ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 101

เมื่อเฟิงฉิ้นหว่านตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ภายในห้องมีการตกแต่งอย่างหรูหรา ของทุกชินเผยให้เห็นถึงความประณีตและล้ำค่า

นางขยับร่างกาย ผู้หญิงคนหนึ่งรีบเดินตรงเข้ามา : “คุณหนู ท่านฟื้นแล้ว ท่านอย่าเพิ่งขยับ ร่างกายยังได้รับบาดเจ็บอยู่นะ”

เฟิงฉิ้นหว่านมองพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า หน้าตาของนางธรรมดา รูปร่างสูงโปร่ง ตอนที่เข้ามาเพื่อประคองตนเอง ฝีเท้าของนางเบา แต่แขนมีกำลัง ฝ่ามือหยาบกร้าน เห็นได้ชัดว่ามีวรยุทธ์

“นี่ข้าอยู่ที่ไหน ?”

“คุณหนู ท่านอยู่ในสวนของท่านชาย ข้าน้อยมีนามว่าเหว้ยหลัน เป็นคนที่ท่านชายส่งมาเพื่อคอยดูแลท่านโดยเฉพาะ”

ดูเหมือนเฟิงฉิ้นหว่านเพิ่งจะตั้งสติได้ นางพยายามดิ้นรนที่จะลุกจากเตียงด้วยสีหน้าร้อนรน : “ท่านชาย ท่านชายเป็นอย่างไรบ้าง ? นักฆ่าเหล่านั้นทำอันตรายท่านชายได้ไหม ?”

“คุณหนูไม่ต้องร้อนใจ ท่านชายไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร ?” เฟิงฉิ้นหว่านยกมือขึ้นจับแขนของเหว้ยหลัน “ท่านชายไม่เป็นไรแน่นะ ?”

“ไม่เป็นไรจริง ๆ เจ้าค่ะ”

เฟิงฉิ้นหว่านค่อย ๆ ถอนหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น : “ดีจริง ๆ ดีจริง ๆ เลย นับว่าท่านชายโชคดีจริง ๆ สามารถรอดพ้นจากเหตุร้ายมาได้ แต่ว่า ข้าจะไปหาท่านชาย ข้าจะไปรับโทษกับท่านชาย......”

“คุณหนู ตอนนี้สภาพร่างกายของท่านยังไม่ควรเคลื่อนไหว พิษในร่างกายยังไม่หมด ท่านพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

“ไม่ได้ ก่อนหน้านี้เพื่อหลอกล่อนักฆ่าเหล่านั้น เพื่อถ่วงเวลา ข้าจึงจำต้องลงมือทำร้ายท่านชาย ถึงแม้จะมีความจำเป็น แต่ก็ถือเป็นความผิดร้ายแรง ข้าจะต้องไปขอรับโทษกับท่านชายก่อน ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่อาจสบายใจได้”

“คุณหนู......”

เฟิงฉิ้นหว่านคิดจะลุกขึ้น แต่กลับถูกเหว้ยหลันขวางเอาไว้ จึงอดไม่ได้ที่จะรีบเอ่ยปากพูดขึ้นมา : “แม่นางเหว้ยหลัน ข้าขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าอย่าขวางข้าอีกเลย ข้าจะต้องไปคำนับท่านชาย เพื่อให้ท่านชายยอมยกโทษให้ข้าให้ได้”

“แม่นางเฟิง ข้าน้อยเหว้ยหลัน เป็นคนที่ท่านชายส่งให้มาดูแลแม่นางโดยเฉพาะ อีกทั้งท่านชายกำชับมาแล้วว่าหากแม่นางเป็นอะไรไปละก็ จะให้ข้าน้อยถูกฝังไปพร้อมกับแม่นางด้วย ดังนั้นท่านจะต้องดูแลร่างกายของตนเองให้ดี”

“แม่นางเหว้ยหลัน เจ้าช่วยข้าหน่อยเถอะนะ ข้าจะต้องไปพบท่านชายให้ได้” เฟิงฉิ้นหว่านพูดพลาง หลั่งน้ำตาไปพลาง

ตอนนี้ใบหน้าของนางซีดเผือด ไม่มีเลือดฝาดแม้แต่น้อย น้ำตาหยดใส ๆ ราวกับคริสทัลไหลรินลงมา ทำให้นางยิ่งดูน่าสงสารอย่างยิ่ง ดูอ่อนแอจนแทบอยากจะประคองเอาไว้บนฝ่ามือ

สาวใช้เหว้ยหลันแสดงสีหน้าลำบากใจทันที : “คุณหนู ถึงท่านไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะได้พบกับท่านชาย”

“ต่อให้ไม่ได้พบกับท่านชาย ข้าขอจะขอคำนับอยู่นอกห้องของเขาเพื่อรับโทษ” เฟิงฉิ้นหว่านพูดด้วยความจริงใจ

เหว้ยหลันทำได้เพียงแค่พยักหน้า : “เช่นนั้นข้าน้อยจะลองประคองท่านไปนะเจ้าคะ”

“ขอบใจแม่นางเหว้ยมาก”

“ท่านเรียกข้าน้อยว่าเหว้ยหลันก็พอแล้ว”

สาวใช้เหว้ยหลันประคองเฟิงฉิ้นหว่านเดินไปจนถึงด้านนอกของห้องฟู่ลั่วเฉิน

เฟิงฉิ้นหว่านเพิ่งจะเดินมาถึงห้องของฟู่ลั่วเฉิน น้าตาก็ไหลรินลงมาอย่างไม่อาจฝืนได้ น้ำตานั้นไหลลงมาเป็นสายอย่างรวดเร็ว ผ่านคางเรียวยาวของนางและหยดลงมาบนเสื้อ อยู่ในสภาพที่มีน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลา

“คุณหนู......” เมื่อเหว้ยหลันเห็นดังนั้นก็รู้สึกสงสารจับใจ ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่า แม่นางผู้นี้เคยใช้มีดแทงท่านชายของตนมาก่อน แต่ดูจากเหตุการณ์วันนี้แล้ว นางคงจะมีความจำเป็นบางอย่างที่ยากจะบอกได้ มิเช่นนั้นทำไมถึงร้องไห้อย่างทุกข์ระทมเช่นนี้ ?

ภายในห้อง ฟู่ลั่วเฉินนั่งอยู่บนตั่งที่วางอยู่ริมหน้าต่าง เมื่อมองผ่านหน้าต่างออกไป ก็เห็นภาพที่เฟิงฉิ้นหว่านเดินเข้ามาพอดี

“เป็นไปได้อย่างไร ?”

เย่ลั่วหานหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้า : “ดี ถือว่าข้าแพ้แล้ว รอให้กลับไปถึงเมืองหลวงเสียก่อน ข้าจะนำเหล้าจ้วงหยวนหงอันล้ำค่าที่ท่านปู่เก็บสะสมไว้ไหนั้นมาให้กัยเจ้า แต่ว่า เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า เมื่อเฟิ่งฉิ้นหว่านฟื้นแล้ว จะเดินร้องห่มร้องไห้มาที่นี่ ?”

“เพรานางละโมบ”

ฟู่ลั่วเฉินฟื้นขึ้นมาก่อนเฟิงฉิ้นหว่านหนึ่งชั่วยาม เย่ลั่วหานถามเขาถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากตกลงไปในน้ำพร้อมกับเฟิงฉิ้นหว่าน แล้วรู้สึกพูดไม่ออก

เขาคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่า แม่นางเฟิงที่ดูบอบบางและไร้เดียงสาผู้นั้น จะลงมือได้อย่างเลือดเย็น