บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 19
“เหลียงเอ๋อร์วางใจได้ ขอเพียงข้าอยู่ที่นี่ ไม่มีใครสามารถคุกคามความปลอดภัยของเจ้า!”
หลี่ฉางเกอเดินไปคั่นกลางระหว่างหลี่เหลียงเอ๋อร์และเสิ่นเทียน บดบังวิสัยทัศน์ของหลี่เหลียงเอ๋อร์
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ถึงเป็นตาแก่ช่วงดวงจิตดรุณเป็นคนลงมือ นอกเสียจากจะข้ามศพของข้าไป ไม่เช่นนั้นอย่าหวังจะได้แตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผมของเจ้า!”
หลี่เหลียงเอ๋อร์ผลักหลี่ฉางเกอออก “ท่านพี่ ข้าปกป้องตัวเองได้ ท่านช่วยข้าปกป้องพี่เสิ่นดีกว่า!”
พี่เสิ่น?!
พวกเจ้าสนิทสนมกันเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร
จะให้ข้าไปปกป้องพี่เสิ่น? นี่เจ้าเอาจริงหรือ
มุมปากของหลี่ฉางเกอที่โดนผลักออกกระตุก รู้สึกราวกับมีสายฟ้าสายหนึ่งผ่าลงมาขนาดที่ท้องฟ้าแจ่มใส
ไม่สิ สามสาย!
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
เปรี้ยง!
“ไม่ น้องพี่ เจ้ากับเขาเพิ่งรู้จักกันนานแค่ไหนเชียว!”
“สตรีของตระกูลหลี่จะทำตามใจเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด เจ้าจงสงวนตัวด้วย!”
การแสดงออกของหลี่ฉางเกอดูตื่นตระหนกมาก
หากท่านพ่อรู้ว่าเขาแอบพาน้องสาวมาหาท่านปู่ที่สวนหมื่นวิญญาณ หลังจากนั้นน้องสาวโดนเจ้าหนุ่มที่ไหนก็ไม่รู้พาตัวไป
หลี่ฉางเกอสามารถมั่นใจได้เลย เขาจะโดนท่านพ่อเฆี่ยนจนตายทั้งเป็นแน่นอน
อย่างไรก็ตามคนทั้งแดนเทวาดาวประกายพรึกรู้ดี ลูกสาวในตระกูลหลี่ของพวกเขาถึงจะเป็นความรักที่แท้จริง ส่วนลูกชายเป็นเพียงเรื่องไม่คาดคิด
ความรักและการปกป้องที่ตระกูลหลี่มีต่อหลี่เหลียงเอ๋อร์ เคร่งครัดจนถึงระดับที่ทำให้ผู้คนรู้สึกขนลุก
จำนวนลูกศิษย์สายตรงของแดนเทวาดาวประกายพรึกโดนหักขาเพราะตามจีบหลี่เอ๋อร์มากจนไม่สามารถนับด้วยมือเดียวได้!
ถ้าหากน้องสาวหายตัวไป คาดว่าท่านพ่อของเขาก็ไม่เอาหลี่ฉางเกอลูกชายคนนี้แล้วเช่นกัน
“ไอ้เจ้าหนุ่มนี่ ตกลงเจ้าให้น้องสาวของข้ากินยาเสน่ห์อะไรไป?”
…
หลี่ฉางเกอจ้องเสิ่นเทียนด้วยความโกรธ มีความรู้สึกเหมือนถ้าพูดไม่เข้าหูก็จะลงมือทันที
ทว่าก่อนที่หลี่ฉางเกอจะได้ลงมือ ก่อนที่เสิ่นเทียนจะได้พูด
มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าของเสิ่นเทียน ไม่ใช่หลี่เหลียงเอ๋อร์แล้วจะเป็นใครได้
หลี่เหลียงเอ๋อร์ดึงเสิ่นเทียนไปหลบด้านหลังของตนเอง ขัดคำพูดที่เขาต้องการกล่าว
นางจ้องหลี่ฉางเกอไม่กระพริบตา แลดูเหมือนหวาดระแวงมาก “ท่านพี่ ท่านคิดจะทำอะไรพี่เสิ่น!”
เห็นท่าทีที่ต้องการปกป้องเสิ่นเทียนของหลี่เหลียงเอ๋อร์ หลี่ฉางเกอรู้สึกมึนงง
ข้าคิดจะทำอะไรพี่เสิ่นของเจ้า!
ข้าว่าเจ้าต่างหากที่คิดจะทำอะไรถึงจะถูก!
หลี่ฉางเกอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าว “เหลียงเอ๋อร์เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว ฟังข้า พวกเราควรกลับกันแล้ว!”
หลี่เหลียงเอ๋อร์ส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้กำลังทำตัวเหลวไหล ท่านพี่ ท่านเข้าใจหรือเปล่า อะไรคือคำว่ารัก ท่านเข้าใจหรือเปล่า อะไรคือรักแรกพบ”
เสิ่นเทียน “?!…”
หลี่ฉางเกอ “…”
จิตใจของหลี่ฉางเกอเดือดอีกครั้ง
เขาที่ถูกท่านพ่อจับขังฝึกกระบี่ในสวนทุกวัน ไม่ได้เดินออกแม้กระทั่งประตู
จะไปเข้าใจคำว่ารักได้อย่างไร
เขาไม่มีคู่ฝึกเสียหน่อย!
แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาต้องมองดูน้องสาวของตนเองถูกผู้ชายอีกคนพาไป
และยิ่งไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะถูกท่านพ่อท่านแม่เฆี่ยนตี!
หลี่ฉางเกอกล่าวอย่างหมดหนทาง “เชื่อข้า เหลียงเอ๋อร์ มันไม่ใช่รักแรกพบสำหรับเจ้า อย่างมากก็เป็นได้เพียงหลงใหลในรูปลักษณ์”
หลี่เหลียงเอ๋อร์หัวเสียขึ้นมาทันที “เหลวไหล ระหว่างข้ากับพี่เสิ่นมีวาสนาต่อกัน”
“ท่านดู นี่คือผลตกผลึกความรักของข้ากับพี่เสิ่น!”
กล่าวจบ หลี่เหลียงเอ๋อร์นำเมล็ดเจ็ดสมบัติน้ำเต้าเซียนออกมา สีหน้าของนางดูจริงจังมาก
กระจุกผมเหนือศีรษะดีดขึ้นดีดลง
เสิ่นเทียนมึนงง
…
นี่คือผลตกผลึกจากความรักของพวกเจ้าหรือ
ทำไม พวกเจ้าสองคนเตรียมตัวเลี้ยงลูกน้ำเต้าด้วยกันหรือไร
เจ้าเด็กเฮงซวย!
เจ้าคิดว่าการผูกคู่ชีวิตเป็นเรื่องล้อเล่นหรือ!
มุมปากของหลี่ฉางเกอกระตุก “ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่มีทางตอบตกลง”
หลี่เหลียงเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ตกลง ข้าก็จะหนีออกจากบ้าน หนีตามพี่เสิ่นไปสุดขอบฟ้า!”
เสิ่นเทียนงงงัน
หลี่ฉางเกอรู้สึกว่าตนเองใกล้จะร้องไห้แล้ว
รู้แต่แรก เขาคงไม่เล่านิทานความรักของคู่รักบำเพ็ญเซียนที่หนีตามกันไปให้น้องสาวคนนี้ให้ฟัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน