บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 154

บทที่ 154 ต้องเอาใจใส่เทียนเอ๋อร์

การเชื่อมต่อตัดขาดไป เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ยืนขึ้นกลางวิหารเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างโอหัง

สายฟ้าประกายเซียนแผ่กระจายไปโดยรอบทั้งวิหารใหญ่ราวกับกระแสน้ำ

เสาภาพสัตว์เทพที่มีประกายสายฟ้ากระจัดกระจายทั่วร่างสิบต้นนั้นสั่นไหวเบาๆ

บึ้ม~!

เพียงชั่วพริบตาเดียว เงามายาสัตว์เทพสิบตัวพุ่งออกมาจากเสาภาพสัญลักษณ์นั้น ก่อนจมเข้าไปในร่างเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์

นักพรตชราเห็นเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ดูตึงเครียดอย่างยิ่งแล้วก็แบะปาก “ศิษย์น้องเจ้าจะวิตกอะไรกัน”

เขาพูดหยอกเย้าว่า “ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าหนูเสิ่นเทียนคือบุตรแห่งโชค สวรรค์พิทักษ์ดูแล ต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ ไม่ใช่รึ”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เคยพูดกับนักพรตชราอย่างมั่นใจมากกว่าในโลกนี้มีบุตรแห่งโชคบางคนที่เกิดมาเป็นที่รักของสวรรค์ ทั้งยังบอกว่าคนประเภทนี้ต่อให้เจออันตรายก็จะเปลี่ยนร้ายให้กลายเป็นดีได้ กระทั่งเอาชนะศัตรูได้ผลประโยชน์มา

ในมุมมองเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ เสิ่นเทียนคือคนประเภทนั้น เช่นนั้นตอนนี้เหตุใดเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ถึงเป็นกังวลเช่นนี้ล่ะ

เมื่อได้ยินนักพรตชราถาม เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์มองเขาเหมือนกับมองอะไรโง่ๆ

“ศิษย์พี่ ท่านคงไม่โง่จริงๆ ถึงขั้นคิดว่าข้าจะไปช่วยเทียนเอ๋อร์หรอกนะ!”

นักพรตชราอึ้งไป “แล้วเหตุใดเจ้าถึงวิตกเช่นนี้ล่ะ!”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ตอบอย่างเฉยชา “ศิษย์พี่ จะต้องอ่านหนังสือเยอะๆ ต้องอ่านหนังสือดีๆ ด้วย!”

นักพรตชราทั้งโกรธแค้นและอับอาย “น้องรอง ข้าทนเจ้ามานานแล้วนะ เจ้าทำให้ข้าขายหน้าอีกแล้ว! ไหนบอกว่าเจ้าหนูนี่จะไม่เจออันตรายไง เหตุใดครั้งนี้เจ้าหนูนี่หายตัวไป เจ้าถึงวิตกเช่นนี้ล่ะ เหอะๆ ข้ายอมรับว่าเจ้าหนูนี่ฉลาดอยู่บ้างที่สร้างยันต์อัสนีหยินหยางได้

แต่เขาฝึกฝนคัมภีร์คบเพลิง ดวงชะตาจะมีแต่แย่ลงเรื่อยๆ เจ้าดูสิ ครั้งนี้ทุกคนไม่เป็นไร แต่เขากลับหายตัวไป!”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เอ่ยอย่างเย็นชา “โง่เขลา เบาปัญญา ข้าไม่เคยคิดว่าที่เทียนเอ๋อร์หายตัวไปครั้งนี้เป็นเรื่องไม่ดีเลย ศิษย์พี่ ถ้าท่านศึกษาเรื่องราวทั้งชีวิตของผู้มีมหาโชคพันคนจริงๆ จะพบว่าสำหรับผู้มีมหาโชคแล้ว ยิ่งเป็นเหตุร้ายแรงมากเท่าไรก็ยิ่งเป็นโชคลิขิตยิ่งใหญ่มากเท่านั้น!

ผีดวงซวยธรรมดาเจอหายนะ แต่ผู้มีมหาโชคเหนือกว่าทุกคน จับพลัดจับผลูได้พบมหาโชคลิขิต อะไรคือผู้อริยะสู้กันทำลายล้างอาณาประชาราษฎร์หนึ่งทิศ ปรากฏว่าทั้งคู่กลับโดนผู้มีมหาโชคเก็บมรดกศพอริยะไป

อะไรคือปีศาจที่สุดแห่งยุคใช้พลังทั้งหมดบรรลุนิพพานยกระดับสายเลือดให้สูงขึ้น ปรากฏว่าช่วงที่อ่อนแอที่สุดกลับโดนผู้มีมหาโชคปราบ

อะไรคือสตรีศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์โดนจอมปีศาจจู่โจมบาดเจ็บ ได้รับพิษวสันต์ชั่วร้ายหนีไปได้ จนมาเจอผู้มีมหาโชคและอยู่ครองคู่กับเขา

เรื่องราวต่างๆ พวกนี้ฟังดูไร้สาระไม่มีเหตุผลเลย แต่กลับเป็นตำนานที่เกิดขึ้นจริงๆ ท่านคิดว่าเหตุการณ์ที่ราบหมอกลับแลครั้งนี้มีเพียงเสิ่นเทียนที่หายไป คือเขาซวยหรือ ท่านผิดแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่ผู้โง่เขลาของข้า นี่อธิบายได้ประจวบเหมาะพอดีว่าเขาคือผู้มีมหาโชค! ข้ากล้ารับประกันเลยว่าตอนนี้เทียนเอ๋อร์จะต้องได้มหาโชคลิขิตแล้วแน่”

เมื่อได้ฟังเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์พูดด้วยความมั่นใจอย่างยิ่งแล้ว นักพรตชราชะงักไป “เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าบอกว่าที่เจ้าหนูนี่หายไปเพราะเจอมหาโชคลิขิต เจ้ามองว่าข้าโง่รึ

ถ้าเขาเจอมหาโชคลิขิต ข้า…”

นักพรตชราเหมือนนึกอะไรได้จึงกล้ำกลืนคำพูดกลับไป

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์พูดอย่างเย็นชา “ข้ามองว่าท่านโง่รึ ศิษย์พี่ ถือว่าข้าขอร้องท่านล่ะ จากนี้ไปว่างๆ ก็อ่านหนังสือเยอะๆ ข้าไปเมืองหมอกลับแลครั้งนี้ ความจริงไปช่วยเสริมบารมีให้เขาต่างหาก! ตั้งแต่เทียนเอ๋อร์เข้าฝ่ายเรามาก็หาเปลี่ยนร่างแปลงทัณฑ์สวรรค์มาคืนฝ่ายเรา คิดค้นอัสนีเทพหยินหยางทวนวารีให้ฝ่ายเรา

เขาสร้างคุณูปการยิ่งใหญ่เช่นนี้ให้ฝ่ายเรา แต่ฝ่ายเรากลับไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเขามากนัก ยังให้ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งให้เขาไม่พอจริงๆ ครั้งนี้เทียนเอ๋อร์หายตัวไปเป็นโอกาสดีที่ยากจะพานพบได้ในพันปี เป็นโอกาสของข้าที่จะให้เทียนเอ๋อร์รู้สึกอบอุ่นกับแดนศักดิ์สิทธิ์!

ครั้งนี้ข้าจะต้องให้เทียนเอ๋อร์รู้สึกว่าแดนศักดิ์สิทธิ์ให้ความสำคัญกับเขา ให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับแดนศักดิ์สิทธิ์ แม้ครั้งนี้เขาหายตัวไปจะไม่เจออันตราย ข้าก็จะให้เขาเห็นทัศนคติของแดนศักดิ์สิทธิ์!

เทียนเอ๋อร์คือบุตรศักดิ์สิทธิ์ แดนศักดิ์สิทธิ์จะปกป้องเขาสุดชีวิต แม้จะต้องเป็นศัตรูกับโลกก็ตาม!”

กล่าวจบ เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ก็ฉีกมวลอากาศ รวมเป็นประตูมิติในพริบตา

นักพรตชราแบะปาก “พูดจาเสียลึกลับ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าหนูนี่จะมีมหาดวงชะตาที่แปลกประหลาดเช่นนั้น ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องบังเอิญ ผู้มีมหาดวงชะตาจะไปฝึกคัมภีร์คบเพลิงได้อย่างไรกัน ครั้งนี้ข้าจะตามเจ้าไปเมืองหมอกลับแลด้วย”