บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 109

บนยอดเขาวิญญาณลูกนี้วางค่ายกลพิเศษเอาไว้ สามารถแปลงชีพจรวิญญาณธรรมดาได้ ดังนั้นจึงใช้พลังวิญญาณธาตุทองเข้มข้นที่แผ่มาจากเหมืองแร่ศิลาวิญญาณโดยธรรมชาติช่วยคนฝึกบำเพ็ญได้

ศิษย์ปัญจธาตุทองของแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ส่วนใหญ่ที่อยู่บนยอดเขาบัวทองคำนี้จะมีชื่อเสียงค่อนข้างโด่งดัง

ตอนนี้ ศิษย์สายตรงหลายท่านบนยอดเขาบัวทองคำกำลังสนทนากัน

คนที่หนึ่ง “ได้ยินหรือไม่ แดนศักดิ์สิทธิ์เราเลือกบุตรศักดิ์สิทธิ์ในรอบร้อยปีนี้แล้ว”

คนที่สอง “อะไรนะ เลือกบุตรศักดิ์สิทธิ์แล้ว ใครกัน ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่รองหรือศิษย์พี่หญิงสาม”

คนที่หนึ่ง “ศิษย์พี่หญิงสามเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ เจ้าโง่ ลูกผู้พี่ข้ากับศิษย์สูงสุดของยอดเขาโอฬารหลี่อวิ๋นเฟิงสนิทกันมากน่ะ เขาบอกว่าหลี่อวิ๋นเฟิงบอกเขาว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์คนใหม่ไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่และก็ไม่ใช่ศิษย์พี่รอง แต่เป็นคนนอก”

คนที่สอง “คนนอก จะเป็นไปได้อย่างไร ไม่ใช่ศิษย์เราแต่เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ จะสยบทุกคนได้อย่างไร”

คนที่สาม “ศิษย์พี่รองอ่อนโยนน่าคบหา ศิษย์พี่ใหญ่มีพลังบำเพ็ญน่าตกใจ พวกเขาใครก็เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ได้ แล้วคนนอกมีสิทธิ์อะไร”

คนที่หนึ่ง “พวกเจ้าไม่รู้ล่ะสิ! ได้ยินศิษย์พี่หลี่อวิ๋นเฟิงบอกว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์คนใหม่ท่านนี้เป็นคนมหัศจรรย์ที่สุดแห่งยุค เขาชำนาญวิชาค้นวิญญาณประเมินแร่ แร่วิญญาณที่เลือกไม่มีชิ้นใดไม่สร้างความตื่นตกใจ และก็เพราะเขานี่แหละที่หาจี้มังกรพยัคฆ์สิ่งยืนยันของเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์จากร้านแร่วิญญาณสักแห่งมาคืนฝ่ายเราได้”

เมื่อรู้สึกถึงความกระหายในแววตาศิษย์ร่วมสำนักแล้ว คนที่หนึ่งยิ่งพูดยิ่งสนุก

คนที่หนึ่ง “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าบัญญัติบรรพชนฝ่ายเราคืออะไร”

คนที่สอง “ศิษย์พี่ ขอให้ท่านชี้แนะด้วย”

คนแรก “จิ๊ๆ บัญญัติบรรพบุรุษนี่สุดยอดไปเลยละ! ตามบัญญัติบรรพบุรุษของฝ่ายเราแล้ว ในจี้มังกรพยัคฆ์มีมรดกสะเทือนโลกอยู่ ผู้ที่หาจี้มังกรพยัคฆ์มาคืนแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ จะได้เป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์ ได้ตบแต่งกับสตรีศักดิ์สิทธิ์!”

คนที่สอง “เวร บัญญัติบรรพบุรุษแรงขนาดนี้เชียวรึ แล้วถ้าศิษย์พี่หญิงสตรีศักดิ์สิทธิ์ไม่ยอมล่ะ!”

คนที่หนึ่ง “ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ นั่นคือบัญญัติบรรพบุรุษ สำหรับแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว บัญญัติบรรพบุรุษใหญ่เทียมฟ้า จะแอบบอกพวกเจ้าให้ก็ได้ ข้าได้ยินลูกผู้พี่บอกว่าศิษย์พี่หญิงสตรีศักดิ์สิทธิ์ฝึกฝนคู่ประสานกับบุตรศักดิ์สิทธิ์คนใหม่แล้ว”

คนที่สาม “ซี้ด จริงรึ การฝึกคู่ประสานแบบใด ใช่การฝึกคู่ประสานแบบที่ศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์รองทำกันหรือไม่”

คนที่หนึ่ง “ไร้สาระ ชายหญิงฝึกคู่ประสานด้วยกันเจ้าว่าแบบใดล่ะ เหมือนจะมีคนได้ยินเสียงด้วย”

คนที่สอง “แต่ดูจากนิสัยศิษย์พี่หญิงสตรีศักดิ์สิทธิ์เมื่อก่อนแล้ว ไม่เหมือนคนยอมมอบกายให้บุรุษนะ!”

คนที่หนึ่ง “แล้วจะทำอะไรได้! บัญญัติบรรพบุรุษวางอยู่ตรงนั้น ศิษย์พี่หญิงก็ได้แต่ยอมแล้ว!”

คนที่สาม “มันจะเกินไปแล้ว แค่เพราะบัญญัติบรรพบุรุษ ศิษย์พี่หญิงสตรีศักดิ์สิทธิ์ถึงกับต้องมอบกายบริสุทธิ์ออกไปรึ”

คนที่สอง “ศิษย์พี่ใหญ่หลงรักสตรีศักดิ์สิทธิ์ ถ้ารู้ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ถูกบังคับให้ยอมพลีกาย แดนศักดิ์สิทธิ์ได้วุ่นวายแน่!”

คนที่หนึ่ง “เรื่องนี้รู้กันสองคนก็พอ ห้ามบอกใครมั่วซั่วเด็ดขาด ข้ารับปากกับลูกผู้พี่ไว้แล้ว”

คนที่สองกับคนที่สาม “ขอให้ศิษย์พี่วางใจเถอะ พวกข้าจะปิดปากเงียบดั่งขวด ไม่พูดสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด!”

คนหนึ่งยังพูดกำชับอีกว่า “โดยเฉพาะห้ามให้ถึงหูศิษย์พี่ใหญ่”

คนสองกับสาม “วางใจได้ พวกข้าไม่ใช่คนเช่นนั้นแน่!”

……..

สองคนเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงไพเราะเสนาะหูดังขึ้นมา “ได้ยินข่าวนี้มาจากที่ใด”

เมื่อเสียงดังขึ้นบนยอดเขาบัวทองคำ พลันมีสายลมโชยเข้ามาพร้อมกับกลิ่นหอมรัญจวนใจ

ผู้หญิงผมทองสวมชุดกระโปรงยาวผ้าบางสีเงิน รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นเดินมาช้าๆ ทุกก้าวของนางจะมีพลังวิญญาณวนเวียนใต้ขาดั่งหมอกควัน

อีกทั้งร่างที่อ้อนแอ้นดั่งไม่มีกระดูกของนางยังดูน่าหลงใหลกว่าเดิมภายใต้หมอกวิญญาณแผ่กระจาย

พูดได้ว่านี่คือบุคคลที่งดงามที่สุดแห่งยุคท่านหนึ่ง คิ้วและรอยยิ้มของนางเต็มไปด้วยเสน่ห์สูงสุด

บุรุษในโลกไม่มีใครไม่เสียอาการ

ช่วงที่นางปรากฏกายนั้น ศิษย์สามคนรีบโค้งตัวน้อมคำนับ ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้า “ขอคารวะท่านผู้คุมเหมือง”