Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2799

ตอนที่ 2799 ร่างนี้โรยร่วงเนิ่นนาน

หลินสวินรับเสื้อผ้ากองหนามาแล้วเอ่ยว่า “ท่านแม่ ที่นี่อยู่นานไม่ได้ ไม่เช่นนั้นอาจจะตัวแปรขึ้น หลังไปจากที่นี่พวกเราค่อยมาพูดคุยกัน”

ประโยคเดียวทำให้ลั่วชิงสวินและหลินเหวินจิ้งอารมณ์สงบลง

“ข้าจะไปเก็บของ”

ลั่วชิงสวินพูดจบก็หมุนตัวเดินเข้ากระท่อม

หลินเหวินจิ้งชี้ตำหนักที่อาบอยู่ในรัตติกาลนิรันดร์ที่อยู่ไม่ไกลนักแล้วเอ่ยว่า

“สวินเอ๋อร์ ตอนนั้นท่านตาทวดเจ้าก็นำโลงนิรันดร์ไปจากที่นี่ เพียงแต่ตำหนักนี้ปกคลุมด้วยผนึกต้องห้ามกาลเวลา กระบี่ศุภโชคก็ไม่สามารถเปิดประตูตำหนักนี้ได้ ดังนั้นจนตอนนี้ข้ากับแม่ของเจ้าจึงยังไม่เคยเข้าไปดู”

สายตาของหลินสวินมองไป ก็เห็นว่าตำหนักแห่งนั้นเก่าแก่อย่างที่สุด แผ่กลิ่นอายกาลเวลา เงาแสงมืดมิดมากมายสลับทับซ้อนปกคลุมตำหนัก ดูลึกลับอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ข้าไปดูสักหน่อย”

หลินสวินนึกถึงร่างต้นที่หลับใหลอยู่ในโลงนิรันดร์ของซย่าจื้อ ในใจสั่นไหวขึ้นมา ขณะพูดก็ก้าวเดินไปโดยตรงแล้ว

หน้าตำหนักเก่าแก่ปูบันไดหินเก้าขั้น ประตูใหญ่ที่ปลายสุดของบันไดหินปิดสนิท พลังกาลเวลาที่คลุมเครือราวกับม่านแสงปิดคลุมอยู่ตรงนั้น

หลินสวินเดินขึ้นบันไดหิน จมสู่ภวังค์ความคิด

กระบี่ศุภโชคยังไม่อาจเปิดผนึกต้องห้ามกาลเวลาของที่นี่ได้ เช่นนั้นท่านตาทวดในตอนนั้นเข้าไปเอาโลงนิรันดร์ในตำหนักออกมาได้อย่างไร

นี่กลายเป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ

นอกจากเจอลั่วทงเทียน ไม่เช่นนั้นย่อมไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นเขาเข้าตำหนักที่ลึกลับแห่งนี้ได้อย่างไร

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ตอนที่กำลังจะเรียกโลงนิรันดร์ออกมา รู้สึกเพียงว่าตรงเส้นปราณหัวใจร้อนระอุขึ้นมาระลอกหนึ่ง ปลดปล่อยพลังกาลเวลาออกมากะทันหัน พุ่งไปยังประตูตำหนัก

ครืน!

ภาพตรงหน้าหลินสวินพร่ามัว ทิวทัศน์ในครรลองสายตาเหมือนย้อนกลับไปในกาลเวลาไร้สิ้นสุด

ตรงหน้าตำหนักสีดำ เลือดสดไหลย้อมบันไดเก้าขั้น เงาร่างสูงเพรียวสง่างามร่างหนึ่งนั่งอยู่บนบันไดหินขั้นบนสุด

นางสวมเกี้ยวประดับสีดำ ในมือกุมไม้เท้าเทพที่ตีขึ้นจากหยกดำ บนเสื้อผ้าสีดำรูปแบบโบราณถูกเลือดสดซึมไปแล้ว

ใบหน้าของนางขาวกระจ่าง งดงามไร้ที่ติ นั่นเป็นความงามที่สามารถสยบผู้คน ทำให้ฟ้าดินอับแสง ภายใต้ชุดดำที่เลือดซึมและเปื้อนเลือดแดงสดนั่น ยังคงงดงามจนทำให้คนใจสั่น

ซย่าจื้อ!

ในใจหลินสวินสั่นไหวรุนแรง หรือนี่จะเป็นร่างต้นของซย่าจื้อ!

ภาพพลันเปลี่ยนไป…

ชายร่างผอมตอบที่สวมเสื้อเกราะแตกหัก สภาพทุลักทุเลคนหนึ่งคุกเข่าอยู่หน้าบันไดหินเก้าขั้น บนใบหน้าหล่อเหลาเย็นชายากจะปกปิดความเศร้าโศก เอ่ยเสียงแหบพร่า ‘นายหญิง ท่านโปรดเคลื่อนไหวเดี๋ยวนี้ หนีไปจากแหล่งสถานศุภโชค!’

‘ไม่มีประโยชน์แล้ว’

หญิงคนนั้นสีหน้านิ่งสงบ เสียงกระจ่างราบเรียบ ‘ทว่าพวกเขาคิดฉวยโอกาสตอนข้าบาดเจ็บช่วงชิงศุภโชคบนตัวข้า นี่ย่อมเป็นเรื่องเพ้อฝัน’

ชิ้ง!

ในมือซ้ายขาวกระจ่างงดงามของนางปรากฏกระบี่เทพเล่มหนึ่ง ‘สือซาน เอากระบี่เล่มนี้จากไป’

หลินสวินจำได้ กระบี่เล่มนั้นคือกระบี่ศุภโชค!

‘นายหญิง หรือท่านจะ…’

ชายร่างผอมที่ถูกเรียกว่าสือซานหน้าเปลี่ยนสีไปทันที ขวัญเสียยิ่ง

หญิงคนนั้นเอ่ยเสียงเบา ‘หลังเจ้าจากไป ข้าจะใช้มรรควิถีทั้งชีวิตผนึกโลกแห่งนี้ มองที่นี่เป็นสถานที่ตั้งหลัก วันหน้าหากมีโอกาส ย่อมจะฟื้นตื่นจากการหลับใหล หากไม่มีโอกาส… ก็ให้ศุภโชคทั้งหมดนี้ฝังอยู่ที่นี่’

‘นายหญิง!’

สือซานคำรามอย่างเศร้าโศก ‘ข้ายอมเดิมพันด้วยชีวิต คุ้มครองท่านจากไป!’

หญิงคนนั้นถอนหายใจเบาๆ สายตาเผยความอ่อนโยน เอ่ยว่า ‘สือซาน ข้าไม่ได้ร่วงหล่นจริงๆ เสียหน่อย ต่อไปหากมีโอกาส เจ้ากับข้าย่อมได้พบกันอีก’

พูดจบนางยื่นกระบี่ในมือออกไป ‘เอามันไปที่เมืองเทพศุภโชค’

จู่ๆ ภาพก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง…

หญิงผู้นั้นลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปในส่วนลึกของตำหนักทีละก้าว ท่ามกลางความเลือนรางคล้างมีเสียงทอดถอนใจเบาๆ ดังขึ้น ‘ในความมืดมิดนี้ กลับไม่อาจมีสักคนอยู่เคียงข้างได้…’

ประตูตำหนักค่อยๆ ปิดลง

ครืน!

ภาพทั้งหมดสลายหายไป

หลินสวินสีหน้าเปลี่ยนไปมาไม่สามารถสงบได้

แต่ละภาพก่อนหน้านี้ คาวเลือด ความโศกเศร้า ความกดดัน หากนั่นคือร่างต้นของซย่าจื้อ ตอนนั้นต้องพบเจอสถานการณ์ยากลำบากแค่ไหน ถึงได้นั่งกำชับสั่งความอยู่บนบันไดหินสีเลือดโดยลำพัง

สิ่งเดียวที่มั่นใจได้คือ ตอนนั้นร่างต้นของซย่าจื้อบาดเจ็บสาหัสมาก ถูกคนล้อมเอาไว้ หมายจะช่วงชิงศุภโชคบนตัวนาง

และภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ร่างต้นของซย่าจื้อจึงเลือกผนึกที่แห่งนี้ ตั้งหลักอยู่ที่นี่!

หลินสวินสูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง พยายามทำให้ตนเองสงบลง เพิ่งจะพบในยามนี้ว่าผนึกต้องห้ามที่ปกคลุมอยู่บนประตูตำหนักได้เปิดออกเงียบๆ แล้ว

เขาผลักประตูเข้าไป

ในประตูคือความมืดมิดปานรัตติกาลนิรันดร์ กลืนกินแสงทั้งหมด ไม่สามารถมองเห็นภาพใดๆ ได้ชัด เหลือเพียงความมืดหนาแน่น

‘ตอนนั้นท่านตาทวดนำโลงนิรันดร์ไปจากที่นี่ และตอนนั้นหลังจากร่างต้นของซย่าจื้อเดินเข้าตำหนักมา ก็คงเข้าไปอยู่ในโลงนิรันดร์เองเลยกระมัง…’

แววเหม่อลอยวาบผ่านในดวงตาหลินสวิน

จากนั้นปลายนิ้วของเขาปรากฏเปลวเพลิงสว่างไสว ความมืดหนาแน่นนั่นสลายไปทันที

ตรงกลางตำหนักเหลือเพียงแท่นหยกที่รูปร่างราวกับแท่นมรรค นอกจากนี้ล้วนว่างเปล่าไม่มีสิ่งของใดๆ

หลินสวินเดินเข้าไป แท่นหยกตีขึ้นจากหยกสีดำแปลกประหลาด บนนั้นใช้เลือดสดๆ เขียนไว้ประโยคหนึ่งว่า

‘ร่างนี้โรยร่วงเนิ่นนาน ไม่อาจฝากฝัง หากมีวาสนา ตัดสิ้นอดีตของร่างนี้ ไม่ทุกข์ระทมเดียวดายในความมืดอีก’

‘ร่างนี้โรยร่วงเนิ่นนาน…ร่างนี้โรยร่วงเนิ่นนาน…’