บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 322

บทที่ 322 หญ้าสวนยิง

“เจ้ามีแผนแล้วเหรอ”ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินก็มองไปยังหยุนหนี สายตามีแววชื่นชมและพอใจ “ไหนพูดสิ”

“ท่านปู่ จูนจิ่วกับชิงหยู่เพิ่งมาที่สำนักศึกษาไท่ชูไม่นาน พวกเขาไม่รู้กฎของสำนักศึกษาไท่ชูเลย ขอเพียงบอกพวกเขาว่าหากต้องการจะเข้าร่วมการประลองต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อนหนึ่งอย่าง อย่างนี้ก็จะสามารถส่งพวกเขาออกไปได้ก่อนการประลอง ทำให้พวกเขาไม่สามารถกลับมาทันเวลาอย่างนี้ก็แล้ว ”หยุนหนีพูดยิ้มๆ

ผู้อาวุโสพยักหน้า ถามอีกว่า “แล้วเจ้าคิดหรือยังว่าจะมอบภารกิจอะไรให้”

หยุนหนีมุมปากยกขึ้น ใบหน้าสวยงามทำให้คนหวั่นไหว แต่แววตาเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ นางคิดไว้แล้ว ภารกิจนี้จะมัดตัวจูนจิ่วกับชิงหยู่ไว้แน่นหนาแน่นอน พวกเขาไม่มีทางทำภารกิจสำเร็จแน่นอน

หยุนหนี “หญ้าสวนยิงที่ภูเขาหนานใกล้จะถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว”

“ใช่ ม้าลายเสือดาวระดับห้าที่เฝ้าหญ้าสวนยิงจะยื้อพวกเขาเอาไว้ พวกเขาทำภารกิจไม่สำเร็จแน่นอน หรือหากพวกเขาจะโชคดีทำภารกิจได้สำเร็จจริง ก็มาไม่ทันการประลองอยู่ดี ”หยุนหนีมองไปยังผู้อาวุโสใหญ่ “ท่านปู่ท่านวางใจได้ ครั้งนี้ข้าจะลงมือเอง จะไม่ให้ผิดพลาดเด็ดขาด ”

หยุนหนีกำหมัดเงยหน้าขึ้น สายตามีแววมั่นใจว่าต้องทำได้

นางไม่ได้เป็นคนโง่เหมือนผู้ดูแลหวาง นางลงมือเอง นางไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการจูนจิ่วไม่ได้

ของล้ำค่าที่พี่หงยิงอยากได้ นางจะเอามาให้ได้

……

ชิงหยู่ยังคงพักรักษาตัวอยู่ จูนจิ่วก็คอยสอดส่องสถานการณ์นอกสำนัก นางมีนกนับร้อยที่สามารถควบคุมได้ ไม่จำเป็นต้องถามผู้ใดเลยก็สามารถหาข่าวที่ตนอยากรู้ได้ หลังจากได้รับรู้ว่ามีการลงรายชื่อรับสมัครการแข่งขันของเหล่าลูกศิษย์แล้ว จูนจิ่วก็บอกกับชิงหยู่

นิ้วเรียววางอยู่บนข้อมือของชิงหยู่ จูนจิ่วยิ้ม “ศิษย์พี่ฟื้นฟูดีมากแล้ว ไม่มีผลกระทบกับการเข้าร่วมแข่งขันคัดเลือกลูกศิษย์”

“ศิษย์น้อง ศิษย์พี่เจ้าเป็นถึงนักจิตชั้นแปดเชียวนะ แค่การแข่งขันคัดเลือกเท่านั้นคงไม่ยากเกินมือข้าหรอก แม้ว่าจะบาดเจ็บ แต่เจ้าเชื่อหรือไม่ข้าสามารถยืนอยู่นอกสำนัก แล้วต่อสู้กับคนในสำนักศึกษาไท่ชูได้ ”ชิงหยู่เลิกคิ้ว ยิ้มอย่างสบายใจ

จูนจิ่ว “เชื่อ”

“ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น ยังมีเจ้าด้วยที่ทำได้ ว่าแต่พวกเราจะไปสมัครที่ไหน”

“ไปหาผู้ดูแลหวางก็ได้”จูนจิ่วเก็บมือกลับมา หรี่ตาแววตาเย็น ลูกศิษย์นักการนอกสำนักทั้งหลาย ล้วนมีผู้ดูแลหวางรับผิดชอบอยู่ หากนางจะสมัครก็หาผู้ดูแลหวางก็พอ

แล้วผู้ดูแลหวางก็เดินมาที่หน้าประตูพอดี ก็ตกใจจูนจิ่วจนต้องผงะถอยไป เขาตัวสั่นสายตาเต็มไปด้วยความกลัว จึงรีบให้สาวใช้ทั้งหมดถอยออกไปทันที ผู้ดูแลหวางหันไปยิ้มแห้งๆให้กับจูนจิ่ว “จูนจิ่ว นี่เจ้ามาส่งยาถอนพิษให้ข้าหรือ”

ยาถอนพิษ

ชิงหยู่รู้ว่าจูนจิ่ววางยาพิษผู้ดูแลหวาง ได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมองศิษย์น้องของตนที่หน้าเรียบเฉยเย็นชา ชิงหยู่ลูบคาง คิดในใจเงียบๆ ยาพิษของศิษย์น้องไม่เลวเลย ผู้ดูแลหวางดูมีพฤติกรรมรื่นหูรื่นตาขึ้นเยอะ

จูนจิ่วพูดว่า“อยากได้ยาถอนพิษ ผู้ดูแลหวางครั้งที่แล้วเจ้านำทางเจ้าเมืองไท่ชูมาหาเรื่องพวกข้า ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลยนะ ”

“ไม่ใช่นะไม่ใช่ นั่นมันเพราะเจ้าเมืองไท่ชูข่มขู่ข้า ข้าจะไม่ทำตามก็ไม่ได้ อีกอย่างพวกเจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ ”ผู้ดูแลหวางคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่อยากจะร้องไห้ หยุนหนีให้เขาไปส่งข่าว สุดท้ายหยุนหนีก็เข้ามาช่วยจูนจิ่วกับชิงหยู่ ทำเอาเขาที่ค้างเติ่งอยู่ตรงกลางเกือบเอาชีวิตไม่รอด

หลังจากรู้ว่าจูนจิ่วไม่ได้จะเอายาถอนพิษมาให้ ผู้ดูแลหวางกระตุกมุมปากแข็งทื่อพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้ามาหาข้าเรื่องอะไร”