Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 2989

ตอนที่ 2989 บังเอิญพบศิษย์พี่ ร่วมกล่าวถึง ‘ไท่ชู’

หลินสวินเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจไปดูสักหน่อย

สวบ!

เงาร่างของเขาพริบไหว เข้าไปใกล้ภูเขาสูงตระหง่านที่ราวกับเพลิงลุกโชน ปกคลุมด้วยแสงประกายสีเลือด

พอเข้าใกล้หลินสวินจึงมองเห็นอย่างชัดเจน ว่าแสงประกายสีเลือดบนภูเขานี้ถึงกับมาจากคราบเลือดบนโขดหินที่หลงเหลือ

คราบเลือดนั่นกระจายอยู่ทั่วบนล่างของภูเขา ราวกับดอกเหมยแต่งแต้ม กลิ่นอายระดับนิรันดร์อบอวล น่าสยดสยองหาใดเปรียบ

‘หืม?’

จู่ๆ หลินสวินก็หัวใจสั่นไหว

เขาเห็นว่าบนภูเขาใหญ่สีเลือดมีเงาร่างเลือนรางมากมายพริบไหวอยู่ในหมอกราวกับภูตผี ปรากฏเป็นระยะๆ แล้วหายไปอย่างกะทันหัน

แม้จะเป็นเช่นนี้หลินสวินกลับขนลุกซู่ รู้สึกถึงอันตรายอย่างแรงกล้า

ควรรู้ว่าตอนนี้เขายังไม่ได้เข้าใกล้อย่างแท้จริง ยิ่งไม่ได้ก้าวขึ้นภูเขาลูกนี้ เพียงมองจากไกลๆ เท่านั้นก็เกิดความรู้สึกอันตรายทิ่มแทงเข้ามาแล้ว!

‘เงามายาพวกนี้คืออะไรกันแน่’

หลินสวินชะงักเท้าทันที ตะลึงและสงสัยยิ่งนัก

สวบ!

จู่ๆ ในอากาศก็มีแสงเลือดพริบไหว จากนั้นเงามายาสายหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศ พุ่งมาทางหลินสวิน เร็วจนเหลือเชื่อ

หลินสวินขนลุกซู่ไปทั้งตัว สำแดงอภินิหารประตูเนรเทศตามจิตใต้สำนึก

แต่ตอนนี้เองแสงประกายขาวโพลนพุ่งโฉบออกมา

ปัง!

เงามายานั่นถูกแสงประกายขาวโพลนโจมตี ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดสะเทือนฟ้าดิน ทว่าเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เงามายานี้ก็หายไปในแสงประกายนั่น

หลินสวินเพิ่งมองเห็นอย่างชัดเจนว่าแสงประกายนี้เป็นเจดีย์ที่ราวกับหลอมจากทองเทพ โปร่งแสงเป็นประกาย มีลำแสงประกายงามไหลเคลื่อน ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งยวด

“เจดีย์ไร้สิ้นสุด!?”

แวบแรกที่หลินสวินเห็นก็เกือบร้องเสียงหลง

เพราะเจดีย์สมบัตินี้คุ้นเคยมากเกินไปจริงๆ

“อย่าตะโกน ระวังจะทำให้ ‘วิญญาณร้ายโลหิต’ แตกตื่น!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นหลินสวินก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยพุ่งมา ปรากฏตัวข้างกายตน

สวมชุดนักพรต รูปลักษณ์ราวกับเด็กหนุ่ม สีหน้าเต็มไปด้วยความสง่างาม

เป็นศิษย์พี่สี่หลิงเสวียนจื่อ!

“ศิษย์พี่สี่ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

หลินสวินอึ้งไป ประหลาดใจอย่างที่สุด คิดจนหัวแตกก็คิดไม่ออกว่าจะเจอศิษย์พี่สี่ที่นี่

“ศิษย์น้องเล็ก เจ้าเล่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

หลิงเสวียนจื่อเก็บเจดีย์ไร้สิ้นสุด สีหน้าประหลาดใจมากเช่นกัน

หลินสวินเล่าเรื่องที่ตนกลับทางเดินโบราณฟ้าดาราออกมาทั้งหมด

หลิงเสวียนจื่อเข้าใจทันที ยิ้มพูด “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ มิน่าเจ้าถึงมาที่นี่ได้”

“ศิษย์พี่สี่ ท่านเล่า” หลินสวินถาม

หลิงเสวียนจื่อเงยดวงตาขึ้นมองรอบๆ แล้วเอ่ยว่า “ที่นี่ประหลาดและอันตรายเกินไป พวกเราหาที่ปลอดภัยคุยกันเถอะ”

ว่าพลางเขาก็พาหลินสวินเดินห่างออกไป สุดท้ายมาอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง

สิ่งที่ทำให้หลินสวินประหลาดใจคือ ในหุบเขากลับมีถ้ำสถิต ภายในถ้ำสถิตมีเบาะรองนั่ง โต๊ะเตี้ย เตียง เตาโอสถเป็นต้น

มองเพียงแวบเดียวหลินสวินก็รู้ว่าหลิงเสวียนจื่อคงอยู่ที่นี่มานานแล้ว

“ศิษย์น้องเล็กเจ้านั่งตามสบาย”

หลังจากเดินเข้าถ้ำสถิต หลิงเสวียนจื่อจึงเหมือนผ่อนคลายลงอย่างสิ้นเชิง นั่งลงพร้อมบิดตัวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นหยิบเหล้ากาหนึ่งออกมาดื่มอย่างบ้าคลั่ง

“ศิษย์น้อง เรื่องมันยาว ตอนอยู่นอกเมืองจรดฟ้า หลังจากส่งเจ้าจากไปข้าก็ถูกรูปจำลองเจตจำนงของอาจารย์ช่วยเหลือ และพาตัวไปที่น่านฟ้าที่เจ็ด”

หลิงเสวียนจื่อยื่นกาเหล้าให้หลินสวิน “ตอนนั้นอาจารย์ให้สองตัวเลือกกับข้า หนึ่งคืออยู่และทำตามคำสั่งของศิษย์พี่สาม สองคือแฝงตัวเข้าไปในลัทธิฌาน สืบข่าวของบรรพจารย์ ‘ซื่อ’ ตามคำที่อาจารย์พูดเป็นไปได้สูงมากว่า ‘ซื่อ’ จะเกี่ยวข้องกับผู้บงการหลังม่านของเคราะห์แห่งยุคสมัย”

ฟังถึงตรงนี้หลินสวินหัวใจสะท้าน นึกถึงการปะทะยามลัทธิพ่อมดและลัทธิฌานร่วมมือกัน เข้าโจมตีหอบรรพจารย์ลัทธิแรกกำเนิด

ตอนนั้นรูปจำลองเจตจำนงของบรรพจารย์ทั้งสี่หอบรรพจารย์ล้วนปรากฏตัว

อีกทั้งรูปจำลองเจตจำนงของบรรพจารย์ซวีอิ่นแห่งลัทธิวิญญาณยิ่งพูดอย่างตรงไปตรงมา ว่าเคราะห์แห่งยุคสมัยกำลังจะมาเยือนภายในพันปี ในเวลาเช่นนี้ การที่สามารถทำให้สองหอบรรพจารย์อย่างลัทธิพ่อมดและลัทธิฌานร่วมมือกันมาโจมตีลัทธิแรกกำเนิดได้ มีเพียงความเป็นไปได้เดียว

นั่นก็คือมี ‘ผู้บงการหลังม่าน’ คอยสั่งการทุกอย่าง!

พูดอีกอย่างก็คือสถานการณ์ครั้งนั้นก็เหมือนหมากกระดานหนึ่ง ลัทธิพ่อมดกับลัทธิฌานล้วนเป็นตัวหมาก และคนวางหมากก็คือผู้บงการหลังม่าน

ส่วนสาเหตุของการวางหมาก ก็เพื่อกำจัดตนที่ครอบครองศักยภาพแฝงยอดอมตะและมีระเบียบนิพพาน!

และในเคราะห์ใหญ่ครั้งนี้ ก็เคยมีระฆังมรรคที่กลิ่นอายแรกกำเนิดคละคลุ้งปรากฏขึ้น ถูกเรียกว่าระฆังแรกปฐม!

ด้านล่างของรูปปั้นหินสลักคำว่าไท่ชู ในเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพก็มีระฆังแรกปฐมปรากฏขึ้น…

นี่จะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไร

ถึงตอนนี้หลินสวินมั่นใจว่าบรรพจารย์ซื่อแห่งลัทธิฌานจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้บงการหลังม่านแล้ว ส่วนคำว่าไท่ชูจะต้องหมายถึงผู้บงการหลังม่านอย่างแน่นอน!

คิดถึงตรงนี้หลินสวินอดคิดถึงเฉินหลินคง รวมถึงเฉินซีท่านปู่ของเฉินหลินคงไม่ได้ พวกเขา… จะสืบรู้เบาะแสนี้แล้วหรือไม่

ครู่ใหญ่หลินสวินส่ายหน้า ไม่คิดเรื่องพวกนี้อีก

“หลังจากนั้นล่ะ” หลินสวินถาม

หลิงเสวียนจื่อกล่าว “ภายหลังยามข้าสืบข่าวถูกจับได้โดยไม่ทันระวัง เกือบถูกพวกเฒ่าชราเจ้าเล่ห์ลัทธิฌานจับตัวไป หลังจากหนีออกจากลัทธิฌานมาได้ เดิมทีข้าคิดจะไปหาศิษย์พี่สามรั่วซู่ แต่ตอนนั้นข้าได้เจอกับศิษย์พี่รองจ้งชิวเข้า”

สีหน้าของหลินสวินแปลกประหลาด เพราะเท่าที่เขารู้ จ้งชิวคือคนที่เกลียดหลิงเสวียนจื่อที่สุด เพราะจ้งชิวสงสัยว่าหลิงเสวียนจื่อเปิดเผยมรดกของเขาให้กับจักรพรรดิสวรรค์ดำรง

ตอนอยู่ในแหล่งสถานคุนหลุน จ้งชิวยังเคยให้เขาไปสังหารคนทรยศอย่างศิษย์พี่สี่

“สายตาเจ้าหมายความว่าอย่างไร”

หลิงเสวียนจื่อถลึงตาใส่หลินสวินอย่างไม่อภิรมย์ “เรื่องเข้าใจผิดคลี่คลายไปนานแล้ว ยามศิษย์พี่รองเจอข้า ออกจะสนิทสนมเป็นกันเองมากเลยเชียว”

“จริงหรือ” หลินสวินประหลาดใจ

หลิงเสวียนจื่อใบหน้ากระตุก กล่าวว่า “พวกเราเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนัก ข้ายังจะโกหกเจ้าได้หรือ”

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่หลินสวินกลับรู้สึกว่าหลิงเสวียนจื่อมีแววร้อนตัวเล็กน้อย

แต่เขาก็ไม่ได้ถามอีก

หลิงเสวียนจื่อเองก็ไม่อยากพูดมากไปกว่านี้จึงเบี่ยงประเด็น “สรุปแล้วหลังจากข้าเจอศิษย์พี่รอง ภายใต้การจัดการของรูปจำลองเจตจำนงของอาจารย์ ก็ได้ออกจากโลกยอดนิรันดร์ มายัง ‘แดนฝังมรรค’ ที่อยู่ในส่วนลึกที่สุดของแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ อาจารย์บอกว่าขอเพียงแค่ข้ายืนหยัดฝึกปราณที่นี่ ก็สามารถก้าวสู่มรรคานิรันดร์ของตนได้… คำนวณดูแล้ว ตั้งแต่ข้ามาถึงที่นี่ก็ผ่านไปเกือบร้อยปีแล้ว”

พูดถึงตอนสุดท้าย สีหน้าของเขาก็เผยแววทอดถอนใจเต็มประดา

แดนฝังมรรค!

ในที่สุดหลินสวินก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดศิษย์พี่สี่หลิงเสวียนจื่อจึงปรากฏตัวที่นี่ ทั้งหมดนี้ถึงกับเป็นฝีมือของอาจารย์

‘ก็จริงอยู่ เมื่อนานมาแล้วอาจารย์ก็ได้ตั้งสำนักคีรีดวงกมลไว้ในแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าในส่วนลึกของแหล่งน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีโลกที่ชื่อว่าแดนฝังมรรค’

หลินสวินลอบกล่าวในใจ

……………………