Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2853

ตอนที่ 2853 ผลพวง

หลินสวินและหลีเจินเดินทางไปยังส่วนลึกของเทือกเขาหมื่นห้วย

เมื่อผ่านการหลอมพลังระเบียบ ทำให้หลินสวินรับรู้ถึงความแตกต่างของต้นกำเนิดระเบียบระดับปฐพีและต้นกำเนิดระเบียบระดับสวรรค์อย่างชัดเจน

ต้นกำเนิดระเบียบระดับสวรรค์บริสุทธิ์กว่า พลังที่บรรจุภายในก็มากกว่า และเป็นประโยชน์ต่อการฝึกปราณยิ่งกว่า

เมื่อเทียบกันแล้วต้นกำเนิดระเบียบระดับปฐพีธรรมดาสามัญอย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความแตกต่างด้านการฝึกปราณเท่านั้น

สำหรับขั้นดับเทพคนใดก็ตาม ระเบียบระดับปฐพียังคงเรียกได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า

ในช่วงเวลาถัดจากนี้หลินสวินและหลีเจินเดินทางไปยังส่วนลึกของเทือกเขาหมื่นห้วย จิตใจล้วนจดจ่ออยู่กับการล่าสัตว์ระเบียบ

ด้วยพลังต่อสู้ของทั้งคู่ ไม่ต้องกลัวสัตว์ระเบียบระดับสวรรค์ธรรมดาทั่วไปสักนิด

…

และเมื่อเวลาเคลื่อนคล้อย ข่าวการพ่ายแพ้ของผู้เข้าร่วมศึกจากสิบยักษ์ใหญ่อมตะอย่างพวกหวังเจวี๋ยฮ่วนก็ไม่สามารถปกปิดได้สักนิด ไม่นานก็แพร่สะพัดไปทั่ว กระจายไปตามแดนมารต่างๆ

แดนมารทักษิณ

ส่วนลึกของหนองน้ำแห่งหนึ่ง

พรูด!

หัวของสัตว์ปีศาจระดับสวรรค์ขั้นห้าที่รูปร่างเหมือนงูยักษ์ตัวหนึ่งถูกฝ่ามือหนึ่งตบกระจุย ร่างกายมหึมากระแทกในหนองน้ำ คลื่นน้ำสีโลหิตพุ่งกระเด็น

ชางฝูเฟิงยื่นมือออกไปคว้า พลังระเบียบระดับสวรรค์ขั้นห้าสายหนึ่งก็ตกสู่กลางฝ่ามือ

ตั้งแต่เริ่มต่อสู้จนบัดนี้เป็นเพียงไม่กี่อึดใจสั้นๆ เท่านั้น

มองดูเงาร่างผอมสูงของเขายืนอยู่เหนือหนองน้ำ ในแววตาผู้เข้าร่วมศึกจากลัทธิพ่อมดสี่คนล้วนทอแววบ้าคลั่ง

ลัทธิพ่อมดศรัทธาในพลัง ยึดความแข็งแกร่งเป็นหลัก

ยิ่งเป็นพวกแข็งแกร่งเท่าไร ก็ยิ่งได้รับความเคารพเลื่อมใส

ในช่วงนี้พวกเขาติดตามอยู่ข้างกายชางฝูเฟิง เห็นด้วยตาตัวเองว่าชางฝูเฟิงล่าสัตว์ระเบียบด้วยอานุภาพทำลายล้างล้นหลามอย่างไร ในใจก็ยิ่งเคารพนับถือต่อชางฝูเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆ

“นายน้อย เพิ่งสืบข่าวมาได้ว่าพวกหวังเจวี๋ยฮ่วนพ่ายแพ้แล้ว”

เมื่อเห็นชางฝูเฟิงเดินมาแต่ไกล ผู้เข้าร่วมศึกลัทธิพ่อมดคนหนึ่งรีบกล่าวรายงานเป็นพัลวัน

“พ่ายแพ้หรือ”

ชางฝูเฟิงอึ้งไป นัยน์ตาเจิดจ้าดุจคบไฟคู่นั้นไหลมีเพลิงเทพประหนึ่งแผดเผาฟ้าลุกโชน “แพ้อย่างไร”

“เรื่องนี้ไม่แน่ใจขอรับ แต่ตอนนี้ผู้เข้าร่วมศึกจากสิบยักษ์ใหญ่อมตะเหลือเพียงยี่สิบห้าคนแล้ว คนบาดเจ็บล้มตายไม่อาจเรียกว่าไม่สาหัส”

ชางฝูเฟิงหรี่ตาลง เนิ่นนานกว่าจะกล่าวว่า “เจ้าหลินสวินนี่… ไม่ธรรมดาจริงๆ”

เขาเจือความทอดถอนใจ

มรรควิถีขั้นดับเทพขั้นต้น แต่กลับสามารถสร้างผลงานการต่อสู้นองเลือดเช่นนั้นภายใต้การล้อมกรอบแน่นหนาได้ นี่ทำให้ในใจเขายังหนาวเยือกไม่หยุด

“นายน้อย เจ้าหมอนี่ตึงมือหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ หลายปีต่อจากนี้หากเขาหลอมพลังระเบียบมากขึ้นเรื่อยๆ มีหรือที่มรรควิถีของเขาจะไม่พัฒนาขึ้นไปด้วย”

มีคนเอ่ยเตือน

“เจ้าจะให้ข้าไปจัดการเขาตอนนี้หรือ”

นัยน์ตาชางฝูเฟิงมองทางคนผู้นั้น ฝ่ายหลังแข็งทื่อไปทั้งตัวทันที เหงื่อเย็นผุดพราย รีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน “ข้าเพียงแต่กังวลว่ายามเข้าสู่แดนมารปฐพี คนผู้นี้จะกลายเป็นหายนะร้ายแรง”

“หายนะร้ายแรง…”

ชางฝูเฟิงหัวเราะน้อยๆ “เช่นนั้นเมื่อถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที”

ความคิดของเขาไม่ได้อยู่ที่การสังหารหลินสวิน ที่เข้าร่วมศึกมรรคอมตะก็แค่อยากไขว่คว้าศุภโชคยิ่งใหญ่ที่สุดในแดนมารสิบทิศก็เท่านั้น

นี่จะเป็นประโยชน์ยิ่งยวดต่อการทะลวงขั้นหลุดพ้นของเขา

…

แดนมารอุดร

“ข้ารู้เรื่องหมดแล้ว หากพวกเจ้าอยากไปจัดการหลินสวิน ข้าไม่ขัดขวาง แต่ตอนนี้ข้าจะไม่ลงมือ”

เหวินเฉียวสุ่ยเอ่ยปากเนิบๆ

เขายืนอยู่บนชั้นเมฆ กำลังเสาะหาร่องรอยของสัตว์ระเบียบ

เขาสวมชุดคลุมสีฟ้า ผมมวยเป็นทรงนักพรต หล่อเหลาราวหยก ทั่วร่างผ่องแผ้วบริสุทธิ์ อุปนิสัยกลับลึกล้ำดุจหินผา เมื่อทำการตัดสินใจจะไม่มีทางเปลี่ยนใจ

ไม่ไกลนักในใจพุทธองค์ทั้งสี่จากลัทธิฌานล้วนทอดถอนใจ

หากมีเหวินเฉียวสุ่ยลงมือ พวกเขามั่นใจว่าสามารถฆ่าหลินสวินให้ตายได้ แต่ที่น่าเสียดายคือเหวินเฉียวสุ่ยไม่คิดจะทำเช่นนี้

และพวกเขาก็ไม่กล้าไปขัดขืน

เผ่าเทพตระกูลเหวินแห่งน่านฟ้าที่เก้ามีคนใหญ่คนโตที่สะเทือนฟ้าดินไม่น้อย ในกาลเวลาที่ผ่านมาก็เคยให้การสนับสนุนลัทธิฌานมากมาย

เหวินเฉียวสุ่ยเป็นหนึ่งในบุตรเทพตระกูลเหวิน พวกเขาก็ไม่อาจไม่เคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย

“ทุกคนวางใจได้ เวลาต่อจากนี้หากบังเอิญพบหลินสวิน ข้าก็ไม่รังเกียจจะช่วยพวกเจ้าอีกแรง”

เมื่อเหวินเฉียวสุ่ยเอ่ยประโยคนี้ออกมา ถึงค่อยทำให้พวกขู่เสวียน ขู่จี้สบายใจขึ้นไม่น้อย

…

แดนมารประจิม

ในหุบเขาแห่งหนึ่ง ซากโครงกระดูกกองสะสมระเนระนาด สีโลหิตเปื้อนทั่วพื้นดิน ดูน่าสยองขวัญ

จี้ซานไห่ปัดมือเบาๆ กล่าวว่า “เก็บกวาดสนามรบ รอจิ่งจงเยวี่ยกลับมาพวกเราค่อยไปสถานที่ถัดไป”

นางเงาร่างสูงระหง สวมอาภรณ์สีเข้มตัวหลวมสบาย ผมยาวดำสนิทดุจหมึกถูกมวยขึ้นและปักปิ่นสีเขียวมรกตไว้เฉียงๆ ดวงหน้างดงามเกลี้ยงเกลา

ตัวนางดุจดั่งกล้วยไม้กลางหุบเขาลึก เป็นอิสระจากโลก ดุจดั่งไม่แปดเปื้อนโลกีย์ ปราศจากมลทินแม้เพียงเศษเสี้ยว

แต่ผู้สืบทอดลัทธิวิญญาณเหล่านั้นแต่ละคนล้วนผุดเหงื่อเย็นชุ่ม

ก่อนหน้านี้ก็เป็นธิดาเทพผู้มีฉายา ‘เป็นเลิศในหมู่โฉมสะคราญ พิสุทธิ์หนึ่งเดียวในโลกีย์’ ผู้นี้ ที่สังหารหมู่สัตว์ระเบียบทั้งฝูงในหุบเขาแถบนี้อย่างง่ายดาย

สัตว์ปีศาจทุกตัว ไม่ว่าพลังจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอล้วนถูกมือหยกเรียวเล็กขาวเนียนของนางตบตาย ร่างแตกระเบิด แขนขากระจุบกระจาย ตายในสภาพอเนจอนาถ

ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่มีโอกาสให้พวกเขายื่นมือเข้าแทรก!

และใครจะไปคาดคิดอีกว่าหญิงงามที่เงียบสำรวมดุจเซียน บุคลิกดั่งกล้วยไม้คนนี้ ยามต่อสู้กลับมีท่วงท่าดุจภูผามหาสมุทร อานุภาพพาดขวางฟ้าดิน

“ควรเคลื่อนไหวแล้ว””ฮณ๊ฯดฯฌซ,

นัยน์ตาดุจสายน้ำของจี้ซานไห่กวาดมองผู้สืบทอดลัทธิวิญญาณสามคนนี้ปราดหนึ่ง