บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 188

บทที่ 188 ในปากกระบอกลำกล้องคือความเป็นธรรม

ฝูงยุงโลหิตนอกเมืองมีมากจริงๆ ทั้งยังเข้ามากันไม่ขาดสาย

เดิมทีผู้ฝึกบำเพ็ญจำนวนมากคิดว่ายุงโลหิตระดับสร้างฐานจะมีแค่ประมาณสามถึงห้าสิบตัว

แต่เมื่อยุงโลหิตระดับสร้างฐานถูกฆ่าไปทีละตัว ก็มียุงโลหิตระดับสร้างฐานใหม่โผล่มาอีก

เห็นได้ชัดมากว่า จำนวนของยุงโลหิตฝูงนี้มากกว่าที่ทุกคนจินตนาการไว้ ไม่ง่ายเลย

เสิ่นเทียนสูดลมหายใจเข้าลึก คิดว่าต้องเผยไพ่ตายออกออกมาทีละอย่างแล้ว

เขาทำสัญลักษณ์มือ ปืนปทุมฆาตเทพที่ลอยอยู่ตรงหน้าก็พุ่งออกไป ปืนสั้นสีดำมืดทุกส่วนนั้นขยับวูบผ่านไปกลางอากาศในพริบตา

เพียงพริบตาสั้นๆ ก็ทะลวงผ่านร่างยุงโลหิตหลายสิบตัว โลหิตสาดกระจาย

ปืนปทุมฆาตเทพไม่ใช่ของธรรมดา แต่ได้ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวทองคำหลอมขึ้นมาอย่างสุดกำลัง ขอไม่เอ่ยถึงยันต์ระเบิดอัสนีหยินหยางกับกระสุนชั้นยอดจากเหล็กทมิฬในนั้น ลำพังแค่กระบี่บินสังหารศัตรูก็ค่อนข้างแข็งแกร่งแล้ว

ขนาดผู้ฝึกบำเพ็ญระดับแก่นพลังทองเก้าส่วนเก้ายังยากจะหาอาวุธทรงพลังเช่นนี้ได้

เดิมทีเสิ่นเทียนมีพลังบำเพ็ญเหนือกว่ายุงโลหิตระดับล่างพวกนั้นไปไกลมากอยู่แล้ว ทั้งยังมีสมบัติวิญญาณกับตัวอีก ถึงฝูงยุงโลหิตจะมีจำนวนนับมาหวัดไม่ไหว แต่ก็ได้แค่ถูกสังหาร

ทว่ายิ่งสังหารยุงโลหิตไปมากเท่าไร เสิ่นเทียนกลับยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นเท่านั้น

เพราะจนถึงตอนนี้ปีศาจยุงนั่นยังไม่ออกมาเลย เห็นได้ชัดว่ากำลังซุ่มดูอยู่ในเงามืด

ตอนนี้เกือบจะถึงตีสามอยู่แล้ว สารภาพตามตรง เสิ่นเทียนร้อนใจนิดๆ แล้ว

ทันใดนั้นเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ มีความคิดดีๆ แล้ว

ยันต์ระเบิดอัสนีที่โปรยไปข้างนอกทีละสิบแผ่นเปลี่ยนเป็นโปรยไปทีละแผ่น ขณะเดียวกันเขายังควบคุมพลังวิญญาณของตัวเองให้เกราะมังกรเขียวอ่อนแสงลง

ตัวเขาซวนเซ มือขวาประคองกำแพงเมือง ใบหน้าซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ เหมือนเสียพลังไปอย่างมาก

ผู้ฝึกบำเพ็ญระดับสร้างฐานเผ่ามนุษย์ที่อยู่ข้างๆ มองด้วยความเป็นห่วงมาก “ท่านเซียน ท่านพักหน่อยเถอะ!”

“ใช่ ตอนนี้ท่านเซียนคือความหวังสุดท้ายของเมืองเราแล้ว!”

“เราจะปกป้องหอเมืองนี่เอง ท่านรีบนั่งฌานพักผ่อนเถอะ!”

“ปีศาจยุงนั่นยังไม่มา ท่านเซียนจะต้องเก็บพลังปราณเดิมไว้!”

“ขอให้ท่านเซียนวางใจ มีพวกเราอยู่ จะไม่มียุงโลหิตข้ามปราการสายฟ้ามาได้แม้แต่ก้าวเดียว!”

……

เสิ่นเทียนฝืนพยักหน้าก่อนเดินช้าๆ ไปนั่งขัดสมาธิอีกด้านของกำแพงเมืองและหยิบศิลาวิญญาณออกมาดูดซับ

อีกทั้งทุกๆ ช่วงหลายนาที เสิ่นเทียนจะขี่ปืนปทุมฆาตเทพออกจากค่ายกลไป ยุงโลหิตระดับสร้างฐานพวกนั้นรวดเร็วยิ่ง ทั้งยังโต้ตอบกับอันตรายไวมาก

การโจมตีกระบี่บินของผู้ฝึกบำเพ็ญระดับสร้างฐานธรรมดาในเมืองได้ผลยากมาก ทางด้านทหารรักษาการณ์เมืองระดับหลอมปราณที่ยิงธนูออกไป ก็ยิ่งคุกคามถึงพวกมันได้ยากกว่า

ทว่าตอนนี้อยู่ต่อหน้าเสิ่นเทียน ยุงโลหิตระดับสร้างฐานพวกนี้ชัดเจนราวกับเป้าปืน

ทุกครั้งที่เสิ่นเทียนยิงปืนปทุมฆาตเทพใส่กลางฝูงยุง จะมียุงโลหิตระดับสร้างฐานตัวหนึ่งร่วงลงมาข้างล่างเมือง

ปืนปทุมฆาตเทพจากสีดำ ตอนนี้โดนเลือดสดของยุงโลหิตย้อมเป็นสีแดงทุกส่วนแล้ว แต่ว่าเมื่อออกมือมากขึ้นเรื่อยๆ เสิ่นเทียนก็หน้าซีดขาวยิ่งกว่าเดิม

ถึงอย่างไรพลังวิญญาณในตัวผู้ฝึกเซียนก็มีจำกัด สำนักเซียนส่วนใหญ่เวลาปิดล้อมโจมตีผู้แข็งแกร่งจะให้พวกอ่อนแอโจมตีไปก่อนเพื่อลดพลังฤทธิ์ของอีกฝ่ายลง ให้อีกฝ่ายไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมจะใช้กระบวนท่าใหญ่ๆ

ตอนนี้เสิ่นเทียนจะให้ปีศาจยุงคิดว่าตนเสียพลังฤทธิ์ไปจนหมดในการต่อสู้กับยุงจำนวนมากแล้ว

ยามนี้มียันต์ระเบิดอัสนีสามแผ่นลอยอยู่ตรงหน้าเขา แต่กลับไม่ได้เรียกออกไปนอกเมืองอีก ขณะเดียวกันเกราะสายฟ้ามังกรเขียวบนตัวเขายังค่อยๆ สลายไป

มองไปเสิ่นเทียนดูถึงขีดจำกัดแล้ว

…..

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ฝูงยุงโลหิตนอกเมืองแยกออก ปรากฏยุงโลหิตยักษ์สูงหลายจั้งขึ้นช้าๆ ปีกโลหิตสามคู่ข้างหลังมันขยับด้วยความเร็วสูงจนเกิดพายุคลั่งขึ้น!

ดวงตากระหายเลือดจ้องเมืองภูเขาดำเขม็ง และยังจ้องเสิ่นเทียนที่กำลังนั่งฟื้นพลังอยู่ตรงหัวเมือง

ทันทีที่ปีศาจยุงนี่ปรากฏตัว ทุกคนในเมืองภูเขาดำต่างหน้าเปลี่ยนสี ดูสิ้นหวังอย่างยิ่ง!

โดยเฉพาะผู้ฝึกบำเพ็ญระดับสร้างฐานพวกนั้น พวกเขารู้สึกว่ากลิ่นอายพลังของปีศาจนี่แกร่งขึ้นกว่าเดิมอีก!

ในช่วงเวลาไม่กี่วันสั้นๆ มันย่อยโลหิตบริสุทธิ์ของผู้ฝึกบำเพ็ญมากขนาดนั้นเสร็จแล้ว จนพัฒนาไปอีกขั้น ทะลวงสู่ระดับแก่นพลังทองสำเร็จ

เดิมทีมองจากภายนอกของเซียนท่านนี้แล้ว เขาสู้กับระดับแก่นพลังทองได้ แต่ไม่นานมานี้ตอนสู้กับฝูงยุงโลหิต ท่านเซียนเสียพลังปราณเดิมมากเกินไป อยู่ในสภาพแย่มาก!

ตอนนี้ปีศาจยุงปรากฏตัวขึ้น ทั้งเมืองภูเขาดำยังมีใครสู้ปีศาจกระหายเลือดนี่ได้อีก

ยุงดำปีกแดงบินมาหน้าเมืองภูเขาดำช้าๆ มองมนุษย์ทุกคนกลางเมืองเชิงหยอกล้อ

มีเสียงมนุษย์ดังมาจากอวัยวะปากมัน “ข้ากลับมาอีกแล้ว ข้าเสวี่ยเหวินเค่อมีแค้นต้องชำระเสมอ พวกเจ้าต้องตายกันทั้งหมด!”