บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 322

บทที่ 322 หญ้าสวนยิง

“เจ้ามีแผนแล้วเหรอ”ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินก็มองไปยังหยุนหนี สายตามีแววชื่นชมและพอใจ “ไหนพูดสิ”

“ท่านปู่ จูนจิ่วกับชิงหยู่เพิ่งมาที่สำนักศึกษาไท่ชูไม่นาน พวกเขาไม่รู้กฎของสำนักศึกษาไท่ชูเลย ขอเพียงบอกพวกเขาว่าหากต้องการจะเข้าร่วมการประลองต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อนหนึ่งอย่าง อย่างนี้ก็จะสามารถส่งพวกเขาออกไปได้ก่อนการประลอง ทำให้พวกเขาไม่สามารถกลับมาทันเวลาอย่างนี้ก็แล้ว ”หยุนหนีพูดยิ้มๆ

ผู้อาวุโสพยักหน้า ถามอีกว่า “แล้วเจ้าคิดหรือยังว่าจะมอบภารกิจอะไรให้”

หยุนหนีมุมปากยกขึ้น ใบหน้าสวยงามทำให้คนหวั่นไหว แต่แววตาเจ้าเล่ห์และร้ายกาจ นางคิดไว้แล้ว ภารกิจนี้จะมัดตัวจูนจิ่วกับชิงหยู่ไว้แน่นหนาแน่นอน พวกเขาไม่มีทางทำภารกิจสำเร็จแน่นอน

หยุนหนี “หญ้าสวนยิงที่ภูเขาหนานใกล้จะถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว”

“ใช่ ม้าลายเสือดาวระดับห้าที่เฝ้าหญ้าสวนยิงจะยื้อพวกเขาเอาไว้ พวกเขาทำภารกิจไม่สำเร็จแน่นอน หรือหากพวกเขาจะโชคดีทำภารกิจได้สำเร็จจริง ก็มาไม่ทันการประลองอยู่ดี ”หยุนหนีมองไปยังผู้อาวุโสใหญ่ “ท่านปู่ท่านวางใจได้ ครั้งนี้ข้าจะลงมือเอง จะไม่ให้ผิดพลาดเด็ดขาด ”

หยุนหนีกำหมัดเงยหน้าขึ้น สายตามีแววมั่นใจว่าต้องทำได้

นางไม่ได้เป็นคนโง่เหมือนผู้ดูแลหวาง นางลงมือเอง นางไม่เชื่อหรอกว่าจะจัดการจูนจิ่วไม่ได้

ของล้ำค่าที่พี่หงยิงอยากได้ นางจะเอามาให้ได้

……

ชิงหยู่ยังคงพักรักษาตัวอยู่ จูนจิ่วก็คอยสอดส่องสถานการณ์นอกสำนัก นางมีนกนับร้อยที่สามารถควบคุมได้ ไม่จำเป็นต้องถามผู้ใดเลยก็สามารถหาข่าวที่ตนอยากรู้ได้ หลังจากได้รับรู้ว่ามีการลงรายชื่อรับสมัครการแข่งขันของเหล่าลูกศิษย์แล้ว จูนจิ่วก็บอกกับชิงหยู่

นิ้วเรียววางอยู่บนข้อมือของชิงหยู่ จูนจิ่วยิ้ม “ศิษย์พี่ฟื้นฟูดีมากแล้ว ไม่มีผลกระทบกับการเข้าร่วมแข่งขันคัดเลือกลูกศิษย์”

“ศิษย์น้อง ศิษย์พี่เจ้าเป็นถึงนักจิตชั้นแปดเชียวนะ แค่การแข่งขันคัดเลือกเท่านั้นคงไม่ยากเกินมือข้าหรอก แม้ว่าจะบาดเจ็บ แต่เจ้าเชื่อหรือไม่ข้าสามารถยืนอยู่นอกสำนัก แล้วต่อสู้กับคนในสำนักศึกษาไท่ชูได้ ”ชิงหยู่เลิกคิ้ว ยิ้มอย่างสบายใจ

จูนจิ่ว “เชื่อ”

“ไม่ใช่แค่ข้าเท่านั้น ยังมีเจ้าด้วยที่ทำได้ ว่าแต่พวกเราจะไปสมัครที่ไหน”

“ไปหาผู้ดูแลหวางก็ได้”จูนจิ่วเก็บมือกลับมา หรี่ตาแววตาเย็น ลูกศิษย์นักการนอกสำนักทั้งหลาย ล้วนมีผู้ดูแลหวางรับผิดชอบอยู่ หากนางจะสมัครก็หาผู้ดูแลหวางก็พอ

แล้วผู้ดูแลหวางก็เดินมาที่หน้าประตูพอดี ก็ตกใจจูนจิ่วจนต้องผงะถอยไป เขาตัวสั่นสายตาเต็มไปด้วยความกลัว จึงรีบให้สาวใช้ทั้งหมดถอยออกไปทันที ผู้ดูแลหวางหันไปยิ้มแห้งๆให้กับจูนจิ่ว “จูนจิ่ว นี่เจ้ามาส่งยาถอนพิษให้ข้าหรือ”

ยาถอนพิษ

ชิงหยู่รู้ว่าจูนจิ่ววางยาพิษผู้ดูแลหวาง ได้ยินดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะมองศิษย์น้องของตนที่หน้าเรียบเฉยเย็นชา ชิงหยู่ลูบคาง คิดในใจเงียบๆ ยาพิษของศิษย์น้องไม่เลวเลย ผู้ดูแลหวางดูมีพฤติกรรมรื่นหูรื่นตาขึ้นเยอะ

จูนจิ่วพูดว่า“อยากได้ยาถอนพิษ ผู้ดูแลหวางครั้งที่แล้วเจ้านำทางเจ้าเมืองไท่ชูมาหาเรื่องพวกข้า ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลยนะ ”

“ไม่ใช่นะไม่ใช่ นั่นมันเพราะเจ้าเมืองไท่ชูข่มขู่ข้า ข้าจะไม่ทำตามก็ไม่ได้ อีกอย่างพวกเจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่หรือ ”ผู้ดูแลหวางคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่อยากจะร้องไห้ หยุนหนีให้เขาไปส่งข่าว สุดท้ายหยุนหนีก็เข้ามาช่วยจูนจิ่วกับชิงหยู่ ทำเอาเขาที่ค้างเติ่งอยู่ตรงกลางเกือบเอาชีวิตไม่รอด

หลังจากรู้ว่าจูนจิ่วไม่ได้จะเอายาถอนพิษมาให้ ผู้ดูแลหวางกระตุกมุมปากแข็งทื่อพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้ามาหาข้าเรื่องอะไร”

จูนจิ่ว “ข้ากับศิษย์พี่จะเข้าร่วมการแข่งขันของลูกศิษย์ ผู้ดูแลหวางจัดการให้ได้ใช่หรือไม่ ”

หัวใจของผู้ดูแลหวางกระตุก เขาคิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนหยุนหนีเพิ่งจะมาเตือนเขาอยู่หยกๆ แต่พวกจูนจิ่วก็มากันเร็วกว่าที่คิด สายตาเขากลอกไปมา ค่อยๆสะกดใจที่กำลังเต้นตุ้มๆต่อมๆ

ผู้ดูแลหวางพูดว่า “ได้แน่นอน แต่ว่าพวกเจ้าทั้งสองคนไม่ได้เป็นศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชู และผู้อาวุโสใหญ่ยังคงตรวจสอบพวกเจ้าอยู่ ข้าสามารถลงชื่อให้พวกเจ้าได้ แต่เกรงว่าเบื้องบนคงไม่ยอมปล่อยให้พวกเจ้าเข้าร่วมการแข่งขันแน่”

“หมายความว่าไง” ชิงหยู่ก้าวเข้าไปหาหนึ่งก้าว สายตากร้าวมองผู้ดูแลหวางจนต้องถอยร่นไปหลายก้าวพร้อมโบกไม้โบกมือ

“อย่าหุนหันไปเลย ก็คือพวกเจ้าจะเข้าร่วมด้วยก็ได้ แต่ต้องจัดการคนข้างบนให้เรียบร้อยก่อน คนที่ดูแลการแข่งขันของลูกศิษย์คือผู้อาวุโสใหญ่ในสำนัก”

จูนจิ่วเหลือบตามองผู้ดูแลหวาง เอ่ยเสียงเย็น “เห็นทีผู้ดูแลหวางจะรู้สินะว่าต้องทำอย่างไร”

“ก็รู้อยู่นิดหน่อย แฮะๆ หากพวกเจ้าสามารถเอาหญ้าสวนยิงจากภูเขาหนานมาได้ ถึงตอนนั้นพวกเขาก็สามารถหลับหูหลับตาข้างหนึ่งปล่อยพวกเจ้าเข้าร่วมได้ ”ผู้ดูแลหวางเอ่ยเสียงเบา

หญ้าสวนยิง ฟังแล้วเหมือนชื่อยาสมุนไพร ชิงหยู่หันไปมองจูนจิ่ว มีเพียงจูนจิ่วเท่านั้นที่รู้ว่าหญ้าสวนยิงคืออะไร ชิงหยู่แทบจะอดรอไม่ไหวที่จะให้จูนจิ่วเปิดปากอธิบายให้เขาฟัง

แต่จูนจิ่วกลับไม่พูดอะไร กลับมองไปทางผู้ดูแลหวางและพยักหน้า “ได้ ข้าจะไปเอาหญ้าสวนยิง เจ้าก็ลงชื่อของข้ากับศิษย์พี่ลงไปก่อน ”

“เจ้าจะไปจริงหรือ”ผู้ดูแลหวางได้ยินก็ตกตะลึง

นั่นมันหญ้าสวนยิงนะ ใครๆต่างก็รู้ว่าม้าลายเสือดาวระดับห้าที่เฝ้าหญ้าสวนยิงนั้นน่ากลัวมากแค่ไหน คนที่ไปเก้าในสิบต่างก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่แม้แต่ปลายหญ้าสวนยิงก็ไม่ได้แตะต้อง ตอนที่เขาได้ยินเงื่อนไขนี้จากปากของหยุนหนี ยังคิดว่าหยุนหนีคิดแค่จะหาเรื่องแกล้งให้จูนจิ่วกลัว ให้พวกเขารู้ว่าลำบากแล้วก็ถอนตัวไปเอง

แต่คิดไม่ถึงว่าจูนจิ่วจะตอบตกลงด้วย นางไม่รู้หรือว่าหญ้าสวนยิงมีค่ามากแค่ไหน ส่วนม้าลายเสือดาวนั้นดุร้ายมากขนาดไหน

กลืนน้ำลายลงคอ ผู้ดูแลหวางล้วงเอาแผนที่ออกมาจากแขนเสื้อ “เอาเถอะ นี่เป็นแผนที่ที่จะไปภูเขาหนาน ขอให้พวกเจ้าโชคดี ว่าแต่จูนจิ่วเจ้าจะให้ยาถอนพิษกับข้าก่อนได้หรือไม่ เผื่อว่าบางทีพวกเจ้า กลับมาไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องตายแน่ๆ ”

“ชิ เจ้าพูดเหลวไหลอะไร นี่กำลังแช่งพวกข้าหรือ เจ้าเชื่อหรือไม่ข้าจะตีเจ้าให้ตายเดี๋ยวนี้เลย ”ชิงหยู่ถลึงตา สีหน้าโมโห

กล้าแช่งพวกเขาว่ากลับมาไม่ได้ เจ้าผู้ดูแลหวางรนหาที่ตายแท้ๆ

จูนจิ่วเอาแผนที่ไป เหล่ตามองผู้ดูแลหวางและยิ้มเย็น “ผู้ดูแลหวางภาวนาให้พวกข้ากลับมาเร็วๆจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นหากพ้นเวลาถอนพิษ คนที่ตายก่อนก็คือเจ้า”

สีหน้าของผู้ดูแลหวางซีดลงทันตา ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่มองดูจูนจิ่วกับชิงหยู่เดินออกไป รอจนลับตาแล้ว ผู้ดูแลหวางก็ยกขาเตะโต๊ะเก้าอี้จนล้ม เขาหายใจแรง “ข้าจะไม่ตาย ข้าจะไปหานักกลั่นยาเพื่อขอยาถอนพิษ แต่พวกเจ้า ฮึ”

กล้าไปแย่งหญ้าสวนยิงมาจากมือของม้าลายเสือดาวระดับห้า เกรงว่าพวกเจ้าจะได้ไปแล้วไปลับไม่กลับอีก

แผนนี้ของศิษย์พี่หยุนหนีช่างร้ายกาจ นอกจากจะหยุดไม่ให้พวกเขาเข้าร่วมการแข่งขันลูกศิษย์แล้ว ยังเอาชีวิตพวกเขาด้วย ผู้ดูแลหวางคิดว่าตนเองเดาใจของหยุนหนีถูกต้องแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าท้ายที่สุดเขาก็แค่เดาถูกครึ่งเดียว ส่วนหยุนหนีพอได้ข่าว ก็ติดตามสะกดรอยจูนจิ่วกับชิงหยู่ด้วยตัวเอง

เดินออกจากที่อยู่ของผู้ดูแลหวาง จูนจิ่วมองไปยังชิงหยู่ที่เหมือนจะพูดแต่ไม่พูด นางยิ้ม

“ศิษย์พี่อยากรู้ว่าทำไม่ข้าต้องตอบตกลงใช่หรือไม่ ”

“ใช่ แล้วหญ้าสวยยิงมันคืออะไรกัน ข้าดูปฏิกิริยาของผู้ดูแลหวางแล้ว ราวกับว่ามันยากและอันตรายมาก”ชิงหยู่พูด

“อันตรายก็ต้องเอามาให้ได้ เพราะมันมีประโยชน์ต่อพวกเรามาก”