หลินสวินมีความรู้สึกปานร่างกายถูกทำให้ว่างเปล่าในพริบตา
ในระดับหยั่งสัจจะที่เขาอยู่ หากกล่าวถึงความแข็งแกร่งของพลัง ล้วนเพียงพอให้โดดเด่นในโลกหน้า ถึงขั้นสามารถทำให้มหายุทธ์ระดับกระบวนแปรจุติอับอายที่ไม่อาจเทียบชั้นได้
แต่บัดนี้แค่ง้างธนูเดียวก็สูบพลังเขาเกือบหมด นี่ทำให้ตัวหลินสวินเองก็อดแปลกใจไม่ได้
ทว่าลูกศรอยู่บนสายแล้ว เหตุใดจึงยังไม่ยิง
หลินสวินแทบจะกัดฟันกรอด ใช้กำลังทุกสัดส่วน ท้ายที่สุดในตอนที่เขาจวนจะยืนหยัดไม่อยู่ ธนูวิญญาณไร้แก่นสารก็ถูกง้างเต็มที่!
ปึง!
ทันทีที่ศรแห่งนภาครามยิงออกมา เสียงหวือดั่งสัทครรลองมหามรรคดังก้องขึ้น กลางฟ้าดินปรากฏลักษณ์ประหลาดชวนประหวั่นที่ธารดาราระเบิดแหลก สรรพสิ่งดับสลาย
และรอบๆ ตัวธนู อาทิตย์จมดิ่ง กาทองร้องร่ำ เป็นภาพอันที่สะเทือนใต้หล้าและพาให้ผู้คนตื่นตระหนก!
ผืนดิน ห้วงอากาศ หินผาละแวกใกล้เคียง… ล้วนจมสู่การทำลายล้างในชั่วพริบตา กลายเป็นเสียงกัมปนาทวุ่นวาย คล้ายหมายดึงทึ้งสรรพสิ่งสู่ความว่างเปล่า ดับสลายให้สิ้นซาก
ภาพนั้นชวนสะพรึงเกินไป
ลูกศรเพียงอันเดียว
ฟ้าดินกลับถูกอานุภาพของมันช่วงชิง!
…
ไม่ดีแน่!
หมานจิ่วซึ่งสังเกตเห็นท่าไม่ดีแต่แรกก็ตระหนกจนหนังหัวแทบระเบิด สัญชาตญาณทำให้เงาร่างของเขาวาบไหว หลบหนีไปจากห้วงอากาศราวกับเงาดำ เพียงพริบตาเดียวก็ห่างไปหลายพันจั้ง เร็วจนไม่อาจคาดคิด
ในฐานะที่เป็นราชันกึ่งระดับคนหนึ่ง สำหรับชายชราที่ฝ่าฝันภยันตรายในภูเขาดาบทะเลเพลิงมาไม่รู้กี่นานเท่าไหร่ หมานจิ่วรู้สึกถึงความอันตรายถึงชีวิตเช่นนี้เป็นครั้งแรก
น่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว!
ทำให้จิตวิญญาณเขาสั่นสะท้าน จิตใจโงนเงนไม่มั่นคง แทบไม่กล้าเชื่อ บนโลกนี้ทำไมมีพลังน่าพรั่นพรึงเช่นนี้
แม้เผชิญหน้าราชันที่แท้จริง หมานจิ่วยังไม่เคยรู้ซึ้งหวาดผวาและกลัวเกรงเช่นนี้มาก่อน
หนี!
ก่อนหน้าเขายังกระสันอยากได้ธนูวิญญาณไร้แก่นสารหาใดเปรียบ หมายไขว่คว้ามาครอบครอง ยามนี้เขาคิดแค่อยากหนีไปให้ไกลเท่าที่ไกลได้!
‘ธนูคันหนึ่ง ศรดอกหนึ่ง แต่ละชิ้นน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ หรือว่านี่คือสมบัติคู่หนึ่งรึ’
‘เด็กนี่ต้องฆ่าให้ได้ ไม่อาจปล่อยไว้เด็ดขาด!’
‘โดยเฉพาะธนูกับศรในมือเขา ยิ่งไม่อาจให้ผู้ฝึกปราณแห่งจักรวรรดิครอบครอง!’
ความคิดของหมานจิ่วเตลิดเปิดเปิง
เพียงแต่เขาพลันรู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง ทิวทัศน์เบื้องหน้าจู่ๆ เปลี่ยนเป็นมืดสลัว ขณะเดียวกันเขายังได้ยินคลื่นเสียงสนั่นน่าหวาดกลัวหนึ่ง
ผลัวะ!
ราวกับบางอย่างระเบิดออก ทิวทัศน์ตรงหน้าเปี่ยมแสงโลหิต
ประสบการณ์โรมรันกรำศึกหลายปีทำให้หมานจิ่วตระหนักได้ตั้งแต่แวบแรก ว่านี่คือเสียงเคลื่อนไหวที่ร่างกายถูกจู่โจมสังหารระเบิดแหลก
ทว่า…
ทำไมมันดูแปลกพิกล
ฉับพลันนั้นความเจ็บปวดแสนสาหัสเหลือบรรยายผุดขึ้นในจิตใต้สำนึก ท้ายที่สุดหมานจิ่วถึงพบว่า แท้จริงแล้วทุกอย่างที่สังเกตเห็นเมื่อครู่ล้วนเกิดขึ้นกับตนเอง
ร่างกายของตนถูกจู่โจมสังหารระเบิดแหลก!
หมานจิ่วงุนงงพูดไม่ออกทันที ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เพราะอะไรความตายถึงจู่โจมฉับพลันเช่นนี้
ผลลัพธ์นี้เป็นสิ่งที่หมานจิ่วไม่เคยคาดการณ์มาก่อน!
ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ทันได้ตอบสนอง ไม่ทันได้รับรู้ ไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไร ความตายก็มาถึงอย่างกะทันหันเช่นนี้!
‘นี่รึพลังแห่งยอดอาวุธศักดิ์สิทธิ์…’ การรับรู้สุดท้ายของหมานจิ่ว คือมองเห็นลูกศรดอกหนึ่ง
สีดำประดุจรัตติกาล เรียบง่ายและไม่หรูหรา ชั่วพริบตาก็หายไป ดูลึกลับและยากคาดเดาถึงเพียงนั้น…
…
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
ไกลออกไป ผู้แข็งแกร่งระดับมหาเวททั้งหมดกำลังไล่ตามมาด้วยท่าทีเหิมเกริมน่ากลัว แต่ละคนสีหน้าเปี่ยมความตื่นเต้นดีใจและไอสังหาร
พ่อมดเถื่อนมือฉมังขบวนแล้วขบวนเล่ารอบทิศกำลังพุ่งล้อมมาทางนี้ ราวตาข่ายยักษ์ตีกรอบ เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นเหมือนพรานล่าเหยื่อ
แต่ทว่าพริบตาที่หลินสวินปล่อยศรแห่งนภาครามดอกนั้น การเคลื่อนไหวทั้งมวลของพวกเขาต่างหยุดชะงัก ถูกเสียงชวนประหวั่นนั้นสะเทือนสยบ
จากนั้นภาพที่ทำเอาพวกเขายากลืมเลือนชั่วชีวิตก็ปรากฏในครรลองสายตา…
ศรดอกหนึ่งแหวกห้วงอากาศดุจเคลื่อนย้ายผ่านความว่างเปล่า พุ่งใส่หมานจิ่วผู้มีปราณระดับกึ่งราชันอย่างฉับพลัน!
แค่เพียงศรเดียว!
พริบตานั้นไม่ว่าเฟิงคุน จินอู้ ผู้แข็งแกร่งระดับมหาเวทคนอื่น หรือกำลังพลพ่อมดเถื่อนมือฉมังที่อยู่ใกล้ๆ ต่างตะลึงงันอยู่ตรงนั้น หัวสมองว่างเปล่า
นั่นคือหมานจิ่วเชียวนะ!
บุคคลที่เท้าข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่ระดับราชันเถื่อน ในเผ่าพ่อมดเถื่อนล้วนเรียกได้ว่าเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ปลายยอด
แต่เขากลับต้านศรเดียวนี้ไม่อยู่!
ถูกสังหารตายคาที่ ณ ตรงนั้น ร่างกายแตกละเอียดเป็นหยาดโลหิต ย้อมห้วงอากาศเป็นสีชาด น่าสลดจนพาให้คนสิ้นหวัง!
“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้…”
“เป็นลูกศรที่น่ากลัวยิ่งนัก!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์