บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 143
ที่ราบหมอกลับแลอันเงียบสงัดถูกหมอกหนาปกคลุมอยู่ทุกที่ ทว่าบนที่ราบกลับมีเถาจองจำเซียนสี่ต้นกำลังกระจายรากเดินหน้าไปอย่างบ้าคลั่ง
เถาจองจำเซียนสองต้นนำทางไป เถาจองจำเซียนอีกสองต้นตามหลัง ใช้เถาวัลย์ถักทอเป็นกรงกรงหนึ่ง และคนที่อยู่ในกรงก็คือเสิ่นเทียนในชุดเกราะเต่าดำและหมวกเกราะเต่าดำ การป้องกันเป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใคร
แม้จะมีเกราะป้องกันนิ่งดั่งขุนเขา แข็งแกร่งไม่อาจทะลวงได้ เถาจองจำเซียนพวกนี้ทำอะไรตนไม่ได้ชั่วคราวก็ตาม แต่เสิ่นเทียนก็ยังตระหนกมาก
ถึงอย่างไรตอนนี้เจ้าพวกนี้ก็คิดจะพาตนไปหาเถาหญิงข้างหลังพวกมัน นั่นคือยายแก่ปีศาจที่ถูกเรียกว่ามารดาเถา
มันส่งเถาจองจำเซียนระดับดวงจิตดรุณออกมาได้สิบกว่าต้นสบายๆ พลังบำเพ็ญจะต้องลึกล้ำไม่อาจคาดเดา
ถ้าโดนเจ้าเถาโง่พวกนี้พาไปต่อหน้ามารดาเถาจริงๆ หมวกเกราะเต่าดำกับเกราะเต่าดำคงต้านไม่ไหวแน่!
ไม่ได้การ จะนั่งรอความตายเฉยๆ ไม่ได้ จะต้องฝ่าวิกฤติครั้งนี้ไปให้ได้
เขามองกรงเถาที่ถักทอขึ้นจากเถาวัลย์หนาใหญ่นั่นพลางวางกลยุทธ์ในใจ เถาจองจำเซียนเป็นพืชที่ได้รับการยอมรับว่าแข็งแรงทนทานอย่างยิ่ง แม้แต่สมบัติวิเศษระดับสูงสุดยังตัดมันขาดได้ยากมาก
อาวุธที่ค่อนข้างแกร่งของเสิ่นเทียนก็มีปืนปทุมฆาตเทพ ค้อนม่วงทอง ป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่และกระบี่วารีคราม ก่อนหน้านี้ในถ้ำวารีสวรรค์ยังได้แส้ยาวมาเส้นหนึ่ง แต่ระดับมันสูงเกินไป เสิ่นเทียนเลยยังให้ยอมรับเป็นนายไม่ได้ในตอนนี้
ดังนั้นสำหรับเสิ่นเทียนแล้ว ประโยชน์การใช้งานแส้เทพนั้นจึงไม่สูง มิสู้ใช้พวกสมบัติวิเศษอย่างค้อนม่วงทองจะดีกว่า
‘ถ้าจะตัดพืชพวกนี้ต้องใช้อาวุธคม ค้อนม่วงทองไม่เหมาะเลย ปืนปทุมฆาตเทพก็เป็นสมบัติวิญญาณระดับกลาง น่าเสียดายเหมาะกับการทะลวงมากกว่า ไม่เหมาะใช้ฟัน’
เสิ่นเทียนตรึกตรองในใจ ดังนั้นสิ่งที่เหมาะกับการตัดเถาจองจำเซียนที่สุดคือกระบี่วารีครามที่เหลียนเอ๋อร์ให้มา
เขาเคลื่อนความคิดเล็กน้อย ก่อนชักกระบี่วารีครามออกมาฟันใส่กรงเถานั้น แสงกระบี่ดั่งวารีคราม
ชิ้ง!
กระบี่วารีครามฟันลึกเข้าไปในกายเถาจองจำเซียนต้นหนึ่ง ทว่าก็ฟันเข้าครึ่งเดียวไม่อาจลงลึกไปต่อได้ ถูกหนีบเอาไว้
อีกทั้งความนิ่มและเหนียวของเถาจองจำเซียนยังสูงมาก ขณะที่เสิ่นเทียนกำลังจะดึงออกมานั้น กลับพบว่าถูกหนีบเอาไว้แน่นกว่าเดิม!
ถ้าไม่ใช่เพราะชักกระบี่กลับเข้ามาในการป้องกันเต่าดำทัน บางทีกระบี่วารีครามอาจจะโดนพวกเถาจองจำเซียนชิงไปแล้ว
การโจมตีของเสิ่นเทียนทำให้เถาจองจำเซียนพวกนี้มัดไว้แน่นกว่าเดิม อีกทั้งบนผิวเถาวัลย์ยังปรากฏลวดลายเทพ ลวดลายเทพพวกนี้คือลวดลายเทพฟ้าประทานของเถาจองจำเซียน และก็เป็นเส้นทางลำเลียงพลังงานของมัน ทำให้ร่างพวกมันแข็งแรงทนทานยิ่งกว่าเดิม
และเพราะมีลวดลายเทพคุ้มกายนี่เอง แม้จะเป็นกระบี่วารีครามระดับสมบัติวิญญาณก็ยังตัดร่างพวกมันในการฟันครั้งเดียวไม่ได้
เสิ่นเทียนเห็นการโจมตีสุดกำลังไร้ผลและสะท้อนกลับมาแล้ว เขายังอดขมวดคิ้วนิดๆ ไม่ได้ ปีศาจพวกนี้จัดการยากเกินไปแล้วกระมัง
ทำอย่างไรดี ทำอย่างไรถึงจะเพิ่มอานุภาพของกระบี่วารีครามให้แกร่งขึ้นได้
หากยังใช้ป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ได้ เสิ่นเทียนไม่กังวลเลย กระบี่เดียวก็แก้ปัญหาได้ แต่ก่อนหน้านี้ตอนรับมือกับเถาจองจำเซียนระดับดวงจิตดรุณ เขาได้ใช้ป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ไปแล้ว
ตอนนี้ป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ยังอยู่ในสภาวะสูบกินศิลาวิญญาณสั่งสมพลังงาน อย่างน้อยก็ต้องหนึ่งชั่วยามถึงจะเย็นลง ปัญหาคือหนึ่งชั่วยามจากนี้ ถ้าเกิดถูกพาไปหามารดาเถาแล้วล่ะจะทำอย่างไร
ถึงตอนนั้นป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว!
……
ทันใดนั้นเสิ่นเทียนฉุกคิดขึ้นมาได้
เขานึกถึงแนวคิดหนึ่งก่อนหน้านี้ของตน
ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด มีเครื่องมือตัดที่น่ากลัวอย่างยิ่งชนิดหนึ่ง เครื่องมือนั้นมีชื่อว่าดาบน้ำ หลักการคือเพิ่มแรงดันระดับสูงให้กับกระแสน้ำ จากนั้นปล่อยน้ำผ่านรูฉีดที่เล็กมาก จะเกิดเป็นกระแสน้ำที่รวดเร็ว
กระแสน้ำพวกนั้นรวดเร็วยิ่ง ด้วยเหตุนี้จึงมีพลังงานสูงมาก สามารถตัดเหล็กกล้าตัดหินได้สบายๆ
ก่อนหน้านี้ตอนที่เสิ่นเทียนได้รับน้ำมวลหนักปฐมกาล ก็เคยคิดจะรวมมันเป็นลักษณะดาบยาวเช่นกัน
แม้ความเร็วอาจจะไม่ได้สูงยิ่ง แต่คุณภาพก็สูงจนน่าสะพรึงเช่นกัน!
ทว่าต่อมา เสิ่นเทียนพบว่าการรวมน้ำมวลหนักปฐมกาลให้อยู่ในสภาพละเอียดเป็นคมดาบนั้นยากเกินไปจริงๆ
ในทางตรงข้าม การเอาน้ำมวลหนักปฐมกาลแนบกับผิวค้อนม่วงทอง เสริมการโจมตีหนักแบบง่ายๆ เป็นเรื่องที่สบายมาก
นี่ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่เสิ่นเทียนเลือกใช้ค้อนม่วงทองตอนก่อนหน้านี้ที่ศึกษากระบวนท่าสังหาร แต่ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับกรงขังเถาเซียน เขาต้องทะลวงตัวเองออกไป
มีเพียงแนบน้ำมวลหนักปฐมกาลกับคมกระบี่วารีครามสำเร็จเท่านั้นถึงจะมีโอกาสทะลวงกรงออกไปได้!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน