บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 107

นักพรตชราเหม่อมองเสิ่นเทียนด้วยสีหน้าหลากหลายมาก

ผ่านไปครู่หนึ่ง สายฟ้าประกายเซียนบนผิวกายเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ถึงค่อยๆ สงบลงเช่นกัน

เขาสอบถาม “เทียนเอ๋อร์ เจ้าพูดจริงรึ? เรื่องใหญ่เช่นนี้อย่าล้อเล่นเชียว”

เสิ่นเทียนพยักหน้า “ศิษย์น้องอวิ๋นตี๋ รบกวนเจ้าปั้นอัสนีเทพหยินหยางให้อาจารย์ดูลูกหนึ่ง”

ฉินอวิ๋นตี๋ตอบอืมทีหนึ่ง จากนั้นหยิบน้ำทะเลสาบที่เตรียมมาจากแหวนมิติ ให้มันลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นเส้นผมทองของเขาปลิวไสว ทั่วร่างพลันระเบิดสายฟ้าแก่กล้าพุ่งใส่มวลน้ำทะเลสาบนั้น

เมื่อสายฟ้าหลั่งไหลเข้าไปอย่างต่อเนื่อง ฟองอากาศก็ปุดๆ ออกมาจากน้ำทะเลสาบ มวลน้ำจากตอนแรกสูงเท่าคนก็หดเล็กลงอย่างรวดเร็วในมือฉินอวิ๋นตี๋

ไม่นานก็ปรากฏกลุ่มอากาศเปล่งแสงสีฟ้าขนาดเท่าลูกเบสบอลหมุนวนไม่หยุดในมือฉินอวิ๋นตี๋

ฉินอวิ๋นตี๋หรี่ตาลง ปั้นสายฟ้าพลางอธิบาย “ศิษย์พี่บุตรศักดิ์สิทธิ์ต่างหากที่เป็นที่สุดแห่งโลก ตอนที่เขาฝึกฝนอัสนีเทพธาตุน้ำลำดับเก้าได้ตระหนักมหามรรคหยินหยางทวนวารีโดยไม่ได้ตั้งใจ

ค้นพบว่าน้ำสามารถถูกแยกด้วยสายฟ้ากลายเป็นต้นกำเนิดหยินและต้นกำเนิดหยาง และต้นกำเนิดสองชนิดนี้ผ่านการจุดด้วยสายฟ้า หยินหยางผสานกันจะระเบิดพลังทำลายล้างที่ทรงพลังอย่างยิ่ง

ศิษย์ใช้ยันต์รวมปราณผสมต้นกำเนิดหยาง ต้นกำเนิดหยินและพลังวิญญาณเข้าด้วยกันในอัตราส่วนที่แน่นอน จากนั้นห่อมันไว้ในลูกกลมทองคำวิญญาณแบบพิเศษ แล้วก็ปาระเบิดใส่ศัตรู

เช่นนั้นพลังงานรุนแรงที่เกิดจากยันต์อัสนีระเบิดจะระเบิดทองคำวิญญาณให้ยิงไข่มุกเหล็กทองคำวิญญาณในนั้นออกไป

ศิษย์เคยทำสถิติไว้แล้ว การผลิตอัสนีหยินหยางเจาะเกราะเช่นนี้ลูกหนึ่ง มีอัตราสำเร็จเก้าส่วนขึ้นไป และต้นทุนของพลังวิญญาณในการแยกน้ำทะเลสาบกับต้นทุนไข่มุกเหล็กทองคำวิญญาณก็อยู่ประมาณสามถึงสี่ศิลาวิญญาณ”

ขณะพูดอยู่นั้น ฉินอวิ๋นตี๋นำกลุ่มอากาศที่ย่อมาแล้วบรรจุในยันต์รวมปราณ

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า ก่อนยื่นมือมารับอัสนีเทพที่เพิ่งสร้างใหม่

เขายิงสายฟ้าออกจากกลางฝ่ามือ จุดชนวนอัสนีเทพในมือทันที

บึ้ม~

ระเบิดรุนแรงส่งเสียงดังสนั่นแก้วหู ทว่าแรงระเบิดไม่ได้กระจายออกไปเลย

กลางฝ่ามือเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ประหนึ่งเชื่อมต่อมวลอากาศไว้ มันดูดแรงระเบิดทั้งหมดเข้าไปจนหมดเกลี้ยง

ไข่มุกเหล็กทองคำวิญญาณตกลงกลางฝ่ามือเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ทีละเม็ด ก่อนเขาจะเอ่ยนิ่งๆ “อานุภาพไม่เลวเลยจริงๆ เพียงแต่การยิงไข่มุกวิญญาณแบบไร้ทิศทางเช่นนี้ จะพลาดโดนศิษย์ฝ่ายเราเองได้ง่ายมาก อันตรายไปหน่อย”

ฉินอวิ๋นตี๋รีบปลดท่อนยาวสีดำบนหลังออกมา ก่อนจะส่งไปตรงหน้าเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ราวกับมอบสมบัติ “อาจารย์ลุง ยังมีนี่ด้วย”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์อึ้งไปเล็กน้อย มองท่อนยาวในมือฉินอวิ๋นตี๋ด้วยความไม่เข้าใจ “นี่อะไรอีก?”

ฉินอวิ๋นตี๋ยัดยันต์ระเบิดอัสนีเข้าไปกลางท่อนยาว ก่อนเหนี่ยวไกปืนยิงใส่เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์

ปัง~

ปากปืนยิงเปลวไฟสีฟ้าอ่อนออกไป ไข่มุกเหล็กวิญญาณกำมือหนึ่งพุ่งกระจายราวกับนางฟ้าโปรยดอกไม้

ปังๆๆๆ~

ไข่มุกเหล็กยิงอัดใส่สายฟ้าประกายเซียนคุ้มกายบนผิวนอกเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ หลังเกิดระลอกคลื่นบางๆ แล้วก็ร่วงลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์พูดเหมือนมีความคิดบางอย่าง “ที่แท้ก็เช่นนี้เอง ใช้สมบัติวิเศษควบคุมทิศทางการยิงของไข่มุกวิญญาณ จะได้เลี่ยงพลาดไปโดนพวกเดียวกันใช่หรือไม่ เป็นความคิดที่ไม่เลว แค่อานุภาพเบาลงหน่อยอย่างเลี่ยงไม่ได้ นี่คือวิธีที่พวกเจ้าคิดออกมากันรึ”

ฉินอวิ๋นตี๋ยิ้มจนตาหยี พูดด้วยใบหน้าเลื่อมใส “ไม่ๆๆ ศิษย์พี่เป็นคนคิดขึ้นมา อวิ๋นตี๋แค่สร้างของพวกนี้ขึ้นมาตามที่ศิษย์พี่ชี้แนะเท่านั้น ศิษย์พี่ยังเคยบอกว่านี่เป็นเพียงวิธีการผลิตปืนหยินหยางพิฆาตอสูรแบบหยาบที่สุดเท่านั้น”

……