บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 353

บทที่ 353 ไม่ต้องการคนไม่ได้เรื่อง

จูนจิ่วไม่เคยคิดเรื่องที่จะไปหาสมาชิกกลุ่ม ตอนที่เสี่ยวอู่กับชิงหยู่ถามนาง จูนจิ่วก็ตอบว่า “ยินดีจะเจอคู่ปรับขั้นเทพ ก็ไม่ต้องการพวกไม่มีประโยชน์ร่วมกลุ่ม”

“แต่ว่าศิษย์น้อง พวกเราไม่มีกลุ่มก็ไม่สามารถเข้าร่วมงานล่าสัตว์ทิพย์ได้นะ แม้ว่าข้าจะรู้สึกว่าพวกเราไม่เข้าร่วมก็ดี ก็ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับหงยิงจะได้ไม่ต้องกังวลมากนัก”ชิงหยู่ลูบคาง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ไปจะดีมาก

จูนจิ่วเหลือบมองชิงหยู่ นางจับหางของเสี่ยวอู่ขนปุกปุยนั้นทำให้รู้สึกดีมาก ยิ้มเย็นและพูดว่า “พวกเราไม่ไป หงยิงก็สามารถคิดหาวิธีมาหาพวกเราได้ ยิ่งกว่านั้นทำไมพวกเราจะไม่เข้าร่วมเล่า พวกเราไม่ได้กลัวนางเสียหน่อย”

“ไป อย่าให้หงยิงคิดเด็ดขาดว่าพวกเรากลัวนางจึงไม่กล้าไป แต่หากจะไป ศิษย์น้องพวกเราต้องมีคนร่วมกลุ่มนะ”พูดไปพูดมาก็วนมาที่เดิม

ไม่มีกลุ่มก็เข้าร่วมไม่ได้ ฉะนั้นตอนนี้การมีสมาชิกกลุ่มคือปัญหา

ลูกศิษย์ของสำนักศึกษาไท่ชู ชิงหยู่ไม่รับเอาใครมาพิจารณาเลยสักคนเดียว เขาลูบคาง คิดแล้วพูดขึ้นว่า “พวกเราไปหามู่จิ่งหยวนเป็นอย่างไร”

“มู่จิ่งหยวนไม่อยู่สำนักศึกษาไท่ชูออกไปทำธุระ”

“เอ๋”ชิงหยู่อึ้งไป พวกเขาไม่ได้ออกไปไหนเลย จูนจิ่วรู้ได้อย่างไรว่ามู่จิ่งหยวนไม่อยู่ในสำนักศึกษาไท่ชู แม้ว่าจูนจิ่วจะไม่ออกไปข้างนอก แต่เขามีนกน้อยนับพันนับหมื่นถามดูก็รู้

“ข้ามียาหุ่นเชิด ตกดึกก็ออกไปเลือกลูกศิษย์ที่แอบซุ่มอยู่ข้างนอกสักสองคน ทำอย่างนี้ก็มีสมาชิกกลุ่มแล้ว ศิษย์พี่ไม่ต้องกังวล”จูนจิ่วพูด

ชิงหยู่ได้ยินกำลังจะตอบกลับ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูขึ้นกะทันหัน จากนั้นก็มีเสียงของมู่จิ่งหยวนส่งผ่านมา “ศิษย์น้องจูน เจ้ากำลังพักผ่อนหรือ”

ประหลาดใจอย่างที่สุด ชิงหยู่หันไปประสานตากับจูนจิ่วเหมือนส่งสัญญาณ ศิษย์น้องไหนเจ้าบอกว่ามู่จิ่งหยวนออกไปทำธุระข้างนอกไม่อยู่ที่สำนักศึกษาไท่ชู จูนจิ่วประหลาดใจ นี่มู่จิ่งหยวนกลับมาแล้วหรือ อีกอย่างมาหาพวกนางในเวลานี้ หรือว่าเขาคิดจะ

ชิงหยู่เดินไปเปิดประตู จูนจิ่วอุ้มเสี่ยวอู่ขึ้นมาเดินไปดู

แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยจากการตะลอนข้างนอก ก็ไม่ได้ทำให้ความสง่างามของมู่จิ่งหยวนลดลงเลย เขาเดินเข้ามามิงจูนจิ่วกับชิงหยู่ยิ้มๆ ก่อนอื่นก็ถามพวกเขาว่า “ศิษย์น้องจูน ชิงหยู่พวกเจ้าเข้าร่วมงานล่าสัตว์ทิพย์มีสมาชิกกลุ่มหรือยัง”

พอง่วงนอนก็มีคนส่งหมอนมาให้ มู่จิ่งหยวนมาได้จังหวะพอดี

วันรุ่งขึ้นก็ไม่รวมตัวกันที่จตุรัสฟู๋เหยา ทุกที่ที่จูนจิ่วกับชิงหยู่เดินผ่าน จะมีเหล่าลูกศิษย์คอยแอบจ้องพวกเขาอยู่ สายตาบ้างก็ไม่เป็นมิตร บ้างก็อิจฉา บ้างก็เกรงกลัวและตื่นตระหนก หลังๆนั้นคือคนที่เคยถูกจูนจิ่วกับชิงหยู่สั่งสอนมาก่อน

พวกเขาเพิ่งจะหาตำแหน่งที่สงบยืนรอ ก็มองเห็นหยุนหนีรีบเร่งเดินมาหาพวกเขาจากทางที่มีผู้คนเยอะแยะ ชิงหยู่เลิกคิ้วแอบกระซิบที่ข้างหูจูนจิ่ว“ศิษย์น้อง หยุนหนีมาแล้ว ”

“อืม”จูนจิ่วตอบรับ

ฝีเท้าของหยุนหนีเร็วมาก เห็นได้ชัดว่าตอนนี้นางอารมณ์ไม่ดี แต่พอเดินมาถึงตรงหน้า หยุนหนีก็เก็บอาการไว้อย่างรวดเร็วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม งามราวกับหญิงงามล่มเมืองเลยทีเดียว

ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา หยุนหนีเอ่ยขึ้นยิ้มๆ “พวกเจ้ามากันแล้วหรือ ไม่ทราบว่าพวกเจ้าหาสมาชิกกลุ่มได้หรือยัง”

“หาได้แล้ว”ชิงหยู่ตอบนางอย่างเย็นชา

พอได้ยิน หยุนหนีก็ควบคุมใบหน้าที่บิดเบี้ยวของตัวเองไม่ได้ นางตกใจและไม่อยากจะเชื่อ หลุดปากเอ่ยถามออกไปว่า “เป็นใครกัน”