บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 269

บทที่ 269 มุ่งหน้าไปที่เจี้ยนจง

สำนักศึกสามทั้งสามเทียนซู

หงยิงคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคน นางพูดขึ้น: “อาจารย์ ข้าได้สั่งให้เทียงฉิวจับจ้องกองทัพเย่สิงแล้ว อาจารย์วางใจได้ หงยิงจะช่วยให้อาจารย์ท่านได้รับสมบัติชิ้นนั้นมาได้แน่นอน!”

“จูนจิ่วที่ทำร้ายเจ้าผู้นั้นจะจัดการอย่างไร?” ชายวัยกลางคนพูด

ไอพิฆาตประกายผ่านดวงตาของหงยิงอย่างรวดเร็ว นางยิ้มอย่างร้ายกาจพูดขึ้น: “ข้าจะให้นางตายทั้งเป็น เจ็บปวดและเสียใจทั้งวันทั้งคืน นางเป็นศิษย์น้องของชิงหยู่ไม่ใช่หรือ? ข้าก็จะทำให้สำนักเทียนอู่จงถูกทำลายเพราะนาง”

รอยยิ้มบนมุมปากน่ากลัวและร้ายกาจมากขึ้น หงยิงพูดต่อ: “การทรมานคนคนหนึ่งที่โหดร้ายที่สุด ก็คือให้นางเห็นจงเหมิงของตนเองล่มสลายด้วยตาของนางเอง! เจี้ยนจงและสำนักอื่นฟังคำสั่งของข้าแล้ว กดดันสำนักเทียนอู่จงแล้ว ใครก็ตามที่รู้จักและมีความเกี่ยวข้องกับนาง ข้าก็จะให้พวกเขาถูกทรมานจนตายไปทีละคน! ฆ่าทุกคน สุดท้ายค่อยๆ ทรมานนาง!”

น้ำเสียงของหงยิงโหดร้ายน่ากลัว ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความโหดร้าย ชายวัยกลางคนไม่ได้รู้สึกว่าทำไม่ถูก แต่พยักหน้าด้วยความพอใจ

“หงยิง จำคำพูดอาจารย์ไว้ ใครก็ตามที่ขัดขวางเรา ล้วนสมควรตาย! เจ้าทำได้ดีมาก”

“หงยิงเข้าใจแล้ว จะไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวัง!”

ชายวัยกลางคนยื่นยาขวดหนึ่งให้กับหงยิง พูด: “เอาล่ะ นำยานี้ไปรักษาบาดแผล กลับไปพักผ่อนให้ดี”

“ขอบคุณอาจารย์ที่มอบยาให้” ก้มศีรษะแสดงความเคารพ รับเม็ดยาแล้วถอยออกไป นางหันออกไปนอกประตู เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วยรอยยิ้มที่โหดร้ายเลือดเย็น หงยิงพูดพึมพำ: “เวลานี้ เจี้ยนจงพวกเขาได้บังคับสำนักเทียนอู่จงไปถึงหน้าผาแล้วสินะ?”

นางได้คิดการอย่างรอบคอบ บอกให้สำนักเทียนอู่จงมอบตัวจูนจิ่วก็จะไม่เป็นไร และการให้สำนักเทียนอู่จงมอบตัวจูนจิ่ว เป็นเพียงแค่แผนของนางเพื่อให้จูนจิ่วได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากถูกทรยศ เห็นคนที่นางช่วยไว้ด้วยตนเอง ในที่สุดก็จะทรยศนางเพื่อประโยชน์และความอยู่รอด ผลักนางออกมาเป็นโล่กันบัง!

รสชาติแบบนั้นต้องทำให้จูนจิ่วเจ็บปวดปางตายเป็นแน่?

นางจะมัดจูนจิ่วไว้กับตัวล็อกหนามนับพันที่นางเพิ่งพัฒนาขึ้นมาใหม่ หนามนับพันอันที่เล็กละเอียดกว่าเข็มเงินแทงเข้าร่างของนาง ตายทั้งเป็นอย่างแท้จริง! จากนั้นก็จะให้จูนจิ่วเห็นกับตา ทุกคนในสำนักเทียนอู่จง ถูกนางถูกนางทรมานจนตาย! สำนักเทียนอู่จงมีหนึ่งพันคน งั้นก็ลองทรมานด้วยเครื่องมือหนึ่งพันชนิด

สุดท้ายถึงตาจูนจิ่ว หงยิงหรี่ตา ปิดปากยิ้มอย่างยั่วยวน: “สำหรับจูนจิ่ว? แน่นอนว่าต้องลองอย่างน้อยร้อยชนิดกับนาง ตอนนั้นจูนหยูนเสวี่ยเล่นไปเพียงแค่สามสิบกว่าชนิด ข้ายังไม่ได้สนุกเลยฮ่าๆๆ”

……

ทันใดนั้นความเย็นก็กระทบด้านหลัง จูนจิ่วขมวดคิ้วพร้อมกับกอดเสี่ยวอู่ไว้ในอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกครั้ง

จูนเสี่ยวเหล่ยเอาแต่คอยจ้องจูนจิ่ว เห็นเช่นนี้แล้วพูดขึ้นทันที: “พี่จิ่วหนาวหรือ? ข้าไปเอาผ้าห่มและเสื้อคลุมให้!”

“จูนเสี่ยวเหล่ยนั่งลง ข้าไม่หนาว” ฟังคำพูดของจูนจิ่ว จูนเสี่ยวเหล่ยที่เพิ่งลุกขึ้นกลับไปนั่งลงอย่างเชื่องอีกครั้ง ตอนนี้ในรถม้ามีเพียงนาง เสี่ยวอู่ จูนเสี่ยวเหล่ยและหยูนจ้งจิ่น สำหรับหวางฉี่อ๋างเป็นไปตามที่เขาพูด วิ่งออกไปบังคับรถม้าแล้ว

แม้จิ่วพูดว่าไม่หนาว หยูนจ้งจิ่นไม่ได้พูดอะไร แต่เขารินชาร้อนหนึ่งถ้วยแล้วส่งให้ตรงหน้าจูนจิ่ว

จูนจิ่วเห็นสิ่งนี้ก็ทำอะไรไม่ถูก หนาว? เมื่อครู่นี้เหมือนกับสัมผัสที่หกให้ระแวดระวัง เตือนนางว่ามีอันตราย ดวงตาหม่นหมองเคร่งขรึม จูนจิ่วค่อยๆ คิดพิจารณากลั่นกรองการดำเนินการในใจ นางแจกแจงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นทั้งหมดออกมา จากนั้นทำรายการวิธีแก้ปัญหาทีละรายการ