บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 19
“เหลียงเอ๋อร์วางใจได้ ขอเพียงข้าอยู่ที่นี่ ไม่มีใครสามารถคุกคามความปลอดภัยของเจ้า!”
หลี่ฉางเกอเดินไปคั่นกลางระหว่างหลี่เหลียงเอ๋อร์และเสิ่นเทียน บดบังวิสัยทัศน์ของหลี่เหลียงเอ๋อร์
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ถึงเป็นตาแก่ช่วงดวงจิตดรุณเป็นคนลงมือ นอกเสียจากจะข้ามศพของข้าไป ไม่เช่นนั้นอย่าหวังจะได้แตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผมของเจ้า!”
หลี่เหลียงเอ๋อร์ผลักหลี่ฉางเกอออก “ท่านพี่ ข้าปกป้องตัวเองได้ ท่านช่วยข้าปกป้องพี่เสิ่นดีกว่า!”
พี่เสิ่น?!
พวกเจ้าสนิทสนมกันเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร
จะให้ข้าไปปกป้องพี่เสิ่น? นี่เจ้าเอาจริงหรือ
มุมปากของหลี่ฉางเกอที่โดนผลักออกกระตุก รู้สึกราวกับมีสายฟ้าสายหนึ่งผ่าลงมาขนาดที่ท้องฟ้าแจ่มใส
ไม่สิ สามสาย!
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
“ไม่ น้องพี่ เจ้ากับเขาเพิ่งรู้จักกันนานแค่ไหนเชียว!”
“สตรีของตระกูลหลี่จะทำตามใจเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด เจ้าจงสงวนตัวด้วย!”
การแสดงออกของหลี่ฉางเกอดูตื่นตระหนกมาก
หากท่านพ่อรู้ว่าเขาแอบพาน้องสาวมาหาท่านปู่ที่สวนหมื่นวิญญาณ หลังจากนั้นน้องสาวโดนเจ้าหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้พาตัวไป
หลี่ฉางเกอสามารถมั่นใจได้เลย เขาจะโดนท่านพ่อเฆี่ยนจนตายทั้งเป็นแน่นอน
อย่างไรก็ตามคนทั้งแดนเทวาดาวประกายพรึกรู้ดี ลูกสาวในตระกูลหลี่ของพวกเขาถึงจะเป็นความรักที่แท้จริง ส่วนลูกชายเป็นเพียงเรื่องไม่คาดคิด
ความรักและการปกป้องที่ตระกูลหลี่มีต่อหลี่เหลียงเอ๋อร์ เคร่งครัดจนถึงระดับที่ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก
จำนวนลูกศิษย์สายตรงของแดนเทวาดาวประกายพรึกโดนหักขาเพราะตามจีบหลี่เอ๋อร์มากจนไม่สามารถนับด้วยมือเดียวได้!
ถ้าหากน้องสาวหายตัวไป คาดว่าท่านพ่อของเขาก็ไม่เอาหลี่ฉางเกอลูกชายคนนี้แล้วเช่นกัน
“ไอ้เจ้าหนุ่มนี่ ตกลงเจ้าให้น้องสาวของข้ากินยาเสน่ห์อะไรไป?”
…
หลี่ฉางเกอจ้องเสิ่นเทียนด้วยความโกรธ มีความรู้สึกเหมือนถ้าพูดไม่เข้าหูก็จะลงมือทันที
ทว่าก่อนที่หลี่ฉางเกอจะได้ลงมือ ก่อนที่เสิ่นเทียนจะได้พูด
มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าของเสิ่นเทียน ไม่ใช่หลี่เหลียงเอ๋อร์แล้วจะเป็นใครได้
หลี่เหลียงเอ๋อร์ดึงเสิ่นเทียนไปหลบด้านหลังของตนเอง ขัดคำพูดที่เขาต้องการกล่าว
นางจ้องหลี่ฉางเกอไม่กระพริบตา แลดูเหมือนหวาดระแวงมาก “ท่านพี่ ท่านคิดจะทำอะไรพี่เสิ่น!”
เห็นท่าทีที่ต้องการปกป้องเสิ่นเทียนของหลี่เหลียงเอ๋อร์ หลี่ฉางเกอรู้สึกมึนงง
ข้าคิดจะทำอะไรพี่เสิ่นของเจ้า!
ข้าว่าเจ้าต่างหากที่คิดจะทำอะไรถึงจะถูก!
หลี่ฉางเกอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “เหลียงเอ๋อร์เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว ฟังข้า พวกเราควรกลับกันแล้ว!”
หลี่เหลียงเอ๋อร์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้กำลังทำตัวเหลวไหล ท่านพี่ ท่านเข้าใจหรือเปล่า อะไรคือคำว่ารัก ท่านเข้าใจหรือเปล่า อะไรคือรักแรกพบ”
เสิ่นเทียน “?!…”
หลี่ฉางเกอ “…”
จิตใจของหลี่ฉางเกอเดือดอีกครั้ง
เขาที่ถูกท่านพ่อจับขังฝึกกระบี่ในสวนทุกวัน ไม่ได้เดินออกแม้กระทั่งประตู
จะไปเข้าใจคำว่ารักได้อย่างไร
เขาไม่มีคู่ฝึกเสียหน่อย!
แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาต้องมองดูน้องสาวของตนเองถูกผู้ชายอีกคนพาไป
และยิ่งไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะถูกท่านพ่อท่านแม่เฆี่ยนตี!
หลี่ฉางเกอกล่าวอย่างหมดหนทาง “เชื่อข้า เหลียงเอ๋อร์ มันไม่ใช่รักแรกพบสำหรับเจ้า อย่างมากก็เป็นได้เพียงหลงใหลในรูปลักษณ์”
หลี่เหลียงเอ๋อร์หัวเสียขึ้นมาทันที “เหลวไหล ระหว่างข้ากับพี่เสิ่นมีวาสนาต่อกัน”
“ท่านดู นี่คือผลตกผลึกความรักของข้ากับพี่เสิ่น!”
กล่าวจบ หลี่เหลียงเอ๋อร์นำเมล็ดเจ็ดสมบัติน้ำเต้าเซียนออกมา สีหน้าของนางดูจริงจังมาก
กระจุกผมเหนือศีรษะดีดขึ้นดีดลง
เสิ่นเทียนมึนงง
…
นี่คือผลตกผลึกจากความรักของพวกเจ้าหรือ
ทำไม พวกเจ้าสองคนเตรียมตัวเลี้ยงลูกน้ำเต้าด้วยกันหรือไร
เจ้าเด็กเฮงซวย!
เจ้าคิดว่าการผูกคู่ชีวิตเป็นเรื่องล้อเล่นหรือ!
มุมปากของหลี่ฉางเกอกระตุก “ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่มีทางตอบตกลง”
หลี่เหลียงเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ตกลง ข้าก็จะหนีออกจากบ้าน หนีตามพี่เสิ่นไปสุดขอบฟ้า!”
เสิ่นเทียนงงงัน
หลี่ฉางเกอรู้สึกว่าตนเองใกล้จะร้องไห้แล้ว
รู้แต่แรก เขาคงไม่เล่านิทานความรักของคู่รักบำเพ็ญเซียนที่หนีตามกันไปให้น้องสาวคนนี้ให้ฟัง
หลี่เหลียงเอ๋อร์โกรธแล้ว กระจุกผมของนางพริ้วไหวไปตามสายลม
“พวกท่านกำลังแยกความรักของพวกเรา ถ้าหากพวกท่านไม่อนุญาตให้ข้าอยู่กับพี่เสิ่น บีบคั้นพี่เสิ่นจนตาย ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะตายไปพร้อมกับพี่เสิ่น ข้าไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น!”
เสิ่นเทียน “?!!”
……
“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน อย่าได้ใจร้อนไป อย่าได้ใจร้อนไป!”
ในขณะที่พี่น้องกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด
ในที่สุดเสิ่นเทียนก็สามารถหาโอกาสอันล้ำค่าพูดแทรกได้สำเร็จ
หลี่ฉางเกอกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าจะสนใจอะไร หรือสนใจน้องสาวของข้า”
เสิ่นเทียนกล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ท่านน้า…ถุยๆๆๆ พี่หลี่ ข้าจะตายจริงหรือ”
หลี่ฉางเกอพยักหน้าอย่างจริงจัง “นอกเสียจากเจ้ามีโชควาสนาที่น่าตกใจ ไม่เช่นนั้นต้องตายอย่างอนาถแน่นอน!”
นอกเสียจากมีโชควาสนาที่น่าตกใจ?
ไม่เช่นนั้นต้องตายอย่างอนาถแน่นอน?
เสิ่นเทียนสะดุ้ง เช่นนั้นไม่เท่ากับตายแน่นอนหรอกหรือ
“เทพธิดาเหลียงเอ๋อร์ อันที่จริงเจ้าเข้าใจผิดแล้ว”
เพื่อความอยู่รอด เสิ่นเทียนพยายามอธิบาย “แม้ระหว่างพวกเรามีวาสนาต่อกัน แต่ความรักกับวาสนามันคนละเรื่อง”
“และในเรื่องของความรัก ข้าเป็นคนประเภทใจเย็น”
“อันที่จริง ไม่ค่อยคุ้นเคยกับการพัฒนาที่เร็วเกินไป”
เส้นเอ็นบนหน้าผากหลี่ฉางเกอปูดขึ้น เจ้ายังคิดจะค่อยเป็นค่อยไป?
หลี่เหลียงเอ๋อร์อึ้งเล็กน้อย “แต่ระหว่างพวกเราได้ผูกวาสนาร่วมกันแล้ว พวกเราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือ รอจนกระทั่งน้ำเต้าเติบโตขึ้น ข้าก็จะกลับมาหาท่าน?”
เสิ่นเทียนอึ้งงัน
ใครไปผูกวาสนาร่วมกับเจ้า สัญญากับเจ้าตั้งแต่เมื่อไร
เหตุใดข้าจึงไม่รู้
เจ้าเป็นพวกชอบเติมเต็มความปรารถนาของตนเองในตำนานหรือ
หันไปมองหลี่ฉางเกอที่ถือกระบี่อยู่ข้างๆ คำพูดเชี้ยที่มาถึงปลายลิ้นของเสิ่นเทียนถูกกลืนกลับเข้าไปอีกครั้ง
เขากล่าวอย่างหมดหนทาง “เจ้าคิดว่าการเปิดสมบัติออกจากแร่นั่นก็คือสัญญารักใช่หรือไม่ แต่เหลียงเอ๋อร์ข้าจะบอกเจ้าให้ว่านั่นไม่ใช่ความรัก!
มันไม่ใช่ความรักจริงๆ!”
………………………………………………………
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน