Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 780

ร่างสง่าผ่าเผยของหนิวเปินเปล่งประกาย เบื้องหลังปรากฏภาพมายาวัวกระทิงตัวหนึ่ง เชิดศีรษะขึ้นฟ้า เท้าย่ำภูผาธารา ราวสามารถคำรามบดขยี้ฟ้าดิน

เขามาจากเผ่าวัวกระทิง ทรงพลังโดยกำเนิด ใช้วิชาลับพรสวรรค์ มีพละกำลังดุดันเด็ดขาดอย่างหนึ่ง น่าตระหนกเหลือประมาณ

‘เจ้าเด็กนี่จบเห่แน่!’ สายตาเด็กรับใช้เปี่ยมความเวทนา

หนิวเปินเองถือเป็น ‘คนคุ้นเคย’ ของลานประลองยุทธ์ไก่ฟ้าสีเงิน เคยถล่มผู้แข็งแกร่งที่นี่คนแล้วคนเล่า พลังต่อสู้โหดร้ายป่าเถื่อนยิ่งยวด

สำหรับคู่แข่งเขาถือว่าโชคร้ายโดยไม่ต้องสงสัย เพราะไม่เพียงถูกตีพ่าย ยังถูกอัดจนบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย แขนขาดขาแหว่ง ฉากจบช่างอเนจอนาถ

เด็กรับใช้แน่ใจนัก ว่าหากไม่ใช่สังเวียนประลองระดับเดียวกันไม่อนุญาตให้สังหารคน คู่ต่อสู้ของหนิวเปินเหล่านั้นเกรงว่าคงดับสิ้นนานแล้ว

และบัดนี้เด็กหนุ่มที่ไม่เป็นที่ชื่นชอบของหญิงสาวคนนั้น จะต้องกลายเป็นผู้แพ้อีกคนในเงื้อมมือหนิวเปิน ประสบการทำลายล้างผลาญ…

ที่ทำให้เด็กรับใช้แปลกใจอยู่บ้างคือ สาวน้อยไร้เดียงสาที่อยู่ข้างกายเขากลับเหมือนตน มีความรู้สึกเวทนาสายหนึ่ง คล้ายไม่อาจทนดูต่อไป

ทว่าความเวทนาเช่นนี้กลับมุ่งเป้าไปทางหนิวเปินบนสังเวียน…

‘แม่นางน้อยคนนี้ดูไปแล้วสวยสดงดงาม คงจะไม่ไร้สมองกระมัง’

เด็กรับใช้เคลือบแคลงสงสัยยิ่ง

ตูม!

ขณะเดียวกันเสียงปะทะสะท้านฟ้าสะเทือนดินดังขึ้น กระเทือนจนหูเด็กรับใช้เสียงมีวิ้งๆ เบื้องหน้าพร่าเลือน เท้าเซเดินเอียงเกือบหกคะเมนลงกับพื้น

‘แม่งเอ๊ย หนิวเปินนั่นทำไมเพิ่งขึ้นมาก็เคลื่อนไหวซะใหญ่โต เขาคงไม่คิดเล่นเด็กหนุ่มนั่นยับในคราเดียวกระมัง’

เด็กรับใช้ตำหนิอยู่ในใจ แต่เขาหาได้สนใจสิ่งเหล่านี้ไม่ จิตใจเจือความตื่นเต้นและรอคอยประการหนึ่ง สายตามองไปบนสังเวียนทันใด

เขาอยากเห็นภาพน่าเวทนาเกินทนของเด็กหนุ่มนั่นนัก

“เอ่อ นี่มัน… นี่…”

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์บนสังเวียนชัดเจน แค่ชั่วพริบตาลูกตาเด็กรับใช้แทบถลน สะกดกลั้นจนหน้าดำหน้าแดงคล้ายเป็ดถูกหนีบคอ ท่าทางตกตะลึงอ้าปากค้าง

บนสังเวียน ร่างกายแข็งแรงกำยำดุจหอเหล็กของหนิวเปิน บัดนี้กลับกลิ้งเกลือกอเนจอนาถติดขอบสังเวียน ส่งเสียงหอบหายใจอย่างเจ็บปวด

และตรงหน้าอกเขาถูกรอยฝ่ามือหนึ่งนาบประทับ เสื้อผ้าอาภรณ์ขาดกระจุย ผิวหนังบวมเป่ง รอยนิ้วทั้งห้าเห็นชัดแจ้ง ราวเหล็กนาบร้อนแดงประทับอย่างหนักหน่วง

ทุกคนตรงนั้นต่างนิ่งอึ้งตะลึงงัน

ก่อนหน้าพวกเขายังหัวเราะเกรียวกราว สีหน้าสัพยอก คิดว่าหลินสวินต้องถูกถล่มแน่ ไหนเลยจะคิดว่าเวลานี้กลับเป็นหนิวเปินที่ถูกโจมตีลอยละลิ่ว

ซ้ำถูกฝ่ามือเดียวเบาๆ ของเจ้าหนุ่มนั่นเหวี่ยงกระเด็น!

นี่เห็นได้ว่าชวนตระหนกเกินไปแล้ว เมื่อครู่หนิวเปินดุดันเหี้ยมหาญระดับใด พลานุภาพดุจย้ายเขาคว่ำสมุทร กดดันใจคน

แต่ตอนนี้กลับกลิ้งอนาถอยู่บนพื้น ตะโกนร้องเจ็บเป็นเด็กทารก ทำให้ผู้คนต่างแทบไม่กล้าเชื่อตาตนเอง

“เฮ้อ เดิมคิดโจมตีความหยิ่งทะนงอวดดีนั่นของพี่หลินสวิน แต่ตอนนี้ดูท่าเขาคงลำพองตนยิ่งกว่าเดิม จะทำอย่างไรดีเนี่ย…”

ซย่าเสี่ยวฉงทอดถอนใจ หน้านิ่วคิ้วขมวด “คงต้องโทษเจ้ากระทิงนั่น ก่อนหน้านี้ยังบ้าระห่ำ ตอนนี้ดูท่าคงอ่อนปวกเปียก”

เด็กรับใช้ได้ยินดังนั้นแทบเกือบกระอักเลือด

ที่แท้… หน้าตาเวทนาที่นางหนูนี่เผยเมื่อครู่ เพราะรู้ว่าหนิวเปินสู้ไม่ได้อยู่ก่อนแล้ว!

“สะใจโว้ย! ในที่สุดก็หาคู่แข่งแกร่งปึ๋งปั๋งให้ข้าได้สักที อย่างนี้สิถึงเต็มเหนี่ยว! สาแก่ใจ!”

บนสังเวียนหนิวเปินพลิกตัวขึ้นนั่ง ไม่เห็นความท้อแท้สิ้นหวังหรือโทสะ กลับมีท่าทางปิติยินดีและตื่นเต้นดีใจ หัวเราะลั่นไม่หยุด

แกร่งปึ๋งปั๋ง…

ไอ้วัวปากไม่มีหูรูดนี่ถึงกับบรรยายตนเช่นนี้…

หลินสวินมุมปากกระตุกโดยไม่รู้ตัวอีกครา นัยน์ตาดำล้ำลึกดุจหุบเหวอบอวลแสงเย็นเยียบอันตรายเป็นสายๆ

ตูม!

หนิวเปินพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ราวเขาลูกเล็กลื่นไถล พละกำลังดุดันยิ่งกว่าเดิม ทั่วร่างมีแสงทมิฬไหลบ่า แผ่ไอคลื่นอันน่าหวาดกลัว

ห้วงนภาแตกละเอียด บนสังเวียนปั่นป่วนโกลาหล หากไม่ใช่ว่ามีค่ายกลใหญ่ป้องกัน บริเวณนี้คงถูกทำลายล้างอย่างสาหัส

แต่ถึงแม้เป็นเช่นนั้น ก็ยังคงทำผู้ฝึกปราณส่วนหนึ่งซึ่งอยู่ห่างออกไปกลัวจนใจสั่นระรัว แข็งแกร่งเกินไปแล้ว เจ้าหนิวเปินเผ่าวัวกระทิงนี่ทรงพลังแต่กำเนิด แข็งกร้าวดุดันถึงที่สุด!

ปึง!

ทว่าทุกคนรู้สึกเพียงเบื้องหน้าพลันฝ้าฟาง ตามหลังเสียงปะทะอึกทึกดับโสตประสาท คือหนิวเปินซึ่งท่าทีเหิมเกริมน่ากลัว ถูกฝ่ามืออันแผ่วเบาเดียวของหลินสวินซัดกระเด็นอีกครา

ช่องอกเขาถูกซัดจนเกือบยุบ ทั้งตัวราวคางคกนอนแหมะอยู่กับพื้น เลือดกบจมูกปาก ทั้งสังเวียนต่างถูกกระเทือนจนสั่นระรัว

แค่มองก็ทำผู้คนรู้สึกเจ็บจนหวั่นหวาด

ในใจทุกคนตื่นตระหนก ในที่สุดก็รู้ว่าเด็กหนุ่มที่หนิวเปินสู้ด้วยนั้นเป็นยอดฝีมือคมในฝัก!

อานุภาพหนิวเปินยิ่งใหญ่ระดับใด ทั้งใช้มรดกวิชาลับเก่าแก่ของเผ่าวัวกระทิง เปลี่ยนเป็นผู้แข็งแกร่งระดับหยั่งสัจจะคนอื่น น่ากลัวว่าคงคุกเข่านานแล้ว

แต่ต่อหน้าเด็กหนุ่มนั่น หนิวเปินกลับดูประหนึ่งไม่เอาไหน

ถูกฝ่ามือเดียวเบาๆ ซัดกระเด็นติดกันสองครา ไม่ว่าหนิวเปินกร้าวแกร่งมากเพียงไร ล้วนถูกเด็กหนุ่มนั่นซัดทีเดียวจอด นี่ชวนหวาดหวั่นน่าตระหนกเกินไปแล้ว!

สายตาที่ทุกคนมองหลินสวินพลันเปลี่ยนไปทันที เจือความประหลาดใจวูบหนึ่ง

“เต็มเหนี่ยวไหม”

หลินสวินรูปร่างสูงสง่ายืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่ก้าวขึ้นสังเวียนจนถึงตอนนี้ล้วนไม่ขยับแม้เพียงก้าว