บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 474

จูนจิ่วร้ายกาจมากมิใช่หรือ ฉลาดมากมิใช่หรือ มีคนมากมายคอยปกป้องนาง เป็นห่วงนางมิใช่หรือ

ฮ่าๆๆ นางจะฉลาดแค่ไหน ก็ยังถูกนางเล่นงานอยู่ดี รอให้พิษกู่หลงรักออกฤทธิ์ หญิงสาวที่ต่อให้มั่นคงแค่ไหนก็ต้องพ่ายแพ้และสูญเสียพรหมจรรย์กับความเป็นตัวเองไป ก็เหมือนกับสุนัขตัวหนึ่งที่คอยร้องขอความเมตตาสงสาร นางรู้สึกอดใจรอไม่ไหวที่อยากจะเห็นแล้ว ท่าทีของจูนจิ่วที่ตกต่ำน่าสงสาร นางยังอยากจะให้พวกชิงหยู่มาเห็นด้วย ลักษณะของจูนจิ่วที่ไร้ซึ่งศักดิ์ศรีไร้ยางอาย

แต่เสียดาย หงยิงเห็นแววตาของตู๋กูชิงแล้ว นางก็กระตุกมุมปากคุกเข่าลงคำนับและถอยออกไป ใช้มือที่เพิ่งจะต่อกระดูกเสร็จข้างหนึ่งบีบหลังคอของเสี่ยวอู่เอาไว้แน่น

เมื่อครู่ตอนที่ตู๋กูชิงโยนมา ทำให้เสี่ยวอู่กระเทือนจนสลบไปแล้ว หงยิงก้มลงมองเสี่ยวอู่ยังคงจำความร้ายกาจของกรงเล็บของมันได้ ไม่ช้าหงยิงก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยใบหน้าโหดเหี้ยมบิดเบี้ยว ไม่มีกรงเล็บแล้วก็เป็นแค่สัตว์เดรัจฉานที่ไม่ว่าใครก็ล้อเล่นได้ ก็เหมือนจูนจิ่ว

ฮ่าๆๆ ในที่สุดนางก็ได้แก้แค้นแล้ว

เดินออกไป หงยิงพึมพำอย่างบ้าคลั่งว่า “ฮ่าๆๆ ถูกพิษกู่หลงรักมันสะใจกว่าการฆ่าเจ้าเสียอีก ข้าอยากเห็นเจ้ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย ยิ่งอนาถยิ่งดี ”

หงยิงจับตัวเสี่ยวอู่จากไปแล้ว ที่นี่เหลือเพียงตู๋กูชิงกับจูนจิ่ว

ตู๋กูชิงยังคงฉีกยิ้ม มองจูนจิ่วอย่างสงสาร เขาพูดว่า “จูนจิ่วปล่อยวางซะเถอะ อย่าได้ต้านทานดิ้นรนเลย เจ้าดูซิหน้าเจ้าก็ขาวซีดแล้ว เจ็บปวดเปล่าๆ ปล่อยวางเสียเถอะ หลงรักข้ามันยากขนาดนั้นเชียวหรือ”

“หึ”จูนจิ่วไม่มีเวลาตอบกลับตู๋กูชิง

นางกำลังเตรียมจะไปจากที่นี่ คิดอยากจะกำจัดพิษกู่หลงรักให้สิ้นซากทั้งหมด ไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้ นางจำเป็นต้องไปหาสถานที่ที่เงียบสงบและปลอดภัยเพื่อจัดการ นางต้องการเวลา

แต่แววตาของจูนจิ่วนิ่งขรึมลง นางติดต่อกับเหลิ่งยวนไม่ได้

ตู๋กูชิง “เจ้ากำลังรอให้องครักษ์ของเจ้าคนนั้นกลับมาช่วยเจ้าหรือ อย่ารอเลย เขาคงไม่ได้กลับมาในเร็วๆนี้ หึหึ เมี่ยวยู่เอ๋อฆ่าได้ง่าย แต่ตำหนักไท่หวงไม่ใช่ที่ที่ใครก็สามารถบุกรุกเข้ามาได้ อีกทั้งหากรอจนเขากลับมา พิษกู่หลงรักก็คงออกฤทธิ์แล้ว เจ้าก็กลายเป็นผู้หญิงของข้าไปแล้ว ”

สีหน้าเย็นชา สายตาของจูนจิ่วมีแววรังเกียจและแววสังหารวาบผ่าน

ตู๋กูชิงช่างน่าคลื่นไส้จริงๆ

นางขยับนิ้วมือเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองตู๋กูชิงด้วยสายตาเย็นเยียบ จูนจิ่วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าคิดว่า ข้าได้แค่พึ่งเหลิ่งยวนมาช่วยข้าเท่านั้นหรือ”

ตู๋กูชิงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย “ยังมีใครอีก”

“ตัวข้าเอง”เสียงพูดเพิ่งจะสิ้นสุดลง จูนจิ่วยกมือขึ้นทำท่าประสานนิ้ว ตู๋กูชิงปฏิกิริยาเร็วกว่า เขายื่นมือจะจับไปยังจูนจิ่วขณะที่เพิ่งจะสัมผัสถูกจูนจิ่วทันใดนั้นก็ถูกม่านกั้นที่เปิดขึ้นมาอย่างกะทันหันชนออกไป บริเวณที่ผิวกายกับม่านกั้นสัมผัสกัน มีความปวดแสบปวดร้อน ตู๋กูชิงก้มลงมองดู เขาถูกไฟลวกบาดเจ็บ

นี่มันอะไรกัน สามารถทำร้ายนักจิตใหญ่ชั้นเก้าได้

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ตู๋กูชิงก็ตกใจจนม่านตาหดลง กุญแจเวลา

จูนจิ่วทำท่าประสานมือไว้ที่อก กุญแจเวลาบินออกมาหมุนวนอยู่ตรงด้านหน้าของจูนจิ่ว พลังทิพย์หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง กุญแจเวลาลูกบอลสีทองเปิดออก เผยให้เห็นสีทองสว่างสดใสที่อยู่ด้านใน ชั่วพริบตา เวลาถูกผนึกหยุดนิ่งลง ตู๋กูชิงที่ยื่นมือออกไปทางจูนจิ่วอีกครั้งก็ถูกสะกดนิ่ง

ราวกับกดปุ่มหยุดเคลื่อนไหวชั่วคราว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ นอกจากจูนจิ่ว

“ฟู่ค๊อกแค๊ก”ไอจนเลือกไหลออกมา จูนจิ่วสีหน้าขาวซีดยกมือขึ้นเช็ดรอยเลือดที่มุมปาก

พลังในร่างกายสองในสามส่วนได้ถูกใช้เพื่อยับยั้งสะกดพิษกู่หลงรักไม่ให้ออกฤทธิ์ ที่เหลือหนึ่งในสามส่วนใช้เพื่อเปิดกุญแจเวลาซึ่งมีพลังไม่มากพอ ทำร้ายพลังชีวิต ร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ก็คุ้มค่า จูนจิ่วจ้องมองตู๋กูชิงที่เคลื่อนไหวไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

นางอยากจะฆ่าตู๋กูชิง แต่เวลาไม่มากพอ