Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์ นิยาย บท 882

เมื่อผู้แข็งแกร่งทั้งหมดเหยียบบนดอกบัวสีทองเริ่มรุดหน้าฝ่าลมโต้คลื่น ทะเลปรวนแปรซึ่งเดิมนิ่งสงบพลันเปลี่ยนเป็นถาโถมซัดสาด คลื่นยักษ์ควบทะยาน

บนดอกบัวทองดอกหนึ่ง หลินสวินและเยวี่ยเจี้ยนหมิงเคียงบ่าเคียงไหล่ โคจรพลังควบคุมดอกบัวใต้เท้ามุ่งไปเบื้องหน้า

‘น้ำทะเลแต่ละหยดต่างมีน้ำหนักหมื่นชั่ง ก่อเกิดแรงต้านมหาศาล ต้องโคจรปราณตลอดเวลาจึงจะเดินหน้าต่อไปได้’

‘หากเจอคลื่นโหมซัดจะกลายเป็นล่อแหลมอันตราย ไม่อาจเหินอากาศล่องสัญจร ทันทีที่ถูกม้วนสู่ห้วงทะเลก็จะโดนคัดออก’

‘ไม่สิ น้ำทะเลนี่แปลกประหลาด!’

ทันใดนั้น หลินสวินซึ่งกำลังทำความคุ้นเคยกับพลังของการทดสอบรอบนี้นัยน์ตาหดรัด สัมผัสถึงพลังไร้รูปที่แปลกประหลาดและเยียบเย็นแผ่กระจาย กำลังจู่โจมจิตวิญญาณตน

ภายใต้ความไม่ทันตั้งตัว ทำให้หลินสวินสั่นสะท้านทั่วกาย ในใจพลันงุ่นง่านไม่หยุด พลังทั่วร่างล้วนได้รับผลกระทบ

เฮือก…

หลินสวินสูดหายใจลึกตั้งจิตมั่น ในใจลอบกล่าวว่าจริงดังคาด การทดสอบด่านที่สามนี้เพ่งเล็งพลังสภาวะจิตของผู้ฝึกปราณ!

สภาวะจิต เป็นสิ่งอัศจรรย์และล้ำลึกเหลือประมาณ

สมัยบรรพกาล อริยบุคคลผู้เก่งกาจมากมายต่างคิดว่าการบำเพ็ญเพียร สิ่งที่ฝึกคือกระบวนการ ‘สยบจิต’ !

จิตดั่งหินผา หากโลกธรรมทั้งแปด[1]ก้าวล้ำเข้ามา ยังคงตระหง่านไม่ไหวติง

จิตไม่แน่วนิ่ง หากคิดฟุ้งซ่านลุ่มหลง ล้วนแต่ทุกข์ร้อน

มรรคายากลำบาก เปี่ยมอันตราย หากใจไม่มั่นคงห่วงหน้าพะวงหลัง ความสำเร็จก็จะไม่มาก และชักนำมารจากภายนอกให้เข้าล่วงล้ำ จนต้องประสบด่านเคราะห์!

สภาวะจิตเกี่ยวโยงถึงเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา[2] ได้รับผลกระทบง่ายที่สุด

สภาวะจิตแน่วแน่ แม้คุณสมบัติธรรมดาก็มีหวังก้าวสู่มหามรรค

แต่หากสภาวะจิตไม่เสถียร แม้มีคุณสมบัติเย้ยฟ้า มรดกวิชาไร้เทียมทาน ผลสัมฤทธิ์ก็จะจำกัด ไม่อาจเดินบนมรรคาได้ไกลนัก

สรุปคือ สภาวะจิตล้ำลึกและยากควบคุมที่สุด

อย่างเช่นเซี่ยอวี้ถัง ก่อนหน้านี้เขาหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี ถูกขนานนามว่าคนโดดเด่นรุ่นเยาว์แห่งจักรวรรดิ ท่วงท่าสง่างามครองพิภพ

แต่นับจากมาถึงดินแดนรกร้างโบราณพบเจอหลินสวิน สภาวะจิตของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ไม่อาจยอมรับความจริงที่หลินสวินแข็งแกร่งกว่าเขา ในใจถูกปกคลุมด้วยเงามืดแห่งความริษยาชิงชัง

ตัวเขาเองตระหนักได้ว่านี่คือมารในใจของเขา เป็นบ่วงจิตอย่างหนึ่ง หากไม่กำจัดต้องส่งผลต่อหนทางการฝึกปราณของเขา

น่าเสียดาย เซี่ยอวี้ถังเลือกหนทางผิด ไม่ได้มองปัญหาจากตนเอง แต่คิดว่าเพียงขุดรากถอนโคนหลินสวินทิ้งก็จะสามารถกำจัดมารในใจได้ ฉะนั้นจึงทำให้เกิดเรื่องน่าเศร้า ถูกหลินสวินกำราบสิ้นเชิง

…

“อ๊าก…!”

“ระวัง!”

“ไม่ ไม่นะ!”

ไม่นานนัก บนทะเลปรวนแปรพลันกึกก้องด้วยเสียงตะโกนหวาดตระหนกต่อเนื่องเป็นระลอก

ก็เห็นผู้แข็งแกร่งไม่น้อยแต่ละคนเหมือนขาดสติ บ้างตะโกนหวาดผวา บ้างลุกลี้ลุกลนตัวสั่น บ้างท่าทางราวเป็นบ้าโหวกเหวกตะเบ็งลั่น

จากนั้นขณะพวกเขาไม่ทันได้สติ ทั้งตัวก็ถูกคลื่นยักษ์ถาโถมซัดกระเด็น ร่วงหล่นจากดอกบัวทองสู่ทะเลปรวนแปรก่อนหายลับจากไป

เห็นชัดว่าพวกเขาถูกคัดออกแล้ว

นี่ทำให้ในใจหลินสวินครัดเคร่ง ตระหนักได้ว่าทะเลปรวนแปรแม้ไร้อันตรายถึงชีวิต แต่กลับแฝงด่านเคราะห์ซึ่งน่ากลัวยิ่งกว่า

นี่คือการทดสอบซึ่งเพ่งเล็งสภาวะจิตโดยเฉพาะ หากสามารถข้ามพ้นจะถึงอีกฝั่งโดยราบรื่น หากไม่อาจก้าวผ่านจะจมสู่ทะเลปรวนแปรและถูกคัดออก

‘ทะเลปรวนแปร… แปรปรวน…’ หลินสวินใคร่ครวญ

ครืน!

ฉับพลันนั้นคลื่นลูกหนึ่งเบื้องหน้าถาโถมเข้ามา ม้วนซัดดั่งกองหิมะ เสียงราวฟ้าร้องสนั่น

แค่ชั่วพริบตา จิตใจหลินสวินได้รับผลกระทบรุนแรงประหนึ่งจมสู่ฉากฝันร้าย

…

‘เหวินจิ้ง เจ้ารีบพาลูกหนีไป!’ ท่ามกลางความเลือนราง ข้างหูหลินสวินได้ยินเสียงกังวลหนึ่งดังขึ้น เจือความสั่นเครือและอ้อนวอน

‘ไม่ได้ สายไปแล้ว…’ เสียงทอดถอนใจเปี่ยมความเจ็บปวดดังขึ้น

จากนั้นหลินสวินลืมตาอย่างลำบาก เห็นใบหน้างดงามของหญิงสาวที่เจือความร้อนรน

แต่ตัวเขากลับถูกหุ้มด้วยผ้าห่อทารก ถูกหญิงสาวโอบกอดในอ้อมแขนอย่างแน่นหนา

นี่มัน…

หลินสวินตะลึงงัน ตนกลายเป็นเด็กทารกหรือ

‘เพราะอะไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้!?’ เสียงคำรามอย่างโศกเศร้าหาใดเปรียบของชายหนุ่มดังก้องขึ้น

หลินสวินหันกลับไป ก็เห็นบุรุษท่าทางองอาจชวนประหวั่นคนหนึ่งอยู่ด้านข้าง บนใบหน้าคมชัดนั้นเปี่ยมด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง

ห่างออกไปไกล แสงเพลิงโหมกระหน่ำ ลุกโชนท่ามรัตติกาล เจิดจ้าบาดตายิ่งยวด

ยังมีเสียงกรีดร้องโหยหวน เสียงร่ำไห้สิ้นหวังหมดหนทาง เสียงคำรามด้วยความคับแค้นไม่ยินยอม… ผสมเข้าด้วยกันท่ามกลางแสงเพลิงยามราตรี

หรือว่า ชายหญิงคู่นี้คือหลินเหวินจิ้งและลั่วชิงสวินบิดามารดาของตน

ในใจหลินสวินสั่นสะท้าน

ทันใดนั้นชายวัยกลางคนร่างผอมคนหนึ่งพุ่งมาแต่ไกล ทั่วร่างเต็มไปด้วยบาดแผล บนหน้าเปื้อนคราบโลหิต กล่าวอย่างตื่นตระหนก ‘นายน้อย แย่แล้ว! พวกผู้นำตระกูล… พวกเขา…’

เป็นลุงจง!

ใจหลินสวินสั่นสะท้านอีกครา ชายวัยกลางคนซึ่งอาบโลหิตทั่วร่างนั่น ไม่ใช่ทั่นฮวาม้าขาวเสิ่นจิงหลุนหรอกหรือ แค่ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นหลินจงเข้ารับใช้ตระกูลหลิน

เพียงแต่หลินจงที่อยู่เบื้องหน้าหนุ่มกว่าในความทรงจำของหลินสวิน

ก็เห็นเวลานี้กระบี่ครวญแผ่วพลิ้วก้องกังวานกลางฟ้าดิน สั่นสะเทือนทั่วทิศ

หลินสวินมองไปตามใต้สำนึก เห็นชายที่สวมอาภรณ์ขาวยิ่งกว่าหิมะ ผมดำปลิวสยาย เจตกระบี่ทั่วร่างทะลวงเมฆา สีหน้าเย็นชาถึงขีดสุดคนหนึ่ง ถือกระบี่โบราณสีดำเข้ามา

บนตัวกระบี่ดำสนิทดุจรัตติกาล ยังหลั่งมุกโลหิตแดงก่ำ

เบื้องหลังเขาคือภาพทะเลเพลิงและความพินาศ

จากนั้นปลายกระบี่เทียมฟ้าปรากฏ ฉีกกระชากเวิ้งนภา เจิดจ้ายิ่งยวด และน่าหวาดกลัวถึงขีดสุด

ต่อมาก็ไม่เห็นอะไรอีก

แต่หลินสวินรู้ เป็นกระบี่นี้ที่ปลิดชีพพ่อแม่เขา!

ชั่วพริบตานั้นหลินสวินหัวสมองว่างเปล่า ความโกรธแค้น ไร้เรี่ยวแรง สิ้นหวัง โศกเศร้า ฝังกลบสภาวะจิตเขาดั่งกระแสวารี

เพียงแต่สภาวะจิตของเขากลับนิ่งสงบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

ตรงกันข้าม เขากำลังรับรู้และสัมผัสถึงผลกระทบแห่งอารมณ์ซึ่งถาโถมเหลือจะเอ่ยนี้โดยละเอียด

หลินสวินรู้ว่า นี่ก็คือรสชาติของความเคียดแค้น

เพียงแต่ก่อนหน้านี้ เขารู้แค่บิดามารดาคือใคร ศัตรูเป็นใคร แต่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน และไม่เคยรู้ซึ้งด้วยตนเองเช่นนี้

อวิ๋นชิ่งไป๋!

…

“หลินสวิน หลินสวินเจ้าตื่นสิ” ริมหูได้ยินเสียงเรียกของเยวี่ยเจี้ยนหมิง

หลินสวินรู้สึกตัวโดยสมบูรณ์แล้ว วิสัยทัศน์เบื้องหน้าฟื้นคืน ทะเลปรวนแปรที่ซัดสาดกำลังโหมคลั่ง ม้วนฟองคลื่นขาวดุจหิมะ

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม” เยวี่ยเจี้ยนหมิงถามด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไร” หลินสวินส่ายศีรษะ ที่หางตาเขามีคราบน้ำตาหยดหนึ่งระเหยจากไป ไม่ถูกใครค้นพบ

“ระวังด้วย พลังของทะเลปรวนแปรนี้อันตรายยิ่ง ส่งผลกระทบน่ากลัวกับสภาวะจิต พลาดเพียงก้าวคงถูกคัดออก”

เยวี่ยเจี้ยนหมิงกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นพิลึกพิลั่นอยู่บ้าง “เมื่อครู่ข้ารู้สึกเหมือนฝัน หวนกลับไปครั้งวัยเยาว์ที่ฝึกปราณในสำนัก เพราะดื้อรั้นเกินไปจึงถูกอาจารย์กักบริเวณไว้ในเขตหวงห้ามหลังภูเขา”

“เป็นเวลาสามเดือนเต็มที่หันหน้าเข้ากำแพงพิจารณาความผิดอยู่คนเดียว ความรู้สึกนั้น… ช่างยากทานทนเหลือเกิน ตอนนั้นข้าเกลียดอาจารย์มาก ยังสาบานว่าต่อไปจะล้างแค้นคืน…”

พูดถึงตรงนี้เยวี่ยเจี้ยนหมิงพลันหยุดชะงัก กล่าวเคอะเขินอยู่บ้าง “ทำให้เจ้าขบขันเสียแล้ว ตอนนั้นข้ายังเด็กไม่เข้าใจอะไร ก็สาบานไปอย่างนั้นแหละ”

“ข้าเข้าใจ” หลินสวินยิ้ม สายตามองทะเลปรวนแปรไร้ขอบเขต เขารู้ว่าภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่ตนประสบเมื่อครู่ก็เหมือนกับเยวี่ยเจี้ยนหมิง ถูกพลังของทะเลปรวนแปรส่งผลต่อสภาวะจิต เผยความทรงจำที่ฝังกลบฝุ่นของตนออกมาอีกครั้ง

……………….

[1] โลกธรรมแปด หมายถึง ธรรมดาของโลก เรื่องของโลก ธรรมชาติของโลกที่ครอบงำสัตว์โลก และสัตว์โลกต้องเป็นไปตามธรรมดานี้ 8 ประการ ประกอบด้วย มีลาภ เสื่อมลาภ มียศ เสื่อมยศ สรรเสริญ นินทา สุข ทุกข์

[2] เจ็ดอารมณ์หกปรารถนา เจ็ดอารมณ์ ได้แก่ ยินดี โกรธ เศร้า กลัว รัก เกลียด และความใคร่ หกปรารถนา ได้แก่ ปรารถนาทางตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ