บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 126

บทที่ 126 เตะเฟิ่งเทียนฉี่

" น่าเบื่อ นี่ท่านกังวลงั้นรึ? เด็กผู้หญิงที่ไร้ซึ่งทรวดทรงองเอวนี้มันมีดีอะไรกัน? " หงอิงไม่พอใจ

เฟิ่งเทียนฉี่ในตอนนี้ไม่มีเวลามาหยอกล้อกับนาง ซ้ำยังพยายามรีบร้อนผลักไสหงอิง และเรียกคนมาลากหยูนเฉียวออกไป เพื่อค้นตัวและหาเห็ดหลินจือสีเลือดพันปี เมื่อทุกคนได้ออกไปหมด ในนี้ก็เหลือแค่เฟิ่งเทียนฉี่และจูนจิ่ว

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เฟิ่งเทียนฉี่ถูมือไปมาและหัวเราะด้วยความตื่นเต้นอย่างหาเปรียบไม่ได้

เขามองจูยจิ่วพลางเอ่ย " ไม่ว่าเจ้าจะหยิ่งยโสหรือเย็นชาสักเท่าไร ในตอนนี้เจ้าก็มาอยู่ในกำมือข้าแล้ว รอให้เจ้ากลายมาเป็นคนของข้าซะก่อน ถึงตอนนั้นข้าก็ไม่กลัวถ้าเจ้าจะไม่เชื่อฟัง เริ่มแรกข้าก็ไม่ได้อยากหยาบคายกับเจ้าเช่นนี้ แต่ในป่าแห่งนี้ ใครใช้ให้เจ้าเย็นชากว่าจูนหยูนเสวี่ยล่ะ? "

เฟิ่งเทียนฉี่หอบหายใจ และเดินเข้าไปทีละก้าว เขาเห็นจูนจิ่วหลับตาลง แก้มแดงเลือดฝาดอย่างประหลาดที่แสดงอยู่บนใบหน้าขาวซีดนั้น เฟิ่งเทียนฉี่ก็รู้ได้ทันที ยาของหงอิงได้ออกฤทธิ์แล้ว！

สายตาที่โลภมากของเขาจ้องมองจูนจิ่วทีละนิ้วๆอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาถอนหายใจในใจ แม้ว่าจูนจิ่วจะเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ร่างกายยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่ใบหน้านางนั้นช่างงดงามนัก ถ้าหากจูนหยูนเสวี่ยอยู่ที่นี่ล่ะก็ แน่นอนว่ารูปร่างหน้าตานั้นเทียบไม่ได้กับจูนจิ่วเป็นแน่

เฟิ่งเทียนฉี่เอื้อมมือไปที่จูนจิ่ว......

“เหมียว！” เสียงร้องที่แหลมคมปนโกรธของเจ้าแมวดังขึ้น

เฟิ่งเทียนฉี่หยุดชะงัก ในตอนนี้เขาสังเกตเห็นว่าเสี่ยวอู่ยืนอยู่ในอ้อมแขนของจูนจิ่ว กำลังแยกเขี้ยวและกงเล็บจ้องมองมาทางเขา มันไม่ได้สลบเพราะฤทธิ์ยาหรอกหรือ? เขางุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วคิดได้ว่าหมอกกลคงไม่ได้ผลกับแมว

เขามองเจ้าเสี่ยวอู่ และคางของเขาก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา แมวตัวนั้นข่วนเขา มันลงมือได้ดุร้ายจริงๆ！

เจ้าแมว เจ้านายแกอยู่ในกำมือข้า เจ้ายังกล้าทำร้ายข้า？ถ้าข้าไม่ถลกหนังเจ้า ข้าก็จะเอาเจ้าไปเป็นอาหารหมาป่าซะ！

“เหมียว！” เสี่ยวอู่ดีดตัวขึ้น กระโจนเข้าใส่เฟิ่งเทียนฉี่

กรงเล็บที่แหลมคมนั่นไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย เสี่ยวอู่สามารถฆ่าสัตว์ทิพย์ขั้นหนึ่ง และต่อกรกับสัตว์ทิพย์ขั้นสองได้ เฟิ่งเทียนฉี่ผู้นี้อยู่ขั้นสาม? เสี่ยวอู่ไม่สามารถฆ่าเขาได้ แต่สามารถข่วน และกัดเขาจนปางตายได้

เฟิ่งเทียนฉี่ไม่คาดคิดว่าแมวตัวนี้จะโหดร้ายได้ขนาดนี้ เหตุการณ์เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ด้วยกังฟูเพียงพริบตาเดียว เขาก็ถูกเสี่ยวอู่กัดจนเลือดไหลไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยข่วนของแมวอีกหลายรอย

เฟิ่งเทียนฉี่โกรธมาก " เจ้าแมว เจ้าสมควรตาย ข้าจะฆ่าเจ้า！ "

“เหมียว！” ขาของเสี่ยวอู่เตะเข้าที่ใบหน้าของเฟิ่งเทียนฉี่ และมันรีบกระโดดพุ่งพรวดไปบนต้นไม้ บ้าเอ้ย เป็นใครก็อยากฆ่าเจ้าแมวตัวนี้？

การเตะครั้งนี้ทำให้เฟิ่งเทียนฉี่เซถอยไปถึงสองก้าวก่อนจะหยุดนึ่ง แผลที่ถูกข่วนและถูกกัดเจ็บลึกถึงใจ เฟิ่งเทียนฉี่เปิดจุดชีพจร พลังทิพย์กำลังไหลไปที่กลางฝ่ามือของเขา เขาจะต้องฆ่าแมวตัวนี้ให้ได้！

ในเวลานี้สายตาดูเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง เฟิ่งเทียนฉี่ชะงักกะทันหัน รีบหันกลับไปมองที่ที่จูนจิ่วเคยนั่ง

ในตอนนี้มันว่างเปล่า ！

จูนจิ่วล่ะ？

" จูนจิ่วล่ะ? นางหายไปไหนแล้ว？” เฟิ่งเทียนฉี่เริ่มตื่นตระหนก

ไอเย็นถึงกระดูกที่ลอยมาจากทางด้านหลัง น้ำเสียงเย็นที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต นางถามขึ้น " เจ้ากำลังหาข้าอยู่หรือ？ "

ร่างกายของเฟิ่งเทียนฉี่แข็งทื่อในทันที เขาไม่อยากจะเชื่อ คอแข็งทื่อของเขาพยายามขยับมองไปรอบๆ พลันสายตาสบกับจูนจิ่ว อึก！เสียงดังในลำคอ ตามด้วยอาการเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง เสียงแตกร้าว เฟิ่งเทียนฉี่กระเด็นลอยไป หลังของเขากระแทกเข้ากับต้นไม่อย่างแรง