บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 15

บทที่15หลีกไป

“เป็นเพราะเจ้า”จูนจิ่วจ้องมองท่านหมอจ้าวอย่างเย็นชา“โรคหวัดของเขาเป็นโรคที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่วัยเด็กเห็ดหลินจือมีชนิดรุนแรงเจ้าให้ทานสองแผ่นไม่ใช่ช่วยชีวิตเขาแต่เป็นการเร่งให้เขาตายเร็วขึ้น”

“เจ้าพูดไร้สาระ”ท่านหมอจ้าวจ้องเขม็งอย่างโกรธจัด

จูนจิ่วเดินตรงเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าหนุ่มน้อยบ่าวใช้เหลือกตามองดูนาง“เจ้าทำอะไร?”

จูนจิ่วแลดูเขา“หลีกไป”

บ่าวใช้สบตากับจูนจิ่วร่างกายแข็งทื่อทันทีสีหน้าแสดงอาการตกใจจูนจิ่วยื่นมือบ่าวใช้ถอยห่างอย่างหวาดกลัวแล้วก็ไม่กล้าห้ามจูนจิ่วอีก

ท่านหมอจ้าวยืนหน้าบึ้งอยู่ด้านข้างเขาจ้องมองดูจูนจิ่วอย่างไม่กะพริบตาลูบคลำหนวดอย่างไม่สบอารมณ์เขาจะคอยดูเด็กน้อยจอมโกหกนี้จะมีความสามารถแค่ไหนกล้ามาสงสัยเขา

ชื่อจ้าวเห้อของเขาไม่เพียงมีชื่อเสียงในเมืองเฟิงหลัวเทียบกับในวังเขาแพ้หมอหลวงแค่นิดเดียวเองเขาบอกว่าหนุ่มน้อยคนนี้ถึงขั้นระยะสุดท้ายนั่นก็คือไม่สามารถรักษาได้แน่นอนแล้ว

ไม่ว่ายังไงก็จะต้องไม่ใช่เป็นเพราะความผิดของเห็ดหลินจือ

ทุกคนก็แปลกใจยื่นคอยาวๆมองดูมือข้างหนึ่งของจูนจิ่วหยิกตรงหลังมือหนุ่มน้อยพยุงหนุ่มน้อยขึ้นมาแล้วกดตรงท้องเขา

อ๊วก

หนุ่มน้อยอ้าปากอ้วกเอาเห็ดหลินจือที่กินเข้าไปเมื่อกี้ออกมาจนหมด

จูนจิ่วเอายาลูกกอนเม็ดหนึ่งออกมาป้อนให้หนุ่มน้อยกินพร้อมสั่งบ่าวใช้ว่า“ไปเอาน้ำอุ่นมาหนึ่งถ้วย”

“ได้”

บ่าวใช้รีบไปเอาน้ำร้อนที่ร้านตรงข้ามมาป้อนให้หนุ่มน้อยดื่มลงไปแล้วหนุ่มน้อยก็ค่อยๆหายใจอย่างเป็นจังหวะสีหน้าก็ดีขึ้น

ท่านหมอจ้าวเห็นดังนี้แทบไม่อยากเชื่อ“นี่เป็นไปได้อย่างไร”

เขารีบเข้าไปจับดูชีพจรหนุ่มน้อยผลปรากฏว่าชีพจรที่เต้นอ่อนระทวยและผิดจังหวะเมื่อกี้ตอนนี้เพียงแค่พริบตาเดียวชีพจรระบบภายในของหนุ่มน้อยไม่เพียงสมดุลแม้โรคหวัดที่รุนแรงก็หายแล้ว