Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2860

ตอนที่ 2860 ดักซุ่ม

หุบเหวมารปฐพีในอดีตเหมือนบ่อน้ำบ่อหนึ่ง ผนึกความมืดมิดเอาไว้ ทำให้ฟ้าดินมืดหม่น

แต่วันนี้ภายในหุบเหวมารปฐพีกลับส่องแสงเจิดจ้า!

ผู้เข้าร่วมศึกที่กระจายอยู่ตามที่ต่างๆ ล้วนมุ่งหน้ามาที่นี่แทบจะในทันที หลังมาถึงก็พุ่งตัวเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเล

ในแดนมารปฐพีมีราชันสัตว์ระเบียบกระจายตัวอยู่ บนตัวมีระเบียบระดับสวรรค์ขั้นเก้าที่สมบูรณ์ มูลค่าเช่นนี้พลังระเบียบที่บกพร่องเหล่านั้นเทียบไม่ติดสักนิด

นอกจากนี้ในแดนมารปฐพียังสามารถหาเศษเสี้ยว ‘ระเบียบระดับเทพ’ โอสถเทพนิรันดร์ หรือกระทั่งวิญญาณระเบียบได้!

เรื่องนี้สำหรับผู้เข้าร่วมศึกคนใดๆ ล้วนเป็นสมบัติที่ฝันถึงทั้งนั้น

หลินสวินกับหลีเจินก็มาแล้วเช่นกัน ตลอดทางไม่ได้เกิดเหตุไม่คาดฝันอะไร ทั้งไม่ได้เจอผู้เข้าร่วมศึกคนอื่น พุ่งตัวเข้าหุบเหวมารปฐพีอย่างราบรื่น

ใต้หุบเหวมีแสงสว่างแต่ไม่ได้บาดตาปรากฏ พอลงไปถึงระยะเก้าหมื่นจั้ง ประตูเขตแดนมหึมาบานหนึ่งปรากฏขึ้นสู่สายตาของหลินสวินกับหลีเจิน

แต่ในตอนนี้หลินสวินกลับชะลอความเร็วลง แววตาไหววูบ เอ่ยว่า “ผู้อาวุโส ระวังไอสังหารที่ซ่อนอยู่ในประตูเขตแดนนั้นด้วย”

ขณะพูดเขาก็เรียกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งออกมาแล้ว

ตั้งแต่ทะลวงขั้นดับเทพขั้นปลายถึงตอนนี้ก็สามปีแล้ว แม้ว่าพลังปราณเขาจะพัฒนาได้ช้าลงเพราะขาดพลังระเบียบระดับสวรรค์ที่เพียงพอ

แต่ด้วยการตกตะกอนและขัดเกลาในช่วงสามปีนี้ กลับทำให้มรรควิถีหลินสวินยิ่งมั่นคงหนักแน่น

หลีเจินใจกระตุก เรียกดาบศึกสีดำของตนออกมาเช่นกัน

สวบ!

ขณะเข้าใกล้ประตูข้ามแดน เมื่อความคิดหลินสวินขยับไหว กายมรรควารีดำก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ถ้ามีการดักซุ่มอยู่จริง ทันทีที่อีกฝ่ายลอบโจมตี จะต้องใช้วิชาที่แข็งแกร่งที่สุดโจมตีเขากับหลีเจินให้ถึงชีวิต ถ้ารีบบุกเข้าไปย่อมไม่ฉลาดนัก

แต่เมื่อมีกายมรรควารีดำ ทุกอย่างก็แตกต่างไปแล้ว

ฟุ่บๆๆ!

ก็พบว่าบนร่างกายมรรควารีดำปล่อยแสงมรรคออกมา ชั่วพริบตาก็กลายเป็นเงาร่างแน่นขนัดสามพันร่าง เต็มแน่นห้วงอากาศใกล้ๆ ประตูข้ามแดนนี้

อภินิหารพรสวรรค์ ‘สามพันลี้วารียาว’!

แต่ละร่างล้วนมีกลิ่นอายขั้นอายุขัยเทียมฟ้าขั้นปลายอบอวล เงาร่างสามพันร่างรวมตัว ก็เหมือนกองทัพขั้นอายุขัยเทียมฟ้าขนาดใหญ่ทัพหนึ่ง!

แน่นอนว่าร่างแยกเหล่านี้แตกต่างจากกายมรรคทั้งห้า ไม่ได้มีสติปัญญาและพลังปราณเทียบเท่าร่างต้น ทั้งยังไม่อาจฝึกปราณตามลำพัง เป็นการแปลงออกมาจากกายมรรควารีดำล้วนๆ

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ อภินิหารพรสวรรค์ขั้นนี้ก็เรียกได้ว่าน่าตะลึงแล้ว

“ไป!”

กายมรรควารีดำของหลินสวินชี้ไปที่ประตูข้ามแดน

ตูม!

ร่างแยกสามพันร่างล้วนพุ่งเข้าไปเหมือนกระแสน้ำ

……

ภายในประตูข้ามแดนเป็นโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่ง ภูผาธารากว้างไกล เผยทิวทัศน์ดั่งแรกกำเนิดดึกดำบรรพ์

เมื่อยืนอยู่ในภูผาธาราแห่งนี้ ประตูข้ามแดนที่เชื่อมมาที่นี่บานนั้นก็หยุดนิ่งไม่ไหวติง เหมือนน้ำวนมหึมาที่ลอยอยู่ใต้เวิ้งฟ้าแห่งหนึ่ง

ผู้เข้าร่วมศึกจากสิบยักษ์ใหญ่อมตะอย่างพวกหวังเจวี๋ยฮ่วนต่างสั่งสมพลังรอคอย

“คราวนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเรา ถ้าปล่อยให้หลินรอดไป ศึกมรรคอมตะคราวนี้ก็อย่าหวังว่าจะฆ่าเขาได้อีก”

หวังเจวี๋ยฮ่วนสีหน้าสงบนิ่งผิดปกติ เสียงดังเข้าไปในหูของเหล่าคนที่อยู่ข้างกาย “ต่อไปสิ่งที่ข้าอยากให้พวกเจ้าทำ ก็คือนำสมบัติลับที่พกมาแดนมารสิบทิศคราวนี้ออกมาให้หมด แค่รอให้เงาร่างหลินสวินปรากฏก็จะถล่มสังหารเขา!”

ข้างกายเขา ผู้เข้าร่วมศึกที่มาจากสิบยักษ์ใหญ่อมตะทั้งสิ้นสิบแปดคนต่างเผยสีหน้าดุร้าย

สายตาหวังเจวี๋ยฮ่วนมองไปไกลๆ เอ่ยว่า “แน่นอนว่าต่อให้ฆ่าหลินสวินไม่ตาย แค่ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสก็ได้ พวกคนของลัทธิพ่อมดกับลัทธิฌานพวกนั้นต่างรอชุบมือเปิบอยู่”

เสียงเจือความชิงชังอยู่กลายๆ

ห่างออกไปไกลลิบ คนของลัทธิพ่อมดอย่างพวกชางฝูเฟิง และคนของลัทธิฌานอย่างพวกเหวินเฉียวสุ่ยต่างมองดูอยู่ในที่ลับ ไม่คิดจะเข้าไปสอดมือแต่อย่างใด

ทว่าหวังเจวี๋ยฮ่วนรู้ดี ขอเพียงหลินสวินยืนหยัดไม่ไหว คนของสองหอบรรพจารย์นี้จะต้องฉวยโอกาสลงมือแน่

ถ้าเป็นไปได้ หวังเจวี๋ยฮ่วนย่อมอยากใช้พลังของพวกเขาเองสังหารหลินสวินมากกว่า!

‘มีคนมาแล้ว!’

ก็ในตอนนี้เองมีคนสื่อจิตเสียงเบา

เหนือเวิ้งฟ้า ภายในประตูน้ำวนที่หยุดนิ่งนั้นพลันมีเงาร่างสูงโปร่งกระโจนออกมาร่างหนึ่ง เป็นหลินสวินนั่นเอง

“ฆ่า!”

หวังเจวี๋ยฮ่วนที่สั่งสมพลังรออยู่นานแล้วแทบจะออกคำสั่งทันที

ตูม!

เหล่าผู้แข็งแกร่งจากสิบยักษ์ใหญ่อมตะใช้ไพ่ตายและวิชาลับก้นหีบในมือโดยไม่ลังเลสักนิด ก็เห็นสมบัติต่างๆ ฉายแสงแสบตางามตระการ ทะยานสูงขึ้นไปอย่างฉับไว เข้าไปปกคลุมประตูน้ำวนเหมือนกระแสน้ำเชี่ยวมืดฟ้ามัวดิน

พื้นที่ทั้งสี่ทิศแปดด้านนั้นต่างถูกพายุสายฟ้าและแสงมรรคน่าครั่นคร้ามกลบมิด

การโจมตีเต็มกำลังที่สั่งสมพลังมานานแล้วเช่นนี้ ผู้เข้าร่วมศึกลัทธิพ่อมดกับลัทธิฌานที่อยู่ไกลออกไปได้เห็นแล้วยังหวั่นใจ เสียวสันหลังวาบ

ปัง!

เงาร่างหลินสวินพลันระเบิดออก ถูกกระแสพลังอันน่าสะพรึงกลบมิด

ตายแล้วหรือ!?

ได้เห็นภาพนี้หวังเจวี๋ยฮ่วนยังอึ้งไป คล้ายว่า… จะง่ายไปหน่อย…

ส่วนทุกคนที่อยู่ข้างกายเขาก็เหมือนฝันไป

ความแข็งแกร่งของหลินสวิน พวกเขาได้สัมผัสอย่างลึกซึ้งมานานแล้ว แต่พวกเขากลับคิดไม่ถึงว่าการซุ่มโจมตีนี้จะราบรื่นปานนี้…

“ไม่ใช่!”

หวังเจวี๋ยฮ่วนนัยน์ตานิ่งขึงในทันใด

ก็พบว่าในประตูน้ำวนนั้นมีเงาร่างกระโจนออกมาดุจกระแสน้ำ แต่ละร่างล้วนเป็นหลินสวิน เบียดเสียดแน่นขนัด มากมายเต็มไปหมด

เหล่าคนที่ซุ่มอยู่ในบริเวณใกล้เคียงต่างตกตะลึงอ้าปากค้าง ในสมองมีความคิดเดียวผุดขึ้นมา

ที่เพิ่งตายไปเป็นร่างแยกของหลินสวิน!

แต่ร่างแยกของเขาจะมากเกินไปแล้วกระมัง

กลิ่นอายต่อสู้ยุ่งเหยิงปนเปไปกับกลิ่นคาวเลือดอบอวล กระตุ้นจนเขาตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

ในฐานะบุตรฟ้าประทานของยักษ์ใหญ่อมตะตระกูลหวัง เขารู้สึกไร้พลังเช่นนี้เป็นครั้งแรก ความพ่ายแพ้ คับข้อง และกราดเกรี้ยวหนักหน่วงประหนึ่งภูเขาถล่มสมุทรคำราม ทำให้ตัวเขาแทบระเบิด

ทว่าเขาไม่ได้ไปสู้สุดชีวิต แต่กำลังหนีอย่างบ้าคลั่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สภาพเหมือนคนบ้า

ตูม!

เตากระบี่เตาหนึ่งลอยหวือมา

เคร้ง!

หวังเจวี๋ยฮ่วนสกัดด้วยกระบี่โบราณลายสน ทั้งตัวเขายังถูกซัดจนกระเด็นออกไป เลือดลมปั่นป่วน กระอักเลือดออกมาอย่างกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป

ไกลออกไปร่างต้นของหลินสวินบุกมา “เดาได้นานแล้วว่าเจ้าหวังเจวี๋ยฮ่วนไม่มีทางยอมรามือแต่โดยดี แต่น่าเสียดาย วันนี้พวกเจ้าไม่ว่าใครก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไปเลย”

เตากระบี่เปล่งแสง บดขยี้ห้วงอากาศเข้าโจมตีหวังเจวี๋ยฮ่วน

“ต่อให้ตาย ข้าก็จะลากเจ้าลงหลุมไปด้วยกัน!”

หวังเจวี๋ยฮ่วนสีหน้าดุร้าย ตวัดกระบี่ห้ำหั่น

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

เสียงปะทะถี่กระชั้นดังขึ้น ไม่ว่าหวังเจวี๋ยฮ่วนจะจู่โจมอย่างบ้าคลั่งเช่นไร ล้วนถูกเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งของหลินสวินสลายการโจมตีและซัดถอยออกทุกครั้งไป

ไม่นานนักหวังเจวี๋ยฮ่วนก็กระอักเลือดไม่หยุด สีหน้าขาวซีด ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว

“คิดจะลากข้าลงหลุม ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่มีคุณสมบัติ”

ขณะพูดหลินสวินก็ก้าวไปในห้วงอากาศ องอาจดุจเทพเหนือโลกา กระบี่มรรคฟันลงมาอย่างกราดเกรี้ยว

เปรี๊ยะ!

กระบี่โบราณลายสนในมือหวังเจวี๋ยฮ่วนระเบิดออก เศษชิ้นส่วนปลิวว่อนในทันที

ตัวเขายังถูกฟันจนถอยกระเด็นออกไป กระแทกกับซากปรักหักพังที่อยู่ห่างไปร้อยจั้งอย่างแรง เลือดไหลไปทั้งตัว น่าอนาถเป็นที่สุด

บัดนี้ ‘บุตรฟ้าประทาน’ จากตระกูลหวัง ยักษ์ใหญ่อมตะอันดับหนึ่งผู้นี้ กลับสภาพน่าสังเวชจนทนดูไม่ได้

“ตาย!”

หวังเจวี๋ยฮ่วนส่งเสียงคำรามกราดเกรี้ยว

เขาพ่นมุกสีน้ำเงินเข้มเม็ดหนึ่งออกมาจากปากทันที เป็นมุกอสนีกาลเวลาเม็ดนั้นนั่นเอง แต่บัดนี้สมบัตินี้เหมือนเพลิงลุกโชน อบอวลไปด้วยกลิ่นอายอันตรายชวนผวา

หลินสวินพลันนัยน์หดรัด

ก็ตอนนี้เองศรเทพดอกหนึ่งกรีดผ่านเวิ้งฟ้า นำพาแสงแสบตาพุ่งทะลวงเข้ามาด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ

ศรเทพนี้ว่องไวยิ่ง อานุภาพดุจอสนีสะเทือนเก้าชั้นฟ้า!

ปัง!

ก็เห็นว่าร่างของหวังเจวี๋ยฮ่วนถูกศรเดียวระเบิดกระจุย ฝนเลือดปะทุออกเหมือนดอกไม้ไฟ

หนึ่งศรสังหาร!

——