บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 35

บทที่35ลงมือด้วยความเฉียบคมและดุดัน

ดวงตาจูนเหลยเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมท่าทีน่าเกลียดน่ากลัวและดุดันเหมือนกับหน้าตาของผู้ร้ายจิตใจอำมหิต

ใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นในหัวของจูนจิ่วอย่างนับครั้งไม่ถ้วนในตระกูลนี้จูนเหลยรังแกดูถูกเหยียบย่ำเจ้าของร่างมาตั้งแต่เล็กจนโตภาพที่ปรากฏในความทรงจำจูนจิ่วยังรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของเจ้าของร่างในทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับจูนเหลย

จูนเหลยกระทำอย่างหยาบช้าเช่นนี้มาโดยตลอดทำให้เจ้าของร่างต้องตื่นกลัวร้องไห้ทว่าครั้งนี้นางไม่ใช่เจ้าของร่าง

ดวงตาเยือกเย็นจูนจิ่วยกมุมปากฉีกยิ้มขึ้นอย่างโหดเหี้ยม“ข้าบอกว่าเจ้าเป็นสุนัขเจ้าเป็นคนหูหนวกไปแล้วอย่างนั้นหรือ”

“จูนจิ่วเจ้ารนหาที่ตาย！”จูนเหลยโมโหจนแทบจะระเบิดพุ่งตรงเข้ามาเงื้อมือขึ้นหมายที่จะตบลง

จูนจิ่วคนไร้ประโยชน์ผู้นี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกล้าที่จะมาล้อเล่นกับเขาเขาจะทำให้นาง“ทบทวนความทรงจำ”สักหน่อยเสียเจ้าคนไร้ประโยชน์ผู้นี้จะต้องเป็นเหมือนเมื่อก่อนคุกเข่าลงด้วยท่าทีเศร้าสร้อยเสียอกเสียใจร้องห่มร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลเมื่อคิดได้ดังนั้นจิตใจของจูนเหลยก็พลุ่งพล่านไปด้วยความอำมหิตดุร้าย

จูนหวั่นเอ๋อร์และจูนไห่เทียนที่ยืนมองมาจากทางด้านข้างพวกเขาไม่ได้กล่าวทักท้วงห้ามปรามกลับแสดงทีท่าหมายรอคอยอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ

บุรุษที่แฝงตัวซ่อนอยู่ด้านบนต้นไม้ของฝั่งตรงข้ามเตรียมลงมือที่จะเข้าช่วยเหลือเพียงแต่สิ่งที่พวกเขาทั้งหลายคิดกลับไม่เหมือนกัน

จูนจิ่วคว้าเข้าที่ข้อมือของจูนเหลยด้วยท่าทีสบายๆสายตาที่เย็นชาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิตนางฉีกยิ้มบางๆ“รนหาที่ตายเจ้ากำลังพูดถึงข้าใช่หรือไม่”

เสียงที่เอ่ยอย่างช้าๆเนิบนาบเต็มไปด้วยความผยองดุดัน

จูนจิ่วยกมือขึ้นฉึก！

“อ้าก！”จูนเหลยร้องออกมาด้วยความโหยหวนมือของเขามือของเขาหักแล้ว！

“หนวกหูเสียจริง”จูนจิ่วยกขาข้างหนึ่งเตะไปที่ตรงกลางท่อนขาทั้งสองของจูนเหลย

“โอ๊ย”ร่างของจูนเหลยทรุดลงตัวงอราวกับกุ้งร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานกลับกันกลายเป็นเขาที่พาตัวเองมาส่งให้ตรงหน้าของจูนจิ่ว

ฝ่ามือพุ่งตรงจูนจิ่วลงมือด้วยความรวดเร็วดุจสายลมสับตรงเข้าที่ลำคอของจูนเหลยข้อมือตวัดบิดขึ้นกดลงบนไหล่ของจูนเหลยปึ้ง！กดลงหนักๆทำให้เขาต้องคุกเข่าลงบนพื้น