บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 213

บทที่ 213 เดินหน้าเข้าหาผู้ชายที่ชอบ

โม่อู๋เยว่ที่ดูไม่เต็มใจเม้มริมฝีปากที่ร้ายกาจ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อยากจะเล่นอย่างไรรึ?”

“จุ๊ๆ! ห้ามพูด ห้ามขยับ” จูนจิ่วมีใบหน้าที่จริงจัง นางจับมือข้างหนึ่งไว้และปล่อยอีกข้างคืนเขาไป นางขีดๆเขียนๆบนฝ่ามือของโม่อู๋เยว่

โม่อู๋เยว่เคยเห็นจูนจิ่วเมาเหล้าอยู่สองครั้ง และทั้งสองครั้งก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ครั้งที่แล้วเอาตัวแทบไม่รอด ครั้งนี้กลับเป็นน่ารักติ๊งต๊องดูไม่ปกติ ค่อยๆวาดเขียนอย่างระมัดระวังลงบนฝ่ามือ ในทุกๆครั้งที่เขียนลงไปก็สัมผัสไปถึงก้นบึ้งของหัวใจเสมอ ซึ่งมันจั๊กจี้จนแทบจะชา

ไม่นานนัก จูนจิ่วก็เขียนเสร็จ โม่อู๋เยว่ครุ่นคิดพลางเอ่ยว่า: “สนุกรึ?”

“ใช่ไหมล่า เกมนี้ทำให้เจ้ารู้สึกดีใช่หรือไม่?” จูนจิ่วยิ้มกรุ้มกริ่มจนคิ้วและแววตาดูดุ๊กดิ๊ก นี่คือเกมที่นางบอกว่าสนุก เพียงแค่ได้เขียนลงบนมือของโม่อู๋เยว่ไปสองคำ

โม่อู๋เยว่มึนงงไปชั่วครู่ เพราะไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นี่เรียกว่าเกมได้ด้วยรึ? เงยหน้ามองจูนจิ่วที่รอคอยคำตอบของเขาอย่างจริงจัง โม่อู๋เยว่ยกมุมปากขึ้นพลางครุ่นคิด ว่าเหตุใดจึงไม่ตามใจจูนจิ่วเสียหน่อย?

โม่อู๋เยว่พยักหน้าเล็กน้อยและตอบว่า “มีความสุข”

“ยังมีเกมที่สนุกกว่านี้อีก อยากเล่นไหม?” จูนจิ่วยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ แก้มที่แดงระเรื่อ ดวงตาที่เป็นประกายราวดวงดาวที่ส่องแสงเรืองรอง นางเดินข้ามมาคล้องคอโม่อู๋เยว่ ก้มศรีษะจูบลงบนหน้าผากของโม่อู๋เยว่

ฟืด! เสียงสูดหายใจที่ชัดเจนดังขึ้นจากด้านนอก

จูนจิ่วหันหน้าไปมองด้วยความสงสัย ได้เห็นพวกหยูนเฉียวทั้งสามคนผ่านหน้าต่างบานที่เปิดอยู่ พวกเขาจ้องมองมาอย่างว่างเปล่า ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แน่นอนว่า ได้เห็นภาพที่จูนจิ่วเพิ่งจูบโม่อู๋เยว่เป็นแน่

แก๊ก แก๊ก ——หยูนเฉียวรู้สึกได้ถึงอาการอกหักเหมือนเด็กผู้ชาย! กู่ซงเองก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ที่น่าตกใจกว่าคือจูนจิ่วมีความสัมพันธ์ที่มิอาจพรรณนาได้กับปรมาจารย์ของนาง ทันใดนั้น โม่อู่เยว่ก็ตกเป็นเป้าสายตาของพวกเขา

ฟืด!

เสียงสูดหายใจชัดเจนมากยิ่งขึ้น กู่ซงตัวสั่นไปชั่วขณะ ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะอยู่รอด ทำให้เขาคว้าหยูนเฉียวด้วยมือเดียว อีกมือก็คว้าจูนเสี่ยวเหล่ยที่หน้าแดงระเรื่อหนีออกไป กล่าวออกมาในขณะที่กำลังจะหนี: “พวกเจ้าไปกันต่อ!”

จูนจิ่ว: “เอ้ จะไปแล้วรึ? ข้าจะถามว่าพวกเจ้าจะเข้ามาดื่มกันสักสองแก้วรึไม่”

“เจ้ายังไม่เมาอีกรึ? ยังจะดื่ม?” โม่อู๋เยว่เชยคางของจูนจิ่ว ทำให้นางหันหน้ากลับลงมามองตัวเอง ประกายวอบแวบราวกับดวงดาวในแววตานั้น งดงามโดนใจเสียเหลือเกิน

ครั้งนี้จูนจิ่วมิได้โต้ตอบโม่อู๋เยว่ นางเพียงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม นางมึนๆเล็กน้อย คงจะเมาแล้วกระมัง? นางมองมาที่โม่อู๋เยว่ งอมุมปากเล็กน้อย: “เช่นนั้นข้าไปนอนละ เมื่อกี้เป็นการจุ๊ปบอกฝันดี แล้วพรุ่งนี้เจอกัน!”

พูดจบ จูนจิ่วก็ดึงมือของโม่อู๋เยว่ออก นางหาวพลางมุ่งไปยังเตียงทันที โม่อู๋เยว่เงยหน้าขึ้นพลางมองไปยังจูนจิ่วที่กางผ้านวมออก พร้อมหมุนตัวลงผ้านวมจนกลายเป็นลูกบอล และหลับไปหลังจากล้มตัวลงไม่ถึงสองวินาที

โม่อู๋เยว่เลิกคิ้ว เหตุใดจึงหลับเร็วถึงเพียงนี้? ไม่เกรงว่าเขาจักทำมิดีมิร้ายหรืออย่างไร?

“เหมียว!” จู่ๆเสี่ยวอู๋ก็โผล่ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ พร้อมกระโดดขึ้นไปบนเตียง ดวงตาแมวจ้องมองมาที่โม่อู๋เยว่ พลางยกอุ้งมือขึ้นมาชี้ไปด้านนอก บอกเป็นนัย

มันบอกให้โม่อู๋เยว่ออกไปเสีย ไม่ให้รบกวนการนอนของจูนจิ่ว หรืออีกนัยคือมันกันท่าโม่อู๋เยว่ ครั้งนี้มันไม่เมา มันอยากที่จะปกป้องเจ้าของ สถานการณ์ของเจ้าของไม่สู้ดีนัก จะให้โม่อู๋เยว่ลวนลามเจ้านายมิได้เด็ดขาด

หากแต่ว่าเจ้าของเป็นผู้ลวนลามโม่อู๋เยว่ซะเอง มันจักแสร้งว่ามิเห็นสิ่งใด เหมียว~~