บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 153

บทที่ 153 เทียนเอ๋อร์เกิดเรื่องรึ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!

แดนบูรพา เมืองหมอกลับแล ภายในพระราชวัง

ตอนนี้ผ่านช่วงเถาจองจำเซียนคลั่งไปแล้วหนึ่งวันหนึ่งคืน

ยอดค่ายกลพิทักษ์เทพสวรรค์ยังคงยืนหยัดอยู่ ในใจทุกคนเต็มไปด้วยความหวัง

เพราะพวกเขาพบว่าหมอกวิญญาณในเมืองหมอกลับแลค่อยๆ สลายไป ไม่หนาเหมือนก่อนหน้าอีก

แม้พลังจิตจะยังได้รับผลกระทบอยู่ แต่ก็ดีขึ้นกว่าก่อนหน้ามากแล้ว ทัศนวิสัยกว้างขึ้นเป็นเท่าตัวเช่นกัน

ตอนนี้ผู้ฝึกบำเพ็ญทั้งหมดดีใจยิ่ง ส่วนจะดีใจเพียงใดนั้น ก็อ้างอิงได้จากสัญญาณมือถือกลับมาหลังจากถูกปิดกั้นแล้วกัน

ประมุขอาณาจักรอู้อิ่นทักทายกับผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคน รอจนหมอกวิญญาณสลายไปหมดแล้วจะใช้กำลังของอาณาจักรสร้างรูปปั้นทองคำให้เสิ่นเทียน

ทั้งพระราชวังเต็มไปด้วยกลิ่นอายความสุข มีเพียงจางอวิ๋นซีที่ยังมีสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เพราะมีเพียงนางที่รู้ว่าเสิ่นเทียนไม่ได้เดินทางไปปราบปีศาจในที่ราบหมอกลับแล

ทุกครั้งที่เสียเวลาไปหนึ่งเค่อ ศิษย์น้องก็จะยิ่งอันตราย

ไม่ได้การ จะรอต่อไปไม่ได้แล้ว!

เมื่อคิดได้ดังนั้น จางอวิ๋นซีก็พูดกับประมุขอาณาจักรอู้อิ่น “ผู้แข็งแกร่งระดับผู้สูงศักดิ์ทั้งหมดตรึงค่ายกลไว้อย่าให้วุ่นวาย ข้าจะออกไปตรวจสอบดูหน่อยว่าเถาจองจำเซียนถอยไปหมดแล้วรึยัง หากข้ายังไม่กลับมา ทุกคนห้ามออกจากพระราชวังโดยพลการ”

เอ่ยจบ เกราะแสงสว่างบนตัวจางอวิ๋นซีก็เปล่งประกายแสง

นางสูดลมหายใจเข้าลึกทีหนึ่งก่อนพุ่งขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปยังรอบนอกกรงขังหมอกวิญญาณ เมื่อนางเข้ามาในพื้นที่หมอกวิญญาณก็เร่งความเร็วขึ้น พลังจิตได้รับผลกระทบมากขึ้นเช่นกัน

เวลานี้ จางอวิ๋นซีรู้สึกว่าพลังจิตถูกสั่นคลอนตลอด แยกทิศทางได้ไม่แน่ชัดเล็กน้อย การมองเห็นบิดเบี้ยวไปหมด

นางรู้ว่าหมอกวิญญาณมีความสามารถพิเศษส่งผลต่อประสาทสัมผัสทั้งหกของผู้ฝึกบำเพ็ญกลางหมอกได้ ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงขังผู้ฝึกบำเพ็ญไม่ได้

แต่ว่าระดับความหนาของหมอกวิญญาณตอนนี้ลดลงไปมาก จางอวิ๋นซีกัดฟันไปก็ยังรับผลกระทบนี้ไหว

โฮก!

ปรากฏการณ์พยัคฆ์ขาวคำรามนภาปรากฏขึ้นข้างหลังจางอวิ๋นซี ขับไล่หมอกวิญญาณรอบกายออกไปได้บ้าง จนในที่สุดนางชักกระบี่ยาวข้างหลังออกจากฝัก ฟันออกเป็นพลังชีวิตสายหนึ่งกลางหมอกวิญญาณ

ใช่ นางพุ่งออกจากพื้นที่เมืองที่ถูกหมอกปกคลุมแล้ว ดวงตะวันบนฟ้าสาดส่องกาย ตอนนี้นางเหมือนเกิดใหม่ ทว่านางก็ยังไม่ทันดีใจอะไรมากนัก เพราะตอนนี้ยังไม่รู้ว่าศิษย์น้องเสิ่นเทียนเป็นตายร้ายดีอย่างไรเลย

แม้นางจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็รู้ว่าตนแก้ไขเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหมอกลับแลตอนนี้คนเดียวไม่ได้ จึงหยิบป้ายคำสั่งอันหนึ่งออกมาจากอกเสื้อก่อนถ่ายจิตสัมผัสกับพลังฤทธิ์เข้าไป “ท่านพ่อ ท่านได้ยินหรือไม่ ซีเอ๋อร์มีเรื่องจะรายงาน”

…….

ณ โลกเล็กเทพสวรรค์ วิหารเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์นั่งบนบัลลังก์ศักดิ์สิทธิ์ ทั่วร่างยังปกคลุมด้วยประกายเซียน

นักพรตชราคนแก่สุขภาพดีดูมีราศีเซียนยืนอยู่กลางวิหารเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วยความโอหัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

นักพรตชราแค่นเสียงขึ้นจมูก “ศิษย์น้อง ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะวางอุบายใส่ศิษย์พี่นะ เหตุใดจู่ๆ ข้าถึงเสียความทรงจำไปหนึ่งวันล่ะ”

สายฟ้าประกายเซียนกระเพื่อมเบาๆ ก่อนเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์จะเอ่ยอย่างเฉยชา “ศิษย์พี่เสียความทรงจำไปแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า”

นักพรตชราแบะปาก “เจ้าให้มันน้อยๆ หน่อย จะตีมึนใส่ข้ารึ ศิษย์พี่ตรวจสอบความทรงจำแล้ว วันนั้นที่หายไปคือวันที่ข้าพาเจ้าหนูเสิ่นเทียนมา อีกทั้งศิษย์พี่ยังสอบถามมาแล้วว่าศิษย์น้องหญิงบัวทองคำเคยมาที่วิหารเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ พวกเจ้าต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ!”

เหมือนนึกอะไรได้อีก นักพรตชราก็มีสีหน้าโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม “อ้อ ศิษย์พี่รู้แล้ว! อัสนีเทพหยินหยางทวนวารีนั่นคงไม่ใช่ว่าข้าเป็นคนค้นพบหรอกนะ!

บอกมา พวกเจ้าเห็นแก่ผลประโยชน์เลยร่วมมือกันแย่งสิ่งประดิษฐ์ของศิษย์พี่ใช่หรือไม่ ดีมากจางหลงหยวน ศิษย์พี่ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ เสียแรงที่ข้ามองเจ้าเป็นน้องชายแท้ๆ มาตลอด ฮือๆๆ~”

พูดถึงช่วงท้ายสุด นักพรตชราทำหน้าเศร้าอยากจะร้องไห้ ทำท่าเหมือนโดนหักหลัง

สายฟ้าประกายเซียนบนผิวกายเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เริ่มกระเพื่อมอย่างรุนแรง เขารู้ว่าศิษย์พี่ตนหน้าไม่อาย แต่ไม่นึกเลยว่าจะหน้าไม่อายถึงเพียงนี้

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์พูดอย่างเย็นชา “ศิษย์พี่ ทุกอย่างต้องมีหลักฐาน ท่านใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นโดยไม่มีหลักฐานได้อย่างไรกัน”

นักพรตชราทำเสียงขึ้นจมูก “ข้าใส่ร้ายป้ายสีโดยไม่มีหลักฐานรึ เจ้าเห็นโอสถลบความทรงจำระดับห้าเป็นผักกาดขาวรึ จะให้ศิษย์พี่ลืมความทรงจำได้ อย่างน้อยต้องโอสถลบความทรงจำเทียบระดับหก ในแดนศักดิ์สิทธิ์เรา นอกจากเจ้าแล้วใครจะมีของแบบนี้ติดตัวได้กัน เจ้าบอกมาสิ!

แล้วก็ ท่านศิษย์น้องบอกว่าข้าทำจี้มังกรพยัคฆ์เทพสวรรค์หายรึ ข้าเองก็เชื่อมารยาของเจ้า ข้าตั้งใจตรวจสอบความทรงจำมาแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องเหนือความคาดหมาย จี้มังกรพยัคฆ์ก็หายไปในวันนั้นเช่นกัน!

ได้เลยจางหลงหยวน ข้ามองเจ้าเป็นน้อง แต่เจ้ากลับแทงข้างหลังข้า! เจ้าทำร้ายหัวใจศิษย์พี่สาหัสนัก เรื่องนี้ถ้าไม่มียอดเขาวิญญาณแปดลูกสิบลูก ข้าจะไม่ยอม!”