Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2898

ตอนที่ 2898 บรรพจารย์เปิดสำนัก

ถ้ำอิสระ

สถานที่ที่เหยียนจี้หัวหน้าหอแรกนภาปิดด่าน ความจริงก็คือแดนลับที่เทียบได้กับโลกเล็กๆ แห่งหนึ่ง ทางเข้าอยู่กลางภูเขาเทพแห่งหนึ่ง

ตอนที่หลินสวินไปถึง ในปากทางเข้าก็มีเสียงต่ำลึกน่าเกรงขามดังขึ้น

“พลังผนึกถอนออกแล้ว เข้ามาเถอะ”

หลินสวินเดินเข้าไปทันที

ชั่วพริบตาภาพตรงหน้าพลันเปลี่ยนไป ปรากฏโลกที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง ทุกพื้นที่ทั่วภูเขาปลูกป่าไผ่เขียวมรกต เขียวสดสบายตา

“ในนี้”

ข้างลำธารไหลเอื่อยมีป่าไผ่เขียวมรกตผืนหนึ่ง เงาร่างผอมร่างหนึ่งนั่งขัดสมาธิ ยามหลินสวินปรากฏตัวเขาก็เอ่ยเสียงเบา

ครู่หนึ่งหลังจากนั้นหลินสวินเคลื่อนย้ายผ่านห้วงอากาศมาถึง

ป่าไผ่พลิ้วไปตามสายลม เงาร่างผอมนั้นถือเบ็ดตกปลา กำลังตกปลาอยู่ริมธาร

หลินสวินลอยตัวลงแล้วประสานมือคำนับ “หลินสวินคารวะผู้อาวุโส”

พูดจบสายตาของเขากวาดมองรอบๆ กลับเห็นว่าที่แห่งนี้มีเพียงเหยียนจี้คนเดียว

“เจ้าหาคงเจวี๋ยอยู่หรือ เขาเพิ่งจากไปเมื่อวาน”

เหยียนจี้รูปลักษณ์ผอมตอบ สวมชุดเทา สีหน้าอบอุ่นนิ่งสงบ ราวกับชาวประมงที่ปลีกวิเวก เก็บตัวอยู่อย่างไรอย่างนั้น

หลินสวินพลันประหลาดใจ “อาจารย์อาไปไหนหรือขอรับ”

“ข้าไม่รู้หรอก”

เหยียนจี้สะบัดคันเบ็ด ปลาเกล็ดเขียวตัวใหญ่ก็ถูกตวัดขึ้นมาจากน้ำ ร่วงลงไปในข้องตรงหน้าเหยียนจี้

เขาวางคันเบ็ดลงแล้วหยิบข้องขึ้นมา ก่อนเดินไปยังส่วนลึกของป่าไผ่ “ตามข้ามาเถอะ ตอนนี้เจ้าเป็นรองหัวหน้าหอของหอแรกนภาแล้ว มีบางเรื่องควรให้เจ้ารู้ไว้”

หลินสวินตามไปทันที

ส่วนลึกของป่าไผ่มีกระท่อมไผ่เรียบง่ายที่สร้างจากต้นไผ่ ตรงหน้ากระท่อมไผ่เป็นลานเรือน

เหยียนจี้ก่อไฟ ทำความสะอาดปลาเกล็ดเขียวรอบหนึ่งแล้วเสียบบนไม้ไผ่ ก่อนจะย่างบนกองไฟ

“นั่งตามสบาย ก่อนกินปลาข้าจะเล่าที่มาของสี่หอบรรพจารย์ให้เจ้าฟัง รวมถึงเรื่องในอดีตบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับเจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ของเจ้า”

เหยียนจี้หยิบขวดเครื่องปรุงออกมา เริ่มทาบนปลาย่างพลางเอ่ยพูดสบายๆ

แต่หลินสวินกลับหัวใจสั่นไหว นั่งขัดสมาธิข้างๆ แล้วเอ่ยว่า “ผู้น้อยพร้อมรอฟังขอรับ”

“บรรพจารย์ผู้ก่อตั้งสี่หอบรรพจารย์ล้วนไม่ใช่คนของยุคนี้ พวกเขามาจากการสับเปลี่ยนของยุคสมัย ต่างมีที่มาของตน”

เหยียนจี้เอ่ย “บรรพจารย์ผู้ก่อตั้งลัทธิแรกกำเนิดมาจากแหล่งสถานคุนหลุน เรียกตนเองว่า ‘หยวนชู’ ผ่านมาหลายยุคสมัย เห็นการเปลี่ยนแปลงของโลกจนชิน”

“แหล่งสถานคุนหลุนหนึ่งในจตุโบราณสถานหรือขอรับ”

หลินสวินตกใจ

“ไม่ผิด”

เหยียนจี้เอ่ย “แม้แหล่งสถานคุนหลุนจะรกร้างไม่เหลือสภาพนานแล้ว แต่ในการดับสิ้นของยุคสมัยทุกครั้ง ยักษ์ใหญ่มากมายที่พยายามเอาตัวรอดในมหาเคราะห์เช่นนี้ ล้วนจะได้มาซึ่งจุดเปลี่ยนเสี้ยวหนึ่งจากในแหล่งสถานคุนหลุน”

“จุดเปลี่ยนของการได้ไปเยือนแหล่งสถานอัศจรรย์ เพราะมีเพียงการเข้าสู่แหล่งสถานอัศจรรย์ ถึงไม่ต้องกลัวอันตรายของการดับสิ้นของยุคสมัยอย่างแท้จริง ไม่เช่นนั้นทุกครั้งที่การดับสิ้นของยุคสมัยมาเยือน ต่อให้เป็นระดับนิรันดร์ก็ต้องรับมหาเคราะห์ที่ไม่อาจจินตนาการได้”

คำตอบของเหยียนจี้ทำให้ในใจหลินสวินสั่นสะท้าน หลุดปากกล่าว “ผู้อาวุโสหมายถึง ;เคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพ’ หรือ”

ยามอยู่ในแหล่งสถานศุภโชค หลินสวินก็เคยได้ยินเฉินหลินคงพูดถึงเรื่องของเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพแล้ว ว่ากันว่าเคราะห์นี้มาจากผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังการดับสิ้นของยุคสมัย

เมื่อนานมาแล้วจักรพรรดิเทพรัตติกาลนิรันดร์ก็เคยพบเจอการโจมตีของเคราะห์นี้ เป็นเหตุให้ถูกขังอยู่ในแดนผนึกเรืองแสง

เหยียนจี้อดประหลาดใจไม่ได้ มองหลินสวินแวบหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ไม่ผิด สำหรับผู้คนทั่วหล้า ไม่ว่าใครล้วนยากจะหนีจากการโจมตีของเคราะห์มรรคห้าเสื่อม แต่เคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพอันตรายต่อระดับนิรันดร์ที่สุด ต่อให้ครั้งนี้สามารถสบายไปได้ แต่ยามเคราะห์แห่งการดับสิ้นของยุคสมัยครั้งต่อไปมาเยือนก็จะถูกเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพโจมตีอีกครั้ง และอานุภาพจะรุนแรงกว่าครั้งก่อน”

หลินสวินกล่าว “พูดเช่นนี้ มีเพียงไปถึงแหล่งสถานอัศจรรย์จึงจะไม่ต้องกังวลต่อพิบัติเคราะห์นี้อย่างแท้จริงหรือขอรับ”

“น่าจะเป็นเช่นนั้น”

เหยียนจี้กล่าว “เจ้าลัทธิแรกกำเนิดผ่านมาสิบแปดยุคสมัย และผ่านเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพสิบแปดครั้ง ศักยภาพของเขาแค่คิดก็รู้ว่าแข็งแกร่งเพียงใด แต่ครั้งนี้… เขากลับมีลางสังหรณ์ว่ายามเคราะห์แห่งยุคสมัยปะทุขึ้น ด้วยพลังของเขายังยากจะต้านเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพ ดังนั้นหลายปีก่อนหน้านี้จึงได้ออกไปด้วยเหตุผลว่าจะไปท่องโลก แต่ความจริงคือไปหาเบาะแสของแหล่งสถานอัศจรรย์ล่วงหน้า”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้”