่านตาทวดเจ้าเคยบอกว่าของสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับมรรคนิรันดร์ ทั้งของสิ่งนี้ยังทำให้ตาทวดเจ้าเจอแผนภาพลับที่พาไปเส้นทางดารานิรันดร์ด้วย แต่มันซ่อนความลับอะไรไว้นั้น มีเพียงให้เจ้าไปค้นหาด้วยตัวเองแล้ว’

……

นึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีต ในใจหลินสวินก็ไม่สามารถสงบได้

ครู่ใหญ่หลินสวินสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ลุกขึ้นยืนหน้าโลงนิรันดร์ ก่อนยื่นมือกดบนสัญลักษณ์แผนที่ดวงดาวลึกลับกลางฝาโลงนั่น

ทันใดนั้นหลินสวินรู้สึกเพียงว่าสั่นสะท้านไปทั้งตัว เส้นเลือดทั่วร่างราวกับเดือดพล่าน เกิดจังหวะแปลกประหลาด จนสุดท้ายแม้แต่ชีพจรปราณวิญญาณต้นกำเนิดของเขาก็ร้อนระอุราวกับลุกโชนขึ้นมา

วู้ม!

ขณะเดียวกันโลงนิรันดร์ที่อบอวลกลิ่นอายกร้านโลกแน่นขนัดก็เกิดการสั่นไหวเล็กน้อย บังเกิดการตอบสนองที่แปลกประหลาดกับพลังขับเคลื่อนรอบตัวหลินสวิน

ก็เห็นบริเวณที่หลินสวินกดมือลง สัญลักษณ์แผนที่ดวงดาวลึกลับหมุนวน กลายเป็นเงาแสงที่ราวกับหุบเหวใหญ่ประหนึ่งจะกลืนกินหลินสวินเข้าไปทั้งตัวอย่างไรอย่างนั้น

ภาพนี้แปลกประหลาดและลึกลับมาก!

ไม่ทันไรเสียงเสียดสีที่หนักทึบดังขึ้น ฝาโลงสำริดคลายตัว เมื่อถูกหลินสวินออกแรงที่ฝ่ามือผลักก็เผยร่องออกมา

ในส่วนลึกของร่องราวกับมีเสียงถอนหายใจที่คล้ายมีแต่ไม่มีดังขึ้นรางๆ

ชั่วขณะนี้หลินสวินขนลุกซู่ไปทั้งตัว รู้สึกถึงความน่าสะพรึงที่อันตรายถึงชีวิต หัวใจเหมือนถูกมือใหญ่ไร้รูปคว้าจับไว้อย่างรุนแรง

ราวกับเป็นจิตใต้สำนึก เขาปิดฝาโลงนั่นทันที พร้อมกับชักมือที่กดอยู่กลางฝาโลงกลับมา

ทันใดนั้นความน่าสะพรึงที่บอกไม่ถูกนั่นก็หายไป

แต่เสื้อผ้าตรงแผ่นหลังของหลินสวินชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้ว สีหน้าแปรเปลี่ยนไม่สามารถสงบได้

ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ไม่มีทางรู้สึกไปเองเด็ดขาด น่ากลัวเกินไป ทำเอาเขาถึงขั้นสังหรณ์ว่าหากเปิดโลงนี้ต่อ เป็นไปได้สูงมากว่าอาจประสบเคราะห์ที่ไม่สามารถจินตนาการได้!

‘ท่านลู่เคยบอกว่าหลังจากข้าก้าวสู่มรรคาอมตะก็จะสามารถเปิดโลงนี้ได้ แต่ตอนนี้ดูท่า ความลับที่ซ่อนอยู่ในโลงนี้จะน่ากลัวกว่าที่ท่านลู่พูด!’

หลินสวินสูดหายใจลึกคราหนึ่ง ‘หรือว่ามรรคมวิถีของข้าในตอนนี้ยังไม่พอให้เปิดโลงนี้’

ก็เป็นตอนนี้เอง…

จู่ๆ ในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งบังเกิดระลอกคลื่นหนึ่ง จิตรับรู้ของหลินสวินแทรกเข้าไปก็พลันได้ยินเสียงตะโกนของซย่าจื้อ

“หลินสวิน อย่าทิ้งข้า ข้าไม่ไป!”

เสียงแฝงความลนลานและตื่นตระหนก

หลินสวินนัยน์ตาหดรัดโดยพลัน

มองดูในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งอีกครั้ง ซย่าจื้อนั่งขดตัวบนพื้น สองมือกอดเข่าแน่น ท่าทางตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก หวาดกลัวยากจะสงบ

ในใจหลินสวินเจ็บปวดทันใด ตั้งแต่เล็กจนโตนี่เป็นครั้งแรกที่หลินสวินเห็นซย่าจื้อตื่นตระหนก ดูไร้ที่พึ่ง และหวาดกลัวเช่นนี้

ซย่าจื้อเป็นอะไรไป

นางในอดีตต่อให้เผชิญกับความตายก็ไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วด้วยซ้ำ!

“ซย่าจื้อไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่”

หลินสวินฝืนข่มความสงสัยในใจแล้วเอ่ยด้วยเสียงอบอุ่น

ในเตากระบี่ไร้ก้นบึ้ง ซย่าจื้อที่ขดตัวอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นโดยพลัน ในดวงตางดงามกระจ่างใสวาบประกายงุนงงและอึ้งงัน

นางค่อยๆ สงบลง ร่างไม่สั่นแล้ว ราวกับตัวตนของหลินสวินทำให้นางรู้สึกปลอดภัยอย่างไร้ใดเปรียบ

“เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หลินสวินถามเสียงเบา

ซย่าจื้อส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้ เพียงรู้สึกว่าเหมือนมีคนกำลังเรียกข้า จะพาข้าไป เสียงนั่นทำให้ข้ารู้สึกตามสัญชาตญาณว่าไม่สามารถปฏิเสธได้…”

หลินสวินกำสองหมัดเงียบๆ

เขาคิดถึงเมื่อครู่นี้ ยามโลงนิรันดร์นั่นเผยร่องเสี้ยวหนึ่งออกมา เหมือนมีเสียงถอนหายใจดังขึ้นรางๆ