Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3064

ตอนที่ 3064 ตัดสินใจจากไป

แดนฌาน

ในถ้ำสถิตแห่งหนึ่ง บงกชเก้าสีส่ายไปมาสาดแสงแพรวพราว

ฟ่านอั้นที่เงาร่างผอมแห้งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะรองนั่ง ใบหน้าผอมซูบ หนวดเคราขาวหิมะ ตรงหน้ามีรูปปั้นไท่ชูวางอยู่

“คนนอกกรีตนั่นบุกมาแล้ว เจ้า… จะทิ้งลัทธิฌานของพวกเราจริงหรือ…”

ฟ่านอั้นสีหน้าอึมครึมไม่สามารถสงบได้ สายตาจ้องมองรูปปั้นไท่ชู

สมบัติที่บรรพจารย์ซื่อของลัทธิฌานทิ้งเอาไว้นี้ หลังจากส่งคลื่นเจตจำนงออกมาครั้งก่อนก็ไม่เคยเกิดการตอบสนองอีกแม้แต่เสี้ยว

ตอนนี้ก็เช่นกัน

นอกถ้ำสถิตเสียงโกลาหลดังขึ้น มีทั้งที่ตะโกนอย่างเดือดดาล ที่กรีดร้องอย่างตื่นตระหนก และมีคลื่นการต่อสู้อึงอล มีเสียงหินทลายทรุดตัว เสียงอาคารหักพัง…

ทั้งหมดนี้ทำให้สีหน้ามืดทะมึนของฟ่านอั้นเข้มมากกว่าเดิม ในใจก็เกิดความโศกเศร้าและความขมขื่น

ครู่ใหญ่สองมือของฟ่านอั้นคว้ารูปปั้นไท่ชูนั่นไว้ ในดวงตาเผยประกายน่ากลัว “เป็นเจ้าทำลายลัทธิฌานของพวกเรา เพราะเจ้า…!”

เสียงคำรามต่ำลึกของเขาราวกับสัตว์ที่สิ้นหวัง

ใบหน้าผอมซูบของเขาเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำเหี้ยมโหด ในดวงตาเต็มไปด้วยความเดือดดาลและชิงชัง

ปัง!

รูปปั้นไท่ชูระเบิดเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นฝุ่นผงกระจายออกจากระหว่างนิ้วของฟ่านอั้น

ฟ่านอั้นหายใจหอบถี่ครู่หนึ่ง ก่อนหันหน้ามาพลัน และเห็นเงาร่างสูงโปร่งสายหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงทางเข้าถ้ำสถิตตั้งแต่เมื่อไหร่

หลินสวิน!

ฟ่านอั้นนัยน์ตาหดรัด ค่อยๆ ลุกจากเบาะรองนั่งพลางเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า “เหลือข้าคนเดียวแล้วหรือ”

หลินสวินส่ายหน้า “ข้าไม่ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ผู้บริสุทธิ์บางส่วนไม่จำเป็นต้องตายเพราะความผิดที่ลัทธิฌานของพวกเจ้าก่อ”

ฟ่านอั้นอึ้งไป สายตาซับซ้อน “เหอะ เช่นนี้ข้ายังต้องขอบคุณเจ้าแทนบรรดาผู้สืบทอดที่มีชีวิตอยู่หรือไม่”

หลินสวินชี้ตรงตำแหน่งหัวใจของตนเอง “ทำเช่นนี้ข้าจะได้ไม่ละอายใจ ไม่ใช่ความเมตตาจอมปลอมอะไร”

ความเมตตาจอมปลอม!

คำพูดนี้เห็นชัดว่าเต็มไปด้วยความเสียดสี เป็นการเสียดสีคนในลัทธิฌานของพวกเขา!

แต่ฟ่านอั้นไม่มีใจจะสนใจเรื่องพวกนี้ เขาจ้องมองหลินสวิน ครู่ใหญ่จึงเอ่ยว่า “ข้าไม่เข้าใจยิ่ง เจ้าไม่กลัวผู้บงการหลังม่านของเคราะห์แห่งยุคสมัยหรือ”

หลินสวินอดยิ้มไม่ได้ “กลัวแล้วมีประโยชน์อะไร หรือเพราะกลัว ผู้บงการหลังม่านจะปล่อยให้ข้ารอดชีวิตหรือ”

ฟ่านอั้นหรี่ตาเล็กน้อย ครู่ใหญ่จึงพยักหน้ากล่าว “ก็ถูก เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว แน่นอนว่าไม่มีอะไรต้องกลัว แต่บางทีทางถอยหนีเยอะไปกลับจะเลือกทางเลือกโง่ๆ”

เขานึกถึงรูปปั้นไท่ชูที่บรรพจารย์ทิ้งเอาไว้

เดิมทีนี่เป็นสมบัติพิทักษ์ลัทธิฌานของพวกเขา แต่ก็เพราะสมบัตินี้ทำให้ลัทธิฌานประสบเคราะห์ในวันนี้!

“ก่อนจะลงมือข้าก็มีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจมาก”

หลินสวินพูด “เหตุใดลัทธิฌานของพวกเจ้าต้องแค้นเคืองคีรีดวงกมลขนาดนี้”

ไม่เพียงแค่ลัทธิฌาน แม้แต่ลัทธิพ่อมดก็เป็นเช่นนี้

จนตอนนี้หลินสวินก็ยังไม่เข้าใจ

“การต่อสู้แห่งมหามรรค”

ฟ่านอั้นพูดโดยไม่คิดด้วยซ้ำ “ในสี่หอบรรพจารย์ บรรพจารย์ลัทธิฌานและบรรพจารย์ลัทธิพ่อมดล้วนเป็นศัตรูเก่ากับเจ้าแห่งคีรีดวงกมลอาจารย์ของเจ้าตั้งแต่ก่อนสร้างหอบรรพจารย์ หรือพูดอีกอย่างว่าการต่อสู้ระหว่างพวกเขาเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อครั้งอดีตแล้ว”

หลินสวินอดถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้ “การต่อสู้มหามรรค…”

ความแค้นเช่นนี้ต่างหากที่ไร้ทางแก้ที่สุด

เจ้ามองข้าว่าเป็นมรรคสายมารร้าย ข้ามองเจ้าว่าเป็นคนนอกรีต เหมือนน้ำกับไฟที่อยู่ร่วมกันไม่ได้ อยากจะคลี่คลายก็ทำได้เพียงตัดสินแพ้ชนะ!

“น่าเสียดาย”

ชั่วขณะนี้ฟ่านอั้นเองก็ถอนหายใจยาวคราหนึ่ง

หลินสวินเลิกคิ้ว “เสียดายอะไร”

ฟ่านอั้นสีหน้าพิกลเอ่ยว่าว่า “ไม่อาจมองดูได้อีกต่อไปว่าเจ้าจะรอดจากการดับสิ้นของยุคสมัยหรือไม่ นี่ย่อมเป็นเรื่องน่าเสียดาย”

หลินสวินยิ้มน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ ลงมือโดยตรง

ครู่หนึ่งหลังจากนั้น

ยามหลินสวินเดินออกจากแดนฌาน ระเบียบระดับเทพของหอบรรพจารย์ลัทธิฌานถูกชิงไปแล้ว ประตูสำนักถล่ม รากฐานที่สั่งสมมาในกาลเวลาไร้สิ้นสุดถูกทำลายล้างจนสิ้นในเวลาเพียงสั้นๆ

หลังจากนี้บนโลกนี้จะไม่มีลัทธิฌานอีกต่อไป

……

หอบรรพจารย์ลัทธิพ่อมด

หน้าประตูสำนัก

กายมรรคเพลิงแดงของหลินสวินเอามือไพล่หลัง มองสถานที่คุ้นเคยนี้ ในสายตาเผยแววทอดถอนใจ

ตอนนั้นเขากับพวกหยวนฉางเทียนเป็นตัวแทนของลัทธิแรกกำเนิด มาแดนมารสิบทิศของลัทธิพ่อมด

วันนี้พอกลับมาอีกครั้ง เขาเป็นขั้นสรรสร้างบนมรรคานิรันดร์แล้ว

“เป็ฯเจ้าหมอนี่จริงดังคาด!”

“หึ เขาคิดว่าลัทธิพ่อมดของเราอ่อนแอเหมือนพวกเผ่าเทพนิรันดร์น่านฟ้าที่เก้าหรือ”

หน้าประตูสำนักที่อยู่ไกลออกไปมีเงาร่างผู้แข็งแกร่งลัทธิพ่อมดมากมาย แต่ละคนกลิ่นอายเหี้ยมหาญ เต็มไปด้วยบรรยากาศป่าเถื่อน ไอสังหารพลุ่งพล่าน

ลัทธิพ่อมดพิเศษมาก ไม่นับถือฟ้าดิน ไม่เคารพกฎเกณฑ์ แต่ละคนไม่กลัวความเป็นตาย ภาคภูมิใจกับการสิ้นชีพในการต่อสู้

ดังนั้นแม้ตอนนี้เห็นหลินสวินบุกมาถึงที่ แต่ละคนก็ไร้ซึ่งความกลัว

เพียงแต่ไม่กลัวตายไม่ได้หมายความว่าพวกเขาบ้าบิ่น

เรื่องที่เกิดขึ้นในน่านฟ้าที่เก้าพวกเขาล้วนรู้นานแล้ว แน่นอนว่ารู้ถึงความน่ากลัวของหลินสวินเป็นอย่างดี

“ดูท่าทุกคนรู้จุดประสงค์การมาของข้าแล้ว เช่นนั้นก็ดี ให้โอกาสพวกเจ้าสักครั้ง จะเลือกต่อสู้หรือก้มหัวยอมจำนนตอนนี้ ให้ข้าคนแซ่หลินลงโทษความผิดของพวกเจ้าลัทธิพ่อมด”

กายมรรคเพลิงแดงของหลินสวินพูดเรียบๆ

ยามพูดเขาสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ง

ฮูม…

ระเบียบระดับเทพทะยานปกคลุมท้องฟ้าแถบนี้

“อยากให้พวกเราก้มหัวหรือ ฝันไปเถอะ!”