บทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน นิยาย บท 8

เวินหนี่รู้ดีว่าเขาจริงจังกับงานแค่ไหน เขาจะไม่ยอมให้เกิดข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว

แต่เรื่องนี้จะโทษเธอไม่ได้ เมื่อวานนี้เขาอยู่กับลู่ม่านเซิงในโรงพยาบาลเอง

“เพราะคุณบอกว่ากำลังยุ่ง และกดวางสายไปเอง”

เย่หนานโจวชะงักไปครู่หนึ่ง และเม้มริมฝีปาก “แล้วจัดการยังไง?”

เวลานั้นเวินหนี่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว เธอจึงพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นไม่มีเวลาจัดการค่ะ ฉัน…”

“เลขาเวิน” น้ำเสียงเย่หนานโจวเย็นชา “ฉันจำได้ว่าเธอไม่เคยทำงานผิดพลาด”

เขาจงใจเรียกเธอว่า “เลขาเวิน” เพื่อเตือนว่าเธอเป็นเลขา ไม่ใช่ภรรยาของเขา

เวินหนี่กัดริมฝีปาก และพูดไม่ออก “ไซต์ก่อสร้างยังคงดำเนินการต่อไปได้ ปัญหาไม่ได้ใหญ่มาก ฉันคิดว่ามันไม่ได้ร้ายแรงอะไรค่ะ”

“ถ้าเกิดปัญหา อย่ารีบร้อนหาข้อแก้ตัว นี่คือสิ่งที่ฉันเคยสอนเธอ” เย่หนานโจวพูดอย่างห่างเหิน “รีบมาที่บริษัทเดี๋ยวนี้!”

พูดจบเขาก็กดวางสายไปทันที

เวินหนี่รู้สึกแย่ในใจ แต่เธอก็ไม่มีเวลามาคิดถึงปัญหา เมื่อวานนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลและไม่ได้ติดตามสถานการณ์ของไซต์ก่อสร้างอีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์จะแย่ลงหรือเปล่า

เธอเก็บข้าวของและเตรียมตัวไปที่บริษัททันที

ถังเยาเพิ่งตื่น เห็นเธอดูรีบร้อน จึงหาวและถามขึ้นว่า “ตื่นเช้าจัง แล้วนี่จะไปไหน?”

“มีเรื่องนิดหน่อย ฉันต้องไปบริษัท”

“เกิดเรื่องขึ้นขนาดนี้แล้ว เธอยังจะคิดถึงเขาทำไมกัน?” ถังเยารู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วจึงพูดต่อว่า “ช่างเถอะ ฉันส่งใบหย่าไปที่บริษัทของเย่หนานโจวแล้ว”

เวินหนี่คุยกับเธอขณะเปลี่ยนรองเท้า “เธอส่งไปแล้วเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ ฉันส่งด่วนไปตั้งแต่เช้า ป่านนี้เย่หนานโจวคงจะเห็นแล้วล่ะ”

ถังเยาดำเนินการรวดเร็วกว่าเธอ

เมื่อเธอบอกว่าอยากหย่า ถังเยาก็แทบอยากจะให้เธอหย่าทันที

แต่เธอก็คิดว่าอย่างไรมันก็เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้น ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วก็ไม่ต่างกัน เธอจึงพูดขึ้นว่า “ก็ดีเหมือนกัน ยังไงก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว”

จะให้เขามอบทรัพย์สินสองในสามให้กับเธอ แล้วการหย่าจะจบลงด้วยดี ไม่เช่นนั้นเรื่องอื้อฉาวของเขาจะถูกเปิดเผย

สีหน้าของเย่หนานโจวมืดมนไม่สิ้นสุด

พนักงานบริษัทต่างก็หวาดกลัวและไม่กล้าออกความเห็น

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ราวกับว่าเขากินระเบิดเข้าไปแต่เช้า ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปใกล้เขาเลยแม้แต่น้อย

เย่หนานโจวพลิกเอกสารและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกิดอุบัติเหตุขึ้นทำไมถึงไม่แจ้งให้ฉันทราบ ใครได้รับบาดเจ็บ แล้วได้ปลอบใจผู้ป่วยไปแล้วหรือยัง?”

หลี่ถิงก้มศีรษะลง ตัวสั่นและพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล “ประ… ประธานเย่ ตอนนั้นสถานการณ์มันคับขัน ดิฉันจึงไม่ได้โทรแจ้งให้คุณทราบค่ะ ดิฉันกับพี่เวิน…”

เย่หนานโจวขมวดคิ้วและขัดจังหวะเธอ “เป็นเพราะคุณบกพร่องต่อหน้าที่สินะ”

หลี่ถิงตำหนิตัวเองอย่างมาก จนแทบจะร้องไห้ “พี่เวินไม่ได้ตั้งใจค่ะ ตอนนั้นอุบัติเหตุมันเกิดขึ้นกะทันหันมาก เป็นความผิดของฉันเองที่ดูแลพี่เวินไม่ดี กระจกหล่นลงมากระแทกเธอทำให้ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะจนต้องเข้าโรงพยาบาล แถมไซต์ก่อสร้างก็ต้องหยุดทำงานเป็นเวลาหนึ่งวัน ทำให้ความคืบหน้าล่าช้า ประธานเย่ มันเป็นความผิดของดิฉันเองค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เย่หนานโจวก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “คุณว่าอะไรนะ? ผู้บาดเจ็บคือเวินหนี่อย่างนั้นเหรอ?”

หลี่ถิงเงยหน้าขึ้นอย่างงงงวย และถามขึ้นอย่างไม่สบายใจ “คุณเย่ไม่ทราบเหรอคะ พี่เวินถูกกระจกหล่นใส่จนกระทบกระเทือนทางสมอง พอฟื้นขึ้นมาเธอก็ถามถึงเรื่องงานก่อนเลยโดยไม่สนใจร่างกายตัวเองด้วยซ้ำ เมื่อวานนี้เราโทรหาท่านประธานไม่ติดก็เลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ ดิฉันคิดว่าพี่เวินจะบอกคุณเสียอีกค่ะ”