Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 3118

ตอนที่ 3118 กระบี่กำราบทั้งลาน

มีเพียงพวกสิงเจี้ยนสยาที่รู้ดีว่าหลินสวินหลุดพ้นการสับเปลี่ยนของยุคสมัยไปแล้ว เหยียบย่างบนยอดมรรคานานแล้ว ไม่ถูกเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพกีดกั้นอีกต่อไป!

ก็มีแต่พวกเขาที่รู้ว่าการมายังด่านนภาจตุลักษณ์คราวนี้เดิมก็เพื่อให้หลินสวินขัดเกลาตัวเอง เพื่อเตรียมแจ้งมรรคขั้นไร้ขอบเขต

และตอนนี้หลินสวินทำสำเร็จแล้ว!

ตูม!

ในสนามรบ หลังทำลายการโจมตีร่วมกันของเหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าได้แล้วหลินสวินก็ไม่ร่ำไรแต่อย่างใด เงาร่างปลดปล่อยอานุภาพไร้ขอบเขตโจมตีออกไป

ร่างของเขาเปล่งประกาย พลังกฎระเบียบวิวัฒน์เป็นปรากฏการณ์ประหลาดทั้งปวงเคลื่อนคล้อยอยู่รอบตัว ทุกลมหายใจ ทุกการเคลื่อนไหวล้วนมีอานุภาพเหนือใต้หล้า กวาดล้างจักรวาล

“ฆ่า!”

ชายที่ทั้งร่างถูกปกคลุมอยู่ใต้ชุดเกราะนิลเขียวคนหนึ่งตะคอกลั่น โบกทวนฟันออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

สวบ!

ทวนเล่มนั้นเฉียบคมหาใดเทียบ คล้ายแสงคมแหวกท้องฟ้า ซัดพลังกฎระเบียบขึ้นนับไม่ถ้วน

หลินสวินยกมือขึ้นดีดนิ้ว

ปัง!

คมทวนแหลกกระจุยเหมือนกระดาษเปื่อย

ด้านหลินสวินมาถึงเบื้องหน้าชายชุดเกราะนิลเขียวผู้นั้นแล้ว ยื่นมือออกมาตบอย่างแผ่วเบาราบเรียบ

ปัง!

ชุดเกราะนิลเขียวแตกระเบิดออกก่อน จากนั้นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่เคยข้ามเคราะห์ดับสิ้นไร้ชีพมาสี่ครั้งผู้นี้ก็ถูกฝ่ามือนี้ตบตาย แหลกสลายเป็นฝุ่นผงในทันที

ระหว่างนี้สัตว์ประหลาดเฒ่าที่อยู่ใกล้ๆ กันคนอื่นก็ลงมือโจมตีทันที แต่ถูกหลินสวินทำลายการโจมตีทั้งหมดของพวกเขาอย่างง่ายดาย

ตูม!

และเมื่อเตากระบี่ไร้ก้นบึ้งโฉบออกมา ก็สังหารเงาร่างสูงใหญ่ที่หลบไม่ทันผู้หนึ่งตายคาที่ เสียงร้องโหยหวนนั้นดังไปทั่วลาน ทำให้ผู้คนขนลุกซู่

แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

หลินสวินในตอนนี้ ต่อให้เผชิญหน้ากับเหล่าสัตว์ประหลาดเฒ่าก็ยังเผยอานุภาพอหังการไร้ศัตรูต้าน!

เอาชนะขั้นไร้ขอบเขตใหญ่หนึ่งคนเป็นเรื่องง่าย แต่จะฆ่าให้ตายกลับยากกว่าขึ้นสวรรค์

ทว่าตอนนี้เพียงเวลาสั้นๆ ขั้นไร้ขอบเขตใหญ่จากฝั่งเจียงหมิงสุ่ยที่ตายด้วยน้ำมือเขาก็มีสี่คนแล้ว!

นี่เป็นการล้มตายที่ร้ายแรงหาใดเทียบแล้ว

หากเป็นเมื่อก่อน การต่อสู้ในโลกบัวชะตาทุกครั้งก็มีแต่ตอนชิงแท่นมรรคบัวชะตาเท่านั้นจึงจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

บัดนี้เจียงหมิงสุ่ยถูกกระตุ้นจนตาแทบหลุดจากเบ้า

“ไป!”

เขาไม่กล้าลังเลอีก กัดฟันตะคอกลั่น ตัดสินใจถอยหนี

สถานการณ์ในตอนนี้ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ทำให้ความได้เปรียบที่พวกเขาเคยมีมลายไปสิ้น

ส่วนหลินสวินก็อานุภาพแก่กล้า

ในสถานการณ์เช่นนี้ ถ้าเลือกต่อสู้ต่อไปย่อมเป็นวิธีที่โง่เขลาอย่างไม่ต้องสงสัย

หลินสวินมีหรือจะให้พวกเขาจากไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้

“ไป!”

ดวงตาดำเขาเย็นชา กลิ่นอายทั้งร่างปะทุออกมาจนหมดสิ้นในชั่วพริบตานี้

ครืน!

ก็เห็นปราณกระบี่แปดร้อยสี่สิบล้านสายโฉบออกมาจากเงาร่างสูงโปร่งนั้นของเขา มืดฟ้ามัวดิน ม้วนตลบสิบทิศราวกับมหาสมุทรกระบี่

มหาศาลดุจเม็ดทรายในสายธาร มากมายไร้สิ้นสุด!

และปราณกระบี่ทุกแสนสายจะควบรวมเป็นกระบวนค่ายกลกระบี่กระบวนหนึ่ง ประหนึ่งโลกกระบี่ใบแล้วใบเล่า ภายในบรรจุนัยเร้นลับไร้ขอบเขต

กระบวนค่ายกลกระบี่ทุกเจ็ดสิบสองกระบวนจะกลายเป็นกระบวนใหญ่ไร้เทียมทานกระบวนหนึ่งเคลื่อนกวาดอากาศลงมา

ชั่วขณะเดียวกลางฟ้าดินมีแต่ปราณกระบี่มหาศาลไม่มีสิ้นสุด!

กระบวนท่านี้ผสานนัยเร้นลับคัมภีร์กระบี่ไท่เสวียนและมหามรรคทั้งร่างของหลินสวินทั้งหมด

และชั่วพริบตานี้…

ทุกคนในที่นั้นร้องเสียงหลง ต่างหันมองกันอย่างตกตะลึง ฟ้าดินยังจมสู่บรรยากาศน่าสะพรึงกลัวและพังพินาศยิ่ง

ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมการต่อสู้ พวกอิงเทียนเซิง พวกสิงเจี้ยนสยา หรือพวกจอมเทพหวงหลงกับซู่หวั่นจวินที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่

บัดนี้ยังตะลึงไปกับการโจมตีนี้อย่างลึกซึ้ง

ทุกที่ที่มองเห็น เจตกระบี่ไร้สิ้นสุด ไร้ขอบเขตไม่รู้สิ้น!

พรูด!

เลือดสาดกระเซ็นไปหมด ชั่วพริบตาก็ถูกเจตกระบี่ไพศาลนั้นกลบอีก

นั่นเป็นชายชราที่อยู่ใกล้ที่สุด เพิ่งหันกายหนีมาไม่ถึงพันจั้งก็ถูกเจตกระบี่ที่คล้ายกระแสโลกกำราบมาจากห้วงอากาศ จากนั้นพลันหายลับไปประหนึ่งฟองคลื่นแดงฉาน

พลังมหามรรคทั้งร่างชายชราผู้นั้นถึงกับไม่อาจต้านได้สักนิด!

กระทั่งเสียงร้องโหยหวนยังไม่ทันได้เปล่งออกมาด้วยซ้ำ!

จากนั้น…

เสียงปะทะสะท้านฟ้าดินดังสะเทือน เสียงร้องแหลม เสียงตวาดกราดเกรี้ยว เสียงสมบัติระเบิดกระจุย เสียงคำรามหดหู่ก่อนตาย… ต่างดังขึ้นเป็นระลอก

เพียงพริบตาเจตกระบี่กลบท่วมฟ้าดินนั้นก็หายลับไป

ก็ในชั่วพริบตานี้เองที่มีขั้นไร้ขอบเขตใหญ่ห้าคนถูกสังหารคาที่ คนอื่นๆ ต่างบาดเจ็บ เลือดสดๆ ไหลกระจาย

แม้แต่คนแข็งแกร่งอย่างเจียงหมิงสุ่ยยังเงาร่างทุลักทุเล สีหน้าดุร้ายโกรธเกรี้ยว ดวงตาแทบหลุดออกจากเบ้า!

“รีบไป ไป!”

เขาคำรามลั่น

ความจริงแล้วไม่ต้องให้เขาเตือนสักนิด ภายใต้การกระตุ้นของความตาย พวกเฒ่าชราที่ยังรอดอยู่เหล่านั้นแต่ละคนต่างหลบหนีลนลานบ้าคลั่ง

พวกเขาทุกคนล้วนบีบไข่มุกชะตามหามรรคแหลก หนีออกจากโลกบัวชะตาทันทีโดยไม่กล้าลังเลสักนิด กลัวแต่จะถูกหลินสวินโจมตีเข้ามา

ชั่วพริบตาเท่านั้น เจียงหมิงสุ่ยกับเฒ่าชราคนอื่นๆ ต่างหายลับไปหมด

หลินสวินนิ่วหน้าเล็กน้อย

จากนั้นสายตาเขาก็มองไปที่พวกจอมเทพหวงหลงกับจู๋เทียนจวิน

สัตว์ประหลาดเฒ่าเหล่านี้หน้าเปลี่ยนสีทันที ความหนาวเยือกผุดขึ้นในใจ จะยังกล้าอยู่ต่อได้อย่างไร ปลีกตัวถอยหนีออกไปไกลในทันที

ทุกคนต่างหัวเราะออกมา

หลินสวินก็หัวเราะด้วย สายตาเขามองไปทางสวินเต้าเยี่ยนกับจอมเทพหลิงหลง “ก่อนหน้านี้ยังต้องขอบคุณผู้อาวุโสทั้งสอง ภายหน้าถ้ามีเรื่องที่ข้าช่วยเหลือได้ข้าก็จะไม่ปฏิเสธเป็นอันขาด”

สวินเต้าเยี่ยนที่เงาร่างสูงใหญ่ราวกับภูเขาหัวเราะเสียงทุ้มลึก “อาจารย์เจ้ามีบุญคุณกับพวกข้าสองคน ข้าจะนิ่งดูดายได้อย่างไร ในเมื่อจบเรื่องนี้แล้วพวกเราก็ควรจากไปแล้ว”

จอมเทพหลิงหลงที่อยู่อีกด้านพยักหน้า

หลินสวินเอ่ย “ถ้าทำได้ ข้าหวังว่าคราวหน้าจะได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับผู้อาวุโสทั้งสองในโลกบัวชะตาแห่งนี้”

“คราวหน้าหรือ” สวินเต้าเยี่ยนอึ้งไป

“ไม่ผิด ครั้งนี้ข้าเพิ่งทะลวงขั้น ต้องฝึกปราณให้มั่นคงสักพัก ข้าคิดจะพาพวกผู้อาวุโสสิงเจี้ยนสยาออกจากโลกบัวชะตาด้วย”

หลินสวินพูดตามตรง

ผู้ชมการต่อสู้ที่อยู่ไกลๆ เหล่านั้นกับพวกอิงเทียนเซิงต่างสีหน้าแปลกไป

เจ้าหมอนี่… กลับจะไปตอนนี้หรือ!?

นี่ไม่ใช่หมายความว่าแม้เขาแจ้งมรรคทะลวงขั้น แต่ตัวเขาเองกลับเกิดปัญหา ถึงขั้นไม่กล้าอยู่ในโลกบัวชะตาแห่งนี้ต่ออีกหรือ

คิดถึงตรงนี้พวกอิงเทียนเซิงสบตาครั้งหนึ่ง ต่างเกิดความคิดแตกต่างกันไป

ขณะเดียวกันพวกสวินเต้าเยี่ยน จอมเทพหลิงหลงกับสิงเจี้ยนสยาต่างหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย พวกเขาก็ตระหนักได้เช่นกันว่าออกจะชอบกล แต่ไม่ได้ถามต่ออีก

ทว่าหลินสวินกลับคล้ายไม่สนใจสักนิด ยิ้มเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสทุกท่านวางใจได้ มอบความกล้าเท่าฟ้าให้พวกเขาก็ย่อมไม่กล้าลงมือตอนนี้หรอก หาไม่แล้ว…”

ในดวงตาดำของเขาปรากฏแววเย็นชา “คนที่ตายย่อมเป็นพวกเขา”

คำพูดเดียวทำให้สีหน้าพวกอิงเทียนเซิงปนเปไปด้วยความรู้สึกต่างๆ ถูกหลินสวินข่มขู่อย่างเปิดเผยเช่นนี้ พวกเขาทั้งรู้สึกยากจะรับทั้งตกตะลึง

สวินเต้าเยี่ยนเอ่ย “สหายน้อย พวกเจ้าไปตอนนี้เลยเถอะ”

หลินสวินพูด “ผู้อาวุโสทั้งสอง พวกท่านล่วงเกินขุมอำนาจที่มีความแค้นกับคีรีดวงกมลของข้าเหล่านั้นไปแล้ว สู้ออกไปตอนนี้ด้วยจะดีกว่าหรือไม่”

สวินเต้าเยี่ยนกับจอมเทพหลิงหลงสบตากัน ในใจต่างซาบซึ้งไม่หยุด

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าหลินสวินจะคิดรอบคอบเช่นนี้ จนป่านนี้แล้วยังคำนึงถึงสถานการณ์ของพวกเขาด้วย

“พวกเราทำตามที่สหายน้อยหลินว่ามาก็ได้”

จอมเทพหลิงหลงเอ่ยเสียงเบา

สวินเต้าเยี่ยนก็พยักหน้า

หลินสวินยิ้มขึ้นทันใด พูดว่า “เช่นนั้นพวกเราก็นัดหมายกันว่าคราวหน้าจะมาพบกันในโลกบัวชะตาแห่งนี้อีกครั้ง”

“ได้”

ทั้งสองต่างรับปาก

พวกเขาสนแต่พูดคุยกัน ไม่หลบเลี่ยงผู้ชมการต่อสู้เหล่านั้นกับพวกอิงเทียนเซิงที่อยู่ไกลๆ สักนิด ดูสุขุมเยือกเย็นนัก

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้ผู้คนใจสั่นระรัว ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวโดยพลการ

“คราวหน้ายามข้าคนแซ่หลินมาอีกครั้ง หวังว่าจะยังได้พบพวกเจ้า”

หลินสวินเงยหน้าเล็กน้อยมองพวกอิงเทียนเซิงที่อยู่บนด่านนภาจตุลักษณ์ไกลออกไป เสียงเรียบเฉย แต่ความหมายในคำพูดกลับทำให้สั่นสะท้านทั้งที่ไม่หนาว

พวกอิงเทียนเซิงต่างรู้สึกหนักอึ้งในใจทันที

——